Fons en ik hadden het er al een hele tijd over gehad. Een huisdier nemen. Maar ja, eigenlijk mag het niet van onze huisbaas, door vervelende ervaringen in het verleden. Een van de vorige bewoners had namelijk ene hond of wat en die hebben het huis toen dusdanig onder poten genomen, dat het huis opnieuw behangen moest worden, de vloerbedekking moest eruit en wij zien nog steeds sporen van huisdieraanwezigheid op de deuren en sommige muren.
Dus het was vastgelegd in ons contract, dat huidieren niet welkom waren. Maar wij vinden het zo leuk....
Omdat we hier inmiddels al twee jaar wonen en dachten dat we nu inmiddels wel een potje konden breken hebben we toch de stoute schoenen aangetrokken.
En we zijn sinds kort de trotse dienaren van onze kat Rose.
Toen ik een poes ging halen uit het asiel kwam zij meteen op mijn schoot zitten. De verzorger zei heel toepasselijk: ik denk dat je net geadopteerd bent!
Vers uit het asiel gehaald deed Roos al of ze hier jaren kwam. En
wij, haar trouwe dienaren probeerden haar van alle gemakken te
voorzien. Ze werd geaaid, geborsteld, vertroeteld met leuke speeltjes
en ze mocht heerlijk op schoot zitten.
Nu zijn we inmiddels een dikke twee weken verder en alles is een beetje normaal geworden. Roos is een echte kat op een heel klein dingetje na. Dat was ook de reden dat ze in het asiel is beland.
Ze vangt namelijk geen muizen.
Ze gaat er ook niet achteraan om mee te spelen, ze eet ze niet op, ze doet er niets mee.
Gerookte zalm? Ze haalt haar neus ervoor op. Plakje ham blieft madam niet. Maar Voor kattebrokjes komt ze de stoel wel uit, dat dan weer wel.
Een beetje een typische poes dus die dus heel goed in ons gezin past!
Enne..... muizen weten toch niet dat onze kat niets ziet in muizen vangen en dat gaan we haar niet vertellen ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten