Na de dramatische november maand ( wat weer betreft dan) hebben we de afgelopen weken ineens zomerweer!
Hier in ons deel van NZ houdt dat in, dat we een paar dagen heerlijk warm/heet weer hebben, afgewisseld met een paar dagen regen. Eigenlijk erg lekker dus. En omdat het altijd afkoeld als de zon ondergaat, is slapen voor de grote mensen vrij aangenaam. Geen muggen, redelijk koel in de slaapkamer. Alleen die sandflies he.... daar moeten ze toch echt iets voor uitvinden.
Gisteravond was het kerstavond. En dan is traditiegetrouw de kerstparade in Tapanui. De kerstmuziek schalt door de straten, er is een bbq ( natuurlijk) , de kerstman komt aan in het dorp en dan is er natuurlijk de optocht. Iedereen die wil kan meedoen. Kinderen lopen verkleed mee, lopend of op een versierde fiets. De brandweer doet mee met oude en nieuwe wagens, de ambulance is er en dan nog zo'n beetje alles wat er aan bedrijven en gemeenschappen in Tapanui is: de kinderopvang, playcentre, transportbedrijven ( 4 vrachtwagens sterk, keurig opgepoetst), de dansende tractors, een heuse stoomtractor, iedereen die een oude auto heeft..... Vorig jaar waren we er ook bij. We waren toen een half jaar in Tapanui en alles voelde nog een beetje onwennig.
Dit jaar voelde het al meer als "thuis". We kennen nu meer mensen die we groetten, we hadden wat aanspraak.
En de zon scheen.... iedereen in een t-shirt in vakantiesferen. Dat maakt toch dat het een hele leuke gebeurtenis is.
Maar ondanks de muziek had ik er niet echt een kerstgevoel bij. Ik heb jaren geleefd in een kersttijd waarin het koud, nat en donker was. Waar de lichtjes in de boom om 4 uur 's middags aangingen omdat het donker was en waar ik ze 's morgens vroeg aanzette omdat het de kamer zo mooi romantisch oplichtte. Nu hebben we net de langste dag gehad en moet ik wachten tot 22:30 wil ik kunnen genieten van datzelfde gevoel. Maar als het dan 24 graden is in huis is dat toch weer niet helemaal hetzelfde.
De ouders van een kennis wilden dit jaar een Europese kerst vieren. De bedoeling is, dat de gordijnen dicht gaan, zodat het lekker donker is in huis. Dan gaat de openhaard aan, de kalkoen komt op tafel ( gevuld en wel), vergezeld met dikke plakken ham, aardappelpureen en kerstcake als toetje. De dochter ( volwassen vrouw) had een blik op de weersverwachting geworpen en gezegd, dat zij met haar voeten in de rivier zou zitten en dat de ham wel naar buiten gebracht kon worden. Want om bij 30 graden de openhaard aan te steken.....
Wij vertrekken zo naar Alexandra, waar we gaan camperen op een prive camping ( dat is de tuin van vrienden van ons). Nu zitten wij niet zo ruim in onze campeerspullen ( twee slaapzakken en een lek luchtbed is alles wat we hebben), maar gelukkig hebben zij een tent waar we gebruik van mogen maken. We gaan bbq-en, tapas eten en erg genieten van de vakantie, het mooie weer en de eigenaars van de camping.
Voor nu wensen we iedereen een fijne kerst toe en de allerbeste wensen voor 2015!
donderdag 25 december 2014
maandag 15 december 2014
Kiwi humor?
Over de gehele wereld is het in oktober borstkanker-bewustwordingsmaand geweest.
Nu kun je op verschillende manieren aandacht vragen voor dit bijzondere onderwerp. Denk aan tijdschriften, lintjes, ringen, versieringen, sieraden, haarspeldjes etc.
Maar wij zitten hier in Tapanui tussen de boeren en de boeren doen dat op een manier die beter bij hun manier van leven past.
En dan krijg je dus dit langs de snelweg:
Althans, ik ben er vanuit gegaan dat hij/zij dit gedaan heeft voor dit doel. Maar misschien heb ik het helemaal mis en is dit een vorm van kunstzinnige uiting die de eigenaar in zichzelf heeft gevonden zo tijdens het melken.
Of misschien was het groene plastic gewoon even op en besloot hij het gras in roze te verpakken. Of misschien zat zijn vrouw te zeuren dat dat eeuwige groene plastic zo begon te vervelen ze toe was aan iets nieuws, iets met een moderne twist.
Ik weet het niet, maar het zorgt ervoor dat ik op weg naar huis altijd even moet glimlachen als ik deze stapel zie. Want van gras wordt hier melk gemaakt, dus hoe toepasselijk is het om dat op deze manier neer te zetten.
Of zou de boer op deze wijze willen duidelijk maken dat voor hem vrouwen net koeien zijn.......
Nu kun je op verschillende manieren aandacht vragen voor dit bijzondere onderwerp. Denk aan tijdschriften, lintjes, ringen, versieringen, sieraden, haarspeldjes etc.
Maar wij zitten hier in Tapanui tussen de boeren en de boeren doen dat op een manier die beter bij hun manier van leven past.
En dan krijg je dus dit langs de snelweg:
Althans, ik ben er vanuit gegaan dat hij/zij dit gedaan heeft voor dit doel. Maar misschien heb ik het helemaal mis en is dit een vorm van kunstzinnige uiting die de eigenaar in zichzelf heeft gevonden zo tijdens het melken.
Of misschien was het groene plastic gewoon even op en besloot hij het gras in roze te verpakken. Of misschien zat zijn vrouw te zeuren dat dat eeuwige groene plastic zo begon te vervelen ze toe was aan iets nieuws, iets met een moderne twist.
Ik weet het niet, maar het zorgt ervoor dat ik op weg naar huis altijd even moet glimlachen als ik deze stapel zie. Want van gras wordt hier melk gemaakt, dus hoe toepasselijk is het om dat op deze manier neer te zetten.
Of zou de boer op deze wijze willen duidelijk maken dat voor hem vrouwen net koeien zijn.......
Taai taai recept voor de liefhebber!
Iemand vroeg me onlangs hoe het nu was afgelopen met mijn taai taai avontuur. Ik kan met veel plezier melden, dat wij al enige tijd heerlijke taai eten thuis!
Het recept uitvogelen en dan maar gewoon een stuk of 20 keer maken heeft dan toch uiteindelijk zo zijn vruchten afgeworpen.
Ik zal het recept met jullie delen, voor het geval jullie in jullie ineens een enorme trek krijgen in verse taai en de geheime voorraad net de avond ervoor is opgemaakt.
Ingredienten:
90 gr bruine suiker ( ik gebruik dark cane sugar, donkere basterdsuiker)
250 gr heldere honing
125 ml water
350 gr roggemeel ( de roggebloem is te grof, het meel is lekker fijn van structuur)
150 high grade flour ( bloem, maar dan wat hoger in proteine. Ik denk dat gewone bloem volstaat)
1/2 tl zout
50 gr witte basterdsuiker
18 gr bakpoeder
3 ruime tl anijspoeder.
Doe de bruine suiker, honing en water in een pannetje en breng het langzaam aan de kook.
Doe intussen alle overige ingredienten in een beslagkom ( ik hou van mijn kitchen aid, maar dan van het merk Kenwood...) en meng het door elkaar.
Zodra het vocht kookt bij de droge ingredienten gieten en dan met de deeghaak ca 3-5 minuten doorkneden.
Wikkel de bal ( zeer kleverig deeg, mijn kinderen zijn er dol op!) in plastic folie en doe het in een luchtdichte container. En dan wacht je een dag of wat, zodat de smaken lekker kunnen intrekken. Ikzelf zet het weg in mijn voorraadkast, daar is het redelijk koel.
Verwarm de oven voor op 180 graden. Bestuif het werkblad met bloem en rol het deeg uit tot een lap met een dikte van ca 1/2 -1 cm. Ik hou van dikke taai, maar een cm was voor mij net iets te dik.
Je kunt er vormpjes van maken als je in een crea bui bent. Ik steek de taai uit met een gewone vierkante koekvorm, zodat ze straks heel economisch gestapeld kunnen worden in mijn rechthoekige trommel: efficientie voor alles, nietwaar ?
Bestrijk de taai taai met melk ( ik gebruik verse melk van de boerderij, is vast HET geheime ingredient) en laat ze in ca 12 minuten gaar bakken. Zodra ze uit de oven komen meteen in aluminiumfolie wikkelen, zodat ze lekker zacht blijven. Dan in de folie in de trommel en daar laten afkoelen.
Het allergrootste nadeel vind ik, dat je moet wachten om het deeg te laten rusten. Maar uiteindelijk heb je dan ook wat! Ik heb ook geprobeerd om zo echte pepernoten te maken. Ietsje korter bakken en dan .... eten maar!
Het recept uitvogelen en dan maar gewoon een stuk of 20 keer maken heeft dan toch uiteindelijk zo zijn vruchten afgeworpen.
Ik zal het recept met jullie delen, voor het geval jullie in jullie ineens een enorme trek krijgen in verse taai en de geheime voorraad net de avond ervoor is opgemaakt.
Ingredienten:
90 gr bruine suiker ( ik gebruik dark cane sugar, donkere basterdsuiker)
250 gr heldere honing
125 ml water
350 gr roggemeel ( de roggebloem is te grof, het meel is lekker fijn van structuur)
150 high grade flour ( bloem, maar dan wat hoger in proteine. Ik denk dat gewone bloem volstaat)
1/2 tl zout
50 gr witte basterdsuiker
18 gr bakpoeder
3 ruime tl anijspoeder.
Doe de bruine suiker, honing en water in een pannetje en breng het langzaam aan de kook.
Doe intussen alle overige ingredienten in een beslagkom ( ik hou van mijn kitchen aid, maar dan van het merk Kenwood...) en meng het door elkaar.
Zodra het vocht kookt bij de droge ingredienten gieten en dan met de deeghaak ca 3-5 minuten doorkneden.
Wikkel de bal ( zeer kleverig deeg, mijn kinderen zijn er dol op!) in plastic folie en doe het in een luchtdichte container. En dan wacht je een dag of wat, zodat de smaken lekker kunnen intrekken. Ikzelf zet het weg in mijn voorraadkast, daar is het redelijk koel.
Verwarm de oven voor op 180 graden. Bestuif het werkblad met bloem en rol het deeg uit tot een lap met een dikte van ca 1/2 -1 cm. Ik hou van dikke taai, maar een cm was voor mij net iets te dik.
Je kunt er vormpjes van maken als je in een crea bui bent. Ik steek de taai uit met een gewone vierkante koekvorm, zodat ze straks heel economisch gestapeld kunnen worden in mijn rechthoekige trommel: efficientie voor alles, nietwaar ?
Bestrijk de taai taai met melk ( ik gebruik verse melk van de boerderij, is vast HET geheime ingredient) en laat ze in ca 12 minuten gaar bakken. Zodra ze uit de oven komen meteen in aluminiumfolie wikkelen, zodat ze lekker zacht blijven. Dan in de folie in de trommel en daar laten afkoelen.
Het allergrootste nadeel vind ik, dat je moet wachten om het deeg te laten rusten. Maar uiteindelijk heb je dan ook wat! Ik heb ook geprobeerd om zo echte pepernoten te maken. Ietsje korter bakken en dan .... eten maar!
 |
| ... ze zijn toch sneller op dan je denkt..... |
donderdag 11 december 2014
Beroemd over de gehele wereld!
Afgelopen zaterdag ben ik naar een plek geweest waar geen foto's gemaakt mogen worden, heb ik iets ondertekend waarin staat dat ik geheimhouding heb en moest ik beloven stil te zijn op de sociale media. Heb ik allemaal keurig gedaan.
Maar als er dan vervolgens een bericht in de kranten verschijnt, maar ik het wel daar over hebben, nietwaar?
Er wordt een nieuwe Disney film gemaakt. Hij wordt gefilmd in NZ. De bay of Plenty is een van de locaties, maar ons kleine dorp Tapanui ook! Het gaat om een remake van Pete's dragon, een film uit 1977. In het NL heet hij Elliot de draak. ik wilde bijna zeggen dat ik nog delen van de film kon herinneren, maar dan zou maar weer eens blijken dat ik echt al aan de wat... eh.... rijpere kant ben om zo maar eens te zeggen.
Maar nu ik er over nadenk... volgens mij was mijn zusje mee ( geboren in 1979) en heb ik dus een latere uitzending gezien. Want natuurlijk was ik veel te jong om hem zelf meteen in 1979 in de bioscoop te zien!
In ieder geval zijn de mensen van de film hier al een paar keer komen kijken. Ze gaan in het dorp zelf filmen ( het moet doorgaan voor een ouderwets Amerikaans dorp, dus zo achtergesteld met de rest van de wereld ziet het er hier dus uit in de ogen van de Amerikanen ; wake up call!).
Even buiten het dorp licht een oude, verlaten houtzagerij die ze ook gaan gebruiken als film locatie.
De weken dat ze hier gaan filmen verblijft de crew hier in het dorp. Er was een oproep gedaan, wie er mensen kon huisvesten, zijn caravan beschikbaar kon stellen of eventueel hun huis kon verhuren voor die periode. Stel je voor; Tapanui zou zomaar ineens twee keer zoveel inwoners hebben! Dat zou wel even wennen zijn zeg!
Overal in de omgeving werd er geadverteerd; de filmers zijn op zoek naar extra's. Dat zijn mensen die geen tekst hebben en mooi het beeld kunnen vullen door er doorheen te lopen, rennen etc.
Dus wij zijn gezellig met zijn allen naar het community centre gegaan en hebben daar auditie gedaan. Dat was natuurlijk heel geheimzinnig allemaal: formulier invullen ( ik zeg niet wat er allemaal op stond, want dat mag niet), foto maken en klaar.
In totaal hebben er ruim 500 mensen auditie gedaan. Dan wordt de kans toch wel groot, dat je zomaar wordt uitgenodigd. Ik kan op korte termijn vrij nemen van mijn werk, ook een groot plus. Fons daarentegen..... tsja jongen, dat is het nadeel van de enige dokter zijn! Want je kunt natuurlijk niet 's morgens alle zieke mensen afzeggen omdat je een draaidag hebt. Kun je gewoon niet maken, toch?
Wij zagen onszelf al helemaal volop in beeld als familie met NL als tweede taal. Hollywood, here we come!
Totdat ik in een artikel las, dat ze hier komen filmen in de eerste twee weken van april.
Dus.
Einde verhaal. Einde carriere. Dag Hollywood. Want in april 2015 zitten wij voor 5 weken in NL. Gezellig op vakantie. We wilden eerst in augustus gaan ( herstel, IK wilde per se in augustus, met het idee van een mooie nazomer in mijn hoofd). Maar toen besloot er zomaar iemand te gaan trouwen en hebben we onze plannen aangepast. Ik ga natuurlijk geen namen noemen, maar ik zal me toch altijd blijven afvragen of dit DE kans was geweest om ontdekt te worden. Of een van mijn kinderen natuurlijk, want dat geeft ook zo leuk af op de ouders.
Ergens hoop ik nu, dat we niet worden uitgekozen. Of wel, maar dat de opnames vertraagd zijn. Of vervroegd. Of dat april een groot rookgordijn in de media is, en dat ze zomaar ineens veel eerder komen filmen. Want ze beginnen in januari al met filmen in NZ. En dan worden er ook delen van het dorp al geschilderd.
Maar voor nu.....het was een leuk avontuur om mee te maken en het geeft ons als bewoners van Tapanui weer iets om over te praten.
Wie weet zet ik wel een tour op. Geen LOTR tour, maar een Pete's dragon tour. Dan kunnen mensen overnachten in een plek op de originele locatie, kunnen ze kennis maken mat de mensen die erin gespeeld hebben en kunnen ze picknicken op de oude zagerij. Daar zit geld in!
Maar als er dan vervolgens een bericht in de kranten verschijnt, maar ik het wel daar over hebben, nietwaar?
Er wordt een nieuwe Disney film gemaakt. Hij wordt gefilmd in NZ. De bay of Plenty is een van de locaties, maar ons kleine dorp Tapanui ook! Het gaat om een remake van Pete's dragon, een film uit 1977. In het NL heet hij Elliot de draak. ik wilde bijna zeggen dat ik nog delen van de film kon herinneren, maar dan zou maar weer eens blijken dat ik echt al aan de wat... eh.... rijpere kant ben om zo maar eens te zeggen.
Maar nu ik er over nadenk... volgens mij was mijn zusje mee ( geboren in 1979) en heb ik dus een latere uitzending gezien. Want natuurlijk was ik veel te jong om hem zelf meteen in 1979 in de bioscoop te zien!
In ieder geval zijn de mensen van de film hier al een paar keer komen kijken. Ze gaan in het dorp zelf filmen ( het moet doorgaan voor een ouderwets Amerikaans dorp, dus zo achtergesteld met de rest van de wereld ziet het er hier dus uit in de ogen van de Amerikanen ; wake up call!).
Even buiten het dorp licht een oude, verlaten houtzagerij die ze ook gaan gebruiken als film locatie.
De weken dat ze hier gaan filmen verblijft de crew hier in het dorp. Er was een oproep gedaan, wie er mensen kon huisvesten, zijn caravan beschikbaar kon stellen of eventueel hun huis kon verhuren voor die periode. Stel je voor; Tapanui zou zomaar ineens twee keer zoveel inwoners hebben! Dat zou wel even wennen zijn zeg!
Overal in de omgeving werd er geadverteerd; de filmers zijn op zoek naar extra's. Dat zijn mensen die geen tekst hebben en mooi het beeld kunnen vullen door er doorheen te lopen, rennen etc.
Dus wij zijn gezellig met zijn allen naar het community centre gegaan en hebben daar auditie gedaan. Dat was natuurlijk heel geheimzinnig allemaal: formulier invullen ( ik zeg niet wat er allemaal op stond, want dat mag niet), foto maken en klaar.
In totaal hebben er ruim 500 mensen auditie gedaan. Dan wordt de kans toch wel groot, dat je zomaar wordt uitgenodigd. Ik kan op korte termijn vrij nemen van mijn werk, ook een groot plus. Fons daarentegen..... tsja jongen, dat is het nadeel van de enige dokter zijn! Want je kunt natuurlijk niet 's morgens alle zieke mensen afzeggen omdat je een draaidag hebt. Kun je gewoon niet maken, toch?
Wij zagen onszelf al helemaal volop in beeld als familie met NL als tweede taal. Hollywood, here we come!
Totdat ik in een artikel las, dat ze hier komen filmen in de eerste twee weken van april.
Dus.
Einde verhaal. Einde carriere. Dag Hollywood. Want in april 2015 zitten wij voor 5 weken in NL. Gezellig op vakantie. We wilden eerst in augustus gaan ( herstel, IK wilde per se in augustus, met het idee van een mooie nazomer in mijn hoofd). Maar toen besloot er zomaar iemand te gaan trouwen en hebben we onze plannen aangepast. Ik ga natuurlijk geen namen noemen, maar ik zal me toch altijd blijven afvragen of dit DE kans was geweest om ontdekt te worden. Of een van mijn kinderen natuurlijk, want dat geeft ook zo leuk af op de ouders.
Ergens hoop ik nu, dat we niet worden uitgekozen. Of wel, maar dat de opnames vertraagd zijn. Of vervroegd. Of dat april een groot rookgordijn in de media is, en dat ze zomaar ineens veel eerder komen filmen. Want ze beginnen in januari al met filmen in NZ. En dan worden er ook delen van het dorp al geschilderd.
Maar voor nu.....het was een leuk avontuur om mee te maken en het geeft ons als bewoners van Tapanui weer iets om over te praten.
Wie weet zet ik wel een tour op. Geen LOTR tour, maar een Pete's dragon tour. Dan kunnen mensen overnachten in een plek op de originele locatie, kunnen ze kennis maken mat de mensen die erin gespeeld hebben en kunnen ze picknicken op de oude zagerij. Daar zit geld in!
vrijdag 5 december 2014
Dag Queenstown, tot de volgende keer ( deel 3)
De laatste volle dag was aangebroken en het weer was nog steeds mooi.
Al vroeg liepen we naar beneden richting het centrum ( mijn kinderen slapen alleen uit als het een schooldag is), om daarna weer omhoog te lopen richting de gondola. We zijn naar boven gegaan en de kinderen, opa, Fons en ik zijn met de luge naar benden gegaan. We hebben genoten van het uitzicht en we hebben overwogen om te bungeejumpen.
Heel even.
Zo kort, dat het zelf een korte flits was te noemen.
Flits en de beslissing om niet te springen was al gemaakt.
We hebben rondgelopen, lekker gegeten en 's middags zijn we in een K-jet gegaan. Dat is een hele snell boot die over het Wakatipu meer en twee verschillende rivieren met een snelheid tot 80 km/u over het water gaat en dan rondjes maakt: gaaf!
En gelukkig waren opa en oma bereid om op onze spullen te passen, zodat wij zonder bagage onszelf in een regenmantel konden hijsen en een reddingsvest omkregen. Altijd een geruststellende gedachte, toch? De jongste zoon was te klein om zelf te kunnen zitten, dus die ging bij papa op schoot. Na de eerste keer een hoos water over zich heen te hebben gekregen moest hij even nadenken of hij dit wel leuk vond, maar bij het tweede rondje ( een three-sixty genoemd) was ook hij om en heeft hij genoten van de snelheid en de stunts.
Helaas hebben we geen foto's genomen tijdens de rit, omdat ik mezelf al overboord zag gaan terwijl ik een coole selfie wilde maken met een mooie brug op de achtergrond. Ik heb namelijk aanleg voor dat soort dingen, dus ik heb me heel braaf met twee handen vastgehouden aan de daarvoor bestemde stang, terwijl mijn dochters los zaten, met hun handen zwaaiden naar iedereen en elkaar zaten te kietelen.
Na een uur zaten we veilg, nat en wel weer op de kade langs het meer .
Na deze vermoeiende dag gingen de kinderen op tijd naar bed..... en ze sliepen allemaal binnen een mum van tijd!
Tot 10 uur ...... want toen ging het brandalarm af!
En niet een gewoon piepiepiep, maar een LOEI!! LOEI!! Evacuate the building through the nearest fire exit.
Nu hebben we thuis wel eens per ongeluk een alarm af laten gaan tijdens het koken. Oplossing is simpel: alarm losdraaien, batterij eruit halen, ramen en deuren open om de boel te laten luchten en dan de batterijen er weer in doen. Klaar.
Alleen hier kon je de melder er niet uithalen.
We hebben het appartement natuurlijk meteen gecontroleerd op brand, maar we konden niets vinden. We kwamen er al snel achter, dat het alarm in het hele gebouw afging. Fons ging op onderzoek uit, terwijl ik op zoek ging naar een nummer om te bellen.
Toen ik had gebeld kreeg ik te horen dat de brandweer de enige was, die het alarm kon uitzetten. Dus toen 111 (112 in NL) gebeld. Die hadden al meerder meldingen gehad en inderdaad stond er niet veel later een heel grote, glimmende, rode brandweerauto op de stoep. Alle appartementen werden nagelopen voordat het alarm uitgezet kon worden. Onze kinderen waren inmiddels zo ontzettend wakker van alle commotie dat het weer erg lang duurde voordat ze in slaap vielen. Oh ja, de oorzaak: iets met een droger in blok a, nummer 20.... en bedankt he....
Woensdag ochtend vertrokken we richting huis, maar niet voordat we een tussenstop hadden gemaakt in Alexandra, waar vrienden wonen. Daar hebben we geluncht met een heerlijke haringsalade! Ja, je leest het goed: HARINGSALADE!
Dat blijkt gewoon te koop te zijn hier in NZ, je gelooft het niet!
Heerlijk in het zonnetje geluncht en daardoor ook heerlijk verbrand...
Het is hier in Tapanui een van de natste lentes ooit, met meer regen dan ooit. Mijn systeem van insmeren is nog nul keer gebruikt dit voorjaar, dus ik had er gewoon geen rekening mee gehouden dat de zon mij zomaar kon verbranden.
Even ter illustratie: in de 4 weken dat mijn schoonouders hier nu zijn hebben we 6 dagen gehad waarin er geen regen is gevallen. Ik weet het, het lijkt Nederland wel. Nee nog erger: in deze tijd hoorden we ook dat het de warmste dag hier was, er warmte records daar werden gebroken en dat iedereen in november nog op een terrasje zat of naar het strand ging.
Sja....
Ik kan alleen maar denken dat er vast een evenwicht komt en dat we DUS een hele mooie zomer tegemoet gaan! Alleen is de zomer hier officieel op 1 december begonnen en de voorspellingen laten heel veel meer regen zien. Maar misschien zitten ze er naast, dat kan toch?
Al vroeg liepen we naar beneden richting het centrum ( mijn kinderen slapen alleen uit als het een schooldag is), om daarna weer omhoog te lopen richting de gondola. We zijn naar boven gegaan en de kinderen, opa, Fons en ik zijn met de luge naar benden gegaan. We hebben genoten van het uitzicht en we hebben overwogen om te bungeejumpen.
Heel even.
Zo kort, dat het zelf een korte flits was te noemen.
Flits en de beslissing om niet te springen was al gemaakt.
 |
| Uitzicht op het Wakatipu meer en de Remarkables, de bergen aan de linkerzijde |
We hebben rondgelopen, lekker gegeten en 's middags zijn we in een K-jet gegaan. Dat is een hele snell boot die over het Wakatipu meer en twee verschillende rivieren met een snelheid tot 80 km/u over het water gaat en dan rondjes maakt: gaaf!
En gelukkig waren opa en oma bereid om op onze spullen te passen, zodat wij zonder bagage onszelf in een regenmantel konden hijsen en een reddingsvest omkregen. Altijd een geruststellende gedachte, toch? De jongste zoon was te klein om zelf te kunnen zitten, dus die ging bij papa op schoot. Na de eerste keer een hoos water over zich heen te hebben gekregen moest hij even nadenken of hij dit wel leuk vond, maar bij het tweede rondje ( een three-sixty genoemd) was ook hij om en heeft hij genoten van de snelheid en de stunts.
Helaas hebben we geen foto's genomen tijdens de rit, omdat ik mezelf al overboord zag gaan terwijl ik een coole selfie wilde maken met een mooie brug op de achtergrond. Ik heb namelijk aanleg voor dat soort dingen, dus ik heb me heel braaf met twee handen vastgehouden aan de daarvoor bestemde stang, terwijl mijn dochters los zaten, met hun handen zwaaiden naar iedereen en elkaar zaten te kietelen.
Na een uur zaten we veilg, nat en wel weer op de kade langs het meer .
Na deze vermoeiende dag gingen de kinderen op tijd naar bed..... en ze sliepen allemaal binnen een mum van tijd!
Tot 10 uur ...... want toen ging het brandalarm af!
En niet een gewoon piepiepiep, maar een LOEI!! LOEI!! Evacuate the building through the nearest fire exit.
Nu hebben we thuis wel eens per ongeluk een alarm af laten gaan tijdens het koken. Oplossing is simpel: alarm losdraaien, batterij eruit halen, ramen en deuren open om de boel te laten luchten en dan de batterijen er weer in doen. Klaar.
Alleen hier kon je de melder er niet uithalen.
We hebben het appartement natuurlijk meteen gecontroleerd op brand, maar we konden niets vinden. We kwamen er al snel achter, dat het alarm in het hele gebouw afging. Fons ging op onderzoek uit, terwijl ik op zoek ging naar een nummer om te bellen.
Toen ik had gebeld kreeg ik te horen dat de brandweer de enige was, die het alarm kon uitzetten. Dus toen 111 (112 in NL) gebeld. Die hadden al meerder meldingen gehad en inderdaad stond er niet veel later een heel grote, glimmende, rode brandweerauto op de stoep. Alle appartementen werden nagelopen voordat het alarm uitgezet kon worden. Onze kinderen waren inmiddels zo ontzettend wakker van alle commotie dat het weer erg lang duurde voordat ze in slaap vielen. Oh ja, de oorzaak: iets met een droger in blok a, nummer 20.... en bedankt he....
 |
| Daar staat ie dan..... op weg naar nr 20, waar de droger voor alle commotie had gezorgd... |
Woensdag ochtend vertrokken we richting huis, maar niet voordat we een tussenstop hadden gemaakt in Alexandra, waar vrienden wonen. Daar hebben we geluncht met een heerlijke haringsalade! Ja, je leest het goed: HARINGSALADE!
Dat blijkt gewoon te koop te zijn hier in NZ, je gelooft het niet!
Heerlijk in het zonnetje geluncht en daardoor ook heerlijk verbrand...
Het is hier in Tapanui een van de natste lentes ooit, met meer regen dan ooit. Mijn systeem van insmeren is nog nul keer gebruikt dit voorjaar, dus ik had er gewoon geen rekening mee gehouden dat de zon mij zomaar kon verbranden.
Even ter illustratie: in de 4 weken dat mijn schoonouders hier nu zijn hebben we 6 dagen gehad waarin er geen regen is gevallen. Ik weet het, het lijkt Nederland wel. Nee nog erger: in deze tijd hoorden we ook dat het de warmste dag hier was, er warmte records daar werden gebroken en dat iedereen in november nog op een terrasje zat of naar het strand ging.
Sja....
Ik kan alleen maar denken dat er vast een evenwicht komt en dat we DUS een hele mooie zomer tegemoet gaan! Alleen is de zomer hier officieel op 1 december begonnen en de voorspellingen laten heel veel meer regen zien. Maar misschien zitten ze er naast, dat kan toch?
Queenstown in de zon! (deel 2)
De zon scheen en we zijn zondag met de Earnslaw naar Walter peak gegaan. Dat is een boerderij speciaal voor toeristen waar je herten, lammetjes, en koeien kunt voeren. En hoewel het erg toeristisch is, is het waanzinnig mooi en heel bijzonder om eens het gewei van een hert te voelen. Die is trouwens heel zacht en lichaamstemperatuur, dat je het weet.....
's Avonds zijn we uit eten geweest bij Winnies, een pizzeria die ik jullie kan aanbevelen! Na afloop haalde Fons de auto op, zodat we de heuvel niet meer omhoog hoefden te lopen. En met frisse moed brachten we de kinderen op tijd naar bed met de wetenschap, dat ze na een dag buiten en veel activiteiten zeker op tijd in slaap zouden vallen.
....
Mijn kinderen houden van een bepaald ritme , dus rond een uur of 10 was het stil in de slaapkamers.
 |
| UItzicht van Walter Peak |
 |
| Walter Peak |
....
Mijn kinderen houden van een bepaald ritme , dus rond een uur of 10 was het stil in de slaapkamers.
De tijd vliegt... Queenstown! (deel 1)
Mijn schoonouders zijn dit jaat ook weer naar ons toegekomen. Fons heeft een weekje vrijgenomen en we zijn samen naar Queenstown gegaan voor 5 nachten. Ik had een huisje gevonden dichtbij het centrum, dus geen gezoek naar een parkeerplek; ideaal!
Omdat Fons vrijdag moest werken ging ik om 3 uur met alle kinderen en bagage alvast heen. Fons zou dan uit zijn werk met zijn ouders ook naar Queenstown komen. In theorie zou dat betekenen, dat ik met de kinderen in het huisje zou kunnen eten, de boel zou kunnen verkennen en dan zouden de kinderen gewend zijn tegen de tijd dat ze naar bed zouden gaan.
Ja , tot zover de de theorie. De praktijk liep iets anders dus. Want mijn kinderen vonden het geweldig dat er een trap in het huis was, dat het er heerlijk warm was, er vloerverwarming was in de badkamers en dat er een bubbelbad in het complex was! Whaaaaa!
Ik had dus 4 stuiterballen in huis die rond een uur of 10 ein-de-lijk stil waren in de slaapkamer ( of ze sliepen weet ik niet, maar ze waren in ieder geval stil).
Zaterdag liep Fons de halve marathon van Queenstown. Fons liep 's morgens naar de busstop waar de bus stond die hem naar de start zou rijden. Het regende..... nadat hij was afgezet moest hij een uurtje wachten totdat de race van start ging..... in de regen. Hij heeft de halve marathon uitgelopen terwijl niet alleen het zweet, maar ook de regen zijn kleren langzaam maar zeker doorweekte.
Bij vrijwel iedere race hebben wij hem binnengehaald. De kinderen rennen vaak de laatse 50-100 meter tot de finish met papa mee, om hem daarna met een high five te feliciteren. Maar toen de regen met bakken uit de hemel kwam waren ze met geen stok van hun heerlijke warme plek weg te slaan. Toen hebben de ouders van Fons hun regejack aangetrokken en hebben de honeurs voor ons waargenomen.
En toen ze terugliepen van de finish miezerde het. Gelukkig waren ze binnen voordat de stortbuien en windstoten door de straten van Queenstown raasden. Door alle regen was het park waar de finish was in een waar moeras veranderd. De rest van de dag hebben alle schoenen binnen staan drogen, want mijn schoonouders hadden ertijdens het pakken van hun koffers geen rekening mee gehouden dat ze tot hun enkels in de modder zouden rondlopen.
We hebben 's middags een film gekeken en 's avonds hebben we lekker iets te eten gehaald. Het was gelukkig droog, maar Fons en ik waren toch nat geworden. Ik had namelijk bij het boeken iets over het hoofd gezien.... Queenstown ligt voor een deel in een dal, omgeven door heuvels. Ons appartement lag op een van die heuvels met een zeer steile straat er naar toe. En dan is 800 meter ineens een heel stuk verder weg dan gewoon a la Nederlands lekker vlak zeg maar.
De kinderen lagen die avond op tijd in bed, omdat ik het idee had dat ze wel moe zouden zijn van de avond ervoor. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Onze kinderen genoten volop van het feit dat de slaapkamers vol met ander speelgoed lagen en niet zo donker waren als thuis. Maar uiteindelijk werd het rond een uur of 10 stil.
Omdat Fons vrijdag moest werken ging ik om 3 uur met alle kinderen en bagage alvast heen. Fons zou dan uit zijn werk met zijn ouders ook naar Queenstown komen. In theorie zou dat betekenen, dat ik met de kinderen in het huisje zou kunnen eten, de boel zou kunnen verkennen en dan zouden de kinderen gewend zijn tegen de tijd dat ze naar bed zouden gaan.
Ja , tot zover de de theorie. De praktijk liep iets anders dus. Want mijn kinderen vonden het geweldig dat er een trap in het huis was, dat het er heerlijk warm was, er vloerverwarming was in de badkamers en dat er een bubbelbad in het complex was! Whaaaaa!
Ik had dus 4 stuiterballen in huis die rond een uur of 10 ein-de-lijk stil waren in de slaapkamer ( of ze sliepen weet ik niet, maar ze waren in ieder geval stil).
Zaterdag liep Fons de halve marathon van Queenstown. Fons liep 's morgens naar de busstop waar de bus stond die hem naar de start zou rijden. Het regende..... nadat hij was afgezet moest hij een uurtje wachten totdat de race van start ging..... in de regen. Hij heeft de halve marathon uitgelopen terwijl niet alleen het zweet, maar ook de regen zijn kleren langzaam maar zeker doorweekte.
Bij vrijwel iedere race hebben wij hem binnengehaald. De kinderen rennen vaak de laatse 50-100 meter tot de finish met papa mee, om hem daarna met een high five te feliciteren. Maar toen de regen met bakken uit de hemel kwam waren ze met geen stok van hun heerlijke warme plek weg te slaan. Toen hebben de ouders van Fons hun regejack aangetrokken en hebben de honeurs voor ons waargenomen.
En toen ze terugliepen van de finish miezerde het. Gelukkig waren ze binnen voordat de stortbuien en windstoten door de straten van Queenstown raasden. Door alle regen was het park waar de finish was in een waar moeras veranderd. De rest van de dag hebben alle schoenen binnen staan drogen, want mijn schoonouders hadden ertijdens het pakken van hun koffers geen rekening mee gehouden dat ze tot hun enkels in de modder zouden rondlopen.
We hebben 's middags een film gekeken en 's avonds hebben we lekker iets te eten gehaald. Het was gelukkig droog, maar Fons en ik waren toch nat geworden. Ik had namelijk bij het boeken iets over het hoofd gezien.... Queenstown ligt voor een deel in een dal, omgeven door heuvels. Ons appartement lag op een van die heuvels met een zeer steile straat er naar toe. En dan is 800 meter ineens een heel stuk verder weg dan gewoon a la Nederlands lekker vlak zeg maar.
De kinderen lagen die avond op tijd in bed, omdat ik het idee had dat ze wel moe zouden zijn van de avond ervoor. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Onze kinderen genoten volop van het feit dat de slaapkamers vol met ander speelgoed lagen en niet zo donker waren als thuis. Maar uiteindelijk werd het rond een uur of 10 stil.
Abonneren op:
Posts (Atom)