We zitten nu bijna twee jaar in NZ en er zijn steeds minder dingen, die me opvallen. Je went aan het taalgebruik, de uitdrukkingen en de manier waarop dingen hier werken.
Maar de verschillen zijn er nog steeds en soms kom ik daar weer achter, als ik met andere moeders praat. In NL was ik een verpleegkundige die op de verloskamers werkte. Dus als dingen ingewikkeld werden, kwam er een gynaecoloog bij de bevalling en mocht het nodig zijn, dan deed de gynaecoloog een keizersnede.
Dat is hier niet het geval.
De gynaecologen hier in dit deel van NZ hebben het veel en veel te druk ( dus als er een arts zin heeft om een jaartje hier te komen werken, laat het me dan even weten. Ik kan vast wel wat regelen!).
In NL specialiseren gynaecologen zich door op bijvoorbeeld het gebied van oncologie ( kanker), verloskunde of vruchtbaarheidsproblemen.
Hier is er gewoon de gynaecoloog. En als je zwanger bent ga je naar de verloskundige. Er werken in het ziekenhuis alleen verpleegkundigen op de kraamafdeling, niet op de verloskamers. Daar werken alleen verloskundigen en als er een keizersnede gedaan moet worden, dan doet de chirurg dat.
Ik keek daar toch een beetje van op. Want in mijn Hollandse ogen klonk dat een beetje als het bakken van een brood dat door een visboer gedaan wordt. Het zal eruitzien als een brood, maar om nou te zeggen dat ik er vertrouwen in zou hebben.......
Als mensen hier naar de huisarts gaan, moeten ze ook betalen na afloop van het consult. En doorverwijzingen kunnen soms wel een jaar op zich laten wachten! En dan moet je als je pech hebt nog twee uur rijden voordat je in het juiste ziekenhuis bent, omdat de specialist geen spreekuuur houdt in het ziekenhuis wat hier dichtbij is. Bovendien wonen wij in de provincie Otago, maar het ziekenhuis in de provincie Southland is hier dichterbij. En de artsen hebben het druk en verwijzen de patienten van Tapanui graag naar de ander. Je snapt dat het kastje-muur-principe hier uitgevonden moet zijn.
Voor Fons is dat erg frustrerend. De mensen hier weten niet beter, maar leuk is het niet.
En ikzelf merk er niet zoveel van. Ik bak, regel het huishouden en ga met de jongst naar play centre, waar het juist aangemoedigt wordt door de juf om de kinderen mee te laten doen met messy play. Dan moet je je voorstellen, dat niemand het dara erg vindt, dat kinderen verf in hun haren smeren ( of hun haren schilderen.... is goed voor de motoriek), er wordt driftig gespeeld met een kleurrijke smurrie, gemaakt van maizena en water en er wordt gekeken wat er gebeurt, als je modder mengt met alles wat er voor handen is. Mijn kind komt soms thuis met allemaal dubieuze substanties in zijn haar, aan zijn handen en tussen zijn tenen. Anders dan in NL? Absoluut! Maar als je eenmaal weet dat die play centre kleren er totaal niet uit zien, dan is het ook wel weer leuk. Kun je zelf je handen in de slijm stoppen en weeer een beetje vies worden zonder meteen te denken aan de spullen die je moet wassen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten