Vacature huisarts in NZ voor riant salaris!!

Iedereen die de krant leest heeft hem gezien: de vacature voor huisarts in een dorp op het noordereiland. Voor de mensen die het gemist hebben: hier is de link van de telegraaf, hier het artikel in de NZ krant.

Salaris is geen kattepis: $ 400,000.00 per jaar en 12 weken vakantie. Klinkt helemaal te gek en het was dan ook niet gek dat onze vrienden uit NL aan Fons vroegen of hij ook zo'n enorm riant salaris had. Want dit klinkt te goed om waar te zijn. En als dat zo is, zit er vak iets achter. ( het antwoor dis trouwens nee, helaas niet....)

We zijn niet van gisteren en zijn even op onderzoek uitgegaan. Want als wij een paar jaar zo zouden werken zouden we met pensioen kunnen, dus zo'n aanbod bekijken we altijd even.

De praktijk heeft 6000 patienten met maar 1 dokter. Een normpraktijk heeft hier 1200 patienten. Fons heeft er al een stuk meer en heeft het redelijk druk, dus je kunt je voorstellen dat deze dokter niet erg veel tijd heeft voor zijn patienten. Het zou neerkomen op 5 patienten per uur, zonder pauzes. Acht uur per dag, 5 dagen per week en 52 weken per jaar doet deze arts het.

Deze dokter heeft al twee jaar geen vakantie kunnen nemen omdat er nergens een waarnemer te vinden was. Fons zit hier in het midden van niemandsland en er is hier altijd wel iemand te vinden die een weekje wil waarnemen als wij op vakantie willen; waarom daar niet? Zelfs niet voor een weekje?

Deze arts woont niet in deze stad maar in een stad verderop en zegt dat heel veel mensen op en neer rijden. Waarom niet in de buurt van je praktijk wonen, iets wat hier in NZ vrij normaal is?

En toen gingen we ons even inleven in deze dokter. Het stadje zelf kent zo'n 13.600 inwoners en heeft meerdere huisartsenpraktijken. Waarom zit deze dokter met zoveel patienten en met maar 1 collega huisarts? Zou er niemand met hem willen samenwerken om zo de patienten te kunnen verdelen?

Stel he, ik ben een geweldige huisarts en kan gewoon geen nee zeggen. Ik accepteer patienten keer op keer en vind mezelf dan ineens in een veel te grote praktijk terug. Dat is erg druk, maar het verdient bakken met geld. Maar het breekt me op en ik wil met pensioen. Ik kan alleen niemand vinden om het stokje van me over te nemen. Nergens.
Ik zoek de media op en kan dan eindelijk een partner vinden die met mij in de praktijk wil. Das mooi, want dan ga ik gewoon met pensioen en laat mijn nieuwe collega achter in mijn veel te grote praktijk.

Ik zeg niet dat dit gaat gebeuren, maar toen wij zo alles eens doornamen hadden wij allebei het gevoel, dat wij daar niet zouden willen zitten. En als er iemand bij ons zou aankloppen om te gaan bemiddelen voor deze praktijk, zou ik de kandidaat toch aanraden om even achter zijn oren te krabbelen. Want stel dat je er een paar maanden gaat waarnemen en de dokter komt niet terug van zijn vakantie?

Dat is niet eens zo'n gekke gedachte, want dat is hier in de buurt gebeurd. Dokter ging op vakantie  met zijn gezin, waarnemer was geregeld. En op  de maandag na de vakantie zat de wachtkamer vol, maar de dokter kwam niet opdagen. Nooit meer. Hij was gewoon weggegaan zonder iets te  zeggen!

Maar volgens  dit artikel zitten wij er helemaal naast met onze negatieve gedachten over de persoonlijkheid van de huisarts. Het ligt aan allemaal omstandigheden en heeft niets met de dokter te maken. Hij en zijn collega kunnen er niet zoveel aan doen dus.

Maar aan de andere kant: waarom heeft de ander praktijk  wel 7 artsen dan? Mismanagement? Niet goed doordacht? Aardstralen door de praktijk? Het zal wel een vraag blijven voor ons, want we zijn eigenlijk niet van plan om dat ter plaatse te gaan ondervinden.

Nee, laat ons dan maar gewoon een lotto ticket kopen om zo te dromen van het grote geld. Wij zitten hier wel goed, zo midden in een dorp waar de mensen de dokter af en toe verwennen met wat verse groente en fruit uit de tuin.
En waar de boeren vandaag feest vieren, omdat het na een periode van lange droogte nu eindelijk regent ( het blijft 24 uur regenen volgens de verwachting, wat ik dan meteen wel weer een beetje overdreven vind, maar goed, ikleef met de boeren mee en doe binnen wel een vreugdedansje mee).
Waar de steps en fietsen geen sloten hebben en alle spullen van waarde 's avonds gewoon buiten onder het afdakje kunnen staan.

Waar je twee uur moet rijden voor goeie sushi en waar je binnen 3 uur kunt bungeejumpen, paragliden en op de skipiste kunt staan. En natuurlijk eenwandeltocht kunt maken van noord naar zuid over 2500 kilometer, gezien op Floortje naar het einde van de wereld! Ik kan je zeggen dat daar filter over de camera heen hoefde; het is hier echt zo mooi......

Ik zit hier wel goed voorlopig!

Routines

Ik ben iemand die erg wel vaart bij routines heb ik gemerkt. Door de voorspelbaarheid van de week heb ik in mijn hoofd meer ruimte voor andere dingen, erg prettig.
Maar ik ben ook wel weer zo flexible dat ik goed kan omgaan met veranderde routines. Als ik dan maar in de vernieuwde situatie weer ene routine kan vinden is er niets aan de hand.

Wat er anders met me gebeurt? Ik ga dingen vergeten, maak enorme lange lijstjes zodat ik niets vergeet om vervolgens te vergeten waar ik de lijstjes had neergelegd, raak af en toe wat gefrustreerd maar verder gaat het wel goed.

Zo had ik voor de zomervakantie een routine: drie dagen per week werken, 5 uurtjes per dag. Op dinsdag stukje rennen, dan 's middags na de yoga kinderen ophalen en naar zwemles. Vrijdag boodschappen doen en het huis door en weekend vrij.
De eerste veranderingen kwamen toen ik werd opgegeven voor de halve marathon van Wanaka. Iets vaker en meer hardlopen kwam een beetje in het gedrang met mijn yoga avond op de donderdag. Maar de vakantie begon, dus voorlopig geen yoga en Marja begon blij aan de routine di-do-za hardlopen. Kinderen waren wel ineens thuis en moesten de eerste weken naar de opvang. Maar ook dat ging nog goed: op werkdagen kinderen afzetten, voordat ik naar huis ging weer ophalen ( niet een keer vergeten, toch een mooie score al zeg ik het zelf!).

En toen begon het bollenpellen......
Ik werk als administratief medewerker bij een bollenbedrijf. Maar zo in de loop van de tijd ben ik de HR erbij gaan doen. Voor mij hield dat in dat ik zorgde dat er vanaf januari zo'n 75 mensen aan de slag waren, in drie ploegen verdeeld: op het veld, in de schuur gedurende de dag en een nachtploeg. Contracten maken, werkschema's doorsturen zodat mensen betaald worden, dealen met arbeidsconflicten , zorgen voor de juiste  PPE gear ( personal protective equipment, jaja...). Dus mijn week veranderde ineens van 3 dagen per week 5 uur per dag naar 4 dagen per week 9-10 uur per dag.
En toen ging het mis.

Lijstjes kwijt, kinderen kwijt, schema's kwijt, huishouden van Jan Steen, boodschappen vergeten, verjaardagen vergeten... niks routine, niks voorspelbaarheid. Midden in die chaos kwamen mijn schoonouders langs. Inmiddels was het al een paar weken chaos en had ik daar ook weer een routine van weten te maken, dus er lag daadwerkerlijk weer eten in de kasten, ik wist waar de kinderen waren en mijn allergrootste redding was manlief: hij had vakantie dus kon ik alles een beetje loslaten.

Het hardlopen natuurlijk niet want training is training. Mijn studie was ik helemaal vergeten. De laatste week van de vakantie zijn we een weekje op vakantie geweest naar Wanaka. Helemaal geweldig! Ik kwam helemaal bij en had zowaar een vakantie gevoel. Na deze veel te korte week gingen de kinderen ineens weer naar school ( echt? 6 weken al voorbij? Maar ik heb helemaal niets meegemaakt van deze zomervakantie!).

En toen kon ik bijna weer terug in mijn eigen routine.

Bijna.

Want ik had nog een paar vrije dagen staan, omdat ik met Fons de Routeburn zou gaan lopen. Helaas had hij te veel last van zijn rug, waardoor we er een twee daagse road trip van hebben gemaakt, foto's volgen.

Inmiddels zijn nu mijn schoonouders weer weg, de grootsts drukte op mijn werk is voorbij (31 miljoen bollen verwerkt, das geen kattaplas zeg maar).

En nu ik weer drie dagen in de week werk ( dinsdag vrij, geen yoga maar rennen), op vrijdag mijn boodschappen weer doe en ik weer op de onderdagavond naar de yoga kan, kwam ik erachter, dat ik al heel lang niet meer had geschreven op t blog. Gewoon helemaal uit mijn routine. Het zal zelfs niet meer in mijn hoofd.
Terwijl ik normaal gesproken regelmatig nog ideetjes had om over te schrijven.

Dus nu ga ik er weer mijn routine van maken. Naast mijn rondjes rennen ( die worden trouwens als aardig lang kan ik zeggen), werk, huishouden en studie heb ik weer ruimte in mijn hoofd om even te zitten en na te denken over mijn leven hier. Of gewoon een excuus om nog even niet aan de was te beginnen. Dat was namelijk ook een routine.....