Gewoontes (Marja)

Ieder land en iedere cultuur heeft zo zijn eigen gewoontes. Nieuw- Zeeland is daar geen uitzondering op. Sommige gewoontes en uitdrukkingen pasten ons zo goed, dat we die nu hier in NL nog steeds gebruiken. Zo hebben we om een uur of 10 morning tea (iets lekkers met wat te drinken erbij). 's Middags hebben we rond een uur of 3 ( je raadt het al..) afternoon tea. Dat is het zelfde als de morning tea, alleen dan 's middags. Ik weet eigenlijk nog steeds niet, of we hier in NL daar een aparte benaming voor hebben. Een uitdrukking waar ik niet aan kon wennen, is dat de kiwi's het avondeten aanduiden als tea, dus niet dinner. (Geeft verwarring , kan ik je zeggen..)

Een eigenschap die we hebben overgenomen, is dat mensen in NZ hun schoenen uittrekken voor de deur als teken van respect. Wat zou dat hier schelen! Want ja, OOK de schilder, werklui en zelfs de brandweer die voorlichting kwam geven, trokken braaf hun schoenen uit.

In Otautau hing er tijdens het afkalverseizoen een briefje op de deur; of de boeren svp hun strontlaarsen bij de voordeur wilden uittrekken, om zo de vloer een beetje knap te houden. En dat gebeurde gewoon. Stel je voor dat je in de natte baggersneeuw aankomt bij de appie en daar dan zo'n bordje aantreft.... Geeft denk ik wel een hoop gezelligheid, zo samen op een bankje je veters strikken, nadat je een half uur hebt gezocht naar je rechterschoen. (Otautau heeft 700 inwoners, dus dat scheelt aanzienlijk met de 35.000 die Heemskerk rijk is). Alle tijd, want je weet van te voren dat je die tijd kwijt bent. Kun je gelijk even vragen aan de buurvrouw hoe het met haar katten is, onder het genot van een bakkie. Bovendien denk ik, dat het rijgedrag van de mensen met karretjes ook anders wordt, als je ervan bewust bent, dat een aanrijding met je boodschappenkar erg pijnlijk kan zijn... Ikzelf zou vooral bang zijn om over mijn eigen tenen te rijden. Niet dat me dat ooit is gebeurd, maar soms heb ik last van opkomende angsten als ik geen schoenen draag....

Onze kinderen zijn nog steeds gedrild; overal waar ze komen schoppen ze als eerste hun schoenen uit. Nu doen ze dat het liefst allemaal tegelijk op de deurmat, en die zijn over het algemeen niet berekend op drie kinderen die dat truukje willen doen. En wij staan dan buiten te wachten tot het spul klaar is...
Gelukkig hoeven we ze dit niet meer aan te leren; integratie NZ deel 1 is alvast afgerond!