En hoewel het me erg leuk leek om het groots aan te pakken, zat ik in mijn hoofd met een volgend dilemma. Wie nodig ik dan allemaal uit? Want er zijn genieg mensen waarmee ik het prima kan vinden, maar ik ben nog nergens over de vloer geweest zeg maar. Op een paar mensen na. Maar ik vind wel veel aansluiting (denk ik) bij een aantal vrouwen hier. En dan ben ik ook nog een weegschaal dus was ik net zo lang aan het twijfelen totdat het plotseling al zover was.
Een paar dagen van te voren besloot ik naar mijn vriendin in Dunedin te gaan. En toen ze ontdekte dat ik op die dag jarig was, heeft ze zomaar een uitgebreide lunch gemaakt, met heerlijke slades, verse bolletjes en een lekkere zelfgemaakte pizza.
Met als toetje een ijstaart! Het weer was heerlijk, dus ijs eten paste er ook wel bij op die dag.
Ik ben met een heerlijk jarig gevoel naar huis gegaan. Afgelopen zondag deden we het nog eens dunnetje over met een morning tea hier thuis met een ander stel.
En toen een van de vrouwen uit het dorp erachter kwam dat ik 40 jaar ben nu, bood ze aan om een verjaardagsetentje in Gore te organiseren. Lief! Maar ergens is er toch wel ene klein stemmetje dat zegt: wie wil er nu komen? Hoe goed kennen ze je nou? Zouden ze wel zin hebben om helemaal naar Gore te rijden alleen maa voor mijn verjaardag? Nu kan ik me nog indenken dat ik wel een klik heb met een aantal van die meiden ( door ze zo te noemen voel ik mezelf ook nog niet zo oud), maar denken zij daar ook zo over?
Zatrerdag gaan we eten. En nu ben ik toch wel een beetje nerveus of ik daar alleen met A. ga zitten ( hele rare, ongemakkelijke situatie gaat dat worden vrees ik), of dat er wat meer mensen gaan komen. Ik ben hier ook helemaal niet goed in en krijg, ondanks mijn rijpe leeftijd met de daarbij behorende wijsheid, weer accuut een aanval van puberale onzekerheid.
En toen besefte ik, dat leeftijd echt niet uitmaakt, helaas. Ik had gehoopt dat ik zelfvetrouwen zou hebben, me minder van anderen zou aantrekken en me totaal op mezelf kon richten omdat de mening van anderen me steeds minder zou doen. Want dat is wat ik lees in al die boekjes met stralende vrouwen die me vertellen dan de PMS minder wordt, de overgang wel meevalt en dat het leven pas begint bij 40. Maar ik ga nu denken, dat oko die verhalen misschien wat anders zijn in de wereld met echte mensen.
Zucht.
Misschien ben ik een laatbloeier en begint het voor mij bij 45 ofzo. En dan loop ik ook te jubelen in een leuk tijdschrift hoe geweldig het allemaal is. Maar de werkelijkheid zal waarschijnlijk zijn, dat ik op mijn 45ste weer opnieuw voor de spiegel sta, mijn grijze haren sta te tellen en me bedenk, waarom ik toch zo leun op de mening van anderen in plaats van op mezelf te vertrouwen. Een ding weet ik wel: als ik me zo voel, helpt iets lekkers maken me altijd wel. En omdat ik voor mijn verjaardag een nieuw kookboek heb gekregen, heb ik genoeg keuze om weer eens wat lekkers te fabriceren in mijn keuken. Heeft de rest van de familie ook nog wat aan......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten