Clubje

Sinds kort realiseer ik me dat ik bij een clubje hoor. In eerste instantie had ik het niet helemaal door hoor, maar het is zoiets dat je je pas later realiseert.

Iedere werkdag stop ik bij de postbussen om de post voor het bedrijf te halen. En hoewel ik daar iedere keer zo ron hetzelfde tijdstip daar aankom, zie ik steeds verschillende mensen. Tot vorig week. Toen bevond ik me iedere dag tussen dezelfde vrouwen die ook de post kwamen halen.  Met hun bedrijfsasjes aan zijn ze makkelijk te herkennen.
En sinds vorige week word ik ook iedere keer gegroet. Het voelt een beetje als zo'n groet die motorrijders hebben onderling.  Als je er niet bijhoort, ben je het niet waardig om zon elite-groet te horen.

En nu krijg ik hem dus ook en voel ik me helemaal belangrijk!
Een groot gevoel van samenhorigheid heerst er in ons groepje. Allemaal vrouwen op weg naar hun werk, vaak daarvoor de kinderen nog even op school afgezet om daarna vol overgave zich op de taken van de bataalde functie te storten. dat bednek ik er dan allemaal bij, als ik ze zie weglopen met hun handen vol post, geaddresseerd aan het benzinestation, de sportwinkel in de hoofdstraat, de plaatselijke boekenwinkel en de garage.

Ik heb geen bedrijfsjasje aan en mensen weten dus ook niet, van welk bedrijf ik ben. Ja, ik heb een kantoorbaan. Ik heb zelfs een eigen kantoor. Maar omdat dat kantoor in de bollenschuur staat, is het er altijd erg koud. Niks kantoorpand met verwarming die op 21 graden staat.

En omdat iedereen van de schuur bij mij komt bellen in zijn overall/modderschoenen/smeerhanden  ( ik heb de enige telefoon beneden en internet toegang/telefoonboek tot mijn beschikking),  is het kantoor nu niet echt een voorbeeld van een standaard kantoor. Dus ik zit daar in mijn dikke vesten, lange onderbroeken en dikke berschoenen naast de kachel in de ijdele hoop een beetje warm te blijven. Leuke rokken/laarsjes/jasjes zijn niet alleen veel te koud, maar ook onpraktisch.

Maar goed, zo houden we de spanning wel een beetje in mijn clubje. Ik hoor erbij, maar de leden kunnen mij niet plaatsen. Ik ben mystrieus, ondanks mijn spijkerbroek, sjaal en bergschoenen waarmee ik vanuit de auto naar de postbussen slof ( zeker op een maandag ochtend is dat het geval.... de koffie is dan nog niet helemaal door mijn systeem heen).


Ik ga ze denk ik ook niet vertellen waar ik werk, gewoon om het spannend te houden. Niet dat ze het zullen vragen hoor, want onze contacten zijn vluchtig en vaak binnen 10 seconden scheiden onze wegen weer.
Maar ik hoor er wel bij en zal aspirantleden vanaf nu even goed in de gaten houden. Want je kunt natuurlijk niet zomaar iedereen een hoofdknik geven en ene fijne werkdag wensen.....