Eindelijk!

Na maanden trainen, in weer en wind de  hardloopschoenen onderbinden was het dan eindelijk zo ver.

Op vrijdag was ik 's middags al met een deel van de kinderen naar Wanaka gegaan, waar ik mijn race pack kon ophalen. Ik had gehoopt op een leuke goodie bag, maar op mijn startnummer en een bandje voor de bus na zat er alleen een gelletje in.... Helaas.... Snel heb ik de kinderen nog meegenomen een andere sportwinkel in, waar ik voor de zekerheid een paar gelletjes kocht voor onderweg. ik had er tijdens de training nog nooit een gebruikt, maar met mijn zenuwen die door mijn lijf gierden haalde ik mezelf allemaal doemscenario's in mijn hoofd waar ik ze absoluut nodig zou hebben. Zo'n 10 minuten later verliet ik opgelucht de winkel met 5 gelletjes in mijn zak, met/zonder caffeine, met extra suiker, met allemaal vercshillende smaakjes etc. Ik had alleen geen idee waar ik die dingen allemaal zou moeten stoppen tijdens de race, maar ik had ze in ieder geval!

Na een redelijk onrustig nachtje werd ik om 6 uur door de wekker gewekt ( tip voor de volgende keer: als er een wekker in een vakantie huisje staat, kijk dat altijd even of iemand hem heeft gezet; kan je zo maar wat slaap schelen....)

Ons vakantie huisje was op 2 minuten loopafstand vanwaar de bussen zouden vertrekken. Om 7:45 zou de eerste bust weggaan, dus stipt om 7:30 liep ik de voordeur uit ( want wie weet wat ik op die 200 meter allemaal nog tegen zou komen, toch?).

Rond 8:00 stapte ik vlakbij het startpunt uit de bus.  Gelukkig waren er toiletten waar ik even gebruik kon maken. Maar toen ik zag wat een enorme hoeveelheid  ( voor NZ bergippen dan he) mensen er aankwamen, besloot ik meteen weer achteraan te sluiten in de rij. gelukkig maar, want toen we bijna aan de beurt waren, werd ons gevraagd naar de andere kant van het veld te komen voor het veiligheidspraatje. Maar mooi niet dat ik mijn plaatsje in de rij zou opgeven ( want inmiddels moest ik echt heel nodig plassen...)! En met mij waren er meerdere deelneemsters met hetzelfde idee, dus niemand vertrok uit de rij. Met een diepe zucht  besloot de organisator dan maar het praatje te houden bij te toiletten, zodat iedereen zou horen wat er wel en niet van ons verwacht werd tijdens de race. Omdat ik mijn rugtas met mijn warme vest al in de trailer had gezet ( die zou bij de finish weer op mij wachten) en het behoorlijk fris was, liep ik te klappertanden tijdns het praatje. Lekker voor het hardlopen natuurlijk, maar niet om stil te staan.

Ein-de-lijk, om 09:00 uur gingen we van start. Ik heb het rustig aan gedaan in het begin, om zo mijn eigen ritme te kunnen vinden. De hele run verliep soepeltjes. Vlakbij de finish ging de weg erg steil naar beneden en toen ik me schrap zette om rustig naar beneden te gaan, schoot de kramp in mijn bovenbenen. Met het idee: hoe sneller ik ben, hoe sneller ik er van af ben, heb ik mezelf toen maar naar beneden laten gaan op volle snelheid en ben met een eindsprint geeindigd in een tijd van 2:16:14!

Het zat erop. Na alle trainingen, spierpijn, blaren, krampen en mentale tegenslagen had ik het dan toch maar geflikt: een halve marathon!

Het eerste uur voelde ik me fantastisch.... maar toen we na de lunch even heerlijk gingen zitten aan de waterkant, voelde ik mijn bovenbenen weer opstijven. En om na een uurtje doezelen in de zon weer op te staan en heuvelop te lopen was zwaarder dan het rennen van die hele marathon.

Gelukkig was dat van korte duur en heb ik net mijn eerst loopje al weer achter de rug. Want eind mei is er weer een halve marathon en die is niet allemaal naar beneden, dus ik moet aan de bak. Heuvels trainen. En het gekke is, ik kijk er nu al naar uit. Niet naar het lopen zelf, maar naar het finishen, Want dat was alle moeite absoluut  waard!