Even melk halen.....

Vrienden van ons hebben een boerderij en ik mag daar af en toe verse melk halen. En eerlijk is eerlijk; datgene wat je in de supermarkt koopt lijkt niet eens op melk vers uit het vat.
Zelf wel nog even pasteuriseren, maar dan heb je ook wat!

Afgelopen week was ik er weer. In het donker dit keer, want de dagen worden korter en korter.  Vaak zet ik de auto dan met de koplampen zo, dat ik net genoeg licht heb om te zien wat ik doe.

deze keer stond ik net niet gunstig en stond ik in mijn eigen schaduw richting de opening van de melktank. En ik ontdekte, dat de hendel waarmee de melk getapt kan worden vervangen was.
Omdat ik niets wilde stukmaken, heb ik eerst mijn vriendin gebeld en de situatie uitgelegd. Ja, ze hadden een nieuwe kraan. Heel handig voor de vrachwagens. Die sluiten de slang van de tank aan op het melkvat, draaien de kraan via een hendel open en dan gaat met een grote vaart de melk -hup! de melkwagen in. Eitje.

Maar op deze nieuwe kraan zat geen klein kraantje onderaan. Zo'n lief klein hendeltje die je zachtjes openzet, waardoor de melk niet horizontaal de vrachtwagen ingespoten wordt, maar via een klein en krachtig straaltje direct naar beneden mijn melkkannetje ingaat.

Via mijn vriendin kreeg ik aanwijzingen: melkkan schuin tegen de opening van het vat aanhouden, voorzichtig hendel openzetten en dan ergens halverwege maar stoppen, omdat de kan schuin stond ten opzichte van de opening van de melktank.

Tot zo ver geen probleem. Maar in het donker met de felle autolampen achter me was dit toch wel een grotere uitdaging dan ik dacht. 
Nu moet je weten dat mijn vriendin een boerin is. En die zijn behoorlijk sterk. Toen ik de hendel niet meteen openkreeg besefte ik me, dat ik waarschijnlijk iets meer kracht moest zetten. Oh ja, en de hendel indrukken, hielp ook.


Wat er toen gebeurde is een beetje wazig voor me....Maar ik kan me vaag herinneren dat ik dacht; ik moet meer kracht zetten bij het omzetten. En toen stroomde de melk ineens met een grote vaart over de melkkan heen direct over mijn kleren. Heel snel was de kraan weer dicht, maar het kwaad was al geschied. Heel voorzichtig lukte het me de tweede keer wel om de hendel een beetje om te zetten, waardoor de melk netjes in mijn kannetje terecht kwam.

Opgelucht dat het gelukt was, maakte ik alles schoon en liep naar de auto. Ik vond het wel een grappig voorval, totdat ik de melkspetters zachtjes in mijn  nek voelde lopen. En via mijn broek mijn laarsen in. En doordat er spetters op mijn bril zaten, kreeg het autoritje naar huis een hele ander dimensie. En weet je dat melk, verse melk toch een beetje gaat ruiken?

Cleopatra nam baden in ezelinnenmelk, dus ik ben er voor het gemak maar van uit gegaan, dat ik nu een gratis whole body experience had meegemaakt. Goe dvoor je haar ook trouwens, koeiemelk.
Echt top.

Maar een volgende keer denk ik, dat ik er toch maar een schoonheidspecialiste tegenaan gooi.

Daar heb je ook niet zoveel wasgoed van.

Uitvindingen

Sinds we hier in NZ zitten heb ik me verbaasd over de dingen die hier niet, en in NL wel te krijgen zijn. Via internet kunnen we veel bestellen, maar niet alles wordt naar NZ verscheept om een een of andere vage reden (misschien zijn er nog mensen die bang zijn aangevallen te worden door wilde inboorlingen of slangen ofzo, geen idee.)

Maar heel soms zie ik hier dingen waarvan ik denk: waarom hebben we dat in NL niet? Een van die dingen is de shower dome. Oke, die kan hier alleen bestaan omdat de isolatie zo slecht is. Laat ik het pricipe even uitleggen.

Een showerdome is een plastic koepel die je met behulp van twee geleidingsrailtjes over je douche cabine kunt schuiven.
Alle stoom blijft dan in de cabine. Die blijft heerlijk warm en je hebt geen last meer van vocht in de badkamer. Geen vocht is geen schimmel of afbladderende verf. Ideaal!

En zeker hier, waar isolatie nog geen gemeengoed is, is zo'n showerdome een heerlijke droom. Was, moet ik zeggen. Want wij zijn sinds kort de trotse bezitters van ook zo'n kek ding. En eerlijk is eerlijk: het is zalig! Normaal gesproken stond ik onder de douche nog in de tocht, nu is het zelfs heet in de douche cabine!
En na het douchen zorg ik ervoor dat alles netjes droog gewisserd wordt. Daarna moet de deur wel even op een kiertje om het kleine beetje stoom er nog even uit te laten en klaar!

Het enige nadeel is wel, dat op het moment dat je uit je warme stoomcabine stapt, je meteen wordt teruggeworpen in de koude realiteit; een tochtige badkamer in een koud huis. Maar ik heb ook al ontdekt, dat als je maar heel heet doucht, je nog even nastoomt als je jezelf afdroogt en het dan nog wel even duurt voordat je echt koud wordt. Laat die winter maar komen! Zolang we gasflessen hebben zodat het water warm wordt, weet de rest van het gezin waar ik ben.

In de rij voor de douche.

Want ik ben niet de enige die ineens een enorme fan is geworden van onze stoomcabine.

Sarah

Een vriendin van me is 50 jaar geworden. Dat wordt natuurlijk gevierd!

Ze  zijn Nederlands en kennen de Nederlandse tradities. Haar man had dus  gevraagd of ik een Sarah wilde maken voor haar. Natuurlijk leek me dat heel erg leuk om te doen. Ik hoefde dus niet lang na te denken over het antwoord.

Maar de enige Sarah die ik ooit had gemaakt was in 2005 geweest... en dat was gewoon een pop van zandkoekdeeg, niet echt iets bijzonders.

Maar nu wilde  ik er iets leuks van maken. Dsu nadat ik gevraagd had voor hoeveel personen de Sarah moest worden ( weetiknie), begon Het Nadenken. Want ik wilde wel iets leuks doen, maar er was zoveel mogelijk. Zou ik een taart maken? Of verschillende taarten aan elkaar maken a la Heel Holland Bakt ( of de Britse variant: The Great British Bake Off)? Of zou ik iets 3D maken van verschillende eetbare materialen?

Uiteindelijk besloot ik het thema ( jaja, ik had een heus thema) Nederland te gebruiken. Nog steeds niet met een duidelijk beeld of plan begon ik met bakken. En besloot het thema Nederland wat uit te breiden naar : door een Nederlandse vrouw gebakken. Dan kon ik iets meer kanten op. Dus binnen een paar dagen rook het huis heerlijk naar allemaal koekjes die de oven uit kwamen. Pepernoten, gevulde speculaas, banketstaven, lange vingers, biscotti, amandelkoekjes en meer heerlijkheden verlieten de oven en werden op een veilige plaats opgeborgen totdat ik wist wat en hoe de Sarah er uit zou gaan zien.

Het uiteindelijke resultaat was een Sarah van 85 cm lang. Gemaakt van boterkoek, pepernoten, gevulde speculaas, biscotti,  banketstaaf en marsepein. 

Ik was zelf erg te spreken over het resultaat.
En omdat ik veel te veel koekjes en andere probeersels over had, zitten we nu heerlijk aan de pepernoten bij de thee. De dagen worden ten slotte korter, de herfst is echt begonnen en als we dit vertalen naar NL zou het nu al begin oktober zijn, dus ver uit het seizoen zitten we dan niet.

Helaas had ik geen boterkoek extra gemaakt, maar mijn kinderen hebben die nog nooit gegeten en dat kan natuurlijk niet. Dus die gaan we binnenkort weer opnieuw maken, maar deze keer zal hij niet worden verwerkt in een Sarah. Deze koek gaan we zelf eten, nadat ik eerst een stuk heb gerend zodat ik zonder schuldgevoel een extra groot stuk kan nemen. Ik heb er nu al zin in! En als ik dan ook nog heel goed mijn best heb gedaan, kan er vast nog wel een stukje marsepein van af. En als ik dan heel erg hard mijn best heb gedaan, dan kan er vast nog wel een gevulde koek bij. En een triple chocolate cookie. En een amandelkoekje. En een paar lange vingers.

...

Dat gaat denk ik toch een lange run worden morgen!

Eindelijk!

Na maanden trainen, in weer en wind de  hardloopschoenen onderbinden was het dan eindelijk zo ver.

Op vrijdag was ik 's middags al met een deel van de kinderen naar Wanaka gegaan, waar ik mijn race pack kon ophalen. Ik had gehoopt op een leuke goodie bag, maar op mijn startnummer en een bandje voor de bus na zat er alleen een gelletje in.... Helaas.... Snel heb ik de kinderen nog meegenomen een andere sportwinkel in, waar ik voor de zekerheid een paar gelletjes kocht voor onderweg. ik had er tijdens de training nog nooit een gebruikt, maar met mijn zenuwen die door mijn lijf gierden haalde ik mezelf allemaal doemscenario's in mijn hoofd waar ik ze absoluut nodig zou hebben. Zo'n 10 minuten later verliet ik opgelucht de winkel met 5 gelletjes in mijn zak, met/zonder caffeine, met extra suiker, met allemaal vercshillende smaakjes etc. Ik had alleen geen idee waar ik die dingen allemaal zou moeten stoppen tijdens de race, maar ik had ze in ieder geval!

Na een redelijk onrustig nachtje werd ik om 6 uur door de wekker gewekt ( tip voor de volgende keer: als er een wekker in een vakantie huisje staat, kijk dat altijd even of iemand hem heeft gezet; kan je zo maar wat slaap schelen....)

Ons vakantie huisje was op 2 minuten loopafstand vanwaar de bussen zouden vertrekken. Om 7:45 zou de eerste bust weggaan, dus stipt om 7:30 liep ik de voordeur uit ( want wie weet wat ik op die 200 meter allemaal nog tegen zou komen, toch?).

Rond 8:00 stapte ik vlakbij het startpunt uit de bus.  Gelukkig waren er toiletten waar ik even gebruik kon maken. Maar toen ik zag wat een enorme hoeveelheid  ( voor NZ bergippen dan he) mensen er aankwamen, besloot ik meteen weer achteraan te sluiten in de rij. gelukkig maar, want toen we bijna aan de beurt waren, werd ons gevraagd naar de andere kant van het veld te komen voor het veiligheidspraatje. Maar mooi niet dat ik mijn plaatsje in de rij zou opgeven ( want inmiddels moest ik echt heel nodig plassen...)! En met mij waren er meerdere deelneemsters met hetzelfde idee, dus niemand vertrok uit de rij. Met een diepe zucht  besloot de organisator dan maar het praatje te houden bij te toiletten, zodat iedereen zou horen wat er wel en niet van ons verwacht werd tijdens de race. Omdat ik mijn rugtas met mijn warme vest al in de trailer had gezet ( die zou bij de finish weer op mij wachten) en het behoorlijk fris was, liep ik te klappertanden tijdns het praatje. Lekker voor het hardlopen natuurlijk, maar niet om stil te staan.

Ein-de-lijk, om 09:00 uur gingen we van start. Ik heb het rustig aan gedaan in het begin, om zo mijn eigen ritme te kunnen vinden. De hele run verliep soepeltjes. Vlakbij de finish ging de weg erg steil naar beneden en toen ik me schrap zette om rustig naar beneden te gaan, schoot de kramp in mijn bovenbenen. Met het idee: hoe sneller ik ben, hoe sneller ik er van af ben, heb ik mezelf toen maar naar beneden laten gaan op volle snelheid en ben met een eindsprint geeindigd in een tijd van 2:16:14!

Het zat erop. Na alle trainingen, spierpijn, blaren, krampen en mentale tegenslagen had ik het dan toch maar geflikt: een halve marathon!

Het eerste uur voelde ik me fantastisch.... maar toen we na de lunch even heerlijk gingen zitten aan de waterkant, voelde ik mijn bovenbenen weer opstijven. En om na een uurtje doezelen in de zon weer op te staan en heuvelop te lopen was zwaarder dan het rennen van die hele marathon.

Gelukkig was dat van korte duur en heb ik net mijn eerst loopje al weer achter de rug. Want eind mei is er weer een halve marathon en die is niet allemaal naar beneden, dus ik moet aan de bak. Heuvels trainen. En het gekke is, ik kijk er nu al naar uit. Niet naar het lopen zelf, maar naar het finishen, Want dat was alle moeite absoluut  waard!

Dat carbo loaden he.....

Nou.

Voor een eerste keer ging dit dus totaal anders dan gepland.
Ik had me goed voorbereid hoor, dus daar lag het echt niet aan.
Op woensdag nog een kort rondje en dan maar eten. Drie dagen lang. Lekkere, zoete dingen. Alles in huis gehaald voor de actie: snoep banaantjes, snoepjes, hagelslag; dat zou geen probleem worden!
Ruim 2200 calorien per dag was het doel.

Maar dat viel dus erg tegen. Woensdag had ik te weinig gegeten, dus dat zou ik donderdag wel even goed gaan maken. De ochtend begon goed met heerlijke boterhammen met hagelslag; een tractatie! De morning tea werd gevierd met een kop thee, wat m&m's, een koek en wat snoep banaantjes. Op mijn app kon ik precies bijhouden hoe ver ik erin zat; ik lag op schema. Heerlijk een dag op de bank een boek lezen met ieder uur een lekkernij. Ik was al helemaal aan het genieten. Een dag staffeloos snoepen, zo vaak kreeg ik die kans niet, dus ik zou het maximale eruit gaan halen!

Maar na de lunch ( boterham kaas en een boterham hagelslag, met wat snoepjes als toetje), begon ik mezelf niet lekker te voelen. Opgeblazen gevoel, pijn in mijn buik. En eerlijk is eerlijk, mijn beetje fruit en wat snoepjes tijdens de afternoon tea om 15 uur hebben dat niet goed gedaan. Met een buik als een ballon stond ik voor het avondeten pannekoeken te bakken, want daar zitten veel koolhydraten in. Maar halverwege het bakken moest ik er niet aan denken om die ook nog eens weg te werken. Dan maar wat rijstepap proberen; zit ook bordevol koolydraten.....

Ik heb met hele lange tanden zitten eten. Mijn buik ging tekeer en ik moest op een gegeven moment rennen naar het toilet. Wat een heerlijke dag vol lekkernijen had moeten zijn was veranderd in een  avond gevuld met frequente toilet bezoekjes en een buik die eruitzag alsof ik 6 maanden  zwanger was van een drieling. En ik moest nog 200 calorien eten! Wat was er misgegaan?

Toen ik wat later rustig op de bank zat na te denken daagde het me ineens. Ik ben al een paar maanden bezig met afvallen. Gewoon, netjes eten, niet te veel suiker en geen alcohol meer. Mijn lijf is dus niet gewend aan de hoeveelheid suiker die ik er even in een dag in had gegooid. 
Achteraf gezien had ik mijn koolhydraten beter kunnen halen uit wat extra brood, bananen, wat  fruit ( maar niet te veel, want oppassen met vezels) en misschien een snoepje. Eentje, niet 1 pond dus. Was misschien toch een tikkie overdreven.

Vanmorgen stond ik op de weegschaal en mijn vermoeden werd bevestigd: in  plaats van de beoogde 2 kilo gewicht toename was ik afgevallen.....

Vandaag is de laatste dag om nog te kunnen carbo loaden. Maar ik doe het maar rustig aan, want mijn buik is nog steeds een beetje van slag van de suikerbombardering van gisteren. Dus meer een boterhammetje met honing extra, een banaan erbij, vanavond gewoon een boterham en een gebakken ei en dan maar ervanuit gaan, dat mijn lijf de eerdere trainingen het goed heeft gedaan op dit dieet.

Weer wat geleerd dus. Dat carbo loaden is dus wel een dingetje om nog eens even een andere keeer uit te proberen. Maar dan niet vlak voor zo'n grote race, en zeker niet op de manier die ik heb uitgeprobeerd. Heb ik ervan genoten? De ochtend wel, heerlijk! Maar was het het waard......... neuh....