Het land van melk, honing en sperma (Marja)

In ieder land waar mensen zijn, is er fraude. Als je de kans hebt om geld te verdienen en daarbij de regels een beetje moet buigen, dan zijn er mensen die dat doen. En dat gaat een lange tijd goed, totdat het uitkomt en de media er lucht van krijgt.

NZ is een land waar veel melk geproduceerd wordt. Veel daarvan is voor de export. En China is een van de grootste afnemers, omdat daar de mensen  de eigen melk niet vertrouwen ( zo zijn er kinderen gestorven omdat er gezellige mixjes gemaakt werden van het babymelkpoeder).

Maar een paar weken geleden kwam Fonterra ( de Campina van NZ zeg maar) met het nieuws naar buiten, dat er een e. coli bacterie ergens in het systeem aangetroffen was. Iedereen van slag, melkprijs daalde weer ( volgens sommige mensen  had Fronterra dat ook daarom gedaan. Als de melkprijs daalt, betalen zij minder aan de boeren). Dat was groot in het nieuws hier.


NZ heeft ook veel bijen en manuka struiken. En van die bloemen wordt er manuka honing gemaakt, waarvan sommige met een actieve manuka factor. Dat schijnt heel gezond voor je te zijn. Maar hoewel het aantal bijen en struiken niet was toegenomen de afgelopen jaren, is de exprot van manuka honing de pan uitgerezen. En toen waren er een paar slimme Britten die die peperdure honing ( 20 euro voor een potje honing is niet vreemd) gingen testen en wat bleek? Er zat vaak geen actieve factor in! Het was soms zelfs geeneens manuka honing! Najaa....
Ik heb me altijd al afgevraagd hoe je ervoor kunt zorgen, dat jouw bijen alleen maar manuka nectar pakken. Je zal maar een deel van die bijen hebben die denken: ja, ja, manuka is oke, maar ik ben meer een klaverbij. Dan gooit zo'n groepje dwarsliggers wel mooi je hele oogst in de war!  Of zou manuka gewoon voor zoveel procent uit manuka moeten bestaan, zodat je een marge hebt?
In ieder geval staan alle imkers (want zij waren het niet) op hun achterste benen en wordt er nu driftig gecontroleerd om meer gezichtsverlies te voorkomen.

Kijk, dan heb je als bij toch wel een aardig uitzicht!

Tsja, en dan heb je nog het sperma schandaal...... De koeienbusiness is hier groots. En als jij als boer goeie melkkoeien wilt hebben volgend jaar, moet je zaad van een goede stier hebben. Dus dan kijk je in een catalogus om te zien waar jij je zaad vandaan wil hebben. En nu blijkt er zomaar een topstier rond te lopen met  een verzwegen genetisch defect. De kalveren die uit die stier geboren worden, hebben een andere haargroei waardoor ze niet goed tegen de zon kunnen . En laat dat nou net niet handig zijn, hier in NZ onder het gat in de ozonlaag (als die er nog is trouwens; laatste tijd niets meer van gehoord).
En dat gaat weer ten koste van de melkproduktie en dus van de inkomsten van de boer. En dat was nou net weer niet de bedoeling, daarom hadden die boeren een goede stier uitgekozen dachten ze.
Dus deze boeren gaan weer in gevecht met de eigenaar om zo te kijken , of ze compensatie kunnen krijgen.

Doet u mij  deze maar.....

Er zijn mensen die insemineren als werk hebben.... ik hou het bij bakken denk ik....

Zo.

Het Nieuw-Zeelandse nieuws volgen, snappen en kunnen reproduceren: check! Weer een stapje dichterbij nara de totale intergratie!

De bergen in (Marja)

We zijn eigenlijk niet zulke hele sociale mensen. Ik bedoel, we zaten in NL niet ieder weekend bij een verjaardag, of gingen niet veel weg naar uitjes of feestjes. Voor een deel had het werk ermee te maken. Want als Fons op de post aan het werk was, was het idee van een ontspannen middag niet met 4 kinderen ergens in een "leuk restaurantje" te zitten . Ik heb daardoor een aantal verjaardagen afgezegd.
Maar nu bevinden wij  ons in de luxe, dat we twee (!) weekenden  achter elkaar weggaan. De sneeuw in  ook nog! Dat klinkt zeer posh, vind je ook niet?

Maar goed, afgelopen vrijdag bevonden we ons in twee auto's (want geen plaats voor de bagage als we met zijn zessen in de volvo zitten) op weg naar Wanaka, waar we vrienden zouden ontmoeten. Zaterdag na het ontbijt gingen we naar een van de vele skigebieden die Wanaka en omgeving rijk is. Je hebt coronet peak, the Remarkables, treble cone en Cardrona, om er een paar te noemen. En gelukkig voor onze arme volvo lag er niet te veel sneeuw. De motor begon al aardig te ruiken, toen we boven kwamen. Kijk, en dat noem ik avonturieren! Zonder 4wd en zonder sneeuwkettingen naar een skigebied rijden!

Het uitzicht was waanzinnig  mooi. We hebben ski's gehuurd, maar geen lessen genomen. En de meiden deden het eigenlijk wel goed! Ze hadden er erg veel lol in! Ik durfde met mijn ene skiles de baby heuvel af en was blij om te merken, dat ik had onthouden hoe ik moest remmen.

En nu zit ik weer thuis, met een enorme spierpijn in mijn kuiten. Maar met een beetje mazzel is dat net weer weggetrokken, als ik zaterdag weer op de latten sta. Maar dan is het wel weer even mooi geweest met de weekenden weg. Zowel de kinderen als ik moeten er altijd erg van bijkomen. Twee  en een half uur rijden is niet veel hier, maar hakt er toch iedere keer weer in.

Maar de rit van Wanaka naar Tapanui Is waanzinnig mooi, een absolute aanrader! En het gekke is, dat hij de andere kant op niet zo indrukwekkend is. Mochten we hem nog een keertje in een auto rijden, dan zal ik foto's maken.
In de tussentijde moeten jullie het doen met het uitzicht van de skipiste:

Grote drukte op we weg naar de piste

Maar dan heb je ook wel een aardig uitzicht, al zeg ik hetzelf. Wel gek om te weten, dat ik in de sneeuw sta om deze foto te maken!

De vrouw van.... (Marja)

Ik begin er aan gewend te raken. Overal waar ik geintroduceerd wordt, wordt mijn naam genoemd, met daarbij de toevoeging: de vrouw van de dokter.

Maar ik kan me voorstellen, dat je daar na een jaar of twee wel zat van bent. Die standaard status hoeft van mij niet. Want wie ben ik dan, behalve de vrouw van?

Maar ik ben gelukkig niet de enige die hier mee te maken heeft; de vrouw van de loodgieter en de vrouw van het schoolhoofd hebben hier ook last van. En alletwee hebben ze zo hun maniet gevonden om hier mee om te gaan.
Bij een van de vrouwen had een vriendin een creatieve introductie bedacht: dit is Cherie, zij slaapt met het schoolhoofd. (stel even voor dat je in ene klein dorp woont en dat degene die dit tegen je zegt, het tweede deel van de zin op een fluistertoon in je oor zegt..... dan denk je echt dat je ene vette roddel hebt gehoord!! Ongehoord zeg, dat dat mens het lef heeft! Weet ze soms niet dat hij gelukkig getrouwd is?)

De andere heeft tijdens een bijeenkomst van de vrijwillige ambulancedienst verteld, dat ze ook gewoon Karin heet in plaats van vrouwvandeloodgieter.

En nu zit ik dus te broeden op een creatieve reactie als mensen mij voorstellen als de doktersvrouw. Iets in de zin van:
- " maar je mag me gewoon ook Marja noemen hoor  " (het wordt dan toch Maya, want iets anders  
     redden ze niet)
- " Dat is lang voor Marja"
- " En  heel soms luister ik ook naar Marja"
- " maar je mag me ook bij mijn voornaam noemen hoor : Mrs
- "  nee hoor, de dokter is slechts mijn slaaf, niet mijn echtgenoot"
- " zijn vrouw? Nee hoor, ik ben de enige reden dat hij hier in dit *(&*%# dorp wil rondhangen
     (maar deze is waarschijnlijk niet een van de meest tactische dingen om te zeggen denk ik)
- " zijn vrouw? Nee, ik ben de muze van zijn leven,  zijn soumate, zijn maatje, de zoete levensnectar  
     waar hij zich aan laaft  als hij opstaat in de  vroege ochtend en de streling van zijn ogen voordat
     hij zijn hoofd te rusten legt in de late avond ( ik zal deze vertaling eerst even moeten oefenen)
     Maar ik ben niet zijn vrouw....
- " zijn vrouw? nee,  ik ben de enige peroon hier waarmee hij een normaal gesprek kan voeren en
    daar wordt ik dik voor betaald. Verder heb ik niet zo veel met hem.
- " doktersvrouw? Nee, hij is de man van de zuster!
- " doktersvrouw? Nee, ik ben B. moeder! (maar moeder van.... nah..... valt af)
- " Misschien op papier zijn vrouw, maar ik ben verder beschikbaar als er interesse is hoor,
     daar zijn we heel open in in Nederland
- " Docters wife? no, I'm his life! He does everything I tell him to!

en meer..... mijn doel gaat worden, dat over een tijdje, mensen naar hem toekomen en dan zeggen: oh, jij bent Marja's man..... maar ik vrees, dat dat een verloren zaak gaat worden.... Dan moet ik eerst iets bedenken, waarmee ik beroemd word hier en dan moeten er mensen komen, die niet weten dat Fons de dokter is .... maar wie weet, ik hou wel van een uitdaging!

Anders denken (Marja)

We volgen hier het tv programma: mitre 10 dreamhome. De mitre 10 is een grote doe het zelfketen hier in NZ. De deelnemers van dit jaar wonen in Christchurch, in huizen die erg beschadigd zijn door de aardbeving. En omdat er weinig woningen zijn, zijn de huurprijzen enorm gestegen. Zo kunnen mensen niet meer sparen voor een depot. En die zijn weer nodig om een eigen huis te kunnen kopen. Er zijn twee families in de finale terecht gekomen met hun ontwerp voor hun droomhuis.

De huizen werden gebouwd, maar alleen de geraamtes van de binnenmuren stonden er en de muren waren nog niet voorzien van ramen. Ieder weekend krijgen de deelnemers 32 uur de tijd om een bepaalde ruimte klaar voor gebruik te maken. Er moeten ramen in, de muren moeten geisoleerd worden en er moeten deuren, meubels en accessoires in.

En hoewel men erg bezig is met isolatie,wordt er bijna nergens een centrale verwarming geinstaleerd. De mensen plaatsen warme lucht blazers (heatpumps). die blazen warme lucht door de ruimte. Dan wordt en met een ventilatiesysteem de warme lucht weer naar andere kamers getransporteerd, waar verder geen andere verwarming is. De kozijnen zijn van metaal gemaakt ( he.... wacht even... ik heb ooit eens iets geleerd over het geleiden van warmte en kou.... zou dat dubbele glas veel helpen dan...).

De deelnemers zijn door ervaring wijzer geworden. Dus er worden woodburners (houtkachels) geinstalleerd met een wetback. De kachel verwarmd het water, zodat het minder stroom kost om warm water te hebben om te douchen. Mocht er weer een aardbeving zijn en er geen stroom voor handen zijn, dan kunnen deze mensen koken, ze hebben warm water ( als er water is) om te wassen en ze hebben een warme ruimte in huis.

Maar het meest opvallens is de bouw. Met ieder huis wordt rekening gehouden met de zon. In de winter wordt er optimaal gebruik gemaakt van de zon, zodat die de ruimtes in het huis kan verwarmen.  En ik moet toegeven, hier klopt dat wel. Zelfs in de winter is de zon redelijk warm hier en is ons huis snel warm. Als de zon laag staat, schijnt hij ver het huis in en maak je er dus optimaal gebruik van. In de zomer wil je dat niet ivm de warmte, dus zijn de overkappingen weer handig om schaduw te creeeren in huis.

Toch zou dit systeem  (heel milieuvriendelijk) niet werken in NL denk ik. Ten eerste zitten wij heerlijk met onze cv en zou de milieupolitie boos worden als iedereen op hout zou gaan stoken om zijn water te verwarmen. Ten tweede is de zon in NL gewoon niet sterk genoeg.

Maar wij als NL moeten hier gewoon even anders denken. Als een kiwi zeg maar. En dat is soms lastig, soms erg makkelijk, maar nooit saai!

Clubjes (Marja)

In NL had iker al moeite mee af en toe: kinderen op zwemles, dansen of spelen met een vriendje. Dat heeft dnek ik voor een deel te maken met het feit dat ik meer dan een kind heb, maar komt denk ik ook deels door het feit, dat de lessen altijd net voor, tijdens of vlak na het eten plaatsvonden. En als de andere kinderen dan mee moeten naar een warm zwembad en dan eigenlijk al moeten eten als je de oudste aan het afdrogen bent ( kon ze zelf, maar dat duurde voor mijn gevoel altijd een eeuwigheid) kwam er wel eens iets van een " oh-mijn-god-waarom-ben-ik-hier-aan-begonnen"-gevoel naar boven.

Ik dacht dat mooi opgelost te hebben hier. In Blenheim speelde er eentje netbal. De trainingen waren op een donderdag onder lunchtijd en op zaterdag ochten was er altijd een wedstrijd.

En ook hier verwachtte ik eigenlijk niet zo veel. Ik bedoel, een dorp van 700 mensen, wat kun je daar nou doen? Maar daar vergiste ik me in.... In de winter kun je rugby spelen, netballen ( woensdagmiddag 4 uur in Gore, das 30 minuten hiervandaan.....uurtje spelen en weer terug), voetballen, de echte zomerspelen hier zijn tennis, cricket en zwemmen. Het hele jaar kunnen de kinderen terecht voor sporten als karate, trampoline springen, dansen, squashen, ponyrijden, golfen, keyboard spelen en meer.

Inmiddels gaan twee kinderen twee keer per week naar karate: op dinsdag en donderdag van 18:00 - 19:30 storten ze zich op allemaal houdingen en bewegingen, heel indrukwekkend. Verder wil B. op gitaarles (in Gore...) , komende winter op netbal en misschien nog wel iets erbij voor deze zomer.
Van karate is het voordeel, dat ze er zelf heen kunnen lopen. Maar voor veel andere dingen moet de moeder-taxi vrees ik toch weer overuren draaien. Eens kijken of ik dan met mijn avond eten een beetje uitkom. Gelukkig worden ze ouder, zodat ik ietsje later kan gaan eten. Maar de jongste ligt er iedere avond om 18:30 uur in..... dat wordt een uitdaging!


Gelukkig is het winterseizoen voorbij en kan ik even rustig nadenken over de schema's van iedereen.... Ik neem er denk ik nog maar een kopje koffie bij ga pakken met een chocoladekoekje, want dit gaat nog wel even duren..... En nu doen ze allemaal maar een sport....en geen competitie, uitgespreid over heel Southland en Otago. Dan kan het zomaar gebeuren, dat je voor een wedstrijd drie uur moet rijden.....heen.... en dan een uurtje wachten langs de kant en dan weer gezellig terug. Ik denk, dat ik niet moet gaan plannen, maar netwerken; dan kan iedereen een keer rijden voor mij!

Vooral voor mama's: welk kind moet wanneer waar zijn en moeten er meerdere kinderen mee?

Nieuwe hobby (Marja)

Zo nu en dan probeer je weer eens wat nieuws  in je leven. Anders zou het allemaal natuurlijk wat saai worden, nietwaar...
Op iedere verjaardag de afgelopen tijd bakte ik verschillende muffins voor de gasten. Geen taart, want dat had ik nog niet eerder gedaan. Bovendien is er een kind koemelkvrij en kan ik met bakken daar rekening mee houden.

Maar ergens een paar weken geleden, kwam bij mij het idee binnen, om zelf een koemelkvrije taart te gaan bakken. Ik ben op internet gedoken en kwam met verschillende recepten en veel inspiratie een uurtje later weer van de bank af.Dit zou het helemaal gaan worden! Omdat dit iets nieuws voor mij zou gaan worden, had ik bedacht, om een proeftaart te gaan maken en die zouden we dan halverwege de week gaan opeten, om er alvast in de komen. NZ heeft al langer een bakcultuur dan NL, maar niet zo fancy. Dus in de supermarkt zijn allemaal soorten icing te vinden (dat suikerlaagje om een bakkerstaart zeg maar), maar niet zulke coole vormpje om strikjes te maken of andere mooie dingen. Dat was wel weer jammer, want ik had allemaal ideeen voor een fantastisch ontwerp. Maar goed, met uitsteekvormpjes van de playdough kom je ook een heel eind, nietwaar?

Zoiets had ik in gedachten: niet te hoog gegrepen voor een eerste keer, toch?

Deeg was snel gemaakt ( ik had een ander recept gezien, maar dat was te veel gedoe...), de vulling van custard maakte in van instant custard poeder en jam voor de plak. Kon niet mislukken. En inderdaad... als je houdt van het "grote boze wolf" effect, dan was deze taart een topper! (gevoel dat je stenen op je maag hebt liggen en dat jij, samen met je maagzuur, nog heel lang kunnen genieten van de taart). De custard vulling was niet lekker, de taart zompig.... maar de kinderen probeerden me nog op te beuren met de opmerking: de icing is wel goed gelukt hoor, mama....

.... en anders had ik een plakje ontbijtkoek versierd......

Dat was dus een enkeltje vuilnisbak. De druk werd opgevoerd, want ik had geen tijd meer om te oefenen. Ik ben toen toch maar voor het bewerkelijke recept gegaan , wat volgens bronnen echt niet kon mislukken. De roomvulling heb ik toen ook maar zelf vers gemaakt. De icing bleef een uitdaging. Want ja, dat spul is van poedersuiker gemaakt en plakt dus erg snel aan het aanrecht vast, waardoor het scheurt als je het over de deegroller wil doen om daarna in een vloeiende beweging over de taart te draperen (op youtube zag het er heel simpel uit).
Na drie pogingen heb ik het opgegeven en heb ik me gestort om mijn ware talent: damage control!

Dus alle scheuren werden dichtgeplakt met een mengsel van poedersuiker en citoensap en met wat extra uitgestoken vormpjes kon ik heel wat scheuren camoufleren. Het zag er niet echt uit zoals ik verwacht had, maar hij smaakte oke en dat is het belangrijkste.

Zo erg was het gelukkig ook weer niet......Ik wil denk ik niet weten hoe deze smaakt!

En omdat ik een perfectionist ben, ga ik vokgend weekend opnieuw proberen of ik die icing eroverheen kan draperen als een echte bakker...... en de familie kan niet wachten om opnieuw te proeven, dus die voelen al een slecht cijfer aankomen  (nee mam, meer oefenen... volgende week weer eentje maken!). En dan zal ik ook een foto plaatsen, vanuit de juiste hoek met een filtertje moet ik ene heel eind komen denk ik!

Oh ja, nog een dingetje: ik was dit dus allemaal begonnen omdat zoonlief niet tegen koemelk kan.... hij kreeg een stuk taart voor zijn neus, keek erna en zei toen: ik wil deze niet, ik wil een muffin....
zucht.... het leven van een moeder  gaat niet over roze taarten....

Consultatiebureau (Marja)

Om de week is er op de maandag avond een bijeenkomst van het consultatiebureau  hier om de hoek. Dat is dus langs de school, de hoek om bij het karate gebouw en dan tegenover de dagopvang het gebouw in. In NZ heet het consultatiebureau plunket. Dat tikt makkelijker, dus daar hou ik het maar even op.  Afgelopen maandag zou er een fotografe komen om de basics uit te leggen om goede foto's te maken. Camera's mee dus!

Nu maak ik veel foto's met mijn mobiel: altijd bij de hand, lekker makkelijk om mee te nemen (niet vergeten dus...) en de foto's zijn snel gemaakt. Maar met onze mooie camera maak je beduidend mooiere foto's. En hoewle ik het erg leuk vind om foto's te maken, gebruik ik meestal maar twee standen: sportstand en portret. Er moet mee uit te halen zijn, maar ik heb er gewoon niet genoeg verstand van! Dus voor mij was deze avond een goede gelegenheid om wat meer te weten te komen over het hoe en wat van mijn camera. Bovendien zou dit weer een mooie gelegenheid zijn om meer mensen te leren kennen, die daadwerkelijk mijn naam zouden weten ipv de vrouw van de dokter.

Goed gemutst liep ik er redelijk op tijd heen. Ik weet, dat het hier geaccepteerd is om een half uur te laat te komen, maar of dat ook hiervoor zou gelden....
Toen ik binnenkwam, zaten er al 6 moeders te wachten. Of ik wat wilde drinken? Graag..... rood of wit?

?

Er werd me wijn aangeboden? En als snel werd het me duidelijk. Het ging deze avond helemaal niet om de fotograaf of uitleg van de fototoestellen ( drie hadden er geen camera mee, eentje daarvan redde zich eruit door haar mobiel te pakken). Dit was gewoon een sociaal gebeuren om even et huis uit te zijn! En eerlijk is eerlijk, het was inderdaad wel erg gezellig. Na de wijn/uitleg van de fotografe was het tijd voor het toetje.

Dus koffie of thee en daarbij nog een gevulde pannekoekjes, slagroomsoesjes, chocolade taart, panna cotta, allemaal even lekker ( ik moest voor het blog natuurlijk wel even alles testen....).

Ik denk, dat dit DE succesformule is voor de bureaux in NL: alle moeders bij elkaar ( baby meer dan welkom, veel knuffelen maakt lieve gevoelens voor elkaar los), gooi er een schuitje alcohol bij en daarna wat te eten en dat doe je onder het mom van een leermoment van het een of ander.... Opkomst hoger, minder moeders die kwaad of huilend weglopen na een consult en een groter netwerk voor nieuwe moeders. Win-win-win situatie! Bovendien kun je elkaar dan later weer steunen bij de AA, wel zo handig.Kijk, plannen is voorzien en datkan ik dan weer wel!

Even luchten (Marja)

Onze keuken heeft een mooi uitzicht op de hoofdweg van Tapanui. Bij de garage is ene tankstation, ernaast zit een winkel/garage waar ze quads verkopen. Dat alles bij elkaar zorgt voor een leuk uitzicht van de heuvel af.

Nu heb ik zeer regelmatieg grote vrachtwagens voorbij zien komen. Een aantal daarvan vervoeren grote boomstammen. Die snap ik; vlak buiten Tapanui is een houtverwerkingsbedrijf en het hout gaat daar heen.
Sommige wagens vervoeren dieren die op weg zijn naar Mataura, waar de freezing works zijn. Dat is de plek waar de dierenhemel begint zeg maar..... heel gezellig om daar langs te rijden kan ik je zeggen; er hangt een "hemelse" sfeer en dat straalt het gebouw ook uit.

Maar dan heb ik ook nog een aantal vrachtwagens heen en weer zien rijden, volgeladen met koeien. En die snapte ik dus niet. Stieren worden hier gehouden voor hun vlees en hun zaad, want van goede stieren en goeie melkkoeien kun je beter nageslacht fokken. Maar waarom zou je in hemelsnaam koeien in wagens stoppen om ze dan rond te rijden? Sperma weegt niet zoveel meestal is de melkstal toch echt wel op loopafstand...

Fons wist het me te vertellen: ze worden uitgelaten! Sommige boeren hebben te weinig land voor hun kudde of het land is nog te nat. Of mensen die net zijn begonnen met het opbouwen van hun veestapel hebben soms nog niet genoeg eigen land om de dieren te kunnen laten grazen. Dan laten ze de dames netjes in een mooie, grote wagen plaatsnemen en worden ze naar de buren gebracht, waar het gras letterlijk groener is ( doet het ook altijd goed voor het groepsgevoel, zo'n teambuildings uitje). En na een bepaalde tijd mogen ze dan gwoon weer terug. Er is dus ook een markt voor, om dat land aan te bieden. Een " all you can eat" voor koeien zeg maar. Briljant he!

Er gaat hier weer een hele nieuwe wereld voor me open. Een deel daarvan was weggezakte kennis uit ons vorige verblijf hier, maar een groter deel is helemaal nieuw. Nog even en ik kan hier tijdens de koffiegroepen (later meer hierover) volledig meepraten over de juiste spenen, afkalvermethodes en het " tailen" van de jonge schapen...... het wordt nog wat met me!

Oefenen voor het geval dat... (Marja)

Op school zijn er regelmatig oefeningen, net als in NL. Wat moet iedereen doen als er brand uitbreekt? Waar ontmoet je elkaar? Alles wordt duidelijk uitgelegd en een paar keer per term geoefend. Net alshet scenario aardbeving. Drop, cover and hold.  Allemaal heel nuttig, want je weet het maar nooit. Je oefent ten slotte voor het geval dat, ook al is die kans nog zo klein.

Maar deze week hebben de kinderen een oefening gedaan waarvan ik toch even achter mijn oren moest krabben. Onderwerp? Wat te doen als er een malloot de school binnenkomt en kwade plannen heeft.

Kijk, en dat oefenen ze in NL dus niet he! Maar ik ben de beroerdste niet, dus ik zal mijn kennis met jullie delen. Eerst gaat dus het alarm af en dan weet je, dat er stront aan de knikker is. Dan trekt de juf dus meteen alle gordijnenin het lokaal dicht, doet de deur van het lokaal op slot en dan..... moeten alle leerlingen in een hoekje gaan zitten, die niet zichtbaar is vanuit de gang. En dan moeten ze muisjesstil zijn.  De malloot met kwade plannen  denkt dan: he, de school is zeker uit, want ik zie geen kindjes en gaat dan weer weg. Iedereen is weer blij en kan weer naar de wc om te plassen, de gordijnen gaan weer open en er mogen weer leuke liedjes gezongen worden.
Wa-ter-dicht plan zeg ik je. Ik snap niet, dat ze dit niet in Blenheim hadden of in Nederland.

Ikzelf had ergens toch wel een paar kleine kanttekeningen. Puntjes die voor verbetering in aanmerking komen zeg maar. Niet dat ik me wil voordoen als iemand die alles beter weet dan de mensen die er ongetwijfeld voor hebben geleerd, maar gewoon, wat simpele huisvrouw/moedervragen.
 Zo vraag ik me  bijvoorbeeld af hoe je een malloot herkent die daardwerkelijk gevaarlijk genoeg is om je ervoor te verstoppen. Hebben die hier in plaats van een jachtgeweer (want jachtgebied) of camouflagekleding (want jachtgebied) witte kleren aan met de mouwen op de rug gegespt?  En wanneer wie besluit, om dan het alarm af te laten gaan? En wat je moet doen, als die malloot met kwade bedoelingen  een brandende fakkel bij zich heeft? Want bij brand moet je dan weer naar buiten.....
 Of, nog erger, een clown ( is naar mijn idee een perfecte definitie van malloot) die wil gaan jongleren met brandende fakkels en er dan per ongeluk eentje laat vallen. Ik bedoel, die kans is denk ik groter dan het binnenlopen van zo'n andere malloot ( je weet wel, met kwade bedoelingen)  waarvoor je je in een donker hoekje moet verstoppen.

Maar  misschien schat ik de situatie wel verkeerd in en is Tapanui echt the place to be als het om aanslagen gaat, maar weten wij  als newbees dat gewoon niet! Wie weet zeg, worden er met regelmaat op deze manier drama's voorkomen! Dan zijn we hier dus echt gewoonweg geweldig bezig!

Opzitten en handjes schudden (Marja)

Afgelopen vrijdagavond hadden we een officiele kennismaking met de leden van de medical trust. In deze gemeenschap zijn er mensen, die samen het wel en wee van de praktijk beheren. Zij hebben de managers, verpleegkundigen, receptionisten en de dokters in dienst. Eigenlijk zijn zij met zijn allen de baas van Fons dus. En die wilden gezellig de dokter welkom heten. Op een vrijdagavond om 18.00 in het clubhuis van de golfbaan.

En wij hadden geen idee wat we konden verwachten: moesten we zelf eten meenemen, werd dat geregeld, moesten we in pak of niet... je wil toch een beetje de juiste indruk maken, nietwaar?

Op school was het uitje ook al bekend ( echt, privacy is hier gewoon niet aanwezig....).

We waren er iets later dan we hadden bedacht (ander verhaal, komt nog) en hadden om 17:00 uur snel wat pasta bij de kinderen naar binnen gewerkt. Gelukkig, want ik kwam er achter, dat ene half uur te laat komen een volledig geaccepteerd gebeuren is ( dus dat even in mijn oren geknoopt. Scheelt veel frustratie!).

Toen Fons om 17:30 van zijn werk thuiskwam vertelde hij, dat het inderdaad de bedoeling was om zelf iets te eten mee te nemen (en wat te drinken), maar dat wij dat niet verplicht waren . Gelukkig had ik nog zelfgebakken koekjes in huis en konden we op pad. Niet in pak, gewoon in ons dagelijkse kloffie.

En eerlijk gezegd is het alles meegevallen. De trust bestaat uit veel boeren (schapen en melkveehouderij) en dat zijn ook niet van die mensen die houden van opzitten en handjes geven. Er waren in totaal zo'n 30 mensen en 8 kinderen. En het was wel gezellig. We hebben onze vuurdoop gehad zeg maar!

Op die avond hoorden we, dat er in NZ al meerdere dorpen hun dokterspraktijken hadden  moeten sluiten de afgelopen jaren, omdat ze geen dokter meer konden krijgen. Voor de mensen hier zou dat inhouden, dat ze 30 minuten rijden moeten voor de dichtsbijzijnde huisarts of nog verder, als je buiten het dorp woont. Dus ze zijn erg, erg gemotiveerd om ons hier te houden. Fons is ineens een VIP geworden en dat is iets, wara we even aan moeten wennen. Maar daar kunnen we uiteindelijk misschien wel een voordeel mee doen..... ik dacht iets in de zin van volledig betaalde vakantie naar NL, een verbouwing van de badkamer, een jaccuzzi in de tuin... ik ga zo vast maar een lijstje maken: kerst voor grote mensen!

Als ze een nieuwe dokter vinden zijn ze dan ook bereid om veel onkosten te betalen; tickets voor de dokter en het gezin bijvoorbeeld. Waarom ze dan zo'n tekort hebben? Omdat de dokters die net klaar zijn met hun studie hier, zitten met een mega studieschuld. En in Australie kun je voor drie dagen werken meer verdienen met meer vrije dagen dan dat je hier full time zou doen. Een NZ collega van Fons gaat verhuizen naar Australie om die reden. Ze gaat drie dagen in de week werken en als ze daar de 5 jaar volmaakt, krijgt ze er nog 300.000 Australische dollars bovenop als bonus. Dat is ruim 200.000 euro in de pocket. En dan heb je nog allemaal leuke extraatjes die ze gebruiken om je te lokken. Ik heb geen idee in wat voor gemeenschap je dan terecht komt en wat voor voorzieningen je daar hebt  als dokter ( soms ben je behalve huisarts ook meteen een ziekenhuisarts....verwijst zo makkelijk door he)

Het is, dat die spinnen en schorpioenen met niet echt aanstaan ( heb laatst het verhaal gehoord van een NZ dokter die tijdens het hardlopen was doodgebeten door een slang) en dat het daar zo warm kan worden, maar wie weet gaan we dat nog ooit eens een jaartje doen; dan wordt Fons een echte flying dokter, cool!!!..... Maar dat doen we dan pas  als de kinderen uit huis zijn, want dat verhuizen is een enorme aanslag op onszelf en gezin! 

(t)huis (Marja)

We beginnen een beetje thuis te raken hier. De meeste dingen die we niet dagelijks nodig hebben kunnen we nu vrij vlot vinden.
We hebben de electricien al een paar keer over de vloer gehad, omdat er een paar stoppen door waren gegaan. En hier zaten nog oude stoppen in de stoppenkast. Dat is een stukje metaal met een metaaldraadje er omheengewikkeld en dat weer in de stoppenkast. En waarschijnlijk leg ik het helemaal verkeerd uit, maar ik heb nu eenmaal meer verstand van vruchtwater en snotneuzen..... In ieder geval is het vrij lastig om dan te zien, welke stop er door is. Daarom heeft de electricien ( een zogeheten sparky) er nieuwe stoppen in gedaan met een schakelaartje, net als in NL.

En er hoeft geen kastje omheen, dit is veel makkelijker! Nu moeten we nog uitvinden, welke stop waar voor is....

 We wonen in een redelijk oud huis. En vroeger waren er niet zoveel apparaten die stroom nodig hadden. Zo hebben we in de woonkamer twee stopcontacten, in de slaapkamers eentje, in de keuken wel drie, in de laundry twee (maar eentje is er later aangebracht, dus die telt niet). Dat houdtbijvoorbeeld  in, dat wij de droger, magnetron, vriezer en oplader voor spullen op een stopcontact hebben. En dat gaat goed. Net als de tv, harddisk recorder, stereotoren, playstation en meer gewoon samenkomen in een verdeelstekker. Geen probleem. Ik zat in het begin een beetje met samengeknepen billen (in een houten huis......), maar toen realiseerde ik me, dat ik dit eerder heb meegemaakt. Op de Weenixhof hadden we volgens mij twee stoppen voor het hele huis; eentje voor het linker deel, eentje voor het andere deel. En dat heeft eigenlijk nooit tot problemen geleid.

Het is alleen wel een gedoe om alle verlengsnoeren, verdeelstekkers  en andere electra door de slaapkamers te leggen, zodat het niemand in de weg ligt en dat iedereen bijvoorbeeld een nachtlampje zou kunnen hebben. Dat lukte niet, daarom zijn we gegaan voor het zogeheten zaklamp-in-bed-concept. En die laden we gewoon weer op bij een verdeelstekker, waar stekkers van meerdere apparaten gezellig samenkomen...