Een dag naar de glow worm caves (Marja)

De eerste week van de vakantie was het heerlijke weer. Fons heeft deze tweede week vakantie en met de slechte voorspellingen in gedachten hebben we een dagje Te Anau geboekt.  Het was nog even spannend of dat door zou gaan. Want er schijnt een wet te zijn dat als je je ergens heel erg op verheugt, de kans dat er een kind ziek wordt evenredig toeneemt. En daarmee veranderen mijn waarnemingen als moeder ook weer mee. K. was niet lekker maandag. Maar we gingen een dagje op stap, hij had geen koorts dus onder het kopje "we zien het wel" , zijn we op pad gegaan. En dat we aan het eind van de middag thuiw kwamen werd het mannetje inderdaad niet lekker. Hij had dinsdag koorts. Dus met samengeknepen billen heb ik de dagen daarop met argusogen mijn gezin rondgekeken. Want als er eentje gaat, volgen er vaak meer. Maar K. knapte op (hoera!!) en vanmorgen zat ik met een opgelucht gevoel aan het ontbijt. We gingen op pad! Toen zei mijn oudste zoon, dat hij niet lekker was. En mijn jongste dochter voelde zich ook niet jofel. Even snel een diagnoserondje doen. E., dochterlief vertelde me ( heel eerlijk) dat ze de avond ervoor nog uitgebreid met zuslief had liggen beppen. Ah, gewoon moe, dus klachten negeren en op tijd naar bed. Volgende patient ( ik snap niet, waarom huisartsen hier 15 minuten voor nodig hebben pfft). Dat was een lastiger geval. Met moeite een half broodje, geen zin hebben om op pad te gaan. Ehhh.... gevalletje van ehhh... dinges. Vast niks ernstigs, geen koorts, niet misselijk dus hup! de auto in.

We hadden een sluipdoor weg gevonden waardoor we niet 2 uur, maar anderhalf uur hoefden te rijden naar Te Anau. En weer viel het ons op, in wat voor ontzettend mooi land we hier wonen.  Als bonus scheen de zon volop toen we aankwamen. En wat doe je dan ls je 4 kinderen hebt die je hebt opgesloten in een auto? Precies, uitlaten in de speeltuin. Mama lekker in de zon ( toch nog wel een fris windje), papa met de kindjes spelen en daarna picknickan aan de rand van het meer.

Om 2 uur vertrok de boot die een deel het meer overstak om naar de grotten te gaan. In de grotten hebben we een stukje gelopen en de glow worms gezien. Wat een gave ervaring! Deze grotten zijn relatief jong ( zo'n slordige 12.000 jaar oud) en het water stort zich nog steeds door het grottenstelsel heen om het zo meer uit te slijten. Door het vele smeltwater stroomt het water met een grote snelheid Lake Te Anau in. Ik heb ernaar gekeken en me verbaasd, dat het allemaal zoet water is. Je schijnt het water uit het meer zo te kunnen drinken, zo schoon is het.

In de grotten is een ondergrondse warevale waar het water nu vanaf bulderde, zodat onze gids moest schreeuwen om zich verstaanbaar te kunnen maken. Dat lukte niet helemaal, waardoor ik een deel van het verhaal gemist heb. Nadat we een stukje gelopen hadden werden we in een bootje gezet en gingen we in het pikkedonker varen. Het enige licht wat we hadden kwam van de glowworms.


Daarna met zijn allen terug naar de grote boot om over het meer terug naar Te Anau te varen. Omdat het nog steeds heerlijk weer was, besloten we uit eten te gaan bij de italiaan. En om half 8 waren we weer thuis. Mijn jongste dochter heb ik de helen dag niet meer gehoord over haar zieke gevoel, mijn zoon werd op de terugweg toch weer niet lekker. Morgen hebben we een rustdag thuis voor de kinderen.

Maar zo'n dagje toeristje spelen smaakt naar meer. En in Wanaka wordt het zaterdag heerlijk weer. Dus heel misschien gaan we toch weer 4 uur in de auto zitten om een paar uurtjes zon te pakken, even een vakantiegevoel meenemen.

Hier onder een paar foto's, zodat je kunt zien wat Te Anau te bieden heeft..