Kraamweek (Marja)

En toen ineens was het zover: ik zat midden in mijn kraamweek. Ik zat alleen op mijn eigen wolk (de kleur was  grijzigblauwroze, maar even goed), helemaal in mijn eigen wereld. De gehele wereld buiten mijn deur ging aan mij voorbij. Mijn dag bestond uit bellen, mailen, regelen, rijden naar instanties, thuisblijven voor andere instanties, gesprekken voor formulieren regelen voor andere instanties en dan ergens nog een moment voor eten, drinken, koken en verhip; de kinderen ophalen, voorlezen, in bad doen en iets van spelen (die had ik ook nog ja....dat was ook zo! Verjaardagen en kinderfeestjes ? Toch eens in die agenda kijken.....).

              

In plaats van nachtvoedingen had ik nachtmerries (verkeerde incheckbalie op schiphol, per ongeluk alleen weggegaan...) en in plaats van spierpijn had ik hoofdpijn van alles.
En wat miste ik mijn kraamhulp! Zo'n echte, lieve hulp die me naar bed zou sturen tussen de middag, me zou verzekeren dat alles in orde zou komen, de was zou doen, me na mijn rustuurtje weer zou wekken met een bakje vers fruit en een arm om me heen zou slaan  als ik kraamtranen zou hebben.

Die kraamtranen had ik ook: toen een moeder vroeg, of ik ook nog naar de laatste sportdag van de kinderen  was gaan kijken.... nee dus.... En toen een vriendin aanbood om vrij te nemen, zodat ze me kon helpen met het schoonmaken van het huis....en toen ik een liedje hoorde op de radio dat alles in orde kwam.....
En toen ik mezelf afvroeg, of ik nu wel genoeg aan het genieten was van alle laatste keren tussen al dat geregel door... of ik nu mensen niet te kort zou doen als ik zou zeggen  dat ik even geen behoefte had aan " kraamvisite".  Tranen genoeg!


Toch heb ik dan ergens in dit geheel mijn "bevalling"  van het avontuur gemist.
 Maar toen ik even doordacht, bedacht ik me, dat die vergelijking met een zwangerschap helemaal zelf verzonnen was, en dat ik de volgorde ook nog kan veranderen! Ik kan dus rustig NOG een kraamweek hebben (hormonen genoeg), drie keer een bevalling hebben en daarna weer voorweeen hebben. Kijk, en dat is leuk! Ik ga voor de kadootjes die je krijgt in de kraamperiode. Want die heb ik ook gehad: een buurvrouw kwam met een artikel over twee Nederlanders die naar NZ zijn gegaan en nooooooit meer terug willen. En we hebben foto's gehad van het uitzicht van de weg als Fons die gaat rijden als hij naar Havelock rijdt om te werken.

Maar de volgende kraamweek eis ik zo'n lieve kraamhulp die iedereen voor me afbelt, nare mensen afblaft, de was doet en lekker voor me kookt.....en dan draai ik me nog even om in bed om aan te sterken van de bevalling die ik nog moet gaan doormaken....

Wijze woorden (Marja)

Als je jezelf in een situatie ziet die lastig, maar niet onoverkomelijk is, zijn er altijd mensen om je heen die je graag willen helpen met goede  (vaak ongevraagde) adviezen. Of dat nu je 2-jarige is die op de grond van de supermarkt ligt te krijsen (gewoon negeren/oppakken/troosten/weglopen) of ochtendmisselijkheid (wel/niet/veel/weinig/eten/drinken), iedereen staat met de beste bedoelingen klaar.
En iedereen vertelt vanuit zijn eigen ervaringen. Maar sommige zijn dan toch wel iets meer in het kader van " heb-ik-helemaal-niets-aan" of " nog-meer-mosterd-na-de-maaltijd". Nu wordt de sport voor ons, om zelf ook die spreuken, lezen en adviezen te geven aan mensen nog voordat we ze zelf krijgen.
Fons staat nu bovenaan met : Ach weet je,  we gaan een avontuur tegemoet, en zonder wat spanning is er geen avontuur.
Tsja.
Zit toch wel wat in. Als ik in een achtbaan stap, verwacht ik, dat we zo snel gaan, dat er niet onderweg een oma in een scootmobiel naast ons komt rijden om wat drinken uit te delen voor onderweg. Ik verwacht, dat ik een adrenaline kick krijg tijdens de rit, maar wel weet, dat ik heelhuids binnen 3 minuten weer lachend naast de baan sta.
Nu heb ik wel alle spanningen (formulieren, administratie, falende computersystemen), maar het einde van deze rit duurt toch wel behoorlijk lang.
En dat zorgt er bij mij voor, dat ik wel een tikkie vermoeid begin te raken door alle onzekerheid.

Fons had nog een goeie: Dit avontuur moest gewoon gebeuren, en alles wat we tegenkomen helpt ons in onze persoonlijke groei. Nou ja, dat was zo ongeveer de strekking; ik was even met mijn hoofd ergens anders toen hij dat zei (sorry lieffie daarvoor, verder hang ik altijd aan je lippen, dat weet je).
Persoonlijk groeien doe ik zelf eigenlijk bij voorkeur aan een strand bij een mooie ondergaande zon of tussen de dolfijnen, maar ieder zijn ding zeg maar.

Nu moet ik zelf ook nog wel met wat zeer diepgaande opmerkingen komen, die ik kan vertellen als mensen mij willen helpen met de vermoeidheid die ik ervaar met alle kinderen, ambtenaren, huishouden en persoonlijke groei. Of als ik vertel, dat ik even niet weet hoe we dat hier allemaal moeten oplossen. Want ik wil wel diepzinnig, humoristisch en gevat overkomen tussen alle bedrijven door.

Misschien moet ik weer eens een flesje Sauvignong Blanc opentrekken, een paar vriendinnen uitnodigen en gaan filosoferen over het leven. Komen vast vele goede dingen uit.
Drie flessen klinkt beter (ik heb veel vriendinnen).

Weet je, het leven is als een reis: op het moment zelf verveel je je rot, ben je groen van de reisziekte, maar na 10 jaar weet je alleen nog dat het zulk mooi weer was.

Oefening baart kunst: kom maar op met die flessen!