warm water

We hebben water dat verwarmd wordt via gas. Dat is hetzelfde als in NL. Maar in NZ zijn er geen enorme gasbellen en een netwerk aan leidingen. Wij doen het gewoon met gasflessen.
Eens in de zoveel tijd komen de mensen van de gasflessenwinkel langs in grote vrachtwagens en wisselen de flessen om die gewisseld moeten worden.

We hebben meerdere flessen achter het huis staan. Als de ene fles leeg is, draai je de lege fles dicht en de volle fles open.  Dan zet je de schakelaar om en kun je weer genieten van een warme douche.
Onze afwasmachine gebruikt ook warm water en warmt het water niet zelf op ( geen idee waarom trouwens, zal wel heel Nieuw-Zeelands zijn denk ik..). Dat houdt in, dat als je staat te douchen, je ineens een plons koud water kan verwachten als de afwasmachine aanstaat ( zelf uitgevonden... een paar keer zelfs, gewoon om er zeker van te zijn..).

Hoe weet je nu, dat de fles bijna leeg is? In de schakelaar buiten, die je van de ene naar de andere fles kunt omzetten, zit een kleur. Zwart betekent vol, rood betekent bijna leeg. Bijna, want we hebben het eens getest: je kunt er nog een week mee douchen als de schakelaar op rood springt!
En zuinige Nederlanders die we zijn, gebruiken we de fles totdat hij leeg is.
Er zit wel een risico aan natuurlijk. Want het zou zomaar eens kunnen gebeuren, dat je staat te douchen en het warme water op is. Daar hebben we een goed werkende procedure voor ontwikkeld. Je zet de douche uit en begint heel hard te schreeuwen. De persoon die de oproep beantwoordt zet de schakelaar om of haalt een van de aanwezige volwassenen erbij om dat te doen. Zodra de schakelaar om is gezet, kan de douche weer aan en na 2 minuutjes is het water weer heerlijk warm.

Werkt altijd.

Tenzij je na het  hardgelopen ( -2 buiten, 16 graden binnen) en lekker warm wil douchen om weer door te warmen. Douche wordt koud, dus de  Koud-Water-Procedure treedt in werking.... Maar als je helemaal alleen thuis bent werkt dat dus niet heb ik vanmorgen ontdekt. Niemand schoot me te hulp!
Snel afgedroogd  in een koude badkamer, aangekleed, naar buiten gegaan en de schakelaar omgezet. En toen had ik geen zin meer om wederom mezelf uit te kleden in die koude badkamer en mijn haren te wassen. Dus dat ga ik vanavond wel doen.
Moet ik mezelf alleen wel even helpen herinneren, dat ik dat ga doen als de afwasmachine al bijna klaar is.......anders krijg ik hetzelfde effect weer....

Griep!

Ik heb me de laatste tijd afgevraagd hoe dat werkt met de griep en de bijbehorende griepprik. Hoe besluiten wetenschappers welk beestje er voor de griep gaat zorgen? Kijken ze dan naar het virus van het jaar ervoor of kijken ze naar welk beest er in de winter aan de andere kant vd wereld zijn best doet om mensen ziek te maken?

We weten, dat er afgelopen jaar een heftige griep heerste in NL. We zijn trouwe lezers van het Nederlandse nieuws en waren dus volledig op de hoogte van de lange en heftige epidemie in Nederland. Ook dat de griepprik er "naast" zat was ons dus niet ontgaan.

Toen we op vakantie waren in NL zijn we ook allemaal niet lekker geweest. Geen echte griep,  maar snotterig, zere keel, niet lekker. Nu is dat niet gek als je zo'n lange resi hebt gemaakt natuurlijk en we zijn er gezond en wel uit gekomen.

En nu is de griep in Tapanui. Behoorlijk!
Van de 57 kinderen die er in de bovenbouw zaten waren er afgelopen vrijdag maar 22 op school. De rest zat ziek thuis. Op het hoogtepunt ( ik hoop althans dat we die inmiddels hebben gehad) was er minder dan 50 % van de leerlingen op school. Ook de docenten moesten eraan geloven,waardoor de  resterende docenten zo goed en kwaad als het ging de weinige leerlingen na de verplichte vakken maar probeerden te vermaken met films, spelletjes en het instampen van goede handenhygiene. Iedere klas werd voorzien van een handendesinfectans en ouders werd opgedragen de kinderen thuis te laten tot 2 dagen nadat alle ziekteverschijnselen verdwenen waren.

Het aantal afwezige kinderen was zo opvallend, dat de krant er een stukje aan heeft gewaagd. Heriot school en Waikoikoi school hadden niet zo'n hoog ziekteverzuim. En de middelbare school in Tapanui ook niet. Zou het dan toch iets in de school zelf zijn? Lag het aan het water misschien?

Maar het virus is geduldig en wacht zijn kans af.... vandaag hoorde ik, dat ook op de middelbare school de kinderen zo zoetjes aan een voor een neergaan.....als vliegen..... Want in een klas 5 kinderen ziek is veel als de klas maar uit 17 leerlingen bestaat!

Ons gezin is tot nu toe de dans ontsprongen. En ik heb daar eens over lopen filosoferen. Of wij hebben het virus al gehad toen we op vakantie waren in NL. Dat zou in houden, dat dit virus eerst in Europa was en nu hier aan de slag is gegaan. Het zou ook nog kunnen, dat wij gezellig dit virus hebben meegenomen vanuit Nederland en daarna de mensen hier gezellig hebben laten kennismaken met een echte, onvervalste Nederlandse griep. Dat zou natuurlijk een beetje belangenverstrengeling zijn, want laten we eerlijk zijn; Fons ziet ze allemaal gezellig weer op zijn werk verschijnen, hoestend, proestend en wel.

Het andere scenario is er een die we al vaker hebben meegemaakt. Fons komt de gehele dag op de praktijk in aanraking met allemaal virussen, bacterien en ander gezellige ziektemakers. Hij is er dan immuun voor geworden.
Wij als gezin worden niet ziek, totdat de griepepidemie al helemaal op zijn retour is. Dan krijgen wij het ook nog eens. Mijn theorie hierachter is, dat Fons iedere dag weer van alles meeneemt van zijn werk en dat wij daar als gezin aan worden blootgesteld, En na wekenlang gebombardeerd te zijn trekt ons immuunsysteem het allemaal niet meer en worden wij ook ziek. Tuurlijk, ze kunnen ook ziek worden omdat ze op school worden aangehoest door vriendjes. Kan.

Maar wees eerlijk; dit klinkt veel aannemelijker, toch?
Ik ga voor de zekerheid toch nog maar een extra vitamine tabletje scoren zo.... je weet maar nooit....

Stars in our eyes

We hebben hier in Tapanui een zwembad. Overdekt, maar niet geisoleerd. Het is daarom ook alleen in de zomer open. Nu moet er waarschijnlijk een heel nieuw dak op. En omdat NZ niet zo erg van de overheids subsidies is houdt dat in, dat het geld door de gemeenschap zelf opgehoest moet gaan worden. Als het tegenzit gaat dit geintje $ 300.000,00 kosten!

Dus is er een commissie in het leven geroepen die dat allemaal gaat coordineren. Ieder jaar zijn er dingen die gedaan moeten worden en als groep kun je dan vragen of jij dat mag doen en zo wat geld kan verdienen.

Zo moeten er ieder jaar dennenappels uit bomen geplukt worden. Die worden dan weer gepland om zo nieuwe bomen te laten groeien voor de houtindustrie. Klinkt grappig, maar als de dennenappel ( met of zonder "n", dat is de vraag) nog vast zit is er ook veel hars. En dat goedje krijg je bijna nergens uit.

Nu had de commissie een nieuw idee: een avondje uit in het theater, waar een soort van talentenjacht werd gedaan.

Veel mensen hadden zich al opgegeven ( veel mensen die lekker kunnen zingen en dat graag voor een publiek doen).
Mijn vriendin zit in de zwembadcommissie en had een ander idee: we zouden op het podium een synchroonzwemact gaan doen. Omdat het twee avonden zou zijn en wij visite zouden krijgen (daarover later meer) had ik gezegd dat ik wel met de voorbereidingen zou gana helpen.

De eerste repetitie was ik ziek en had ik gemist. De tweede was ik er wel en kwam er toen achter, dat een van de dames wel op zaterdag kon, maar niet de vrijdag. Omdat ik de vrijdag wel kon was er eigenlijk al min of meer besloten, dat ik de vrijdag zou doen. Tja, en zeg danmaar eens nee he.. (ik denk even terug aan het waterskien van afgelopen zomer, waar ik met ski's en al al in het water lag en eigenlijk nog steeds niet zeker wist of dat ene goed idee was.... ik zie hier een patroon...).

Maar goed, tijdens de repetities hebben we erg veel lol gehad en op de avond zelf heb ik genoten!
We droegen zelfgemaakte badpakken a la de jaren 20 , gemaakt van oude dekbedhoezen, gordijnen en lakens. Zag er erg schattig uit allemaal.

Helaas deden we niet mee in de competitie. Na het laatste optreden mocht het publiek een winnaar kiezen en tijdens het tellen deden wij onze act.

Omdat er in de pauze lekker aan het bier en wijn was gezeten was het publiek in een opperbeste stemming en ze waren dan ook als was in onze handen.

Na afloop  van onze act werd de winnaar  van de show bekend gemaakt. De dorpsagent had een act gedaan als Elvis Prestley, keurig geplaybackt en inclusief de sexy heupbewegingen. Wij hadden de act niet gezien, omdat wij toen achter in de make up zaten. We hoorden wel een heleboel gejuich en gejoel en hoorden later, dat er ondergoed op het toneel gegooid werd. Dat wist Elvis ook niet van te voren, dus dat was wel grappig.

Na de prijsuitreiking deed Elvis nogmaals zijn act. Wij synchroonzwemsters stonden tussen de coulissen te kijken. Toen ik wederom ondergoed zag vallen op het toneel ( de mensen zien er braaf uit hier, maar ondertussen...) kwam ik op het idee, om onze badpakken  uit te trekken en die op het podium te gooien. Niemand durfde, dus heb ik het uiteindelijk maar alleen gedaa. Er werd wel even raar opgekeken toen ik in mijn onderbroek de kleedkamer binnenkwam, maar ik goodie het gewoon op mijn Nederlandse cultuur. Toch wel makkelijk als het uit het buitenland komt af en toe!

Zeg nou zelf, net echt toch?

even bijpraten

Met het schaamrood op mijn kaken zie ik dat het al ruim drie weken terug is dat ik wat geschreven heb. Maak ik dan niets mee mee om te delen hier? Dat wel.
Tijdgebrek?  Ligt eraan hoe je het bekijkt. Inspiratiedipje? Ook niet echt.

Maar ik bedenk veel stukjes in de auto op weg naar mijn werk, boodschappen doen of naar de yoga. Ik heb dan alles al helemaal voor me. Wat het onderwerp is, hoe ik alles ga omschrijven etc.
Het is in mijn hoofd soms al zo af, dat ik ergens het gevoel creeer, dat het al op het blog staat. Groot is dan ook mijn verbazing als ik er een tijdje laten achter kom, dat het in mijn hoofd wel op het blog staat, maar dat het internet een andere mening is toegedaan.

Ik zal even een korte samevatting geven van mijn leven gedurende de week. Op mijn werkdagen kom ik thuis vlak voor de kinderen. Dan gaan we samen afternoon tea doen ( fruit, gedroogd fruit, crackers met kaas en een koekje toe. Ze eten hier enorme hoeveelheden!). Zo rond een uur of 4 zijn we daar mee klaar. In het uurtje dat volgt help ik twee kinderen met hun huiswerk. Rons 5 uur begin ik met de voorbereidingen van het avondeten. Sommige dagen eten we erg vroeg vanwege een sport, andere dagen eten we vanwege diezelfde sport juist weer wat later.

Na het eten wordt de boel opgeruimd, gedweild en  gezogen  ( geen muizen meer in huis, dankuwel) en worden de oudste  twee kinderen geholpen met hun huiswerk.
De oudste gaat rond half 9 naar bed en dan kunnen Fons en ik ein-de-lijk ongestoord de dag doornemen. En dan is het al weer bedtijd!

Op mijn vrije dinsdag ren ik in de morgen, yoga na de lunch en tussendoor doe ik soms alsof ik erg druk bezig ben met het schoonmaken van de openhaard (Assepoester is er niets bij, maar een petemoei heb ik helaas nog niet gezien!), wassen wegwerken en schoonmaken.

In het weekend gaan we naar Gore voor netball, voetbal en zwemles. Dan doe ik vaak ook mijn boodschappen en dan hebben we de zondag over voor een ontspannen dag. Dat is de dag dat Fons en ik allebei nog willen rennen, dus met een beetje passen en meten  komen we die dag ook vaak wel door.

Tsja.

Niks exotisch dus. Gewoon, net als in Nederland. Ook iedere week ongeveer hetzelfde.
Met als grote uitzondering, dat onze uitstapjes natuurlijk wel erg leuk zijn. En anders dan in Nederland.

Maar daar over straks meer!