Taai taai, deel 2 van ... (Marja)

Goed. Mijn ontbijtkoek was goed gelukt, maar mijn taai taai (waar ik dus inmiddels van droomde , zoveel trek had ik erin) of beter gezegd mijn Amsterdamse korstjes waren verre van dat. En toen daagde het me: zou er iets mis zijn met het recept? Ik ben als een echte detective het www weer opgegaan  en ben op zoek gegaan naar wat er mis was. Maar overal kwam ik precies hetzelfde recept tegen. Met allemaal commentaren als: een echt oud-hollands recept, dit moet je eens maken, blablabla. De enige review van een mevrouw die het daadwerkelijk geprobeerd had, was niet positief.
Ik heb toen de recepten van de ontbijtkoek met taaitaai structuur eens ernaast gelegd en toen: een helder moment! Want in het recept van de ontbijtkoek en het recept van de taaitaai (waarom was ik ook alweer van het taaitaai idee afgestapt) zat zo tussen de 80-100 ml water, terwijl in dit recept met minder bloem er 750 ml water staat! 3/4 l moest misschien wel 3/4 dl zijn! Ik voelde me echt Sherlock Holmes en ben meteen met mijn ontdekking naar de keuken gerend om daar opnieuw aan de slag te gaan.

Poging 5: Kijk! Een deegbal!

Half 9 's avonds. Snel slapen en dan bakken!

.....niet te veel verwachten, maar....

Amsterdamse korstjes!

Ja! Ze bleven in de juiste vorm, zakten na het bakken niet in, roken heerlijk....maar waren wederom te hard om te eten.....
Ik had geleerd van het maken van de ontbijtkoek, dat je de koek meteen in alufolie moet wikkelen als je wilt, dat de korst zacht blijft. Bij de tweede lading heb ik dat dan ook gedaan, maar ze bleven te hard om lekker te eten.

En toen heb ik het opgegeven.

De Amsterdamse korstjes dan he, niet de taaitaai. Want net als een junkie die aan niet anders kan denken dan aan zijn volgende shot, zo zat inmiddels de taaitaai-behoefte diep, diep in mij. En zelfs de chocolade smaakte niet meer , net zo mijn als de zelfgemaakte bokkepootjes ( zeg nou eerlijk: wie wil er nou zelfgemaakte bokkepootjes als je ook verse taaitaai kan eten?).

Ik heb me gestort op een recept met instrucievideo, zodat ik kon zien wat de bedoeling was en hoe het eruit moest gaan zien. Ook hier weer een 12 uur wachten....

poging 6: gaan we weer....

bij gebrek aan poppenvorm maar gewone vierkantjes gemaakt

....oeh! Beste poging tot nu toe!

En eerlijk gezegd: dit was niet slecht. Na twee weken proberen, wachten tot het deeg uitgerust was, kneden, rollen en bakken was dit helemaal niet slecht! En nadat de taai even in de trommel lag, smaakte hij nog beter. Maar toch was dit het net niet. Want deze taaitaai is gemaakt met volkorenmeel en niet met roggebloem. Want ik had niet meer genoeg in huis om en ontbijtkoek en taaitaai te maken. Dus nu moet ik weer wachten tot ik naar Gore ga voor mijn boodschappen. Dan haal ik meteen een kilo of wat van die roggebloem. Ik heb inmiddels het recpet van mijn ontbijtkoek (want die heeft wel de juiste structuur, maar niet de juiste smaakt) gecombineerd met het recept van internet. Het resultaat ligt nu te rusten in mijn voorraadkast. En als dee weer beter is, ga ik hem het weekend maken met roggebloem. En als hij dan nog beter smaakt, is hij misschien wel gewoon gelukt.... Niet dat deze niet lekker is, maar het is niet de taaitaai die ik me kan herinneren.
Aan de ander kant, het is al weer een tijdje geleden dat ik taaitaai heb gegeten. Dus misschien smaakt deze taaitaai wel helemaal goed, maar spelen mijn smaakpapillen een spelletje met me en valt het straks gewoon tegen als ik de echte taaitaai proef,.....

Wordt vervolgd!

Taaitaai, deel 1 van... (Marja)

Afgelopen week had ik trek in taai taai. Nu weet ik, dat dat niet te krijgen is hier in de buurt en in NL pas weer over een tijdje. Dat is voor mij geen probleem, want internet en ik zijn goeie vriendjes en dara kun je van alles vinden. Niet wetende, dat ik hier hiermee Een Project ( let even op de hoofdletters) op mijn hals haalde, dook ik het net op en had al snel een makkelijk recept te pakken.

Niet veel later rook het hele huis ( voordeel van slechte isolatie) heerlijk naar  pepernoten (want in dit recept zaten koekkruiden).
Ook het resultaat rook heerlijk en zag er zeer smakelijk uit. Helaas brak ik mijn kiezen bijna bij het eten ervan.

poging 1: veel te hard

Ik herinnerde me, dat ze in de supermarkt in NL ook Amsterdamse korstjes verkopen. Dat is een soort taaitaai, maar dan in de vorm van korstjes. Ook heel lekker en het recept was niet moeilijk te vinden. Het was een origineel recept met wat achtergrond informatie erbij.
Gelukkig had ik nog genoeg spullen in huis om het een gooi te geven.
Halverwege het recept was ik er niet echt van overtuigd, dat dit een succes zou gaan worden. Maar omdat ik wel vaker halverwege twijfels heb gehad en er vaak toch iets lekkers uit de oven kwam, besloot ik het recept verder te volgen:

poging 2: lijkt op iets wat mijn lichaam verlaat als ik ziek ben, niet op lekker taaitaaideeg...

Volgens het recept moest het ene nacht rusten en daarna moest ik er balletjes van draaien. Waar ik mee eindigde, was een blubbergel waar je niets anders mee kon dan in de vuilnisbak kieperen.

Even voor het verhaal: dit is het recept:

Tot op vandaag snap ik niet, waarom ik niet gewoon op zoek ban gegaan naar een ander taai taai recept. Dat had me heel veel frustratie, slapeloze nachten en nog veel meer bloem bespaard. Maar goed, ik deed dat dus niet ( misschien omdat ik gewoon niet kon uitstaan dat het me niet lukte).

Ik volgde het recept opnieuw, zeer nauwkeurig alle stappen volgend.  Maar omdat ik had gelezen dat iemand er extra bloem doorheen had gedaan om het minder plakkerig te maken, besloot ik dat ook te doen.Toen gebeurde er dit:

poging 3: ....hm.....

met heel veel extra bloem.....

......dat ziet er niet uit als een Amsterdams korstje. Die zien er namelijk zo uit:

Zoek de 10 verschillen .....

Er was wel iets, wat ik anders  gedaan had dan in het recept vermeld stond. In plaats van roggebloem had ik roggemeel gebruikt. Dat is niet gezeefd en dus grover van structuur. Met een volle zak roggebloem uit Gore  ben ik opnieuw de strijd met het recept aangegaan. En wederom heb ik preceies het recept gevolgd.
Dit gebeurde er vervolgens:

Poging 4: ziet er al beter uit, toch?

 

 

..... veelbelovend, heerlijk ruikend....

...Mar dan toch weer helemaal niet....

 We leven inmiddels al anderhave week verder in dit proces, omdat dat stomme deeg minimaal 12 uur moet rusten (staat niet in het recept, maar enkele uren vertaalt zich in mijn hoofd erg makkelijk naar 12 uur.)
 En bij iedere poging rook het huis heerlijk naar de kruiden, een geur vol beloftes die weer niet waargemaakt konden worden. Ik was even taaitaai-bak-moe en besloot een ontbijtkoek te proberen.

Hij was heerlijk! Deze smaakt meer naar honingkoek dan naar ontbijtkoek, maar erg lekker. Ik kon het nog steeds! Maar waarom lukte die *&##@$ korstjes niet? Want deze koek heeft bijna de structuur van .... juist, taaitaai.

Zucht.

Zonnewende (Marja)

In Tapanui is inmiddels de korste dag geweest (hoera!). En in het dorp werd dat gevierd door kidzway door middel van een lampionnen optocht. Eers werden de lampionnen gemaakt met de juffen samen. Allemaal netjes van papier, met een stevige bodem erin. Dan een klein stukje van een eierdoos in het midden, waar de kaars ingezet werd.
Je leest het goed, een echte kaars! Waar wij in NL de straat op gaan met mooie lichtjes met batterijen, dara doen ze hier kaarsen in de lampionnen. Je snapt, dat door deze beslissing de vorm van de lampion erg bepalend is door de brandende kaars in het midden. Dus niks geen auto's, vlinders of andere exotische vormen en materialen.

Dit jaar werd het " lantern festival" gehouden op vrijdag de 13e. Dan is het namelijk volle maan en de ervaring leert, dat dat over het algemeen een droge en heldere nacht betekent. Al mijn kinderen hadden inmiddels een oer-Hollandse lampion gemaakt. Want opa en oma hadden vorig jaar echte Nederlandse lampje meegenomen, dus zij werden niet beprekt in de creatieve mogelijkheden wat vorm betreft.

En toen.... toen werd de jongste ziek. Om de week is Fons vrij en dat is dan "onze" dag. Maar die hebben we al twee maanden niet samen doorgebracht door vakantie, studiedagen van de oudste en ziekte van een van de andere kinderen. Zo ook deze vrijdag. Maar wat nu?

We besloten, om er dan maar een Hollands feestje van te maken. Gingen de kinderen van kidzway eerst naar de kerk om het verhaal van de barmhartige samaritaan te horen en dan de straten door, daar stuurden wij de kinderen een donkere gang in en gingen alletwee achter een deur staan.

De kindern klopten eerst bij mij, gingen Sint Maarten liedjes zingen (de oudste twee kwamen nog wel een eind, maar S. was al veel vergeten en K.heeft ze nooit geleerd dus die zong ene zelfbedacht liedje). Toen iedereen klaar was met zingen kregen ze een snoepje en daarna klopten ze aan de andere deur, waar Fons achter stond en begon het feest opnieuw. Ze hebben bij 4 deuren gezongen en dus ene behoorlijke hoeveelheid snoep opgehaald, helemaal echt!

Met echte snoepjes uit NL!

Soms zit het mee, soms.... (Marja)

Ik heb dagen waarop alles meezit.
Vandaag was niet zo'n dag. Waar we vrijdag de dertiende eigenlijk heel goed waren doorgekomen (daarover later meer) , kwam dat vandaag als een boemerang terug.
Eigenlijk begon de dag wel oke. Ik moest werken ( mijn enige werkdag deze maand, dus ik had er erg veel zin in), dus Fons bracht de kinderen naar de opvang/school.  Oke, ik was wat wachtwoorden vergeten waarmee ik kon inloggen en mijn werk kon gaan doen, maar dat was zo opgelost.

De telefoon begon met rinkelen om 8:20, 10 minuten voordat de praktijk opengaat. Ik heb die dagen op de verloskamers ook gehad. Dan begon je de dienst met hollen, vliegen en rennen en daar stopte je dan thuis pas weer mee. En zeker na een avondddienst duurde het dan even voordat ik in slaap kon vallen.

Even heel in het kort: de telefoon bleef maar gaan. Dat kan natuurlijk en dan ben ik er  om iedereen te woord te staan. Streker nog, daar word ik dik voor betaald. Maar als de telefoon gaat terwijl je aan het bellen bent met iemand anders die een afspraak wil maken, er drie mensen bij de balie staan om een afspraak te maken en te betalen, je al uren niet naar het toilet ben geweest  en een nare dokter ook nog een briefje onder je neus duwt, dan is het toch echt te druk. Zeker voor mij, een beginnend receptioniste.

Een aantal mensen waren erg ongeduldige en belden terug terwijl ze aan het wachten waren op een telefoontje van een verpleegkundige. Maar die hadden het ook retedruk en geen tijd gehad om wie dan ook te bellen.

Het is maandag, maar de agenda van de dokter zit eigenlijk de hele week al volgeboekt. Er heerst een naar griepvirus hier in Tapanui, wat zich uit in een gezellige blafhoest, een neus waar de meest fantastische kleuren uit kan komen en de patienten zijn moe, hebben zere alles en als ze onder de 20 jaar zijn of man dan zijn ze boven alles ook nog heel erg zielig. Dus iedereen wil gezien worden door de dokter, die in zijn advies waarschijnlijk niet verder zal komen dan: neem een paracetmol, neem lekker een kop kippesoep en duik je bed in.

En toen de telefoon voor de honderdste keer ging, dacht ik nog wel aan te kunnen. Maar het was school. Dochterlief was niet lekker en lag in de ziekenboeg (grappig he, die hebben ze hier). Of we haar konden halen? Ehhh.... mijn hoofd draaide op volle toeren. Snel een vriendin gebeld en die heeft B. opgehaald en bij haar thuis ondergebracht. Iets voor drie uur belde de andere school: dochter twee was niet lekker. Of ik tijd had.....? Na wederom een ontkenning van mij (terwijl ik mensen hielp met afrekenen, kinderen stempeltjes gaf omdat ze het zo goed gedaan hadden bij de dokter en een verpleegkundige nog wat briefjes onder de neus duwde), vertelde ze me, dat ze beide kinderen samen op pad zou sturen. Met het verzoek, of ik even wilde bellen als ze waren aangekomen.

En zoonllief was inderdaad al snel op de praktijk. Zonder dochterlief. Daar had hij niet op gewacht. Dus die tussen de bedrijven door weer op pad gestuurd,  op zoek naar zijn zus. Samen kwamen ze weer terug. Dochterlief zag er inderdaad niet oke uit, dus die heb ik in een reservekamer op een bed gelegd, met wat te eten en drinken. Daarna heb ik niet meer naar ze omgekeken, omdat ik het durk had. Maar ja, geen nieuws is goed nieuws, toch?

Om 4 uur zou ik afgelost worden, maar de verpleegkundige die dat zou doen wachtte op de dokter ivm een patient. Dus veel te laat was ik bij de opvang (mijn kind was de aller-allerlaatste daar. Gelukkig was hij er trost op.)
Mijn oudste haalde ik op bij een vriendin. Toen snel door naar huis, terwijl ik nog nadacht over mijn werk en wat er verkeerd was gegaan.  Zo  had ik uitslagen van een patient opgevraagd bij het verkeerde ziekenhuis (daar was heel veel tijd in gaan zitten), had ik een patient veel te veel gerekend voor een consult (gebeld en mijn excuses aangeboden. Maar geen idee hoe ik ongedaan moet maken).

En toen..... waren daar twee pakketjes uit NL! Eentje van een vriendin, met heerlijke kruiden en leuke dingen voor de kinderen. En boekjes, maar die waren helaas allemaal verrregend.... En van mijn lieve schoonouders spullen om ons door het WK heen te slepen: oranje hoeden en petten, balpennen en lekker dingen. Wat kwam dat goed uit zeg!

Morgen moet ik weer verder met de troep die ik op de praktijk heb achtergelaten. Maar voor nu zit ik even heerlijk te genieten van een knpperend voor met mijn mooie oranje hoed op. Met belletjes, zodat ik mezelf ene beetje als de kerstman op zijn slee voel.  En dat maakt, dat vandaag toch eigenlijk wel oke voelde. Straks lekker slapen en weer fris op. Met drie zieke kinderen, dat dan weer wel. Maar goed, dat zien we dan wel weer.

Stukkie fietsen (Marja)

Ik ben toch echt wel van plan om volgend jaar de Motatapu te gaan fietsen. En daar moet serieus voor getraind worden. Ik probeer twee tot drie keer te week een stuk te gaan fietsen. Vaak is dat alleen, maar nu heb ik gezelschap van iemand die fietsen ook wel leuk leek! Het grootste voordeel is, dat zij de omgeving goed kent en me dus meeneemt naar plekken waarvan ik niet wist, dat die hier ook allemaal verborgen liggen.

We hadden niet zo'n heel groot rondje gepland, omdat ik een vergadering had om 10 uur. Dus om kwart voor 9 zaten we op de fiets, op weg naar..... naar waar eigenlijk? We begonnen op het asfalt ( dat ben ik trouwens veel meer gaan waarderen sinds we hier zijn).

Maar als snel lieten we het asfalt achter ons en reden we verder over gravel. Dat zijn ook vaak de wegen met de meest mooie uitzichten. Omdat het nogal geregend had de afgelopen dagen en we op echte mountainbikes fietsten,  had ik al snel een mooi modderspoor van mijn billen tot in mijn haren. En het was net als met melken: als je eenmaal over een bapaald punt heen bent wat modderigheid betreft, maakt het daarna eigenlijk niet meer uit. Dus toen we heuvelaf reden en de modder in kleine en grotere klontjes in ons gezicht spatte, deed ik mijn mond stijf dicht terwijl ik mijn best deed om niet te grijnzen. Ik was weer terug op de basisschool, waar het niet uitmaakte hoe goor ik werd. (hier denkt mijn moeder waarschijnlijk anders over, maar in mijn herinnering maakte het niet uit).

En wetende, dat over die weg ook regelmatig vee verplaatst wordt met alle nerveuze uitspattingen van dien . was de motivatie wel groot om mijn mond dicht te houden.
Thuis gekomen voelde ik me toch echt wel een stoere bikers chick hoor: kijk mij nou eens vies zijn. Ik ben er op uit geweest en dat kan iedereen zien! Zie mij, zie mij! Natuurlijk kijkt hier  niemand op van een beetje modder en poep : met 90% van de mensen werkzaam op een boerderij, zijn die wel meer gewend dan een beetje modder op je haren.

Maar voor mij, als schone, propere, Hollandse, opgeruimde moeder was dit een hele verfrissende ervaring.  Misschien is dit wel een idee voor een retraitre voor overschone NL vrouwen: ontmoet het vieze kind in jezelf. Dan gaan we eerst modderkastelen maken, gewoon om even los te komen van onze oude patronen en ideeen. Dan gaan we de boederij op om de helpen met melken en eindigen we met een fietstocht over bergen en dalen, allemaal over modderige gravelwegen. En voor de mensen die echt nog smetvrees-achige verschijnselen hebben stel ik gewoon een mondkapje beschikbaar. Maar die krijgen ze maar een keer en moet het hele verblijf meegaan. Dat zou trouwens best nog wel eens een interessant tv-format kunnen opleveren. Geen naakt (op de koeien na dan), niet daten og gezang, maar gewoon weer terug naar de natuur. Ik zeg: een winnaar! Ga zometeen Endemol maar even bellen.....

En dan heb je de achterkant nog niet eens gezien....

Wereld beroemd in heel Tapanui (Marja)

Ik ben beroemd! Nou ja, niet heel beroemd hoor. Eigenlijk alleen maar hier in Tapanui. En dan eigenlijk niet eens ik, maar meer mijn koekjes. Maar dat telt allemaal wel in een land met weinig inwoners en nieuws reist snel hier, dus dit is het begin!

Het cafe hier in het dorp heeft Chisel. En de eigenaresse vroeg, of ik koekjes wilde verkopen voor het cafe. Ja, echt wel! Maar wat moest ik vragen voor de koekjes?
Ik ben de supermarkt ingedoken en heb precies uitgerekend, wat de koekjes me precies kosten aan grondstoffen. En ik kwam erachterm dat ik voor de fundraiser afgelopen najaar echt veel te weinig geld had gevraagd voor die chocoladekoekjes. Ik had er eigenlijk nauwelijks winst op gemaakt. Maar ze waren klaarblijkelijk zo goed bevallen, dat ze nu voor de "echte" verkoop klaar waren.

Ik ben absoluut geen ondernemer ( meer een softie uit de zorg zeg maar, die iedereen te vriend wil houden), dus ik heb even een paar slapeloze nachten gehad voordat ik met een prijs naar het cafe ging. Ze gingen meteen accoord ( erg snel zelfs) en na een dag of twee lagen mijn koekjes in de winkel, met mijn naam erbij! Hoe cool is dat!

Maar toen ik naar het prijskaartje keek, schrok ik toch wel een beetje. Ik had de koekjes voor nog geen dollar per stuk verkocht en nu lagen ze in de winkel voor 3 dollar. Per stuk!
Dat had ik echt nooit durven vragen, maar  daarom ben ik ook geen eigenaar van een cafe.

En mijn naam is nog goed geschreven ook!

Gisteren kwam Fons thuis met nog een opmerkelijknieuwtje. Hij had een arts uit Dunedin aan de telefoon, die hem wist te vertellen dat hij gehoord had, dat zijn vrouw zo goed kon bakken. Ik zeg je, volgend jaar doe ik mee met de NZ versie van de beste bakker, of heel NZ bakt, of zo iets. Dan hoef ik alleen maar te oefenen hoe ik dingen niet compleet moet verknoeien als ik onder druk sta. Dat gaat nog een uitdaging worden.... Voorlopig hou ik het denk ik toch maar bij een plaatselijke beroemdheid-status. Wel zo veilig!

Netball (Marja)

Op een goede, zonnige morgen kwam er een moeder op me af. Of ik zin had om mee te doen met de netball competitie hier in het dorp?
Ik vertelde haar, dat netball niet bestaat in NL en dat ik dus eigenlijk niet echt goed op de hoogte was van alle regels. Dat gaf niet, want ze hadden mensen nodig om het team compleet te maken. Bovendien was het een sociale competitie, dus niks geen heftige competitie. Op mijn opmerking, dat ik nog nooit had gespeeld werd vriendelijk gelachen en ze vertelde me, dat ik op het veld alles wel zou leren.

En omdat nee zeggen mijn aller-allersterkste kant is en het me ergens stiekem ook wel leuk leek om aan zoiets mee te doen, zit ik nu officieel in de competitie! We trainen niet, we spelen alleen iedere vrijdag ene wedstrijd.

Vorige week waren de grading games: veel potjes tegen elkaar om te zien wie er beter en wie er minder goed waren. Want social netball is wel leuk, maar iedere week de pan ingehakt worden is natuurlijk niet goed voor het moraal.

Helder, toch?

Afgelopen vrijdag was het eerste potje. En waar ik tijdens de grading games wing attack was (WA) en ontzettend moest opletten waar in het veld ik mezelf mocht begeven, was ik nu goal keep (GK). ik mocht dus in de ring en tot de eerste lijn komen. Dat was op zich niet erg moelijk. Wat lastiger was, is dat mijn tegenspeelster (de goal shoot (GS)) een dame was die iedere zaterdag competitie speelt op een vrij hoog niveau. En tijdens het spel werd me al duidelijk, dat er vele mensen al jaren netball spelen of gespeeld hebben (volgens mij zit dat hele netball in hun genen hier). Die mensen  hebben het spel door en rennen op het juiste moment naar de bal die door een teamspeler ergens op het veld gericht is. Dat zijn van die spelers, die rennen en met een sierlijke sprong de bal uit de lucht plukken en hem dan feilloos doorspelen naar een lege plek op het veld, waar net weer een andere  teamgenoot op af kwam rennen.



Dat ben ik dus niet.
 Ik kan rennen, ik kan springen, en kan ook wel eens een  bal vangen als hij mijn kant toevallig op komt.  Maar ondanks alle cliches over het multitasken van vrouwen, eindigt een combinatie van een van de drie onherroepelijk in een valpartij voor mij.

We hebben gisteren verloren. Dat denk ik althans, want niemand heeft de score bijgehouden. Wij hebben gescoord, de anderen ook en we denken, dat zij meer hebben gescoord. Er zijn wel scheidsrechters, maar niemand heeft ze gevraagd v=wat de score was. Het ging ten slotte om het spel.

Maar ergens heb ik het idee, dat wij laatste gaan worden in deze competitie dit jaar. Noem het een voorgevoel. Soms heb je dat wel eens. Dan hangt er gewoon geen winnaarsaura om je heen, Het kan ook te maken hebben met de naam van het team trouwens. Want waar anderen met zeer positief gestemde namen komen ( village idiots, shaggy dogs, tall timbers en ring-inns om maar een paar te noemen), gaan wij de competitie in met de naam de biggest loser. Tsja, dan vraag je er wel een beetje om natuurlijk...