Ik werk als oproepkracht in de praktijk hier in Tapanui. Mijn werk is receptioniste, wat betekent dat ik afspraken maak, de telefoon opneem en de post regel. Als de dokter mensen doorverwijst is het aan de receptioniste om de doorverwijzingen te regelen en eigenlijk alle klusjes doet die anders blijven liggen.
Afgelopen week was de eerste dag in het nieuwe gebouw. Een beetje zenuwachtig ging ik op pas, want ik oefen eigenlijk heel graag een nieuwe situatie een paar keer.
Ik kwam redelijk makkelijk binnen, maar hoe zat het ook al weer met de ultra moderne schuifdeuren? Na was oefenen ( wat goed dat ik vroeg was!) was dan alles toch klaar voor de eerste patienten.
En na wat vloeken, tieren, paaien, en wat rondvragen had ik het faxapparaat ook onder de knie. Alle recepten voor medicijnen worden namelijk naar de apotheek in Gore gestuurd. Daar worden de medicijnen klaar gemaakt en dan met de bezorgdienst naar Tapanui gebracht. Als je je recept na half drie krijgt, moet je een dag wachten.
Nu kan dat heel lastig zijn als je bijvoorbeeld antibiotica nodig hebt. Gelukkig heeft de praktijk een kleine voorraad met pillen voor acute situaties.
Doorverwijzen gebeurd via de fax, email en op de gewone papieren manier. En dan begint het grote wachten. Want voor een eerste consult moeten mensen soms wel meer dan een jaar wachten. En dat is lang, als je een nieuwe heup nodig hebt of last hebt van staar!
Maar goed, mijn volgende uitdaging was de telefoon. Want we hebben een ontzettend mooi en modern apparaat dat van alles kan, maar doorverbinden is dan weer heel anders. Ik ben dan ook blij, dat er verpleegkundigen rondlopen die ook wel ongeveer weten hoe alles in zijn werk gaat. Gelukkig was het niet druk en nu weet ik hoe ik de voicemail moet afluisteren, doorverbinden met en zonder aankondiging, ik kan de taal instellen ( niet gedaan, maar was er niet ver vanaf om de telefoon in het NL te programmeren) en meer , veel meer.
Er is ook een heel software systeem dat je kunt gebruiken; het heet Buddy. En hoewel ik daar graag mijn tanden in had gezet bleek, dat ik niet geautoriseerd was om dat te kunnen openen en gebruiken. Dus ik ben nu als enige in het bedrijf buddy-loos en dat voelt toch stieken wel een beetje eenzaam.
Om 5 uur ( pm dus, ik zit in de NZ tijd) zat mijn werktijd erop en kon ik naar huis. En eerlijk is eerlijk: ik heb een heerlijke dag gehad. Het werken in een optimaal geisoleerde omgeving is ontzettend prettig. Het grote nadeel is dan wel weer, dat zodra ik thuis kom mezelf realisser, hoe koud het is bij ons in huis. Alle leuke kleren gaan uit, de wollen broel komt uit de kast en met een extra dik (buiten)vest houd ik mezelf warm tijdens koudere dagen.
Hopelijk horen we binnenkort wat van de trust, zodat we weten waar we aan toe zijn.
Nu wacht ik weer vol verlangen af of er een receptioniste ziek wordt of op vakantie gaat, zodat ik mijn leuke kleren weer aan kan naar mijn werk. Misschien kan ik het lot een handje helpen en wat laxeermiddel in zelfgebakken lekkernijen doen. Of misschien een subtiel duwtje in de rug op een van te voren strategisch uitgekozen plaats.
En natuurlijk kom ik op ziekenbezoek met fruit en zelfgebakken koekjes om mijn betrokkenheid te tonen. Ik bedoel, ik neem heus wel verantwoordelijkheid voor mijn daden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten