Gisteren hebben Fons en ik een voorproefje Nieuw-Zeeland gehad. Met 1098 gram aan formulieren(!!!) op zak stapten we om 9 uur in de auto.
Want dat leuke nieuws had de mevrouw van de ambassade voor ons op woensdag: Niet alleen Fons en ik moesten 25 pagina's invullen voor een geldig visum, ook alle 4 de kinderen moesten er eentje hebben. Drie keer een student visa voor de oudste drie kinderen , een keer een visitor visa voor Kjell.
Tesamen met bewijsmateriaal voor alles wat ze wilden weten, pasfoto's, krabbels en werkgeversverklaringen (die op een bijzonder handige plek bleken te liggen bleek na wat uurtjes koortsachtig zoeken) meldden we ons dan uiteindelijk op de ambassade.
Nu ben ik een keer op de Nederlandse ambassade in Chrischurch geweest om Sven in mijn paspoort te laten zetten (denk aan jaren 30 woning, veel vloerbedekking en vergane glorie), maar dit was wel even anders. Marmeren vloeren, mooie ramen, overal melden via intercom wie je bent en waarom je er bent, deuren die met knopjes en sloten opengemaakt moesten worden; instant meerwaarde voor mijn ego (want alle deuren gingen voor ons open; zelfs de deur die naar de gang van het toilet toe leidde)!
We werden naar een kamertje gebracht (weer een deur die voor ons open ging, dit moesten wel goede voortekens zijn!). Daar hadden we nog die ene handtekening nodig, die door een justice of the peace ondertekend moest worden. De mevrouw van de ambassade had ons verteld, dat dat door een notaris gedaan moest worden, maar wij zagen toen al onze tijd (en geld) voorbij glijden. We kregen te horen, dat het ook persoonlijk op de ambassade getekend mocht worden. Eitje!
Inderdaad; Fons moest tegenover de Nieuw-Zeelandse meneer hardop voorlezen dat hij alles naar eer en geweten had ingevuld en dat hij mij zou steunen . Daarna werden er handtekeningen gezet en kregen we een echte stempel. Oh ja, of we eerste nog even 40 euro cash wilde afrekenen, want dat is het tarief wat er voor staat om er bij te zitten...
Maar goed, na hem (leuke jongen trouwens, op een leeftijd van 6 maanden naar NZ gegaan met zijn ouders en nu weer terug om 3 jaar te werken op de ambassade en om zijn familie te leren kennen. Was nog een uitdaging, gezien zijn vader uit een zeer katholiek gezin van 11 kinderen kwam....), kwam er een Nederlandse , zakelijke mevrouw die onze kilo papierwerk in ontvangst nam, even mee liep naar het pin apparaat (want alle visa kosten immers ook allemaal een leuk bedrag) en na een uurtje waren we een ticket aan geld armer, zonder dat ik er iets leuks voor had teruggekregen. Geen lekker eten bijvoorbeld in een drie sterren restaurant. Of leuke kleren. Of lekker een dagje in een spa, met alle mogelijke behandelingen. Of een paar weken huur in NZ.
Toch gingen we met een heel blij gevoel weg. Blij, omdat we van de Nieuw-Zeelandse meneer te horen gekregen dat we naar het mooiste gebied van NZ gaan ( zijn ouders hebben daar een vakantie woning). Blij, omdat hij zei, dat veel kiwi's graag willen wonen in dat gebied. Blij, omdat we weer even dat echte kiwi-accent te horen kregen en Engels mochten praten. Blij, omdat we nu een van de grootste obstakels hebben gehad.
Maar vooral blij, omdat we weer een stukje dichterbij zijn. En weer gesterkt zijn in ons gevoel, dat deze keus een goede keus is voor ons.
Het enige wat we nu nog hoeven te doen, is een week of 5 wachten totdat we onze paspoorten weer terugkrijgen (we waren gelukkig niet van plan om nog een weekendje New York te doen in die tussentijd , dus dat kwam goed uit). En dan hebben we officieel toestemming om heen te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten