Routeburn, slot

De laatste dag van onze tocht werd ik iets minder brak wakker dan de dag ervoor. En gezien het feit dat mijn vriendin zich niet lens schrok kon ik opmaken, dat ik er ook nog redelijk uitzag. Mijn lichaamsgeur daarentegen..... laten we het erop houden, dat als je laagjes zweet, zonnebrandcreme en anti sandfly spray met elkaar vermengt met daarbij een poging tot wassen erdoor vermengt, je een bijzondere combinatie van  eh..... odeur krijgt. Maar omdat iedereen in de hut hetzelfde doet en ruikt krijg je het knoflook-effect: als je het allemaal eet, ruikt je het niet!

Ik heb zelfs geen zweetvoeten geroken hoewel ik statistisch gezien de kans op zo'n lucht de 100 % moest naderen...

Maar goed, de laatste dag in beeld:

lunch bij de laatste hut op de route; ontzettend mooi en lekker veel sandflies!

Rugtassen bij de afslag naar Key Summit

Meer watervalletjes

De finish gehaald!

We hebben een paar uur gewandeld voordat we bij de laatste hut van de route aankwamen. Daar hebben we geluncht en genoten van de zon. Direct na de hut was een steile helling die we hijgend en steunend beklommen. Maar ik vond dit vele malen makkelijker dan het afdalen de dag ervoor; mijn spieren protesteerden aan het begin dan ook luid bij iedere stap!

Aan de top van die heuvel was een splitsing: linksaf ging omhoog, naar een uitkijkpunt. Dat was een extra uurtje omhoog. De ranger had ons al aangeraden om de tassen gewoon bij de splitsing te laten liggen, zodat je die niet mee hoefde te zeulen. Gezien het aantal tassen hadden veel mensen dat advies voor lief genomen. Helaas zaten wij aan een tijdschema vast en was er geen tijd meer vor dat uitstapje ( ik kan je zeggen dat ik er op dat moment niet rouwig om was om eerlijk te zijn...)

Na wederom een afdaling, waarin de rotsen weer overgingen in een toegankelijk wandelpad was daar ineens het eind. Na drie dagen zonder verkeer, wifi, asfalt en veel mensen was dit wel weer even een andere realiteit waar ik instapte; een groot parkeerterrein volgeladen met auto's, bussen die mensen ophaalden en afzetten, allemaal gepraat, veel indrukken weer.

We stapten de auto in op weg naar Te Anau, waar we even wat te eten en drinken zouden halen. Dat was ongeveer een uurtje rijden en toen de auto eenmaal geparkeerd was stapten er drie invalide, kreupele vrouwen uit die hun weg strompelend aflegden. Helaas was ik niet de enige die de auto uitsprong en met een kleine huppel in haar pas de weg naar het cafee in een moordend tempo af wist te leggen. Dat was de oudste van ons allemaal. Haar geheim? Yoga, 25 jaar iedere dag.

Zolang we liepen ging het wel weer, maar na twee uur in de auto zitten stapte ik totaal verkrampt en stijf de auto uit. Mijn kinderen kwamen naar buiten rennen om me een grote knuffel te geven en eindelijk mocht ik mijn bergschoenen uittrekken ( buiten natuurlijk). Wat een genot!

Het heeft wel ene paar dagen geduurd voordat ik deze ervaring een plekje kon geven. Maar het was het absoluur waard en ik wil zeker dit nog een keertje meemaken.