Beren op de weg (Marja)

Tijdens onze aanloop naar de verhuizing, heb ik al veel beren op mijn weg gevonden. Soms terecht (vind ik), soms iets minder terecht (vindt Fons).  Maar ze zijn er en komen op de meest ongelegen momenten even voor me staan (de nachten zijn zeer populair bij die dieren heb ik ontdekt).

Een van mijn grootste zorgen was ons huis. Het liefst verkopen, maar in deze markt betekent dat wel,  dat we verlies moeten accepteren. En aangezien ons kapitaal overwegend negatief is, was dat niet iets waar ik vrolijk van werd. Verhuren tot betere tijden was dan ook onze tweede keus. De gemeente deed niet moeilijk, gaf wat tips en wenste me veel plezier in NZ.
En toen..... toen vroegen we toestemming aan onze hypotheekverstrekker (schijnt te horen, was ons al afgeraden).
En die vertelde, dat we het natuuuuuurlijk mochten verhuren. Maar dan moesten we wel aan een leuke lijst met voorwaarden voldoen.
Op zich ging het wel, op twee regeltjes na; de vraagprijs van het huis moest 15% boven de hypotheek zijn EN we moesten aantonen dat we niet een leven daar konden opbouwen En hier de hypotheek konden betalen.
Nu ben ik maar een simpele, blonde huisvrouw. Maar zelfs ik heb het idee, dat een vakantiewoning in box 3 in NL  (want dat is het dan volgens de belastingdienst) toch wel iets boven het budget ligt van een eenverdiener met 4 kinderen die minder gaat verdienen dan nu. En als we accoord zouden gaan met een verhoogde vraagprijs, zou verkoop een illusie zijn.
Met andere woorden: geen verhuur, pech gehad.
Tsja.
Dat was weer goed voor een week of wat plafondstaren terwijl manlief zich heerlijk nog eens omdraaide in bed (alles komt goed Mar, dat is altijd zo).
De beren vierden een feestje op de weg en ik was niet uitgenodigd.
En gisteren kwam ineens zomaar een mailtje van onze hypotheekverstrekker: ze hadden er nog eens overnagedacht en we mogen gewoon verhuren!
Nu weet ik niet of Fons ergens een omkooppotje heeft of wat "vrienden" op bezoek heeft gestuurd, maar ik vraag niets.
Ik zeg ook niets.
Ook niet, dat hij weer eens gelijk heeft.
Ik ga vannacht maar eens wat beren van de weg schieten denk ik.

De eerste keer (Marja)

Dit stukje is even voor de mensen die we hebben ontmoet post-Nieuw -Zeeland. Hoe zijn we de eerste keer verzeild geraakt daar?
Fons was klaar met zijn studie, we hadden ons appartement te koop gezet en een nieuwbouw huis gekocht in Heemskerk. Maar Fons had nog geen baan. En via het internet kwam hij een vacature tegen in Otautau, New Zealand (zuiderlijkste puntje van het zuidereiland). Daar was een Nederlandse boer lid van de medical trust en op zoek naar een dokter. Dat voelde eigenlijk zo goed, dat we dachten: waarom  ook niet? We laten het huis hier in  NL bouwen en we komen terug als het klaar is. Dus er werd een thuis gezocht voor de katten, vrienden van ons werden gevraagd om de bouw van het nieuwe huis in de gaten te houden en de verkoop van ons oude huis te regelen en dat was het.
Totdat we te horen kregen, dat de zittende dokter in Otautau had besloten nog een half jaar langer te blijven...
Omdat wij inmiddels onze zinnen erop hadden gezet om voor een langere tijd weg te gaan, besloten we via een Amerikaans uitzendbureau op zoek te gaan naar een andere plek voor een half jaar.
En die plek bleek Kaitaia te zijn (noordelijkste deel van noorder eiland).

Het regelen van de papieren voor NZ was niet eens zo veel. Het zijn kleine stapjes tegelijk en we kregen keurig een checklist van het Amerikaanse uitzendbureau. Het opzeggen van alles hier was erger: om de een of andere reden was het voor mensen moeilijk te snappen wat we gingen doen.
U gaat emigreren?
Nee, we komen over twee jaar weer terug.
Dat kan ik niet invullen in mijn computersysteem.
....
Ja, we gaan emigreren hoor!

En dat moet ik nu weer doen: kabel, internet, stroom, tijdschriften, lidmaatschap van vakliteratuur, clubjes... we hebben hier inmiddels veel meer touwtjes dan dat we dachten.
Maar het is voor een goed doel en ik ben geen groentje meer. Ik weet welke computersystemen er zijn en welke antoorden ik moet geven om er makkelijk vanaf te komen, dus kom maar op. Thermoskan koffie, stripje valium erbij en ik ben er klaar voor!

Hello Goodbye (Marja)

Donderdagavond. Ik zit een rondje te zappen op de bank, als ik ineens in het programma hello goodbye val. Dat is een programma op Schiphol, waar mensen worden gevolgd die vertrekken van of aankomen op Schiphol. Een stukje echte Nederlandse reality-tv zeg maar.
 De camera zoemde in op een beeld wat de presentator noemde als: een heftig afscheid. Dat belooft mooie tv, dus de ploeg ging eropaf.
En wat bleek: dit was een gezin dat ging emigreren naar NZ.
Voor de tweede keer.
De man vertelde precies hoe wij ons voelde. Alleen hadden zij er maar twee jaar voor nodig om weer terug te gaan, waar wij 5 jaar over hebben gedaan. Maar zij hadden maar drie kinderen, dus ik vind dat we dat tegen elkaar kunnen wegstrepen.
Het blijft grappig: denken dat je erg uniek bent, om dan op de tv te merken dat er meer van diezelfde unieke mensen zijn.

Hoe wij ons voelen? Sinds onze terugkomst verscheurd; hier is het leuk, daar is het ook leuk. Er zijn twee groene heuvels, ga dan maar eens kiezen waar je wilt zitten! Waar we ook zullen wonen, we zullen altijd heimwee hebben naar hetgeen we niet hebben.

Maar ik ben me ook alvast aan het voorbereiden, zodat de overgang straks niet zo groot is en de heimwee tot een minimum beperkt blijft: de Sauvignon Blanc die uit NZ komt, wordt verbouwd in het gebied waar wij gaan wonen. Dus ik ben nu alvast aan het wennen aan de smaak, merken en combinaties met lekkere olijven, zodat deze wijnen als thuis zullen voelen als ik daar strakjes op mijn terras in de zon zit. Ik moet alleen nog even testen welke hoeveelheden en op welke dagen deze voorbereidingen het beste zijn.
Je ziet, ik ben erg gemotiveerd om me daar thuis te gaan voelen....  Volgende deel inburgering: check!

Gewoontes (Marja)

Ieder land en iedere cultuur heeft zo zijn eigen gewoontes. Nieuw- Zeeland is daar geen uitzondering op. Sommige gewoontes en uitdrukkingen pasten ons zo goed, dat we die nu hier in NL nog steeds gebruiken. Zo hebben we om een uur of 10 morning tea (iets lekkers met wat te drinken erbij). 's Middags hebben we rond een uur of 3 ( je raadt het al..) afternoon tea. Dat is het zelfde als de morning tea, alleen dan 's middags. Ik weet eigenlijk nog steeds niet, of we hier in NL daar een aparte benaming voor hebben. Een uitdrukking waar ik niet aan kon wennen, is dat de kiwi's het avondeten aanduiden als tea, dus niet dinner. (Geeft verwarring , kan ik je zeggen..)

Een eigenschap die we hebben overgenomen, is dat mensen in NZ hun schoenen uittrekken voor de deur als teken van respect. Wat zou dat hier schelen! Want ja, OOK de schilder, werklui en zelfs de brandweer die voorlichting kwam geven, trokken braaf hun schoenen uit.

In Otautau hing er tijdens het afkalverseizoen een briefje op de deur; of de boeren svp hun strontlaarsen bij de voordeur wilden uittrekken, om zo de vloer een beetje knap te houden. En dat gebeurde gewoon. Stel je voor dat je in de natte baggersneeuw aankomt bij de appie en daar dan zo'n bordje aantreft.... Geeft denk ik wel een hoop gezelligheid, zo samen op een bankje je veters strikken, nadat je een half uur hebt gezocht naar je rechterschoen. (Otautau heeft 700 inwoners, dus dat scheelt aanzienlijk met de 35.000 die Heemskerk rijk is). Alle tijd, want je weet van te voren dat je die tijd kwijt bent. Kun je gelijk even vragen aan de buurvrouw hoe het met haar katten is, onder het genot van een bakkie. Bovendien denk ik, dat het rijgedrag van de mensen met karretjes ook anders wordt, als je ervan bewust bent, dat een aanrijding met je boodschappenkar erg pijnlijk kan zijn... Ikzelf zou vooral bang zijn om over mijn eigen tenen te rijden. Niet dat me dat ooit is gebeurd, maar soms heb ik last van opkomende angsten als ik geen schoenen draag....

Onze kinderen zijn nog steeds gedrild; overal waar ze komen schoppen ze als eerste hun schoenen uit. Nu doen ze dat het liefst allemaal tegelijk op de deurmat, en die zijn over het algemeen niet berekend op drie kinderen die dat truukje willen doen. En wij staan dan buiten te wachten tot het spul klaar is...
Gelukkig hoeven we ze dit niet meer aan te leren; integratie NZ deel 1 is alvast afgerond!