Op zoek naar het licht

We waren een paar dagen op pad en Fons zag toen een berichtje in de krant; als het een mooie avond was ( dat was dus de avond ervoor het geval), dan kun je het zuiderlicht zien!

De foto die bij het artikel hoorde was gemaakt vlakbij de plek waar wij ons op dat moment bevonden, in een restaurantje in Dunedin.  Nou ja, op slechts een uurtje rijden dan.
Na een kort overleg besloten we, dat dit een gewedlige ervaring zou zijn die relatief dichtbij zou plaatsvinden. Dus stapten we even later na het heerlijke eten ( kinderen met een volle buik redden het langer onderweg, zolang er maar toiletten zijn ) in de bus en reden we in de tegenovergestelde richting van ons huisje het schiereiland op , op zoek naar de plak waar de fotograaf de vorige avond zijn waanzinnig mooie foto had gemaakt. Voordat we de auto in waren gestapt hadden we nog even naar de lucht gekeken. Als we geen sterren hadden kunnen zien, waren we nit aan het avontuur begonnen. En dat was het!

In het stikkedonker  volledig varen op google maps op een hele smalle, kronkelige gravelweg die soms een mooie afgrond heeft aan een kant ( vermoedde ik dus, want ik kon het niet zien). Nu moet je weten dat schommelige bewegingen en ik niet zo heel goed samengaan. Fons en de kinderen zullen zeggen dat hij met 30-40 km per uur rustig over de weggetjes reed, maar voor mijn gevoel scheurden we met 120 km/uur door de wegen, een spoor van stof, gravel en grant achterlatend. Maar ook dit weet ik niet zeker, aangezien ik strak vooruit bleef kijken, mijn hand zo hand om de handel boven mijn hoofd vastklemmende, dat mijn knokkels wit waren en de kram in mijn vingers ging. Toen Fons heel lief de navigatie overnam omdat ik te beroerd was om naar een scherm te kijken, schoot mijn bloeddruk helemaal de pan uit  en probeerde ik mijn misschien wat lichtelijk paniek gekleurde gedachten te ordenen, zonder al te veel succes (zie je wel, we storten straks zo'n donkere afgrond in en niemand weet dat we weg zijn, we hebben hier vast geen bereik, dit is het einde, vaarwel iedereen, mooi avontuur, waarom, oh hemel, WAAROM??)

Wat was ik blij toen we aan het eind van het schiereiland op de top van een heuvel ( althans, dat denk ik, want er was niet veel te zien) stil stonden en Fons onze wagen aan de zijkant parkeerden, zich nog even afvragend hoe hij zou moeten keren op de terugweg.  Ik was blij dat ik de auto uit kon en even kon bijkomen van een rit die in de Efteling niet had misstaan.

Toen alle lichten gedoofd waren , konden onze ogen wennen aan de lucht, de sterren en het licht die van de sterren afkwam. Waarempel, we waren bovenop een heuvel en uiteindelijk zagen we een vaag schijnsel! Het kwam en ging weer weg, heel bijzonder. Het had niet de mooie kleuren als op de foto, maar het was wel heel bijzonder om ineens dat straapje licht te zien verschijnen. Helaas bleek later, dat het licht kwam van een andere  auto die onze kant opkwam. We bleken ook nog eens de verkeerde kant op te kijken.....

Nadat deze auto ons voorbij reed zagen we ineens, dat we helemaal niet alleen waren; verderop stonden nog zeker 6 auto's geparkeerd! We zijn naar de auto's toegelopen ( onderweg kwamen we nog een stukje weg etegen waar Fons kon keren, whoohoo!!) en toen naar de mensen toegegaan, die onder een deken zaten te wachten totdat het zuiderlicht zou komen.

Na een kwartier wachten was er nog niets te zien en aangezien we ver voorbij bedtijd waren en nog een stuk moesten rijden, besloten we weer op pad te gaan. We namen een andere weg terug en kwamen onderweg langs een stuk weg vaan ontzettend veel auto's geparkeerd stonden. Mensen zaten onder een deken op de motorkap, zaten aan de rand van de weg te wachten. Er waren zelfs mensen die een bank hadden neergezet! Het deed me erg denken aan koninginnenacht, het zag er geweldig en gezellig uit.
Voor zover ik het kon zien dan, want het was erg donker.

We waren uiteindelijk erg laat weer thuis, terwijl het zachtjes begon te regenen. Geen zuiderlicht dus helaas. Later hoorden we, dat het licht wel zichtbaar was geweest in Wellington en Christchurch, maar niet meer in Dunedin. Wel jammer voor alle mensen die hebben zitten wachten. Maar ergens was ik wel blij, dat wij het niet gemist hebben en al die mensen het wel hadden gezien en wij niet. Maar Fons heeft nu een app ( je gelooft het niet), waarop je precies kunt zien wanneer het weer mogelijk is om het verschijnsel te zien. Dus nu maar hopen dat het in een weekend/vakantie is, dat we kunnen logeren op een plek er vlakbij en dat het mooi weer is. Moet geen probeel zijn denk ik....

Pasen!

Het blijft niet kloppen. gekleurde bladeren aan de bomen, kortere dagen, koude  ochtenden, mist, kastanjes. En dan pasen!
Het feest van de lammetjes, krokussen, kuikentjes begin van nieuw leven..... nada hier!
Wat NZ hier wel heeft met pase, is chocolade. Heel veel chocolade.

Dus we hebben eitjes verstopt, iets wat we alle jaren doen. En ja, ik was  vergeten waar ik een eitje had verstopt. Maar uiteindelijk zijn alle eitjes weer terecht en hebben we genoten van de NZ traditionele hot cross buns. Dat zijn zoete zachte kadetjes met aan de bovenkant een kruis, gemaakt van bloem en water. Je kunt ze kopen met een mengsel van suiker en kaneel in het midden ( mij favotiet), gewoon met rozijnen, een chocolade variant en meer.
Mocht je het eens willen maken; vind het recept .hier

Verder is het eindelijk droog ( we hebben wat naar weer gehad vanwege de cyclonen die over Australie zijn geraasd) en mooi rustig nazomer weer. Dus gaan we nu nog naar buiten zoveel als we kunnen.

Maar we beginnen de winters hier een beetje te kennen.  Dus binnenkort zal ik weer extra voedsel inslaan voor in mijnpantry. Mochten we dan vast komen te zitten, dan kunnen we in ieder geval nog eten. ook zal ik voord ekomende winter meer dekens, warme pyama's, glowsticks en  zaklantaarns inslaan, voor het geval de stroom uitvalt omdat er teveel sneeuw op de leidingen valt waardoor de kabels knappen.

Een gewaarschuwd mens telt voor 2.  Ze maken hier af en toe reclame dat je jezelf moet kunnen redden in het geval van een aardbeving ofzo. Dus je moet een kist hebben met water, toilet papier, eten, gasbrander etc. In NL vond ik dat een beetje overdreven, maar ik ben erachter gekomen, dat het hier niet zo'n overbodig iets is.

Dus die kist staat inmiddels klaar in de garage!


Maar eerst gaan we nog genieten van een mooie, zonnige dag en het feit dat hier de herfst/paasvakantie is begonnen. Twee weken niet naar school, heerlijk!

Terug van weggeweest

En dan is er ineens weer een half jaar om. Zomaar, poef, 6 maanden weg!
Nou niet echt, maar druk he....

Even een samenvatting van het afgelopen half jaar. Na een mooi voorjaar hebben we in de maand januari (zomervakantie) 4 x zo veel regen gehad dan gemiddeld valt! Dus voor mijn gevoel zijn we van een voorjaar in de herfst beland, waarna we nu in de officiele herfst zitten. Van de mooie dagen die we wel hebben gehad, hebben we dan ook enorm genoten.

Mijn yoga juf zat er aan te denken om haar groep  in Tap te verlaten en vroeg mij om deze groep over te nemen. Vereerd natuurlijk, maar ik voelde me niet echt klaar om een yoga les te geven. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb me nu volledig gestort op een opleiding tot yoga docent. Dus wederom een studie van de anatomie, maar dit keer in yoga verband. En natuurlijk een stuk filosofie erbij, achtergrond van yoga en wat les in sanskriet.  Ik kan je zeggen, dat dat nu niet echt bepaald een taal is die ergens op lijkt en wat ik dagelijks kan oefenen.  En hoewel het erg veel is, geniet ik er enorm van en ben dus nu ook nog druk bezig met het plannen van de yoga lessen die ik in het kader van mijn opleiding moet geven.

Verder heb ik ontslag genomen mij het bedrijf waar ik werkte, om me zo volledig te kunnen storten op mijn personal trainen en de yoga. Spannend! Voelt echt wel als een sprong in het diepe,  maar ik heb er wel veel zin in.

De eerste term van school zit er al weer bijna op en we maken ons op voor 2 weken vakantie.

Ik heb een knie blessure opgelopen waardoor ik helaas niet mee kon doen in de Wanaka Challenge in een team. We zouden een half Iron man doen: zwemmen, fietsen en rennen.  Ik zou de renner zijn, Fons de fietser en we hadden al een zwemmer. Het was een onwijs gave dag, de sfeer is echt waanzinnig goed! Dus ik heb nu mijn zinnen gezet om iets te doen volgend jaar. Ik heb net 3 km gerend op de hardloopband, dus de kop is eraf :)

Verder is het komend weekend pasen. Met dagen waarop het al om 7 uur donker is, blaadjes die van de bomen vallen en fikse herfst stormen is het idee van pasen echter ver te zoeken. Het went nog niet hoor, die omgekeerde seizoenen.

Ik had het idee dat mijn Engels nu echt wel beter aan het worden was, vloeiend zelfs op sommige momenten. Maar als je je taalgebruik ineens moet aanpassen ivm een yogales, dan komt het soms echt vreselijk beroerd uit je mond! Ik worstel regelmatig met de vertaling, zeker omdat een van mijn lessen in de avond is, wanneer ik zowiezo al moeite heb om uit mijn woorden te komen.

Dan wordt een zin als: "druk de top van je voet in de mat, kantel je bekken en druk je linkerheup in de mat op het moment dat je je linkerbeen optilt", ineens een enorme uitdaging.

Verder vermaken we ons nog steeds hier. Het is nu bijna 5 jaar dat we zijn vertrokken uit NL. Sinds Fons en ik samen zijn, hebben we het nog nooit langer dan 5 jaar op een plek volgehouden. Nu zijn we pas in 2013 in Tapanui gaan wonen, dus ik ben benieuwd hoe we er volgend jaar in staan. Wie weet, begint alles weer te kriebelen en kiezen we voor een nieuwe uitdaging. Maar voorlopig ben ik al blij als ik de week doorkom zonder kinderen te vergeten die ergens vandaan opgehaald moesten worden ivm sport.

Nog geen ruimte in mijn hoofd om te denken aan verhuizen!

Zeker op een dag als vandaag; zonnetje schijnt, bijna geen wind en de kinderen spelen heerlijk samen een spelletje. Het leven is goed.....