Als je jezelf in een situatie ziet die lastig, maar niet onoverkomelijk is, zijn er altijd mensen om je heen die je graag willen helpen met goede (vaak ongevraagde) adviezen. Of dat nu je 2-jarige is die op de grond van de supermarkt ligt te krijsen (gewoon negeren/oppakken/troosten/weglopen) of ochtendmisselijkheid (wel/niet/veel/weinig/eten/drinken), iedereen staat met de beste bedoelingen klaar.
En iedereen vertelt vanuit zijn eigen ervaringen. Maar sommige zijn dan toch wel iets meer in het kader van " heb-ik-helemaal-niets-aan" of " nog-meer-mosterd-na-de-maaltijd". Nu wordt de sport voor ons, om zelf ook die spreuken, lezen en adviezen te geven aan mensen nog voordat we ze zelf krijgen.
Fons staat nu bovenaan met : Ach weet je, we gaan een avontuur tegemoet, en zonder wat spanning is er geen avontuur.
Tsja.
Zit toch wel wat in. Als ik in een achtbaan stap, verwacht ik, dat we zo snel gaan, dat er niet onderweg een oma in een scootmobiel naast ons komt rijden om wat drinken uit te delen voor onderweg. Ik verwacht, dat ik een adrenaline kick krijg tijdens de rit, maar wel weet, dat ik heelhuids binnen 3 minuten weer lachend naast de baan sta.
Nu heb ik wel alle spanningen (formulieren, administratie, falende computersystemen), maar het einde van deze rit duurt toch wel behoorlijk lang.
En dat zorgt er bij mij voor, dat ik wel een tikkie vermoeid begin te raken door alle onzekerheid.
Fons had nog een goeie: Dit avontuur moest gewoon gebeuren, en alles wat we tegenkomen helpt ons in onze persoonlijke groei. Nou ja, dat was zo ongeveer de strekking; ik was even met mijn hoofd ergens anders toen hij dat zei (sorry lieffie daarvoor, verder hang ik altijd aan je lippen, dat weet je).
Persoonlijk groeien doe ik zelf eigenlijk bij voorkeur aan een strand bij een mooie ondergaande zon of tussen de dolfijnen, maar ieder zijn ding zeg maar.
Nu moet ik zelf ook nog wel met wat zeer diepgaande opmerkingen komen, die ik kan vertellen als mensen mij willen helpen met de vermoeidheid die ik ervaar met alle kinderen, ambtenaren, huishouden en persoonlijke groei. Of als ik vertel, dat ik even niet weet hoe we dat hier allemaal moeten oplossen. Want ik wil wel diepzinnig, humoristisch en gevat overkomen tussen alle bedrijven door.
Misschien moet ik weer eens een flesje Sauvignong Blanc opentrekken, een paar vriendinnen uitnodigen en gaan filosoferen over het leven. Komen vast vele goede dingen uit.
Drie flessen klinkt beter (ik heb veel vriendinnen).
Weet je, het leven is als een reis: op het moment zelf verveel je je rot, ben je groen van de reisziekte, maar na 10 jaar weet je alleen nog dat het zulk mooi weer was.
Oefening baart kunst: kom maar op met die flessen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten