Op zoek naar het licht

We waren een paar dagen op pad en Fons zag toen een berichtje in de krant; als het een mooie avond was ( dat was dus de avond ervoor het geval), dan kun je het zuiderlicht zien!

De foto die bij het artikel hoorde was gemaakt vlakbij de plek waar wij ons op dat moment bevonden, in een restaurantje in Dunedin.  Nou ja, op slechts een uurtje rijden dan.
Na een kort overleg besloten we, dat dit een gewedlige ervaring zou zijn die relatief dichtbij zou plaatsvinden. Dus stapten we even later na het heerlijke eten ( kinderen met een volle buik redden het langer onderweg, zolang er maar toiletten zijn ) in de bus en reden we in de tegenovergestelde richting van ons huisje het schiereiland op , op zoek naar de plak waar de fotograaf de vorige avond zijn waanzinnig mooie foto had gemaakt. Voordat we de auto in waren gestapt hadden we nog even naar de lucht gekeken. Als we geen sterren hadden kunnen zien, waren we nit aan het avontuur begonnen. En dat was het!

In het stikkedonker  volledig varen op google maps op een hele smalle, kronkelige gravelweg die soms een mooie afgrond heeft aan een kant ( vermoedde ik dus, want ik kon het niet zien). Nu moet je weten dat schommelige bewegingen en ik niet zo heel goed samengaan. Fons en de kinderen zullen zeggen dat hij met 30-40 km per uur rustig over de weggetjes reed, maar voor mijn gevoel scheurden we met 120 km/uur door de wegen, een spoor van stof, gravel en grant achterlatend. Maar ook dit weet ik niet zeker, aangezien ik strak vooruit bleef kijken, mijn hand zo hand om de handel boven mijn hoofd vastklemmende, dat mijn knokkels wit waren en de kram in mijn vingers ging. Toen Fons heel lief de navigatie overnam omdat ik te beroerd was om naar een scherm te kijken, schoot mijn bloeddruk helemaal de pan uit  en probeerde ik mijn misschien wat lichtelijk paniek gekleurde gedachten te ordenen, zonder al te veel succes (zie je wel, we storten straks zo'n donkere afgrond in en niemand weet dat we weg zijn, we hebben hier vast geen bereik, dit is het einde, vaarwel iedereen, mooi avontuur, waarom, oh hemel, WAAROM??)

Wat was ik blij toen we aan het eind van het schiereiland op de top van een heuvel ( althans, dat denk ik, want er was niet veel te zien) stil stonden en Fons onze wagen aan de zijkant parkeerden, zich nog even afvragend hoe hij zou moeten keren op de terugweg.  Ik was blij dat ik de auto uit kon en even kon bijkomen van een rit die in de Efteling niet had misstaan.

Toen alle lichten gedoofd waren , konden onze ogen wennen aan de lucht, de sterren en het licht die van de sterren afkwam. Waarempel, we waren bovenop een heuvel en uiteindelijk zagen we een vaag schijnsel! Het kwam en ging weer weg, heel bijzonder. Het had niet de mooie kleuren als op de foto, maar het was wel heel bijzonder om ineens dat straapje licht te zien verschijnen. Helaas bleek later, dat het licht kwam van een andere  auto die onze kant opkwam. We bleken ook nog eens de verkeerde kant op te kijken.....

Nadat deze auto ons voorbij reed zagen we ineens, dat we helemaal niet alleen waren; verderop stonden nog zeker 6 auto's geparkeerd! We zijn naar de auto's toegelopen ( onderweg kwamen we nog een stukje weg etegen waar Fons kon keren, whoohoo!!) en toen naar de mensen toegegaan, die onder een deken zaten te wachten totdat het zuiderlicht zou komen.

Na een kwartier wachten was er nog niets te zien en aangezien we ver voorbij bedtijd waren en nog een stuk moesten rijden, besloten we weer op pad te gaan. We namen een andere weg terug en kwamen onderweg langs een stuk weg vaan ontzettend veel auto's geparkeerd stonden. Mensen zaten onder een deken op de motorkap, zaten aan de rand van de weg te wachten. Er waren zelfs mensen die een bank hadden neergezet! Het deed me erg denken aan koninginnenacht, het zag er geweldig en gezellig uit.
Voor zover ik het kon zien dan, want het was erg donker.

We waren uiteindelijk erg laat weer thuis, terwijl het zachtjes begon te regenen. Geen zuiderlicht dus helaas. Later hoorden we, dat het licht wel zichtbaar was geweest in Wellington en Christchurch, maar niet meer in Dunedin. Wel jammer voor alle mensen die hebben zitten wachten. Maar ergens was ik wel blij, dat wij het niet gemist hebben en al die mensen het wel hadden gezien en wij niet. Maar Fons heeft nu een app ( je gelooft het niet), waarop je precies kunt zien wanneer het weer mogelijk is om het verschijnsel te zien. Dus nu maar hopen dat het in een weekend/vakantie is, dat we kunnen logeren op een plek er vlakbij en dat het mooi weer is. Moet geen probeel zijn denk ik....