dinsdag 21 oktober 2014

Wijntour door Alexandra (Marja)

Afgelopen zaterdag heb ik mijn eerste Wijntour door Nieuw-Zeeland gemaakt. Het heeft twee jaar geduurd, maar dan heb je ook wat om naar uit te kijken, toch?

Ik werd uitgenodigd door een vriendin om deze tour te gaan doen. In het kader van vrouwen-fietsmaand in Alexandra werden er deze maand allemaal activiteiten gehouden. Met andere vrouwen mountainbiken, een workshop onderhouden van de fiets ( was voor mij ook zeer zinnig geweest) en dus de wijntour. Want de wijntour werd namelijk op de fiets gedaan!

Dat heeft natuurlijk als voordeel, dat je niet iedere keer de auto in moet stappen en de airco aan  moet zetten om prettig te kunnen rijden.
Nu woont mijn vriendin op een hele hoge heuvel. Dus aan het eind van deze gezellige wijntour weer de heuvel opfietsen zou nog wel een lichte uitdaging worden, maar zover waren we nog niet.

De weersverachtingen waren niet optimaal. Maar Alexandra is zo'n beetje de droogste plek van NZ, waar gemiddeld 340 mm regen per jaar valt ( even ter vergelijking: in NL valt er gemiddeld 690-900 mm per jaar en in Tapanui op een uurtje afstand valt er gemiddeld 940 mm per jaar...).
Dus toen donkere wolken zich samenpakten boven de stad maakte ze zich niet zoveel zorgen. Want vaak valt er uit die wolken helemaal niets en moeten de gazons weer gesproeid worden. Volgens de NZ knmi was er ook niks aan de hand, maar voor de zekerheid namen we onze regenjassen mee. En omdat de organisatie in het kader van de vrouwenfietsmaand had gevraagd of we een frock aan wilden trekken ( had ik gegoogled, want dat woord kende ik nog niet), vertrokken we met een jurk over onze fietskleding aan richting het centrum.

Nog droog en erg blij

Daar verzamelden de dames zich ( merendeel in een jurk gelukkig, zodat ik me toch iets minder belachelijk voelde in mijn jurk/fiets combinatie met een kekke helm op mijn hoofd) en werd de route besproken. En ik zweer het je: op het moment dat we de winkel uitstapte begon het te regenen. En niet zo'n beetje ook. Binnen 2 kilometer kleefde mijn leuke zomerjurkje aan mijn fietsbroek en benen vast en voelde ik een heel klein koud stroompje water over mijn rug naar beneden glijden.

Het eerste wijnlokaal had meer weg van  een droge schuur. Koud, geen verwarming , maar overdekt en droog.  De wijn was helaas niet  helemaal mijn smaak , dus even mezelf verwarmen zat er niet in.  Terwijl de regen neerkletterde op het dak vertelde de organisatie ons, dat picknicken langs de oever van de rivier er niet inzat vandaag. Daar was ik erg blij om. En toen bleek dat de bbq dan maar binnen werd gehouden werd ik helemaal warm  van binnen, maar dat kon ook liggen aan de lekkernijen die ons werden aangeboden.



Na de eerste proeving zijn we weer op de fiets gestapt en in de regen naar het tweede wijnlokaal gefietst. Tegen de tijd dat we daar aankwamen liep de regenvia mijn rug mijn fietsbroek in en drupten de regendruppels van mijn jurk af. En toen vond ik mezelf toch wel een beetje zielig....
Gelukkig stond daar het vuur aan, waar we ons allemaal aan probeerden te warmen.  Deze wijnen waren allemaal erg lekker en rozig van alles besloten we na deze proeving maar  naar huis te gaan, om daar op te drogen en warme kleren aan te trekken.  Want de regen was nog niet gestopt.

bij de shaky bridge, niet alleen een brug maar ook heerlijke wijn!


Die heuvel op fietsen was niet erg makkelijk, maar uiteindelijk waren we dan thuis. En toen we langs de woonkamer liepen hoorden we ineens gelach. Dat waren de mannen. Of we nog even buiten wilden laten staan, zodat er een leuke foto gemaakt kon worden van ons ? Natuurlijk heb je alles over voor je geliefde, dus na de fotoreportage konden we ein-de-lijk wat droogs aantrekken.

Terugkijkend op deze wonderlijke middag kwamen we tot een volgend besluit: de volgende keer zouden mijn vriendin  en ik eerst een stuk gaan fietsen en dan thuis aan de wijn gaan. En bij regen zouden we de fietstocht gewoon overslaan en meteen aan de wijn beginnen.

Maar ik kan wel zeggen, dat Alexandra op de fiets in de regen erg mooi is. En volgens de statistieken kan het nog een hele tijd duren voordat ik dat weer kan doen. Aan de andere kant, met mijn geluk....

let vooral even op de plas water waar we instaan.... en nog steeds lachen!


maandag 13 oktober 2014

Weersveranderingen (Marja)

Ik houd mezelf steeds voor, dat ik drie keer per week aan het trainen ben voor de Motatapu. Maar als ik terugkijk op endomondo ( soort facebook voor sporters zeg maar) dan blijkt toch wel erg duidelijk, dat ik met een gemiddelde van krap 2 keer per week er nog erg genadig afkom.
Tijd dus om het trainingsschema ( welke?) wat strikter te nemen en drie keer per week op de fiets te springen. Dat wordt nu wel makkelijker, omdat 's avonds steeds langer licht wordt. En je wilt echt wel blijven bewegen, want de sandflies zijn dol op stilstaande mensen met een laagje zweet op hun huid.

Maar goed, ik besloot op zaterdagochtend maar weer een heuveltraining te doen, want de Motatapu heeft meer dan genoeg van die leuke oomhooggaande heuvels en als echte Nederlandse vrouw zit dat van nature niet in mijn genen.

De afgelopen tijd heb ik gefietst met mijn zwarte pieten pak aan: zwarte hardloopbroek ( evt daaronder een wollen lange onderbroek), daaroverheen mijn fietsbroek met padding, een hemd, wollen lange mouwen shirt, korte fiets shirt, regenjas, sjaal en handschoenen. Dan ook nog mijn wollen sokken en bergschoenen aan en ik kon redelijk comfortabel mijn fietstocht doorkomen.

Maar afgelopen zaterdag was het ineens 10 graden en zon. wat nu? Oke, sjaal hoefde niet, zo slim was ikwel. Maar verder?
Ik koos voor de lange broek zonder wollen broek eronder en liet alles verder zoals anders. Ik kon immers mijn jas uittrekken, hoe war zou het gaan worden?

Maar ik was vergeten, dat de zon nu aan onze kant van de evenaar staat en dat ALS hij schijnt, meteen de fik eringaat zeg maar.
Mijn jas was al vrij snel uit, maar toen ik omhoog draaide Look out Road op, had ik het binnen 10 tellen spaans benauwd.  Deze weg gaat heel stijl een heuvel op en eindigt in een wei met schapen, dus er komt niet veel verkeer.  Er was verse gravel gestrooid op de weg wat in de praktijk inhoudt, dat je over losse stenen fietst en dat je fiets wegglipt zodra je op je trappers gaat staan. Zittend op het zadel de heuvel op dan maar, loeizwaar en je wordt er binnen no time erg warm van.  En toen ik na de tweede bocht over ijsjes begon te hallucineren bedacht ik me, dat ik bovenop gemakkelijk even mijn lange broek uit kon trekken. Er zijn daar geen bosjes om je te verstoppen, maar de kans dat de boer langs zou komen was te verwaarlozen. Ik kreeg er al helemaal zin in.
Maar vlakbij de top kwam er een auto voorbij. Een mooie 4WD met aanhanger. En op die aanhanger een picknicktafel. En toen herinnerde ik me weer, dat de dag ervoor iemand had gezegd, dat er een bruiloft zou zijn op de top van lookout road. Omdat het uitzicht dan zo mooi is.

Tja, het idee dat alle bruiloftgasten of de voorbereidende mensen mij daar in mijn melkwitte benen mochten aanschouwen  ( wat voor ondergoed had ik ook alweer aangetrokken?) leek mij toch niet zo'n heel aanlokkelijk idee. Dus ik heb mezelf ingebeeld dat er een frisse bries stond, die me afkoelde. Ik heb me bovenop de heuvel meteen omgekeerd en ben naar beneden gefietst in de hoop, dat ik wat zou afkoelen. Maar door die losse gravel kon ik niet lekker hard naar beneden rijden en kostte me dat nog meer concentratie dan het omhoogfietsen!

Thuisgekomen heb ik me meteen omgekleed en heb mijn lesje geleerd. Vandaag zat ik weer op de fiets. 10 graden met zon, dus korte broek aan, jas thuis gelaten en daar ging ik. Maar  toen was er iets van karma en na 2 kilometer fietste ik in de dichte mist ( koud!!) , heel hard wensend dat ik toch maar mijn jas had meegenomen. Om na kilometer 12 heel blij te zijn dat ik dat niet had gedaan, want de zon brak door en de temperatuur steeg sneller dan dat ik fietsen kon.

Ik ga dit NZ weer ga ik denk ik nooit onder de knie krijgen.....

donderdag 9 oktober 2014

Een dag naar de glow worm caves (Marja)

De eerste week van de vakantie was het heerlijke weer. Fons heeft deze tweede week vakantie en met de slechte voorspellingen in gedachten hebben we een dagje Te Anau geboekt.  Het was nog even spannend of dat door zou gaan. Want er schijnt een wet te zijn dat als je je ergens heel erg op verheugt, de kans dat er een kind ziek wordt evenredig toeneemt. En daarmee veranderen mijn waarnemingen als moeder ook weer mee. K. was niet lekker maandag. Maar we gingen een dagje op stap, hij had geen koorts dus onder het kopje "we zien het wel" , zijn we op pad gegaan. En dat we aan het eind van de middag thuiw kwamen werd het mannetje inderdaad niet lekker. Hij had dinsdag koorts. Dus met samengeknepen billen heb ik de dagen daarop met argusogen mijn gezin rondgekeken. Want als er eentje gaat, volgen er vaak meer. Maar K. knapte op (hoera!!) en vanmorgen zat ik met een opgelucht gevoel aan het ontbijt. We gingen op pad! Toen zei mijn oudste zoon, dat hij niet lekker was. En mijn jongste dochter voelde zich ook niet jofel. Even snel een diagnoserondje doen. E., dochterlief vertelde me ( heel eerlijk) dat ze de avond ervoor nog uitgebreid met zuslief had liggen beppen. Ah, gewoon moe, dus klachten negeren en op tijd naar bed. Volgende patient ( ik snap niet, waarom huisartsen hier 15 minuten voor nodig hebben pfft). Dat was een lastiger geval. Met moeite een half broodje, geen zin hebben om op pad te gaan. Ehhh.... gevalletje van ehhh... dinges. Vast niks ernstigs, geen koorts, niet misselijk dus hup! de auto in.

We hadden een sluipdoor weg gevonden waardoor we niet 2 uur, maar anderhalf uur hoefden te rijden naar Te Anau. En weer viel het ons op, in wat voor ontzettend mooi land we hier wonen.  Als bonus scheen de zon volop toen we aankwamen. En wat doe je dan ls je 4 kinderen hebt die je hebt opgesloten in een auto? Precies, uitlaten in de speeltuin. Mama lekker in de zon ( toch nog wel een fris windje), papa met de kindjes spelen en daarna picknickan aan de rand van het meer.

Om 2 uur vertrok de boot die een deel het meer overstak om naar de grotten te gaan. In de grotten hebben we een stukje gelopen en de glow worms gezien. Wat een gave ervaring! Deze grotten zijn relatief jong ( zo'n slordige 12.000 jaar oud) en het water stort zich nog steeds door het grottenstelsel heen om het zo meer uit te slijten. Door het vele smeltwater stroomt het water met een grote snelheid Lake Te Anau in. Ik heb ernaar gekeken en me verbaasd, dat het allemaal zoet water is. Je schijnt het water uit het meer zo te kunnen drinken, zo schoon is het.

In de grotten is een ondergrondse warevale waar het water nu vanaf bulderde, zodat onze gids moest schreeuwen om zich verstaanbaar te kunnen maken. Dat lukte niet helemaal, waardoor ik een deel van het verhaal gemist heb. Nadat we een stukje gelopen hadden werden we in een bootje gezet en gingen we in het pikkedonker varen. Het enige licht wat we hadden kwam van de glowworms.


Daarna met zijn allen terug naar de grote boot om over het meer terug naar Te Anau te varen. Omdat het nog steeds heerlijk weer was, besloten we uit eten te gaan bij de italiaan. En om half 8 waren we weer thuis. Mijn jongste dochter heb ik de helen dag niet meer gehoord over haar zieke gevoel, mijn zoon werd op de terugweg toch weer niet lekker. Morgen hebben we een rustdag thuis voor de kinderen.

Maar zo'n dagje toeristje spelen smaakt naar meer. En in Wanaka wordt het zaterdag heerlijk weer. Dus heel misschien gaan we toch weer 4 uur in de auto zitten om een paar uurtjes zon te pakken, even een vakantiegevoel meenemen.

Hier onder een paar foto's, zodat je kunt zien wat Te Anau te bieden heeft..







dinsdag 7 oktober 2014

Jarig (Marja)

Op 1 oktober was ik jarig.  En ik heb wel even getwijfeld hoe ik het zou gaan vieren. Ik ben een gezelligheidsdier en vind het erg leuk om mensen over de vloer te hebben die ik kan verwennen met lekker eten en drinken. Maar omdat ons huis niet zo groot is, is dat een hele uitdaging als het weer niet zo goed is.

En hoewel het me erg leuk leek om het groots aan te pakken, zat ik in mijn hoofd met een volgend dilemma. Wie nodig ik dan allemaal uit? Want er zijn genieg mensen waarmee ik het prima kan vinden, maar ik ben nog nergens over de vloer geweest zeg maar. Op een paar mensen na. Maar ik vind wel veel aansluiting (denk ik) bij een aantal vrouwen hier. En dan ben ik ook nog een weegschaal dus was ik net zo lang aan het twijfelen totdat het plotseling al zover was.

Een paar dagen van te voren besloot ik naar mijn vriendin in Dunedin te gaan. En toen ze ontdekte dat ik op die dag jarig was, heeft ze zomaar een uitgebreide lunch gemaakt, met heerlijke slades, verse bolletjes en een lekkere zelfgemaakte pizza.
Met als toetje een ijstaart! Het weer was heerlijk, dus ijs eten paste er ook wel bij op die dag.
Ik ben met een heerlijk jarig gevoel naar huis gegaan. Afgelopen zondag deden we het nog eens dunnetje over met een morning tea hier thuis met een ander stel.



En toen een van de vrouwen uit het dorp erachter kwam dat ik  40 jaar ben nu, bood ze aan om een verjaardagsetentje in Gore te organiseren. Lief! Maar ergens is er toch wel ene klein stemmetje dat zegt: wie wil er nu komen? Hoe goed kennen ze je nou? Zouden ze wel zin hebben om helemaal naar Gore te rijden alleen maa voor mijn verjaardag? Nu kan ik me nog indenken dat ik wel een klik heb met een aantal van die meiden ( door ze zo te noemen voel ik mezelf ook nog niet zo oud), maar denken zij daar ook zo over?
Zatrerdag gaan we eten. En nu ben ik toch wel een beetje nerveus of ik daar alleen met A. ga zitten ( hele rare, ongemakkelijke situatie gaat dat worden vrees ik), of dat er wat meer mensen gaan komen. Ik ben hier ook helemaal niet goed in en krijg, ondanks mijn rijpe leeftijd met de daarbij behorende wijsheid, weer accuut een aanval van puberale onzekerheid.

En toen besefte ik, dat leeftijd echt niet uitmaakt, helaas. Ik had gehoopt dat ik zelfvetrouwen zou hebben, me minder van anderen zou aantrekken en me totaal op mezelf kon richten omdat de mening van anderen me steeds minder zou doen. Want dat is wat ik lees in al die boekjes met stralende vrouwen die me vertellen dan de PMS minder wordt, de overgang wel meevalt en dat het leven pas begint bij 40. Maar ik ga nu denken, dat oko die verhalen misschien wat anders zijn in de wereld met echte mensen.

Zucht.

Misschien ben ik een laatbloeier en begint het voor mij bij 45 ofzo. En dan loop ik ook te jubelen in een leuk tijdschrift hoe geweldig het allemaal is. Maar de werkelijkheid zal waarschijnlijk zijn, dat ik op mijn 45ste weer opnieuw voor de spiegel sta, mijn grijze haren sta te tellen en me bedenk, waarom ik toch zo leun op de mening van anderen in plaats van op mezelf te vertrouwen. Een ding weet ik wel: als ik me zo voel, helpt iets lekkers maken me altijd wel. En omdat ik voor mijn verjaardag een  nieuw kookboek heb gekregen, heb ik genoeg keuze om weer eens wat lekkers te fabriceren in mijn keuken. Heeft de rest van de familie ook nog wat aan......

woensdag 1 oktober 2014

Zomertijd (Marja)

De afgelopen week hebben we eindelijk echt mooi weer gehad.  En de klok is weer verschoven, dus we schelen nu 11 uur met Nederland. Het blijft iedere keer omschakelen voor me. En steeds als ik eraan gewend ben, gaat de boel weer om. Als het niet hier is, dan wel in NL.

Maar goed, als het in NL 20:00 uur is, dan is het hier  7:00.
In NL 9:00 uur is in NZ 20:00 uur.

Dus de avonden lijken ineens wel tot 10 uur 's avonds te zijn, gewoon omdat de kinderen na het eten nog in het licht buiten kunnen spelen. En met het mooie weer erbij krijg ik helemaal een zomervakantie gevoel.

Nu hebben de kinderen ook vakantie, dus dat gevoel is helemaal op zijn plek. En hoewel ik had besloten om er een uitrustvakantie van te maken zitten ineens de dagan al vol met allemaal leuke dingen. Dagje hierheen, dagje daarheen, vriendjes spelen, lekker van het mooie weer genieten. Volgende week heeft Fons vrij en we hadden ergens al in ons achterhoofd, om heerlijk te gaan genieten in de tuin van het mooie weer. Maar de mensen van Metservice  ( de knmi zeg maar) denken dat dat geen goed plan is. Want voor de komende 10 dagen wordt er alleen maar regen  voorspeld. Het gaat weer afkoelen naar een graad of 10.

Gelukkig is NZ groot en kunnen we ook vluchten naar een van de plekken in NZ die bekend staan om zijn droogte: Alexandra! Maar een uurtje rijden en dan daar een dagje toerist spelen, op een terras zitten en in de speeltuin piknicken. Maar ook daar wordt regen voorspeld. Geen nood, Wanaka heeft een mooi meer waar we kunnen varen en daar hebben ze heerlijke ijsjes. Maar je raadt het al: meer regen in Wanaka. Net als Queenstown, Arrowtown en Cromwell krijgt Wanaka te maken met een natte en sombere week. Lekker dan.

Gelukkig is er plan H, dus zijn we volgende week te vinden in de Glow worm caves in Te Anau. Daar zijn we ook nog nooit geweest. Mensen vanuit de hele wereld komen deze grotten bekijken en wij zijn met onze kinderen nog niet een keertje in Te Anau geweest sinds we hier wonen.  Zou het hetzelfde zijn als het feit dat ik als echte kaaskop nog nooit bij de kaasmarkt in Alkmaar ben geweest? Maar daar was het zo druk, dat ik me liever uit de voeten maakte met al die mensen met camera's die vooraan willen staan. En je kunt een hoop van NZ zeggen, maar dat het hier druk is..... neuh, niet echt.

Er is gewoon te veel wat we hier willen doen en zien in de vrije weekenden. We willen fietsen en rennen, we willen vrienden bezoeken, we willen thuis zijn , we willen nog de volgende plekken bezoeken ( hier komt ie): de Catlins, Alexandra, Cromwell, Otago Railtrail, Wijn, Kaka Point, Riverton, Lake Hawea, de Hot Tubs ( liggen op weg naar Christchurch), de Mouraki Boulders, west kust, Haast, Milford Sound en meer , veel meer...... Want dit zijn plekken in de buurt. Ik zou ook graag nog naar het noordereiland willen gaan om daar rond te reizen.

Maar eerst vandaag op pad naar Dunedin. Dat is niet zo ver weg!