Weekend ontspannen

Ik had al even geleden een weekend weg geboekt. Zonder man en kinderen. Het was een yoga weekend, wat me helemaal het einde leek. Ik had bedacht dat dat weekend zou plaatsvinden na mijn stage, maar door onvoorziene omstandigheden zat ik nog midden inmijn stageweken toen ik vertrok naar Wanaka.

Van te voren had de yoga juf me verteld, dat we vegetarisch zouden gaan eten. Nu ben ik daar mee bekend, leek mee heerlijk. Ik kreeg het programma doorgemaild: veel yoga, met op zaterdagmiddag een paar uurtjes free time. Kijk, als je dan toch in Wanaka zit is free time wel erg lekker.

Op vrijdagmiddag vertrok ik met twee vriendinnen richting Wanaka. Onderweg haalden we bij een winkeltje een "ongeonde" lunch met de grap, dat dit het laatste fatsoenlijke eten zou worden voor ons het weekend. Want mijn vriendinnen wisten me te vertellen, dat we vegan zouden gaan eten. Daar kan ik het ook wel mee, dus ik had er nog steeds zin in, hoewel ik een donkergrijs vermoeden kreeg, dat er geen patat op het menu zou staan..... of een heerlijke indische curry.

Het weer was heerlijk en de eerste yogaklas was erg fijn.  Voor het avondeten ( pas om 19:00 eten!!) hadden we nog een yogales wat tijdens de gewone yogaklas gehouden werd. Je moet even weten, dat als ik op donderdagavond naar yoga  ga, iedereen altijd erg blij is om elkaar te zien en dat er voor de klas heel wat afgebept wordt.
Hier niet.

er hing een bordje op de deur voor het yogalokaal: stilte. Iedereen kwam dan ook heel stil en serieus binnen en ging direct in ene yogahouding liggen, iets wat bij mij direct op mijn lachspieren werkte. En hoe meer mensen er binnen kwamen en zich in een bocht vouwde, hoe erger dat werd.
Na de les was het dan eindelijk etenstijd. We hadden een paar heerlijke salades en als toetje iets met raw chocolate, wat net smaakt als echte chocolade, dus ik was al lang blij.

De volgende ochtend begonnen we om 7:00 uur met een les. Voor die tijd kregen we een glas appelazijnmet water te drinken (iets met het op gang brengen van je spijsvertering) en een vers glas bietensap te drinken. Met een licht misselijk gevoel toog ik naar de bikram yoga klas, yoga in een omgeving van 40 graden. Na de workshop zou  de "echte" klas volgen. Maar ik ging tijdens de workshop al een aantal keren bijna onderuit; een combinatie van laag bloedsuiker en bewegen in de warmte. Ik besloot de klas over te slaan  en heerlijk lang te gaan douchen. De juffen hadden gezegd dat dit ons weekend was en dat we mochten doen wat we wilden, iets wat ik zeer ter harte nam.

Na een ontbijt met fruit, kokosyoghurt, kokoswater en noten volgden er een workshop over raw eten, iets wat we dit hele weekend zouden gaan doen. En toen sloeg de paniek wel een beetje toe hoor. Vegetarisch, vegan, ik doe wel mee, maar raw? Maar goed, ik zat er nu eenmaal en besloot mee te doen met alles. Leuke ervaring, toch? Dus na een lunch met ontsproten kikkererwten, erwtjes, salades en een sapje gingen we wederom een yogales in.
Maar met de free time hielden mijn vriendin en ik het niet meer: we zijn de supermarkt ingedoken en hebben een zak chips leegegeten aan de rand van het meer. Heerlijk! Ik kreeg meteen meer trek in chocolade, dus een zak m&m's was snel gehaald.

Met dat in onze buik verschenen we een paar uur laten aan het avondeten: salades met rauwe courgettes ( tot spagetti gesneden in een spiralisor) met een koude tomatensaus.

Zondagochtend ging ik beter voorbereid richting de les: ik had mueslibars meegenomen en opgegeten, samen met een banaan. De appelazijn sloeg ik vriendelijk af, net als het groentesapje wat me werd aangboden. En terwijl de rest druk bezig was met ander zaken, besloot ik mijn hardloop schoenen aan te trekken en ene stuk te gaan rennen.

En dat was een hele goede beslissing!

Dit was het uitzicht tijdens mijn 5k rondje:

NIet slecht he!

Al met al heb ik een heerlijk weekend gehad maar ben er wel achtergekomen, dat raw vegan eten niet echt iets voor mij is.....

Stage

In mijn opleiding die ik aan het volgen ben zit ook een stage.
Maar liefst 40 uur moest ik meelopen met een personal trainer om zo ervaring op te kunnen doen voor straks.
Omdat mensen naar een personal trainer gaan buiten hun werktijden om, hield dat voor mij in, dat ik bijzondere weken achter de rug heb.
En de kinderen... die deden het super. Iedere avond voor de stage dag hadden we een officiele briefing. dat zag er ongeveer zo uit: mama ziet jullie morgenochtend wel/niet. Uit school gaan jullie wel/niet naar papa's werk, waar ik jullie wel/niet vandaan kom ophalen. Dan eten we wel/niet  samen en daarna ga ik wel/niet weer weg.
Neem nou een woensdag. Om 5:00 uur op, een half uur later in de auto en om 6:00 stage. dan van 7-11 werken en van 11-13 uur stage. dan van 13-14:30 werken en van 14:30-16:00 stage. In de auto naar de praktijk, kinderen ophalen en eten koken. Om 18:30 weer in de auto op weg naar Gore, om daar van 19:00-21:00 staget te lopen.

Het is me gelukt om in drie weken 30 uur te draaien. Daarna was ik helemaal gaar. En de kinderen vragen nu af en toe nog steeds waar ze naar toe moeten gaan uit school, de zieltjes...

Maar goed, dit blok is achter de rug. Nu hoef ik alleen maar "gewoon" te leren en te werken. De dagen van 5:00 opstaan zijn achter de rug en ik kan zowaar uitslapen in de weekenden!

Maar om nou te zeggen dat ik zo'n grapje nog een keer zou uithalen..... nou nee.

Als het goed is ben ik over twee maanden helemaal klaar, daar hou ik me maar aan vast!

Gezinsuitbreiding

Fons en ik hadden het er al een hele tijd over gehad. Een huisdier nemen. Maar ja, eigenlijk mag het niet van onze huisbaas, door vervelende ervaringen in het verleden. Een van de vorige bewoners had namelijk ene hond of wat en die hebben het huis toen dusdanig onder poten genomen, dat het huis opnieuw behangen moest worden, de vloerbedekking moest eruit en wij zien nog steeds sporen van huisdieraanwezigheid op de deuren en sommige muren.

Dus het was vastgelegd in ons contract, dat huidieren niet welkom waren. Maar wij vinden het zo leuk....

Omdat we hier inmiddels al twee jaar wonen en dachten dat we nu inmiddels wel een potje konden breken hebben we toch de stoute schoenen aangetrokken.

En we zijn sinds kort de trotse dienaren van onze kat Rose.

Toen ik een poes ging halen uit het asiel  kwam zij meteen op mijn schoot zitten. De verzorger zei heel toepasselijk: ik denk dat je net geadopteerd bent!

Vers uit het asiel gehaald deed Roos al of ze hier jaren kwam. En wij, haar trouwe dienaren probeerden haar van alle gemakken te voorzien.  Ze werd geaaid, geborsteld, vertroeteld met leuke speeltjes en ze mocht heerlijk op schoot zitten.

Nu zijn we inmiddels een dikke twee weken verder en alles is een beetje normaal geworden. Roos is een echte kat op een heel klein dingetje na. Dat was ook de reden dat ze in het asiel is beland.
Ze vangt namelijk geen muizen.
Ze gaat er ook niet achteraan om mee te spelen, ze eet ze niet op, ze doet er niets mee.

Gerookte zalm? Ze haalt haar neus ervoor op. Plakje ham blieft madam niet. Maar Voor kattebrokjes komt ze de stoel wel uit, dat dan weer wel.
Een beetje een typische poes dus die dus heel goed in ons gezin past! 

Enne..... muizen weten toch niet dat onze kat niets ziet in muizen vangen en dat gaan we haar niet vertellen ook!

Tijd!

Nu bij iedereen de klokken weer zijn verschoven schelen we weer 12 uur. Tot ergens in maart volgend jaar, want dan gaan we weer schuiven, tenzij iemand besluit om het hele gebeuren af te lassen.
Kan altijd.
Maar dan zien we het wel weer.
Voor nu zitten we in de zomertijd wat inhield dat het veel te vroeg was om eruit te komen in de ochtend en dat de kinderen 's avonds niet in slaap konden vallen.
Gelukkig is dat nu voorbij en genieten we voorzichtig van het feit, dat we 's avonds na het eten nog even lekker naar buiten kunnen.
Althans, als het niet zou stormen en regenen. Maar ook dat weer hoort bij de lente. En nu is november begonnen, het Nederlandse equivalent van mei, dus laat het mooie weer maar komen!

Milford Sound

Op mijwas n verlanglijstje stond al een hele tijd Milford Sound. Mensen uit de hele wereld komen kijken naar dit fjord en wij wonen hier nu al ruim twee jaar en zijn er nog nooit geweest. Tijd om daar dus verandering in te brengen. En omdat kinderen in de schoolvakanties gratis met de boot mochten zijn we als echte Nederlanders dus op pad gegaan de afgelopen week. Onze uitvalbasis was Te Anau. Daar zouden we de nacht ervoor en erna blijven slapen.

Vrijdagochtend om 10 uur zaten we in de auto. vanaf Te Anau ( spreek uit: tiejanau) is het nog twee en een half uur rijden naar Milford Sound. En met heel veel mooie stukjes onderweg hadden we genoeg tijd om erheen te rijden.

De rit is al de moeite waard, de boottocht in Milford Sound was ook bijzonder mooi. Zeker omdat de bergtoppen nog bedekt liggen in een laagje sneeuw.

Hieronder een kleine impressie: geniet!

Mirror Lakes: klein meertje met waanzinnig mooie weerspiegeling

Wachten voor de Homer Tunnel: een met de hand gemaakte tunnel door de bergen heen, eenrichtingsverkeer

Onderweg naar de tunnel toe mochten we nergens stoppen wegens lawinegevaar: veilig gevoel....

Eerste aanblik van Milford Sound, met in de verte een schip dat aan komt varen

Bijschrift toevoegen

Als je goed kijkt zie je de bussen met toeristen die ook terugrijden... vakantie verkeer op de weg!

... maar toen die eenmaal voorbij waren was er niet zoveel verkeer meer over.....

Rijbewijs

Ons NZ rijbewijs was inmiddels wleer 10 jaar oud: tijd om te vernieuwen!
Maar waar laat je dat doen? In Tapanui  hebben we wel een gemeentehuis/bibliotheek, maar daar kun je niet je rijbewijs vernieuwen.

Ik zag mijn geest alweer dwalen: dat zou wel weer iets van twee uur rijden worden op een van de zeldzame dagen dat Fons en ik samen vrij zouden zijn door de week. Maar dankzij google kwamen we er al snel achter, dat het ook gewoon hier in Gore zou kunnen. Kijk, een half uurtje rijden is mooi te doen.

We moesten naar het kantoor van de AA, de kiwi variant van de ANWB. Het kantoor zat aan de hoofdstraat waar ik iedere keer overheen ging als ik naar mijn werk reed, dus dat moest geen probleem opleveren.
Dacht ik....
Want als ik er zes keer per week langsreed, waarom was het me dan nooit eerder opgevallen?

Op die vraag kregen we later op de dag antwoord. We hadden het adres op zaken en togen vol goede moed op pad. We moesten uitkijken naar een geel met zwart uithangbord, dat  zijn immers de kleuren van de AA. Helder, toch? Maar nadat we het bewuste stukje een keer of wat op een neer hadden gereden hadden we nog niets gevonden. Geen geel met zwart bordje, geen aanwijzingen, gewoon niks.

Uiteindelijk besloten we bij een bezinestation hulp te vragen. Het is ons wel vaker overkomen, dat op internet er alles nog open en werkend uitzag, maar dat op de plaats van bestemming er niets meer was te vinden. Winkeld die gesloten of verhuisd waren, of andere winkels die in die plaats hun spullen verkochten; alles al een keertje gezien.

Dus op het ergste voorbereid ( toch twee uur rijden voor een nieuw rijbewijs) liep ik richting het kantoor van het bezinestation. en daar stond het: rijbewijs vernieuwen binnen. Nog steeds erg voorzichtig liep ik naar binnen, waar mijn gematigde enthousiasme al snel omsloeg in heuse euforie.
Want achter de kassa's van het benzinestation was een heuse balie van de AA! Met rijbewijsvernieuwingen!

Fons en ik moesten wat papieren invullen en onze foto's werden er meteen gemaakt.  Dat scheelde weer. Maar toen...
Toen bleek, dat het Gore kantoor geen beschikking had over een mooi print-je-rijbewijs-terwijl-je-wacht-machine.
Onze spulletjes moesten opgestuurd worden en dan zouden we ons nieuwe rijbewijs met de post opgestuurd krijgen. Ons oude rijbewijs moesten we inleveren. Maar zonder rijbewijs mag je de rweg niet op.
Ik was erg benieuwd naar de kiwiw oplossing voor dit probleem. En dat was anders dan ik had verwacht.

Heel vroeger, nog voor de pin apparaten enzo, konden mensen in  NL een cheque uitschrijven  in plaats van cash te betalen. Nu hebben ze  hier in NZ die cheques nog steeds. En dat was ook precies wat die mevrouw van de AA deed. Op een speciaal cheque boekje schreef ze voor ons allebei een soort cheque uit ter waarde van een tijdelijk rijbewijs. Een paar weken geldig, want tegen die tijd zou ons nieuwe rijbewijs wel met de post gekomen zijn.

Wel gek hoor, met een sloom papiertje op zak week op pad gaan, maar he, als het werkt, dan werkt het. En inderdaad, na anderhalve week wachten werd ons nieuwe rijbewijs keurig in de brievenbus gestopt. Niet aangetekend ofzo. Gewoon, met de gewone post.

Dus nu sta ik weer met een gezellige nieuwe vreselijke foto op mijn nieuwe rijbewijs en mag ik hier weer 10 jaar mee door NZ  rondtoeren.

Hoe het NZ rijbewijs eruit ziet? Het is een pasje, net als in NL. Dat was het 10 jaar geleden ook al.
En wat nou als ik mijn NL rijbewijs wil verlengen? Dat kan, maar dan moet ik weer de paierwinkel in waar iedereen zo dol op is. Ik heb nog steeds last van hoofdpijn die de NL belastingdienst bij mij heeft bezorgd ( aangifte 2012 is nog steeds niet rond), dus om nu weer formulier Enummerzoveel in te vullen en orginelen van bewijs van uitschrijving..... gelukkig heb ik nog even de tijd.... Ik neem er alvast maar een paracetamol op!

Cheeserolls

Iedere streek heeft zo zijn eigen gerechten of lekkernijen.
Dat is hier in NZ niet anders. In Southland hebben ze de beroemde cheeserolls. Die eet je voornamelijk in de winter met een kop soep.
De karateclub verkocht ze het afgelopen jaar als fundraiser. Ik had er twee dozijn besteld en ze waren lekker. Maar ik had de arrogantie om te denken dat ze nog lekkerder konden, dus ben ik de keuken weer ingedoken ( je moet toch wat met al die vrije tijd, nietwaar!).

Eerst even een kleine uitleg. Cheeserolls zijn opgerolde witte boterhammen, besmeerd met een kaasmengsel dat bestaat uit kaas, room, uien, evaporated melk ( dat is melk uit een blik, weer wat nieuws...) en uiensoeppoeder uit een zakje.
Sommige recepten stoppen er mosterd bij, of slagroom, maar de basis blijft hetzelfde. Het heeft een idee van een tosti kaas, maar dan anders....kaas met room en uiensoep zeg maar, een hele voor de hand liggende combinatie die iedereen vast wel eens een keertje heeft geproefd.

Omdat ik de rauwe uien erg overheersend vond smaken, heb ik die eruit gelaten en wat slagroom toegevoegd. Het eindresultaat: lekker!!

kaasmengsel op de witte boterham....

broodjes in drieen vouwen en in de folie verpakt in de vriezer doen: klaar!

Ik heb twee broden besmeerd,  de broodjes per 6 verplakt en in de vriezer gestopt. ik had nog wat smeersel over en dat hebben we geprobeerd op brood te smeren als een smeerkaas. Maar het mengsel was veel te dik. Wat mij weer op een ander idee bracht. Wat als ik nu extra slagroom zou toevoegen? Dan zou het gehele mengsel makkelijker smeerbaar zijn en had ik zelfgemaakte smeerkaas voor een fractie van de prijs dat ik het nu moest bestellen via een webwinkel!

Bij mijn volgende ronde boodschappen doen stopte ik dus opnieuw een grote hoeveelheid geraspte kaas, blikjes melk, slagroom  en poedersoep in mijn karretje.

Het is me gelukt! Het enige nadeel is wel, dat we nu met een mega hoeveelheid smeerkaas zitten in huis, omdat het recept was voor een grote hoeveelheid.

Dus nu eten we 's morgens twee boterhammen met smeerkaas, er gaat brood met smeerkaas mee naar school en werk en als we thuis zijn, promoot ik de smeerkaas met volle overtuiging ( rijk aan calcium, das goed voor je botten). Smeerkaas is bijvoorbeeld ook lekker op een cracker of een rijstewafel, wist je dat?

Tot nu toe verveelt het nog niet, maar als dat gaat gebeuren stop ik er gewoon weer een tijdje mee. Net als de bokkepootjes, pepernoten en de taaitaai. Alles komt in vlagen. Het is wel een prettig idee, dat als we dan weer eens zin krijgen, ik binnen een uur verse, warme smeerkaas op tafel kan zetten. Hmmmmmm, warme smeerkaas....misschien moet ik toch ook ens kijken hoe je een lekkere kaasfondue kan maken...... wordt vervolgd!

Nieuwe hobby

Naast mijn werk, huishouden, kinderen, yoga, hardlopen, bakken  en het houden van een echtgenoot besloot ik dat ik te veel vrije tijd had. Het was weer tijd voor een leuke hobby.
Maar wat dan? Fietsen weer oppakken? Opgeven voor Masterchef en een spoedcursus koken volgen? Cursus paaldansen volgen?

Eigenlijk kwam mijn nieuwe vrijetijdsbesteding zich als vanzelf aanmelden.

Fons heeft de gym overgenomen met een maat en is nu druk bezig met schilderen, schoonmaken, opknappen en spullen verschuiven. Langzaam mar zeker neemt de hoeveelheid leden  toe, iets waar ze erg blij mee zijn. Maar toch ontbrak er nog iets aan.... een personal trainer. De mede-eigenaar zag zo'n cursus ergens wel zitten. Maar na wat beraad besloot hij er toch vanaf te zien.

En nadat ik er over nagedacht had besloot ik, dat het mij wel erg leuk leek om te doen. Dus ik heb me eerst verdiept in de mogelijkheden. Want 5 dagen per week in Christchurch  ( = 12 uur rijden)  naar school gaan is voor mij geen optie. Die viel al af. Dan had je de deeltijdopleidingen nog, waarvoor ik eens per maand naar Christchurch zou moeten. Het enig nadeel  was wel, dat nog niet bekend was wanneer die opleiding zou gaan starten en hoe duur hij zou zijn.

Uiteindelijk vond ik een opleiding die voornamelijk online te volgen zou zijn. Je kon maximaal 18 maanden over de opleiding doen,  maar sneller afronden is geen probleem. Alles in je eigen tempo.
Kijk, dat was waar ik naar op zoek was!

Ik heb verschillende opleidingen tegen elkaar afgewogen en heb me uiteindelijk ingeschreven mij een van de bedrijven die deze cursus geven.

Als ik klaar ben krijg ik het certificaat personal trainer en kan dan aan de slag in de UK, Australie en NZ. Cool he!

De cursus bestaat uit verschillende blokken. Voeding, anatomie en screenen van klanten, oefeningen in de praktijk (stage lopen), oefeningen vour ouderen/kinderen/na blessure, zakelijk en eindopdracht.
De eerste week vond ik het allemaal nog reuze leuk en best wel interessant. Veel van de informatie over voeding had ik ooit ( denk aan vorig millenium) gehad tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige, dus dat was vooral een kwestie van afstoffen, ophalen en herhalen. Hoe anders is dit blok! Anatomie van de botten ginge nog wel ( met dank aan mijn opleiding). Maar ik heb nooit iets van spieren geleerd en daar zit ik nu middenin. Kijk, waar je biceps en triceps zitten wist ik nog we. Wat die spieren doen red ik ook nog, maar aan welk bot ze vastzitten bij het begin en het eind..... kwijt ben je me. En van  energievoorziening op molecuulniveau had ik ook nog nooit gehad.

Dus loop ik nu regelmatig in mezelf te fluisteren. Was op de tafel leggen: extensie van de elleboog, ingezet door de triceps. Die begint bij de ... ehhh.... ( vloek).... scapula en eindigt in het olecranon proces. Oke. Saus proeven. Dat is supinatie van de onderarm en flexie van de elleboog. In gang gezet door..... ach, je hebt ene idee van hoe ik dor het huis loop te prevelen als een demente vrouw die haar vastigheid zoekt in de dingen die ze zich nog wel weet te herinneren. gelukkig heb ik een man die me helpt met overhoren door me ineens vanachter een deur te bespringen en te roepen: welke spier zit hier? Oke , misschien stond hij wel gewoon in de keuken en had ik hem niet gehoord omdat ik druk bezig was met de Kreb cyclus ( google maar, ik ben er klaar mee), maar dan nog....

Ik mag 18 maanden over deze opleiding doen, maar ik hoop het in de zomer te kunnen afronden. Dus zit ik nu iedere avond en vrije dag boven mijn boeken en readers, kijk ik naar webinars op de computer, volg ik online lectures en doe ik quizzen om te kijken hoe ik erin zit. Aan het eind van dit blok moet ik een examen doen.

Op het moment dat ik op "start" druk gaat de klok lopen en heb ik 60 minuten voor 50 meerkeuze vragen. Mijn hoofd gaat dan alweer op hol. Wat nou als de school net in dat ene uur belt? Of als er iemand op de stoep staat die iets komt afgeven? Is het dan beter dat ik mijn examen doe als Fons en de kinderen er zijn? Maar die maken zoveel lawaai, dan kan ik me vast niet concentreren...

Maar dat is van latere zorg. ik ga me nu eerst weer storten op de screening van klanten, hun houding en welke oefeningen ik dan juis wel of niet mag doen met ze. Langzamerhand begin ik het weerk interessant te vinden, in plaats van gewoon heel veel.

Een dag tegelijk, dan kom ik er wel. Desnoods kruipend. Waarbij je schouders een flexende beweging maken die in gang gezet wordt door de deltoid anterior en de supraspinalis. Die beginnen in.....

Clubje

Sinds kort realiseer ik me dat ik bij een clubje hoor. In eerste instantie had ik het niet helemaal door hoor, maar het is zoiets dat je je pas later realiseert.

Iedere werkdag stop ik bij de postbussen om de post voor het bedrijf te halen. En hoewel ik daar iedere keer zo ron hetzelfde tijdstip daar aankom, zie ik steeds verschillende mensen. Tot vorig week. Toen bevond ik me iedere dag tussen dezelfde vrouwen die ook de post kwamen halen.  Met hun bedrijfsasjes aan zijn ze makkelijk te herkennen.
En sinds vorige week word ik ook iedere keer gegroet. Het voelt een beetje als zo'n groet die motorrijders hebben onderling.  Als je er niet bijhoort, ben je het niet waardig om zon elite-groet te horen.

En nu krijg ik hem dus ook en voel ik me helemaal belangrijk!
Een groot gevoel van samenhorigheid heerst er in ons groepje. Allemaal vrouwen op weg naar hun werk, vaak daarvoor de kinderen nog even op school afgezet om daarna vol overgave zich op de taken van de bataalde functie te storten. dat bednek ik er dan allemaal bij, als ik ze zie weglopen met hun handen vol post, geaddresseerd aan het benzinestation, de sportwinkel in de hoofdstraat, de plaatselijke boekenwinkel en de garage.

Ik heb geen bedrijfsjasje aan en mensen weten dus ook niet, van welk bedrijf ik ben. Ja, ik heb een kantoorbaan. Ik heb zelfs een eigen kantoor. Maar omdat dat kantoor in de bollenschuur staat, is het er altijd erg koud. Niks kantoorpand met verwarming die op 21 graden staat.

En omdat iedereen van de schuur bij mij komt bellen in zijn overall/modderschoenen/smeerhanden  ( ik heb de enige telefoon beneden en internet toegang/telefoonboek tot mijn beschikking),  is het kantoor nu niet echt een voorbeeld van een standaard kantoor. Dus ik zit daar in mijn dikke vesten, lange onderbroeken en dikke berschoenen naast de kachel in de ijdele hoop een beetje warm te blijven. Leuke rokken/laarsjes/jasjes zijn niet alleen veel te koud, maar ook onpraktisch.

Maar goed, zo houden we de spanning wel een beetje in mijn clubje. Ik hoor erbij, maar de leden kunnen mij niet plaatsen. Ik ben mystrieus, ondanks mijn spijkerbroek, sjaal en bergschoenen waarmee ik vanuit de auto naar de postbussen slof ( zeker op een maandag ochtend is dat het geval.... de koffie is dan nog niet helemaal door mijn systeem heen).


Ik ga ze denk ik ook niet vertellen waar ik werk, gewoon om het spannend te houden. Niet dat ze het zullen vragen hoor, want onze contacten zijn vluchtig en vaak binnen 10 seconden scheiden onze wegen weer.
Maar ik hoor er wel bij en zal aspirantleden vanaf nu even goed in de gaten houden. Want je kunt natuurlijk niet zomaar iedereen een hoofdknik geven en ene fijne werkdag wensen.....

warm water

We hebben water dat verwarmd wordt via gas. Dat is hetzelfde als in NL. Maar in NZ zijn er geen enorme gasbellen en een netwerk aan leidingen. Wij doen het gewoon met gasflessen.
Eens in de zoveel tijd komen de mensen van de gasflessenwinkel langs in grote vrachtwagens en wisselen de flessen om die gewisseld moeten worden.

We hebben meerdere flessen achter het huis staan. Als de ene fles leeg is, draai je de lege fles dicht en de volle fles open.  Dan zet je de schakelaar om en kun je weer genieten van een warme douche.
Onze afwasmachine gebruikt ook warm water en warmt het water niet zelf op ( geen idee waarom trouwens, zal wel heel Nieuw-Zeelands zijn denk ik..). Dat houdt in, dat als je staat te douchen, je ineens een plons koud water kan verwachten als de afwasmachine aanstaat ( zelf uitgevonden... een paar keer zelfs, gewoon om er zeker van te zijn..).

Hoe weet je nu, dat de fles bijna leeg is? In de schakelaar buiten, die je van de ene naar de andere fles kunt omzetten, zit een kleur. Zwart betekent vol, rood betekent bijna leeg. Bijna, want we hebben het eens getest: je kunt er nog een week mee douchen als de schakelaar op rood springt!
En zuinige Nederlanders die we zijn, gebruiken we de fles totdat hij leeg is.
Er zit wel een risico aan natuurlijk. Want het zou zomaar eens kunnen gebeuren, dat je staat te douchen en het warme water op is. Daar hebben we een goed werkende procedure voor ontwikkeld. Je zet de douche uit en begint heel hard te schreeuwen. De persoon die de oproep beantwoordt zet de schakelaar om of haalt een van de aanwezige volwassenen erbij om dat te doen. Zodra de schakelaar om is gezet, kan de douche weer aan en na 2 minuutjes is het water weer heerlijk warm.

Werkt altijd.

Tenzij je na het  hardgelopen ( -2 buiten, 16 graden binnen) en lekker warm wil douchen om weer door te warmen. Douche wordt koud, dus de  Koud-Water-Procedure treedt in werking.... Maar als je helemaal alleen thuis bent werkt dat dus niet heb ik vanmorgen ontdekt. Niemand schoot me te hulp!
Snel afgedroogd  in een koude badkamer, aangekleed, naar buiten gegaan en de schakelaar omgezet. En toen had ik geen zin meer om wederom mezelf uit te kleden in die koude badkamer en mijn haren te wassen. Dus dat ga ik vanavond wel doen.
Moet ik mezelf alleen wel even helpen herinneren, dat ik dat ga doen als de afwasmachine al bijna klaar is.......anders krijg ik hetzelfde effect weer....

Griep!

Ik heb me de laatste tijd afgevraagd hoe dat werkt met de griep en de bijbehorende griepprik. Hoe besluiten wetenschappers welk beestje er voor de griep gaat zorgen? Kijken ze dan naar het virus van het jaar ervoor of kijken ze naar welk beest er in de winter aan de andere kant vd wereld zijn best doet om mensen ziek te maken?

We weten, dat er afgelopen jaar een heftige griep heerste in NL. We zijn trouwe lezers van het Nederlandse nieuws en waren dus volledig op de hoogte van de lange en heftige epidemie in Nederland. Ook dat de griepprik er "naast" zat was ons dus niet ontgaan.

Toen we op vakantie waren in NL zijn we ook allemaal niet lekker geweest. Geen echte griep,  maar snotterig, zere keel, niet lekker. Nu is dat niet gek als je zo'n lange resi hebt gemaakt natuurlijk en we zijn er gezond en wel uit gekomen.

En nu is de griep in Tapanui. Behoorlijk!
Van de 57 kinderen die er in de bovenbouw zaten waren er afgelopen vrijdag maar 22 op school. De rest zat ziek thuis. Op het hoogtepunt ( ik hoop althans dat we die inmiddels hebben gehad) was er minder dan 50 % van de leerlingen op school. Ook de docenten moesten eraan geloven,waardoor de  resterende docenten zo goed en kwaad als het ging de weinige leerlingen na de verplichte vakken maar probeerden te vermaken met films, spelletjes en het instampen van goede handenhygiene. Iedere klas werd voorzien van een handendesinfectans en ouders werd opgedragen de kinderen thuis te laten tot 2 dagen nadat alle ziekteverschijnselen verdwenen waren.

Het aantal afwezige kinderen was zo opvallend, dat de krant er een stukje aan heeft gewaagd. Heriot school en Waikoikoi school hadden niet zo'n hoog ziekteverzuim. En de middelbare school in Tapanui ook niet. Zou het dan toch iets in de school zelf zijn? Lag het aan het water misschien?

Maar het virus is geduldig en wacht zijn kans af.... vandaag hoorde ik, dat ook op de middelbare school de kinderen zo zoetjes aan een voor een neergaan.....als vliegen..... Want in een klas 5 kinderen ziek is veel als de klas maar uit 17 leerlingen bestaat!

Ons gezin is tot nu toe de dans ontsprongen. En ik heb daar eens over lopen filosoferen. Of wij hebben het virus al gehad toen we op vakantie waren in NL. Dat zou in houden, dat dit virus eerst in Europa was en nu hier aan de slag is gegaan. Het zou ook nog kunnen, dat wij gezellig dit virus hebben meegenomen vanuit Nederland en daarna de mensen hier gezellig hebben laten kennismaken met een echte, onvervalste Nederlandse griep. Dat zou natuurlijk een beetje belangenverstrengeling zijn, want laten we eerlijk zijn; Fons ziet ze allemaal gezellig weer op zijn werk verschijnen, hoestend, proestend en wel.

Het andere scenario is er een die we al vaker hebben meegemaakt. Fons komt de gehele dag op de praktijk in aanraking met allemaal virussen, bacterien en ander gezellige ziektemakers. Hij is er dan immuun voor geworden.
Wij als gezin worden niet ziek, totdat de griepepidemie al helemaal op zijn retour is. Dan krijgen wij het ook nog eens. Mijn theorie hierachter is, dat Fons iedere dag weer van alles meeneemt van zijn werk en dat wij daar als gezin aan worden blootgesteld, En na wekenlang gebombardeerd te zijn trekt ons immuunsysteem het allemaal niet meer en worden wij ook ziek. Tuurlijk, ze kunnen ook ziek worden omdat ze op school worden aangehoest door vriendjes. Kan.

Maar wees eerlijk; dit klinkt veel aannemelijker, toch?
Ik ga voor de zekerheid toch nog maar een extra vitamine tabletje scoren zo.... je weet maar nooit....

Stars in our eyes

We hebben hier in Tapanui een zwembad. Overdekt, maar niet geisoleerd. Het is daarom ook alleen in de zomer open. Nu moet er waarschijnlijk een heel nieuw dak op. En omdat NZ niet zo erg van de overheids subsidies is houdt dat in, dat het geld door de gemeenschap zelf opgehoest moet gaan worden. Als het tegenzit gaat dit geintje $ 300.000,00 kosten!

Dus is er een commissie in het leven geroepen die dat allemaal gaat coordineren. Ieder jaar zijn er dingen die gedaan moeten worden en als groep kun je dan vragen of jij dat mag doen en zo wat geld kan verdienen.

Zo moeten er ieder jaar dennenappels uit bomen geplukt worden. Die worden dan weer gepland om zo nieuwe bomen te laten groeien voor de houtindustrie. Klinkt grappig, maar als de dennenappel ( met of zonder "n", dat is de vraag) nog vast zit is er ook veel hars. En dat goedje krijg je bijna nergens uit.

Nu had de commissie een nieuw idee: een avondje uit in het theater, waar een soort van talentenjacht werd gedaan.

Veel mensen hadden zich al opgegeven ( veel mensen die lekker kunnen zingen en dat graag voor een publiek doen).
Mijn vriendin zit in de zwembadcommissie en had een ander idee: we zouden op het podium een synchroonzwemact gaan doen. Omdat het twee avonden zou zijn en wij visite zouden krijgen (daarover later meer) had ik gezegd dat ik wel met de voorbereidingen zou gana helpen.

De eerste repetitie was ik ziek en had ik gemist. De tweede was ik er wel en kwam er toen achter, dat een van de dames wel op zaterdag kon, maar niet de vrijdag. Omdat ik de vrijdag wel kon was er eigenlijk al min of meer besloten, dat ik de vrijdag zou doen. Tja, en zeg danmaar eens nee he.. (ik denk even terug aan het waterskien van afgelopen zomer, waar ik met ski's en al al in het water lag en eigenlijk nog steeds niet zeker wist of dat ene goed idee was.... ik zie hier een patroon...).

Maar goed, tijdens de repetities hebben we erg veel lol gehad en op de avond zelf heb ik genoten!
We droegen zelfgemaakte badpakken a la de jaren 20 , gemaakt van oude dekbedhoezen, gordijnen en lakens. Zag er erg schattig uit allemaal.

Helaas deden we niet mee in de competitie. Na het laatste optreden mocht het publiek een winnaar kiezen en tijdens het tellen deden wij onze act.

Omdat er in de pauze lekker aan het bier en wijn was gezeten was het publiek in een opperbeste stemming en ze waren dan ook als was in onze handen.

Na afloop  van onze act werd de winnaar  van de show bekend gemaakt. De dorpsagent had een act gedaan als Elvis Prestley, keurig geplaybackt en inclusief de sexy heupbewegingen. Wij hadden de act niet gezien, omdat wij toen achter in de make up zaten. We hoorden wel een heleboel gejuich en gejoel en hoorden later, dat er ondergoed op het toneel gegooid werd. Dat wist Elvis ook niet van te voren, dus dat was wel grappig.

Na de prijsuitreiking deed Elvis nogmaals zijn act. Wij synchroonzwemsters stonden tussen de coulissen te kijken. Toen ik wederom ondergoed zag vallen op het toneel ( de mensen zien er braaf uit hier, maar ondertussen...) kwam ik op het idee, om onze badpakken  uit te trekken en die op het podium te gooien. Niemand durfde, dus heb ik het uiteindelijk maar alleen gedaa. Er werd wel even raar opgekeken toen ik in mijn onderbroek de kleedkamer binnenkwam, maar ik goodie het gewoon op mijn Nederlandse cultuur. Toch wel makkelijk als het uit het buitenland komt af en toe!

Zeg nou zelf, net echt toch?

even bijpraten

Met het schaamrood op mijn kaken zie ik dat het al ruim drie weken terug is dat ik wat geschreven heb. Maak ik dan niets mee mee om te delen hier? Dat wel.
Tijdgebrek?  Ligt eraan hoe je het bekijkt. Inspiratiedipje? Ook niet echt.

Maar ik bedenk veel stukjes in de auto op weg naar mijn werk, boodschappen doen of naar de yoga. Ik heb dan alles al helemaal voor me. Wat het onderwerp is, hoe ik alles ga omschrijven etc.
Het is in mijn hoofd soms al zo af, dat ik ergens het gevoel creeer, dat het al op het blog staat. Groot is dan ook mijn verbazing als ik er een tijdje laten achter kom, dat het in mijn hoofd wel op het blog staat, maar dat het internet een andere mening is toegedaan.

Ik zal even een korte samevatting geven van mijn leven gedurende de week. Op mijn werkdagen kom ik thuis vlak voor de kinderen. Dan gaan we samen afternoon tea doen ( fruit, gedroogd fruit, crackers met kaas en een koekje toe. Ze eten hier enorme hoeveelheden!). Zo rond een uur of 4 zijn we daar mee klaar. In het uurtje dat volgt help ik twee kinderen met hun huiswerk. Rons 5 uur begin ik met de voorbereidingen van het avondeten. Sommige dagen eten we erg vroeg vanwege een sport, andere dagen eten we vanwege diezelfde sport juist weer wat later.

Na het eten wordt de boel opgeruimd, gedweild en  gezogen  ( geen muizen meer in huis, dankuwel) en worden de oudste  twee kinderen geholpen met hun huiswerk.
De oudste gaat rond half 9 naar bed en dan kunnen Fons en ik ein-de-lijk ongestoord de dag doornemen. En dan is het al weer bedtijd!

Op mijn vrije dinsdag ren ik in de morgen, yoga na de lunch en tussendoor doe ik soms alsof ik erg druk bezig ben met het schoonmaken van de openhaard (Assepoester is er niets bij, maar een petemoei heb ik helaas nog niet gezien!), wassen wegwerken en schoonmaken.

In het weekend gaan we naar Gore voor netball, voetbal en zwemles. Dan doe ik vaak ook mijn boodschappen en dan hebben we de zondag over voor een ontspannen dag. Dat is de dag dat Fons en ik allebei nog willen rennen, dus met een beetje passen en meten  komen we die dag ook vaak wel door.

Tsja.

Niks exotisch dus. Gewoon, net als in Nederland. Ook iedere week ongeveer hetzelfde.
Met als grote uitzondering, dat onze uitstapjes natuurlijk wel erg leuk zijn. En anders dan in Nederland.

Maar daar over straks meer!

Gymnation Tapanui

Omdat Fons tijd overhad en omdat alles zo liep, is hij nu de trotse eigenaar van de gym hier in Tapanui!

De vorige eigenaresse was verhuisd en wilde er graag vanaf. En omdat Fons het graag voor de gemeenschap wilde behouden, had hij naar lang aarzelen besloten om de boel over te nemen. Op datzelfde moment was er een bekende van ons met hetzelfde idee gekomen, waardoor er een samenwerkingsverband is ontstaan.

Dus is de oude gym verbouwd, zijn er nieuwe en andere spullen naar het pand verhuisd en zijn de mannen al een tijd bezig met het maken van allemaal plannen om het aantrekkelijker te maken en om meer leden te werven.

Er is inmiddels een facebook pagina opgericht, de eerste advertentie heeft al in de Blue Mountain Express gestaan en  ook bij de belastingdienst zijn ze inmiddels bekend.

Al met al een spannende en enerverende tijd dus!

En omdat het weer niet al te best was, heb ik natuurlijk ook meteen gebruik gemaakt van de gym. Hardlopen op een lopende band is niet echt mijn ding, maar hardlopen in de natte sneeuw of ijzel is nog minder mijn ding.


Bij de gym moet je je trouwens wel een kiwi gym voorstellen he. En dan niet eentje uit de grote stad, waar keuring iemand achter de balie zit en er overla spiegels hangen en strakke tl-verlichting je tegemoet schijnt terwijl de muziek uit de boxen schalt.

Nee, dit is Tapanui. De gym zit in ene oud bankgebouw ( de kluis zit er nog in). Er ligt dik, rood vloerbedekking op de grond en er hangen hier en daar lampjes die een gezellige sfeerverlichting verspreiden als het donker is. Er is een losse staande spiegel die je heel handig kan verplaatsen. Er is een mooie muziek installatie waar een bulk muziek uit kan komen, dus dat is mooi.

Je betaalt je contributie voor de maand en dan krijg je een code per sms. Daarmee kan je in een sleutelkluisje komen waar de sleutel voor de deur in ligt. Iedere maand verandert de code van het kluisje.

Als je klaar bent kun je er een douche nemen. Er is geen kleedkamer, maar als je wilt kun je je  in de douche wel omkleden. Kinderen kunnen mee en gestald worden in de kinderkamer, waar een  kacheltje is en een tv met dvd speler.

Al met al vind ik het wonderbaarlijk, dat in een dorp van 700 inwoners er zoiets voor handen is.

Oh ja, en er is vanaf volgende week ook yoga in Tapanui! Dan kan ik twee keer per week losgaan, twee keer per week met spierpijn rondlopen en mezelf afvragen waarom ik ook al weer aan sport deed. Maar nu heb ik er vooral heel veel zin in!

De naam van de sportschool zegt het al: gymnation Tapanui!

De tijd vliegt...

.... En ineens waren we alweer bijna een maand verder!
Is er veel gebeurd dan, dat ik zo weinig tijd heb gevonden om te schrijven? Nou, eigenlijk niet om eerlijk te zijn. De geit is er nog steeds, we hebben een oppaskat erbij.

De kinderen hebben er inmiddels bijna twee weken vakantie opzitten, terwijl Fons en ik gewoon moesten werken, Dat was even goochelen met oppas dus, maar ook dat hebben we weer overleefd. We hebben visite gehad, zijn zelf op pad geweest en zijn eigenlijk gewoon doorgegaan met leven.

Ik ben wel heel erg blij dat we juni gehag hebben. De donkerste maand is voorbij en volgens de berichten zouden de dagen nu langer moeten worden. Maar daar merk ik nog niet zo heel erg veel van.
Het is wel koud geweest. Heel koud zelfs.

Overdag scheen de zon, het was windstil en een graad of 4-5. Heerlijk! Maar zodra de zon onderging daalde de temperatuur behoorlijk hard en gingen we de nachten door tot -7. Op zich niet zo erg als je in een warm huis woont, maar wij wonen in kiwiland.

Ik heb diverse ochtenden het ijs aan de binnenkant van de ramen afgehaald. Ik kan je zeggen dat het dan best wel koud is in huis! 13 graden bij het opstaan was geen uitzondering, net als wolkjes uitblazen.  We hebben alle logeerspullen inmiddels op de bedden van de kinderen liggen, zodat die het nog redelijk warm kunnen hebben 's nachts. Ze slapen met thermals aan onder hun lange pyama's  en 's morgens rennen Fons en ik als eerst naar de gaskachel om die aan te zetten. Deuren gaan dicht, zodat we in ieder geval een warme ruimte hebben waar we kunnen ontbijten.

Nee, de winter is hier niet echt fijn vind ik. Tuurlijk, ik geniet met volle teugen van het waanzinnig mooie uitzicht op de besneeuwde bergtoppen, maar geef mij maar de zomer waar ik zonder problemen een was kan drogen zonder dat de binnenkant van mijn huis beslaat.

Het deed me een beetje denken aan de tijd dat ik net met Fons samenwoonde. We woonden toen in een flat met enkel glas en ook daar zat 's winters het ijs aan de binnenkant van de ramen. Ik kijk daar met een goed gevoel op terug, maar nadat we onszelf hadden geupgraded naar ene huis met dubbel glas en volledige isolatie voelt dit toch wel als een stap terug.

Nu is de ergste kou alweer voorbij en ik heb begrepen, dat juli de koudste maand is gemiddeld. Dus hopelijk kunnen we in augustus een voorproefje krijgen van een mooie lente. Let wel, augustus hier is te vergelijken met april in NL, dus alles is mogelijk.

De winkels zijn wel klaar voor de lente: de tuinartikelen glimmen ons tegemoet en de t-shirtjes liggen al weer in stapels te wachten op nieuwe eigenaren. En ik loop nog steeds rond in mijn winterjas, maar vond het vandaag aangenaam weer: 7 graden!
Wie weet kan ik binnenkort wel weer op de fiets!

Helaas..... het weerbericht voorspelt voor de komende week meet natten sneeuw en vorst 's nachts... Dat wordt  weer krabben!

Oppascentrale

Wat doe je als vrienden vragen of je op hun huisdier wilt passen? Wij zeiden ja.
Maar hier in NZ moet je altijd wel even vragen om wat voor huisdier het dan gaat. Ikzelf heb nu bijvoorbeeld geleerd, dat ik eerst even heel enthousiast regaeer ( wat leuk, je hebt oppas nodig! Dat betekent vast dat je lekker weggaat. Wat goed zeg! Waar naar toe?) , dan even pauze neem en dan een paar essentiele vragen ga stellen aan de eigenaren. Hoeveel poten heeft het dier? Heeft het een vacht? Hoe lang heb je oppas nodig? Moeten we het huis ervoor aanpassen?

In dit geval bleek het te gaan om een geitje. Lief he! Maar omdat het toch wel fris is buiten moesten we een stal hebben. Gelukkig staan er beneden aan de heuvel een paar lege, grote kratten die je mag meenemen. Ze zijn gebruikt om quadbikes in te vervoeren en dus behoorlijk groot. Dus op een donkere avond gingen Fons en ik er eentje de heuvel opslepen. We zijn in de doos gekropen en hebben het ding op onze nek getild en zijn zo, zonder enig uitzicht op waar we naar toe gingen, enigzins op de gok weer naar huis gelopen.
Dat was fase een. Fons heeft nog een keurig deurtje erin gemaakt, een slotje erop gezet en een pallet in de stal gedaan zodat Smikkel ( onze logee) niet zo koud zou liggen.

Afgelopen vrijdag heeft hij haar opgehaald. Omdat we maar een auto hebben met een trekhaak, is hij met die auto naar Gore gereden. Daar zouden de vrienden ook zijn en zou de handelswaar uitgewisseld worden. Ik kreeg thuis  deze foto opgestuurd:

Ik moest nog een beetje gniffelen in mezelf. Fons zat me natuurlijk gewoon weer te stoken. Want je gaat een geit natuurlijk niet vervoeren IN een auto. Daar heeft iedereen hier in de buurt wel een trailer voor. Het ziet er wel heel lief uit zo.

Maar een half uurtje later kreeg ik deze foto:

He? Dus geen aanhanger? Smikkel werd gewoon in de auto vervoerd? Zonder gordels?
(Geef toe, ziet er wel grappig uit he, zo uit het raam kijkend....doet me denken aan onze vakanties vroeger waar de reis ein-de-loos duurde. En wij gingen gewoon naar Drente).

Maar goed, ze zijn alletwee veilig thuis aangekomen en nu staat Smikkel dus bij ons in de tuin. Keurig aangelijnd, dat dan weer wel. Want we hebben een tuin zonder hekken en heel veel rhododendrons. En die zijn giftig voor geiten.  Mijn kinderen vinden het geweldig en zijn heel veel met haar bezig. Dan gaan ze met haar een rondje lopen door de tuin. En ze brengen alle schilletjes naar haar toe. En oud brood. Wel leuk allemaal. Zeker omdat we weten, dat het maar voor even is. Wie weet kunnen we wel ons eigen dierenhotel beginnen! Maar dan alleen voor dieren met 4 poten of minder en bij voorkeur een beessie met een vacht. Want dat aait toch wat prettiger....

Wikken en wegen

Ik vind het heerlijk om te bakken als ik een vrije dag heb.  Zeker als het buiten niet zulk mooi weer is. Even voor jullie informatie: we hebben deze maand wel 6 droge dagen gehad. Ik ben er dus wel een beetje klaar mee en hoop, dat volgend maand het iets beter weer gaat worden.

Maar goed. Ik heb jaren geleden een weegschaal gekocht waar ik erg verknocht aan ben. Zo'n mooie digitale, die per twee gram weegt en zelfs een thermometer en wekkertje erin had gebouwd. Het was inmiddels al een oudje aan het worden die hier en daar wat gebreken vertoonde, maar hij deed het nog.
Tot afgelopen zondag. Alles stond klaar voor de taaitaai ( korte dagen, veel regen, sneeuw etc: weer voor pepernoten en taaitaai!).
En toen deed hij het niet meer. Hij ging niet meer aan. Ik heb nog van alles geprobeerd. Gewoon, dingen die iedereen doet als een machine ermee stopt. Knopje hard indrukken, zacht, snel achter elkaar, er tegen praten ( eerst lief, daarna vloekend en tierend als een volleerd viswijf), batterij eruit en er weer in, alles van voren af aan proberen. Vervolgens de kinderen het knopje laten indrukken ( wie weet dat die kleine  vingertje net iets anders doen). toen dat nit hielp heb ik er een mep opgegeven. Eerst  ben ik gegaan voor een normale corrigerende tik maar toen dat niet hielp ben ik iets krachtiger  aan het werk gegaan.
Helaas.

Omdat ik acuut meer trek kreeg in die taaitaai ben ik naar de buurvrouw gegaan om een weegschaal te lenen. Die gaf me heel lief de hare. Maar dat was een mooie analoge weegschaal die per 25 gram afweegt. En mijn recept vraagt om 18 gram bakpoeder.... wat nu? Niet bakken?

hij heeft het echt heel goed gedaan...

het NZ broertje....

Is dit 16 of 18 gram?

Dat was eigenlijk al geen optie meer. Geen nood, we kennen inmiddels wat mensen en die belden we gewoon even op met de vraag of we een weegschaal mochten lenen.
Maar ik was vergeten, dat de meeste recepten hier in NZ gaan in cups en spoons. De boter moet je wel eens afwegen ( als je het niet wil doen met de aangegeven hoeveelheden die op het pakje afgemeten staan). Maar verder heeft zelfs de meest fanatieke hobby bakker vaak een boek vol met recepten waar je vooral cups voor nodig hebt.
En nadat we een behoorlijk deel van Tapanui hadden afgebeld en we nog steeds geen digitale weegschaal hadden begon de moed me een beetje in de schoenen te zakken. Wat nu?

Fons was inmiddels aan het texten met een collega, die vond dat wij Nederlanders maar anaal waren met zo'n digitale weegschaal. Een beetje van dit en een beetje van dat was toch goed genoeg als het om bakken gaat?
Door deze zin realiseerde ik me, dat ik het al die tijd in de verkeerde hoek had gezocht. Kiwi's hebben geen "normale" weegschalen, dus ik moest het ergens anders zoeken. En ja hoor, mijn Nederlandse vriendin had een gewone normale weegschaal voor me te leen. Die moch ik een paar uurtjes lenen en zo stond ik zielsgelukkig een uurtje later in mijn keuken, omringt door heerlijke kruiden en ingredienten.

We hebben een nieuwe weegschaal online besteld. Niks voor 22 uur besteld en de volgende dag in huis. Dat gaat denk ik nog wel een weekje duren. De weegschaal van mijn vriendin moest weer terug. Ik heb nu in bakjes het bloem voor een dag of 4 aan brood afgewogen klaar staan. Er staat voor 2 porties taaitaai deeg in de kasten en ongeveer een halve kilo aan pepernotendeeg.

Maar de kokosbrood is op. En de ontbijtkoek. En daar heb ik toch echt een mooie weegschaal voor nodig.
Hopelijk duurt het niet lang meer voordat de nieuwe weegschaal komt. Weet je, misschien moet ik gewoon een reserve weegschaal kopen. Voor het geval dat. En extra batterijen . Dan kan ik gewoon doorgaan met mijn leven. Want een beetje onthand voel ik me wel hoor. Alsof ik niet compleet ben....

Het einde is in zicht....

We hebben echt wel ons best gedaan. Alle beschikbare plekjes waren benut, alle kleine ruimtes volledig ingenomen. Maar nu komt toch het einde in zicht.

De kaas, hagelslag, rimboevlokken, speculoos, snoeppapier en andere Nederlandse lekkernijen beginnen op te raken. En hoe meer het opraakt, hoe zuiniger we worden. Net als een tube tandpasta; de ssret helf is in een week op, om daarna nog drie maanden met de andere helft te kunnen doen. Tot het moment dat jij echt bijna leeg is. Dat zijn de momenten waarop ik heel fanatiek word en wil bewijzen, dat de tube helemaal nog niet erg leeg en op is.


Dus vanavond wordt de laatste heerlijke Beemsterkaas in blokjes gesneden. De Rimboe vlokken gaan hun laatste weekend in en de het laatste pak pure hagelslag is alleen maar voor mij ( niks delen, dat is iets wat kinderen nog moeten leren maar ik al kan. Ik kies er alleen voor om dat niet te doen ; dat is totaal iets anders).

Het heeft erg genoeg toch wel iets definitiefs. De vakantie in NL is nu echt heel erg voorbij. We hebben alleen nog de foto's , filmpjes en herinneringen.

Vanaf volgende week wordt het dus weer watertanden in de winkels waar ze voor 7 euro vlokken verkopen. Of hagelslag voor 5 euro.

We hebben er wel enorm van genoten, dat wel. En als we weer eens een pakketje zouden ontvangen is het weer helemaal kerst hier ( aan het weer zal het niet liggen in ieder geval).

Maar voor nu houdt dat in, dat ik weer de keuken in moet voor kokosbrood, pepernoten en bokkepootjes. Om de pijn te verzachten.
En gewoon omdat het erg lekker is!

Dan maar weer het weer....

Ik was laatst aan het chatten met iemand uit NL. Die vroeg me wat het weer zoal doet in NZ.
Het is nu begin december voor NL begrippen. De hoeveelheid regen weten jullie inmiddels al.

Afgelopen dinsdag ben ik gaan fietsen met een vriendin en ik had me veeeeel te warm aangekleed: we hebben bijna de 20 graden aangeraakt die dag! Dat is me in NL nog niet gebeurd, zo  midden in de winter.

Ik had de zondag ervoor ook al heerlijk in de zon gefietst. En dit keer, bij hoge tuizondering was ik hier en daar gestopt om wat foto's te maken van de omgeving:

En afgelopen donderdag deed ik de gordijnen open om dit te zien:

We bleken precies op de sneeuwgrens te zitten: over de heuvel richting Gore op de snelweg, waar een week ervoor de boel nog blank stond, daar was er geen sneeuw op de weg.
Maar op weg naar mijn werk moet ik twee keer een flinke klim maken met de auto en zonder sneeuwschuivers/strooiploeg ziet dat er zo uit:

Verderop heb ik geen foto's meer gemaakt. Want autorijden op een heuvelachtige, bochtige weg in ca 10 cm sneeuw en dan ook nog foto's maken was een beetje te veel van het goede.
En het bleef maar sneeuwen.... IN Gore was het in eerste instantie alleen maar regen, maar dat veranderde ook in sneeuw. En toen begon ik hem wel een beetje te knijpen hoor. Want op de heenweg was dit al een uitdaging geweest, hoe moest ik in hemelsnaam terug naar huis als de sneeuw heviger werd? Terwijl ik in gedachte al een motel aan het boeken was liep mijn collega het kantoor binnen.

En met een rustige stem vertelde hij me, dat ik ristig naar huis kon rijden, hij had er wel vertrouwen in. En net toen mijn ego wat begon te zwellen voegde hij eraan toe, dat hij een 4WD auto had en me op weg naar huis wel zou kommen oppikken van de snelweg, aan de voet van de heuvel waar ik never nooit op zou komen met mijn sneue 2WD volvo..... zucht....

Gelukkig voor mij begon het te dooien en om 2 uur 's middags was de weg gewoon weer helemaal sneeuwvrij.
En nu stormt het. Zo'n echte NL storm, waar de KNMI een mooie kleurcode aan geeft.
Voor komende zondag wordt er weer sneeuw verwacht. Dus ik heb extra batterijen in huis voor de zaklantaarns, eten wat zonder verwarming opgegeten kan  worden voor het geval de stroom weer uitvalt. Extra dekens waren in de aanbieding dus ook die liggen klaar.
Ik ga extra werk meenemen van mijn werk, zodat ik van thuis kan werken mochten de scholen dicht zijn maandag.

Ik ben benieuwd...... Waarschijnlijk rij ik maandagmorgen gewoon weer in de regen naar mijn werk...

Het regent, het regent...

Het heeft vorige week geregend. En dan niet zo'n beetje ook. Het regende Nederlands hard zeg maar. En vooral lang. Ik wou dat ik kon zeggen dat we lekker droog en warm zaten in ons huisje, maar we hebben onlangs ontdekt dat we hier en daar wat lekkage hebben. gelukkig lekt het op de glaswol, dus zaten we toch nog droog binnen. En de stroom bleef het ook doen dit keer, al een hele vooruitgang met de sneeuwval even terug!

De volgende ochtend om 7:00 uur hoorden we het alarm gaan. Er was iets loos. Maar omdat wij daar niets mee te maken hadden, gingen we ons gewone dagritueel in. Ik moest naar mijn werk en 5 kilometer buiten het dorp was de weg afgesloten: overstroomd. Mezelf gelukkig prijzend dat ik zoveel fiets, wist ik meteen een alternatieve route en ging dus zonder tomtom linksaf, de andere weg op. Maar toen ik daar over de brug wilde gaan, zag ik geen brug meer. Geen weg ook trouwens. Alleen veel, heel veel water. En verder dan die weg ging mijn wegenkennis niet, dus ik ben omgedraaid en teruggereden naar Tapanui, waarvandaan ik een andere route ging proberen. Deze ging erg omhoog, dus die zou wel droog blijven.

Twintig minuten later dan anders was ik uiteindelijk dan op mijn werk. Met een enorme omweg. Ik hoorde van een collega, dat ik in de omweg ook nog  een omweg had genomen, waardoor ik nog veel langer onderweg was geweest dan nodig.

Maar omdat ik op de terugweg hele graag een foto wilde maken van de afsluiting van de weg  voor het blog ( je moet wat over hebben voor al je fans, nietwaar), heb ik op weg naar huis wederom de omweg-omweg genomen.

Op mijn werk kreeg ik een berichtje van een vriendin: of ik de vrouw was die vanmorgen vast zat in de boom? Huh?
Wat bleek: die morgen was er een vrouw geweest ( laat het commentaar maar...) die dacht dat ze wel door de wegversprerring heen kon rijden door de hele grote plas met water. Haar auto dacht daar halverwege anders over. Het water was hoog enstroomde erg snel. De auto liep vol water en ze is de auto uitgegaan en naar een boom gezwommen. Toen ze daar eenmaal ingeklommen was heeft ze met haar (gelukkig nog werkende) mobieltje te brandweer gebeld. Ah, dat was het alarm wat we hoorden.
Toen de brandweer daar aankwam was het al snel duidelijk, dat de wagen haar niet zou kunnen bereiken. Een van de jongens kwam toen op het lumineuze idee om zijn jet-ski van thuis te halen . Zo gezegd zo gedaan en met hulp van de jetski is ze uiteindelijk uit de boom gehaald. Ze is met onderkoelingsverschijnselen opgenomen in het ziekenhuis.

Ik weet niet, of mijn vriendin echt dacht dat ik tot zo'n actie in staat zou zijn of dat ze het had gehoord op het nieuw en bij mij gewoon even ging informeren. Ik ga voor mijn gevoel van zelfwaarde maar even voor het gemak er vanuit, dat ze niet echt dacht dat ik zo'n stunt zou uithalen. Maar toen ik een andere sms kreeg met de vraag of ik in die boom zat, begon ik toch wel lichtelijk te twijfelen aan de snuggerheid die ik kennelijk in beperkte mate uitstraal.


De weg is nog twee dagen afgesloten geweest. 's MIddags ben ik met de kinderen nog gaan kijken naar de brug waar ik overheen wilde die ochtend, maar het water was al behoorlijk gedaald: de brug was weer zichtbaar. Maar het heeft uiteindelijk wel leuke plaatjes opgeleverd en de kinderen vonden het reuze indrukwekkend. We hebben nog even gewacht op een auto die er doorheen zou gaan rijden, maar helaas kwam er maar niets aan.

Het was wel weer een avontuur waardoor ik me maar weer eens besefte, dat de natuur hier echt heel duidelijk het laaatste woord heeft.

Hier de beloofde plaatjes!

snelweg naar Tapanui afgesloten....

de brug en weg zijn al weer zichtbaar

koeien ehhh..... afdrogen?

We hadden laatsts een verjaardag en ik had wat mensen uitgenodigd. Er werd die dag sneeuw en slecht weer voorspeld, dus ergens hield er rekening mee, dat er mensen zouden afzeggen.

Inderdaad werd er door iemand afgebeld. Niet zozeer vanwege het weer, maar omdat ze vandaag de koeien gingen droogzetten (dry off werd er in het Engels gezegd). Ehhh..... wat?

Nu woon ik hier al lang genoeg om me te realiseren dat de boeren heus niet met een mooie roze handdoek alle 600 koeien gaan afdrogen met zachter, masserende bewegingen. Maar wat ze nou precies bedoelde ermee was me toch niet helemaal helder.

Het merendeel van de boeren kalveren eens per jaar af, in het voorjaar. nadat ze een kaf hebben gebaard kan het melken beginnen. De koeien moeten goed blijven eten om de kwaliteit en productie op gang te houden. Na een maand of drie worden ze geinsemineerd, zodat er weer melk is in het volgende voorjaar.

Aan het einde van de herfst, zo tegen de winter aan worden de koeien drooggezet.
Van wat ik heb begrepen, wordt het voer er al eerder op aangepast, zodat de dames met niet al te veel stuwing gaan rondlopen als het melken stopt.
Bij de laatste melkronde , tijdens het droogzetten dus, krijgen sommige koeien wat antibiotica in de uier gespoten om infecties te voorkomen. Maar iet alle boerderijen doen dat. Sommige boeren doen dat alleen bij koeien die voldoen aan bepaald risico profiel.

Daarna krijgen ze een soort van stopje in de melkuitgang, zodat er in het vak natte weer geen bacterien in de uier kunnen komen. En dan zijn ze officieel droog!

Sommige boeren hebben te weinig gras om de koeien te herbergen in de winter en dan worden de koeien voor de winterperiode verplaatst naar een ander stuk land.

Kijk, en zo leer ik iedere dag weer een beetje bij hier.

Zo heb ik bijvoorbeeld ook geleerd, dat het niet handig is om een thermosfles vast te houden als je hem even snel ( want haast)  wilt vullen met kokend heet water, zodat je op je werk lekkere thee hebt.

En dat 10 minuten koelen bij een brandwond echt wel 10 minuten moet zijn.

En dat als je heel snel gaat rennen de ochtend  na een intensieve yoga avond, je NOG meer spierpijn hebt de dag erna. Zoveel zelfs, dat je er helemaal een beetje ongemakkelijk van gaat lopen. kijk, het zijn allemaal gratis levenslessen die ik hier deel. Doe er je voordeel mee!

It has begun....

Het is weer officieel: de winter is begonnen! Tot 1 september zitten we nu echt in de winter.
Ik ben er net uit geweest om een stukje te rennen en om heel eerlijk te zijn, kan ik me een slechtere start voorstellen. Het is droog, weinig wind en niet al te koud. Met een temperatuur van 12 graden is het zelfs zacht te noemen na de afgelopen dagen.

Door de afwezigheid van goeie isolatie is het binnen evengoed nog wat aan de frisse kant, maar dat begint na drie jaar te wennen. Nou ja, niet echt dus, maar je leert er mee om te gaan.
Hoewel, ook dat eigenlijk niet, maar je legt je erbij neer dat je in de winter in huis ook met dubbel ondergoed en een dik vest en een sjaal rondloopt.
Of zoals ze hier zeggen: yeah, nah....ook niet dus.......

Om mezelf een beetje een positieve boost te geven heb ik gedaan waar ik goed in ben geworden: ik ben gaan bakken! Dus na de pecan carameltaart ( recept van een nichtje van Fons), een appeltaart en wat muffins vorige week was het nu de tijd voor pepernoten, gevulde speculaas, marsepein en banketstaaf. Ik heb mezelf afgeleerd om naar de kalender te kijken in deze periode. Winter is winter en DUS is het tijd voor dit soort lekkernijen.

Zo hebben afgelopen zomer oliebollen gegeten  omdat het oud en nieuw was,( niet zelf gemaakt, maar wie weet ga ik dit jaar daar nog een poging aan wagen) maar  dat past  toch niet. Oliebollen in je bikini smaken gewoon niet zo lekker als oliebollen metje handschoenen aan eten, omdat het gewoon veel te koud is. Met een muts op en roze wangen van de kou de poedersuiker in je sjaal laten vallen hoort er toch een beetje bij.

En om dan te weten  dat het juni is, terwijl ik juist geneigd ben om een kerstcd aan te zetten ( Diana Krall is mijn favoriete cd) is wel weer heel wereldvreemd, dus hou ik het maar bij " neutrale" muziekjes. Want om nu allemaal zomerhits op de radio te horen terwijl de maan schijnt door de bomen en ik de wind hoor waaien door de bomen en zelfs in huis....

Ik zal er denk ik nog wel een paar jaar last van hebben denk ik. De lengte van de dagen en de temperaturen kloppen gewoon niet met wat de kalender zegt. De mensen  uit Nederland vragen wel eens hoe ze het moeten  zien, het weer in NZ nu. Denk vanuit NL 6 maanden vooruit. Dan zitten we hier dus op 1 december qua weer en donkere dagen.

Kijk, en dan kloppen de pepernoten ineens weer wel!
Dus ik duik maa eens mijn Holland doos in op zoek naar die leuke sinterklaas liedjes en die ene film. Gaan we die kijken deze maand met een beker warme chocolademelk met marshmellows erin.

Maar voor nu zit ik aan een heerlijk kopje thee,
met een heerlijk koekje erbij.
Een sinterklaaslied, ik zit er niet mee,
daarvan word ik helemaal blij...

De beste muizenval

Toen we terugkwamen in Tapanui kwamen we er al heel snel achter, dat we een hele familie muizen op bezoek hadden.  Nu wil ik wel huisdieren hoor, maar alle dieren die zo kwistig met hun uitwerpselen rondstrooien zijn toch niet mijn favorieten. De val was al snel gezet en binnen 24 uur hadden we al 4 dodelijke slachtoffers te pakken. Dat schoot lekker op!

Helaas hadden  we er eentje tussen zitten, die OF niet van nutella hield OF gewoon te sllim was om in zo'n val te gaan zitten. Iedere dag was ik de kastjes in de keuken aan het schoonmaken om van de muizenkeutels af te komen.

Extra vallen kopen lukte niet, ander lokaas ook niet. Toen hebben we rastische maatregelen genomen: we hebben een vriendin gevraagd of we haar kat mochten lenen.
En Siepie is een echte boerderijkat, dus dat moest lukken!

De eerste twee avonden gebeurde er weinig. De keutels bleven, Siepie at haar brokjes en was veel buiten.
Maar dat alles veranderde dinsdagavond. Fons ging nog even de keuken in om wat spullen in de afwasmachine te zetten. De kat liep gezellig even mee vanuit de woonkamer. Op het aanrecht zat De Muis. Wat toen gebeurde ging als een film aan mij voorbij. Fons wist Muis in het bakje wat hij vast had te lokken. Met een enorme zwaai zwiepte hij de kom met Muis erin weg van het aanrecht, de lucht in. Muis sprong eruit, viel op het aanrecht en landde toen op de grond. Op datzelfde moment kreeg De Muizenval hem in de smiezen. En met een aangeboren soeplesse stortte Siepie zich op haar prooi.

Het was gebeurd. Als ik het kunnen filmen was dit absoluut een waardevolle bijdrage geweest voor animal planet. Of youtube, als je de geweldige armzwaai van Fons en mijn ge "oeh-oeh-oeh" op de achtergrond zou meedraaien.

We zijn nu twee dagen verder en ik heb nog geen nieuwe keutels gezien. En ook geen muizenvoetjes meer gehoord op het plafond. Dat zijn veelbelovende berichten.
Nu heeft mijn vriendin me verzekerd, dat ze nooit muizen heeft in huis sinds ze Siepie heeft.
Wel ratten.


Ik hoop dat dat komt, omdat ze op een boerderij woont en dat er geen ratten voorkomen hier in het dorp. Maar ieder dorp heeft wat. In Blenheim hadden ze last van kakkerlakken, hier hebben we clusterflies. In een ander dorp hadden ze zeeleeuwen in het zwembad en op de oprit.

Dan mogen de boerderijen de ratten wel hebben vind ik. Doen wij het hier wel met een te grote hoeveelheid  vogels hier in de buurt. Want die krengen  maken ons zelfs in de winter wakker met hun gefluit. En een last dat we er van hebben! Goeie deal: ratten daar, vogels hier. Doe ik het voor!

Sneeuw in het donker...

Het was al voorspeld, inclusief weerswaarschuwing en alles: sneeuw.

Niet zomaar wat, een heuse storm zou over NZ gaan. Met in het noorden alleen maar veel wind en regen, hier in het zuiden veel wind en sneeuw. En inderdaad begon het afgelopen zondagmiddag te sneeuwen. Wat ergens toch een stuk aangenamer eruitziet dan harde winde en regen of harde wind en hagel. In eerste instantie leek het niet te blijven liggen.

Uiteindelijk werd het droog ( alleen harde wind dus).  Omdat het volgens weersverwachting A verder droog zou blijven en er verder geen sneeuw zou vallen, is Fons nog even een boodschap gaan doen. Hij kwam een half uurtje later wit van de sneeuw terug. En inderdaad, volgens weersbericht B zou er juist nog veel meer vallen, wat inderdaad het geval was.

En waar in NL keurig gestrooid wordt, hier in NZ gebeurd dat niet. Hier dan. Want we wonen te afgelegen denk ik. Er Zijn wel sneeuwschuivers voor de hoofdwegen, maar geen strooiwagenpark dat uit de kast getrokken wordt om de boel weer mooi ijzelvrij te maken.
Iedereen hier weet, dat als het erg sneeuwt, de schoolbussen niet kunnen rijden en dat dan de scholen dicht gaan. Dat was dan ook de insteek van onze kinderen. Ikzelf had veel werk te doen de volgende ochtend en zat dan ook niet echt te wachten op een sneeuwdag. Maar al snel was dat het laatste waar ik aan dacht.

De stroom viel uit. Eerst flikkerde het licht af en toe ( note aan mijzelf: volgend keer meteen de hoofdlampen opzetten!). En na de derde flikkering bleef het licht uit. De jongste lag net in bed en toen alle lampjes binnen en buiten uitgingen raakte hij volledig in paniek. Want dan is het echt wel erg donker ineens, zo zonder lichtvervuiling.

Fons en de kinderen hebben hun hoofdlampen opgezet. ik heb voor de jongste een glas met glowsticks in de slaapkamer gezet en een spoor van glowsticks uitgezet, zodat iedereen in het donker de wc kon vinde. Het leek wel een vliegveld!  In de wc ook een glas met glowsticks ( wat was ik blij met mijn voorraad van die dingen) en in de hal ook eentje. En toen?

De verwarming heeft electriciteit nodig, dus het koelde erg snel af in ons semi-geisoleerde woning. Zeker met een harde snijdende wind heeft ons huis niet veel nodig om af te koelen. gelukkig hebben we een openhaard en zaten we al snel in het halfdonker in de huiskamer te lezen bij het licht van onze hoofdlampen. Ik zou gaan skypen, maar dat ging dus niet door. Afwas moest ook blijven liggen ( erg jammer hoor, had ik me net op verheugd), mijn brood stond in de broodbakmachine te...rijzen? en het idee van pepernoten bakken moest ik ook maar even voor me uitschuiven.

De kinderen gingen naar bed en toen na een uur of twee het licht weer aansprong was ik voorzichig opgelucht. Dat was maar goed ook, want na 3 minuten zaten we weer in het donker!

Uiteindelijk hebben we alle lichten uitgedaan ( voor het geval de stroom weer aan zou gaan midden in de nacht)  en zijn we naar bed gegaan. De stroomstoring heeft in totaal drie uur geduurd.
En Fons heeft gehoord, dat door El Nino er deze winter meer sneeuw dan anders wordt verwacht. En 10 jaar geleden heeft het gesneeuwd. Het dooide even en daarna vroor alles op. Tien dagen lang heeft het gevroren. En omdat er niet gestrooid wordt hier, waren de wegen in ijsbanen veranderd. En omdat we tussen de heuvels wonen hield dat toen in, dat niemand het dorp in of uit kon.

Je snapt dat ik onze noodvoorraad voedsel ( lees: blikvoer diepvriesvoer en gedroogd voer wat wandelaars meenemen), gasflessen, batterijen en hoofdlampen ga aan vullen deze week. En ik ga voor mezelf ook zo'n toffe hoofdlamp kopen.
En misschien wel een opwindbare radio. En wat extra wc papier. Want een gewaarschuwd mens telt voor twee en ik weet waar mensen behoefte aan gaan hebben als ze er ineens achter komen dat ze een tijdje vast zitten in dit dorp....

Carpoolen op z'n Nieuw-Zeelands

Een keer per week ga ik naar yoga. Dat is in Millers flat , zo'n 35 minuten hiervandaan. En omdat er meerdere mensen die kant opgaan, doen we heel modern aan carpoolen.

Ik rij naar punt A. Daar stapt mijn vriendin in of we rijden samen verder naar punt B. Daar stappen we over in een andere auto en rijden we verder naar punt C. Daar stappen we weer  in een ander auto of zij stapt in onze auto in en zo rijden we verder naar onze eindbestemming. Klinkt misschien een beetje omslachtig, maar als je ver bij elkaar vandaan komt en iedereen woont op de route, is dit een logische manier om te carpoolen. Zonder carpoolstraak helaas, dus we gaan met zijn vieren  gewoon over de tweebaans snelweg. Gaat prima.

Afgelopen donderdag regende het, het waaide en toen ik wegreed was het al donker. Ik reed naar A en stapte bij mijn vriendin in de auto. Bij B stapten we weer over, net als bij punt C. Daarvandaan reden we naar de yoga. En op de terugweg in omgekeerde volgorde. Wat voor mij betekende, dat ik in 40 minuten tijd 4 keer in een koude auto moest stappen. In het donker. In de regen. Vier keer.

Weet je, dat carpoolen is best leuk hoor, en het scheelt ook echt wel benzine. Maar de volgende keer zal ik wel aanbieden om te rijden. Dan zet mijn mijn stoelverwarming op hoog , ik neem een thermoskannetje thee mee en wat koekjes voor de gezelligheid.

Nu nog even op zoek naar lekkere muziek voor onderweg en dan ben ik er klaar voor.

Jammer dat de kans op files onderweg nul is, anders had ik nog even de kasten in kunnen duiken voor wat leuk vermaak voor onderweg.
Dan moet ik die maar weer bewaren voor als we in NL zitten.
Trouwens , autobingo doen in het donker  in NZ is denk ik toch zo leuk niet.; dat is meer een NL spelletje....

Waar sta ik voor?

Nieuw- Zeeland krijgt een nieuwe vlag. Dat hebben hoge mensen besloten. Waarom? Omdat de vlag die we nu hebben laat zien dat we een Engelse kolonie zijn en dat punt zijn we eigenlijk al weer een tijdje voorbij.

Maar hoe ga je een nieuwe vlag ontwerpen voor een land?

Hier hebben ze dat als volgt aangepakt.
Iedereen mag meedenken, ontwerpen en ventileren. We hebben thuis een folder gekregen met daarop de vraag: waar sta jij voor?
Die vraag kun je beantwoorden op deze website. En als je je gedachte wilt delen met iedereen die dat kan zien, kun je ervoor kiezen om je naam te laten graveren in de vlaggepaal die buiten het Te Papa museum  in Wellington komt te staan. Dat vind ik wel weer cool om te leen. En omdat ik als echte Nederlandse mijn mening niet onder stoelen of banken steek en omdat ik als resident vind dat mijn mening ook telt, heb ik natuurlijk meteen iets ingevuld.
Nu weet ik niet hoe groot de paal wordt en hoe groot de namen worden gegraveerd, maar het idee dat mijn naam daar ergens opstaat vind ik als een persoon met narcistische trekken niet meer dan terecht.
Op dit moment staat de teller op 8357 namen, dus dat gaat al een zoekactie worden waar Wally (  van waar is Wally?) jaloers op zou zijn. Maar misschien doen ze het in alfabetische volgorde, dat zou weer schelen.

En wie weet, als ik er even voor ga zitten doe ik ook nog even een ontwerpje voor de nieuwe vlag. Mijn speerpunten zijn natuur, fietsen, vrijheid, zon, ijs, vakantie en natuurlijk de kiwi. Moet niet zo moeilijk zijn om daar iets van te maken, toch?

 Hier kun je de 1794 ontwerpen zien die er al gemaakt zijn. Ik vind het ontzettend leuk dat de mensen wordt gevraagd om mee te denken, mee te ontwerpen en hun mening te formuleren over dit onderwerp. Mij maakt het niet uit welk ontwerp er gaat winnen. Ik vind het al leuk om dit mee te mogen maken. Want ik heb het idee, dat zo'n kand in NL zich niet zo heel snel zal voordoen. Daar  hebben we al een te rijke historie voor in NL.

De NL vlag bestaat al sinds 1572. Rood staat voor het volk, wit voor de kerk en blauw voor de adel ( blauw bloed). Hmmm.... als je het zo zegt, zou NL misschien juist wel toe zijn aan een nieuwe vlag. Want de verhoudingen volk/kerk/adel ligt nu toch wel een tikkie anders dan in 1572 het geval was. Misschien iets met een oranje leeuw? Of zou dat weer te oudbollig zijn? Pilsie en wat wiet dan?

Of we wijden er een show van a la de x-factor of the voice..... kan het publiek nog meestemmen ook!

Het regent, het regent,.......

We zijn nu bijna een week verder en ik kan nu zeggen, dat ik er weer ben.  Vorige week donderdag was mijn eerste werkdag en omdat iemand een heel erg saai rapport had geschreven wat ik moest lezen, was ik in slaap gevallen aan mijn bureau. Niet mijn schuld dus. En ik was natuurlijk niet ECHT in slaap gevallen ( dat zou pas genant zijn zeg), ik had gewoon mijn ogen iets langer dicht dan het gewone knipperen. Dat kwam omdat ik zulke droge ogen had. En dat kwam weer door de verwarming, die ervoor zorgde dat de lucht heel erg droog was.

Maar tegenwoordig kom ik mijn dagen redelijk gaap-loos door en wordt ik pas om 6:00 uur wakker. iemand opperde gisteren, dat ik die tijd kon gebruiken om bijvoorbeeld er uit te gaan en wat yoga- oefeningen kon gaan doen. Of ene stuk te gaan rennen. Dat zou dan MIJN tijd zijn voor die dag en als de rest van de fam het bed uit zou komen, had ik al iets gedaan en zou ik superfit de dag verder doorgaan.

Dat klinkt inderdaad erg aanlokkelijk. Maar bij mij werkt zo'n actie alleen als het al licht is buiten, de vogels fluiten, de zon al schijnt en het nog fris genoeg is om te rennen voordat de hitte van de zomerzon inzakt.
Oh ja, en als het echt moet, anders vind ik het heerlijk om gewoon te liggen luisteren naar de vogels.

Want ook hier, in de winter hebben we iedere ochtend ( zelfs als het nog een beetje donker is) de vogels die fluiten. En dat is dan wel weer het voordeel van enkel glas en tochtgaatjes in  je slaapkamer: we horen de vogels fluiten zelfs  als we de ramen dicht hebben!

Verder is het vinden van motivatie om weer te gaan rennen/fietsen echt een ware opgave gebleken.  Vroeg donker, regen, bewolking en wind werken niet echt mee om heel eerlijk te zijn.

Zodra de zon ondergaat heb ik het gevoel dat ik over niet al te lange tijd naar bed moet. Ik moet echt even wennen aan het feit, dat we het avondeten al eten in het donker! Dat we vertrokken uit NL was het pas om 20:30 donker, wel even wat anders. Het voordeel is wel, dat mijn kinderen dat ook hebben en dat ze 's avonds naar mijn idee wat sneller slapen.


Maar vanmorgen heb ik mijn eerste 5 kilometer weer uitgerend. Het lot stelde me op de proef, want er stond een vriendin op de stoep om me te helpen met het vermaken van gordijnen die ik had gekregen. Maar ze riep dat ze zichzelf wel zou redden en dat ik gewoon kon gaan rennen. Ik keek eerst naar de regen buiten om haar daarna smekend aan te kijken. Mijn blik had iets wanhopigs toen ik haar zei, dat z emijn hulp toch zeker wel nodig had?

Maar vrolijk vertelde ze me dat ze het waarschijnlijk wel alleen redden zou en zo stapte ik vol eh.... frisse tegenzin even later de deur uit.

Heuvels. Omhoog. Met tegenwind.
Het was weer even wennen, lopen met een temperatuur van 5 graden ipv 18.

Maar ik heb het gedaan en nu ik hier op de bank zit met een kop thee en spierpijn in mijn heupen ( intensief yoga doen de avond van tevoren was toch niet een heel strak plan....) ben ik van plan om het rennen weer vaker te gaan doen. Maar dan als het ietsje droger is bij voorkeur.
En als dan de zon schijnt zou dat helemaal goed zijn.

Ik ga dnek ik het  beste maken van de tijd die komen gaat. Dus mijn zelfgemaakte speculaaskruiden kunnen uit de kast, de verse taai taai ligt al in de kast, de spijs ligt in de koeling en de ingredienten voor de marsepein liggen klaar op het aanrecht. Vanavond de open haard aan en mijn weekend is goed begonnen. Laat de regen maar komen!

Oh ja, maar dan wel graag na 4 uur vanmiddag, want ik moet de kinderen nog van school halen.

Eigenlijk, doe maar na 19:00 uur, want dan komen we nog droog over van het melk halen.

Of anders pas na 20:00 uur, want we krijgen nog visite en het zou fijn zijn als ze niet door de regen hoeven.

Maar verder: kom maar op met die regen!

Jetleg

Maandag aankomst, dinsdag terugrijden naar Tapanui. Omdat iedereen keurig om 4:00 wakker was besloten we om 4:30  maar te gaan ontbijten.
Daarna hadden we nog zeeen van tijd voordat het tijd was om weg te gaan.


Dinsdagavond hielden we het vol tot 19:00 ( ik zelfs tot 20:00!!), toen gingen we slapen. Ontbijt de volgende ochtend was  ruim op tijd voor de kinderen om naar school te gaan. Fons en ik hadden bedacht dat de kinderen nog een paar dagen mochten bijkomen, maar zelf wilden ze graag gaan dus vertrokken we om 8:30 richting school.

Donderdag zat ik om 9:00 uur op mijn werk. Maar waar mijn kinderen schijnbaar moeiteloos de jetleg van zich af schudden, daar viel ik 's middags boven een rapport in slaap. Wat ik verder die dag heb gedaan weet ik eigenlijk niet meer om heel eerlijk te zijn.

Vrijdag ging al een stuk beter, daar niet van. Maar ik ben er duidelijk nog niet. Ik loop rond met een nachtdienstgevoel, iets wat ik duidelijk herkende van mijn tijd op de verloskamers van het MCA.
Vergeetachtig, mistig, niet adequaat, kortom: niet helemaal aanwezig.

Ze zeggen wel dat voor ieder uur tijdsverschil je een dag moet acclimatiseren. Dan hebben we nu nog een dag of 5 te gaan voordat ik er weer vanuit kan gaan dat ik verstandige besluiten kan maken.

Overdag gaat het redelijk, maar na het eten gaat bij mij het grote licht uit.  Ergens is dit ook wel fijn: alles wat misgaat kan ik gooien op de jetleg.
Emotioneel omdat ik weer weg ben uit NL? Jetleg? Heimwee? Nee, jetleg.
Twijfels over of we hier toch wel goed zitten, twijfels of we de juiste beslissing hebben genomen, twijfels of we hier wel goed zitten, of ik de juiste baan heb, of Fons de juiste baan heeft hier...... het is allemaal voorbij gekomen. Ik gooi het nog even op de jetleg.....

Ons werkbezoek naar NL heeft dus nog een staartje voor ons. Maar  de aankomst was erg welkom hier: er lag hout voor de open haard klaar voor ons, er lag een bak zelfgemaakte pompoensoep klaar om gegeten te worden, op het aanrecht lagen groenten, een kaartje en een reep schocolade klaar en de voordeur was versierd met papieren waarop ston: welcome home Captijn family.

En als bonus hadden we huisdieren! Want als er geen mensen in een huis leven, maar er is wel voedsel, dan komen er muizen je helpen om van dat voedsel af te komen. Dus die reep chocolade bleek maar een kwartje te zijn helaas. Muizenkeutels overal.

Dus na het uitzuigen en soppen van de koffers ( hagelslag lijkt op keutels van muizen, wist je dat? ) zijn we gelijk maar doorgegaan met het schoonmaken van de keuken. Muizenvallen gezet en toen maar wachten.
De tijd dat wij gevangen muizen weer vrijlieten op het landje van de buren is nu echt voorbij ( ja, lach maar.... die zat natuurlijk binnen no time weer gezellig bij ons in huis...).
Binnen 24 uur hadden we er vier te pakken en tot nu toe is het daarbij gebleven.

Dus nu is het gewone leven weer begonnen. Kinderen naar sport, school en vriendjes. Boodschappen zijn gedaan, wassen worden gedraaid en we wachten keurig tot 22:00 uur om weer naar bed te gaan.
Maar emotioneel denk ik dat ik wat meer tijd nodig heb om hier weer aan te komen.,....

Terugreis

Het goede nieuws was dat we weinig tot geen turbulentie hebben gehad op de terugreis. De vlucht van Amsterdam naar Singapore verliep erg gladjes, hoewel het wel een kolere eind weg is.
IN Singapore konden we dankzij de lange stopover een goede "nacht" slapen ( tijdsbesef nu al helemaal weg) en redelijk uitgerus stapten we het tweede vliegtuig in.

De tweede vlucht verliep eigenlijk ook zonder problemen, totdat we valkbij CHristchurch waren, onze eindbestemming.
Volgens de piloot was het mistig in CHCH en moesten we nog 20 minuten rondcirkelen totdat de mist was opgetrokken. Jammer, maar waar we nu vlogen was er geen wolkje aan de lucht en hadden we dus prachtig uitzicht op de velde, bergen en rivieren.

Na 20 minuten vertelde de piloot ons, dat het nog steeds erg mistig was en dat de rondjes vliegen nog 20 minuten door zou gaan. Tegen die tijd moest ik al erg nodig naar t toilet en kon ik dus niet zo erg meer genieten van opnieuw het rondje berg/rivier.

Aan het eind van die 20 minuten vertelde de piloot, dat hij slecht nieuws had: de landing werd nu met een uur uitgesteld. Toen realiseerde ik me, dat er nu 3 opties waren: 1. We waren aan het rondvliegen om brandstof te verliezen. We zouden straks ene noodlanding maken en ze hadden ons nog niets gezegd om geen paniek te zaaien.
2.  De grote groep Russische mannen die in het vliegtuig waren gestapt en er uitzagen als leden van de maffia bleken dat ook echt te zijn en nu waren ze druk bezig om een grote politiemacht op touw te zetten om die mensen op te vangen na de landing.
3. Het was echt mistig.

Omdat optie 3 mij erg onlogisch in de oren klonk zette ik in op optie 1 en bereidde me mentaal al voor op de aankomende noodlanding. Papiertje nog een keertje lezen, nooduitgangen  en vluchtroutes in mijn hoofd prenten, kinderen verdelen over Fons en mij, tas goed opbergen ( zou ik de paspoorten voor de zekerheid in mijn zakken van mijn broek en vest verdelen, ze in de tas laten of aan de kinderen geven, voor het geval dat...).

Het was dan ook een enorme anti-climax toen na ene uurtje het vliegtuig zeer gladjes op de grond gezet werd in een redelijk mistig Christchurch. Thuis!

Nu nog even door de douane en de koffers laten zien. De paspoorten waren zo gecontrolleerd. Als je met een gezin met kinderen reist mag je namelijk in een snelle baan, waardoor je alles zo achter de rug hebt.

Daarna werden de kaartjes tevoorschijn gehaald waarop keurig stond aangegeven, dat we kaas, zoethout en etenswaren mee hadden.  En toen kregen we een echt eigen Border Security moment:  we werden apart genomen door ene mevrouw met een echt uniform aan die handschoenen en alles aan had. Ik wilde ene foto maken maar de blik van de mevrouw weerhield me ervan.

Ze wilden graag weten wat we in de koffers hadden gedaan. En of we even de zoethout en kaas uit de koffers wilden halen? Oh ja, en alle glazen potten. Want daar zou wel eens honing in kunnen zitten en dat mag je niet invoeren.
Natuurlijk wilde ik dat, maar ik had echt geen flauw idee meer in welkde koffer we dat hadden gedaan. Dus werden alle koffers een voor een opengemaakt ( oh, in deze koffer heeft de hagelslag het NIET overleefd, dat wordt straks zuigen. )

Uiteindelijk werd alles gevonden. Zoethout werd afgepakt, de kaas mocht mee, yes!!!
Alles werd zo goed en kwaad als het ging weer in de koffers gepropt en toen moest alles nog even door de rontgen. De mevrouw had gezegd dat dit de laatste mogelijkheid was om alles aan te geven, anders zouden we een boete krijgen.
Ik word dan altijd accuut nerveus en heb dan liever dat ze zelf voor de zekerheid alles maar even na gaat kijken. Maar toen we vertelden dat we alleen nog maar snoep meehadden mochten we door.

Toen de snoepkoffer door de rontgen ging werden de twee mannen die er stonden helemaal nerveus en vroegen ons van wie die koffer was. Shit, had ik toch wat over het hoofd gezien?
Gelukkig waren ze kennelijk "alleen" maar verbaasd over de grote hoeveelheid snoep in de koffer, want na een kort gesprek werd alles doorgelaten en konden we op zoek gaan naar een taxi die ons naar het hotel zou brengen.

Die middag hebben we even een paar boodschappen gehaald en rond 6 uur 's avonds lag iedereen uitgeput in bed..... We waren weer in NZ.