Løk!

Op een van mijn vele boodschappenrondjes door Gore besloot ik de Warehouse weer eens binnen te stappen. Ze hebben veel spullen. Het is niet te vergelijken met een V&D, C&A of Action. Het is een warenhuis met betonnen vloeren, vaak een beetje een idee van een goed verlichte loods.

Je kunt er van alles kopen: van kattenvoer, tot speelgoed, van kleren tot beddengoed. De kwaliteit laat soms wat te wensen over, maar het merkloze spul is over het algemeen niet zo erg duur ( de lego en merkspullen maakt dat verschil  dubbel en dwars weer goed.....)

Ik liep langs een van de koppen toen ik ineens iets herkenbaars zag. iets, wat mijn hart sneller deed kloppen. Zou het echt.....

En ja hoor, toen ik de verpakking beter bekeek bleek het waar te zijn: Ikea!

Nu moet je weten, dat hier in NZ geen enkele ikea is. Waarschijnlijk wonen hier te weinig mensen, is het te dun bevolkt. Er is wel een importeur die bepaalde spullen vie Australie het land binnen haalt, maar dat is maar zeer beperkt. de rest van de meubels hier zijn erg duur en de kwaliteit is  over het algemeen matig vergeleken bij wat wij in Europa gewend zijn.

Dus mis ik een Ikea? Ja!

Maar ik had dus iets gevonden! Als een puppy stond ik te kwispelen voor de bak. Wat is het toch heerlijk als je ver van huis bent en je komt iets bekends tegen. Dat zijn dan ook meteen de momenten waarop ik me realiseer, dat ik NL toch nog steeds wel mis.  Maar nu had ik iets tastbaars in handen en was vastbesloten, om dat mee naar huis te nemen. had ik het nodig? Absoluut niet, maar dat was niet de issue.

Omdat ik mijn mandje al aardig had volgeladen met andere spullen en ik het toch niet helemaal kon verkopen aan mezelf om totaal nutteloos spullen te kopen ( ook al waren ze van Ikea; reden genoeg), heb ik als compromis de helft weer terug gelegd.

Thuis heb ik het ingepakt neergezet, zodat ik mijn schat met Fons en de kinderen kon delen. de kinderen deed het helemaal niets natuurlijk. Maar ik heb gewacht tot ik weer alleen was en heb toen alles netjes uitgepakt en uitgestald op de tafel. Kijk mij nou, echte Ikea spullen!

Echte Kalas, zomaar bij mij in huis.

Om eerlijk te zijn, staat alles al een tijdje in  mijn kast. En we gebruiken het niet zo erg veel, omdat we het niet nodig hadden. Maar soms, als ik er naar kijk, word ik zomaar een beetje blij van binnen. Want die heimwee gaat denk ik toch niet helemaal weg. En NL eten, snoep en satesaus gaat op, maar Kalas zal er altijd blijven!

Hier zijn de foto's van Kalas ( ja, ik heb er foto's van gemaakt.... en ik schaam me er niet voor! Dat hoeft ook niet, zei mijn therapeut ;)

Ik grijns weer bij de aanblik van deze foto.....wat een koopje!

Kijk nou wat een mooie kleurtjes!!

Wellington

Nou, we gingen dus op vakantie. De bestemming was een beetje een verplichting. de kinderen hadden allemaal nieuwe paspoorten nodig en omdat de ambassade in Christchurch gesloten is, moesten we dus naar Wellington. Dat is vanuit ons huis zo'n 13 uur rijden naar de boot en dan drie en een half uur naar het noordereiland varen.

Dat ging niet in een keer lukken, dus besloten we er een vakantie van te maken. Met een camper.
Ja.

Iemand had het fantastische idee aan de eettafle geopperd om midden in de winter een camper te huren en daarmee naar het noordereiland af te reizen. En omdat we een democratisch gezin hebben, werd het voorstel met 5-1 aangenomen.
Ja, ik zat er toch wel mee: met 4 kinderen in een hele kleine ruimte zitten , midden in de winter.....

Maar goed, ik besloot het ene gooi te geven.
Op vrijdag haalden we de camper op in Queenstown en nadat we de spullen van onze auto in de camper hadden geladen gingen we op weg. Het weer was super en dankzij de hulp van onze tomtom kwamen via ene toeristische route ( het was inmiddels al donker, maar dat mocht de pret niet drukken).

We hebben overnacht op een camping in Rangiora en ik heb amper geslapen. De volgend ochtend kwamen we in Blenheimaan en hebben daar een dag doorgebracht met onze vrienden daar.

En toen kwam de overtocht..... DE overtocht.
Het was .... een ervaring..... om nooit meer te vergeten. De zee was wild, maar door de wind van zij gingen we niet alleen maar op en neer, maar ook heen en weer.

En terwijl ik buiten in de golfslag mezelf stond vast te klampen aan de railing met maar 1 hand (zakje voor maaginhoud in de andere hand), hoorde ik een ketting knappen. Toen ik naar het benedendek keek zag ik een truck met trailer ineens over het denk schuiven.
Om een volledig geladen truck en trailer over een dek te laten schuiven, heb je wel wat golven nodig zeg maar. En het werd erger: de truck is uiteindelijk door de railing gegaan en overboord geslagen.

Kinderen aan het huilen terwijl ik (met zakje in mijn hand) probeerde koel te spelen, terwijl scenes van de Titanic door mijn hoofd speelden. Ja, echt een overtocht om nooit te vergeten. Doorweekt stapten we na de overtocht de camper weer in. En toen we aan wal reden, zagen we camera ploegen en journalisten rondlopen, op zoek naar getuigen. Ik heb mijn verhaal gedaan , met mijn haar als een ontploft konijn, stijf van het zout.

Ervan uitgaande dat het  de lokale nieuwszender was, hebben we er in de camper later om gelachen. Totdat we tijdens etenstijs allemaal sms-jes ontvingen; of we wisten dat we op het nationale nieuws te zien waren? Eh....

Voor de geinteressseerden: zo klinkt het als ik Engels spreek :)

De rest van de vakantie was erg leuk, hier een kleine compilatie!

Gelukkig was de terugtocht ontzettend rustig verlopen en heb ik ook kunnen genieten van een zeetocht. Maar voor de zekerheid denk ik dat ik de volgende keer dit stukje toch maar ga vliegen....

Door de Lindiss Pass

tussenstop in Cromwell

een oppasauto van vrienden, rijdt super!

zakje al bij de hand, maar toen nog aan het lachen....

Aan het strand bij Wellington

zonsopgang op weg naar huis

zeehondjes bij Kaikoura

terugtocht, de Marlborough Sounds in....

Maken we nog wel eens wat mee?

Ja hoor, geen gebrek aan actie hier in NZ.
Maar inmiddels heb ik 2 banen, 4 kinderen, 1 huishouden, 2 sporten en nog wat hobbies hier en daar en dan is er ineens zomaar weer een hele tijd voorbij gevlogen.

Eens nadenken, wat is er allemaal gebeurd de afgelopen tijd...

De volvo is er nog steeds. Maar niet omdat we er nog steeds in rijden, maar omdat niemand onze oude auto wil kopen. Dus staat ze nu bij ons in de garage niets te doen, te wachten op een nieuwe eigenaar.
We zijn inmiddels de trotse eigenaren geworden van een knalrood volkswagentje, die zonder problemen ons van A naar B brengt.

De kinderen hebben vakantie gehad. We zijn op vakantie geweest ( daar later meer over) en hebben dat overleefd.
Ik heb een andere baan gevonden en heb ontslag genomen. Ik was aan het trainen voor een hele marathon, maar moest helaas stoppen vanwege een knie blessure. Het is eindelijk winter geworden met echt sneeuw (een week ervoor hebben we nog in Blenheim in een t-shirt rondgelopen, kan zo maar hier).

Zwemlessen zijn weer begonnen. Oudste zoon heeft zich gekwalificeerd voor de selectie in voetbal ( ik weet nog niet precies wat dat inhoudt, maar dat moet ik misschien maar even zo laten denk ik...)

Ik loop hopeloos achter met bloggen, bakken, lezen, sociaal zijn en het huishouden.

Maar verder gaat het prima hier!