Jetleg

Maandag aankomst, dinsdag terugrijden naar Tapanui. Omdat iedereen keurig om 4:00 wakker was besloten we om 4:30  maar te gaan ontbijten.
Daarna hadden we nog zeeen van tijd voordat het tijd was om weg te gaan.


Dinsdagavond hielden we het vol tot 19:00 ( ik zelfs tot 20:00!!), toen gingen we slapen. Ontbijt de volgende ochtend was  ruim op tijd voor de kinderen om naar school te gaan. Fons en ik hadden bedacht dat de kinderen nog een paar dagen mochten bijkomen, maar zelf wilden ze graag gaan dus vertrokken we om 8:30 richting school.

Donderdag zat ik om 9:00 uur op mijn werk. Maar waar mijn kinderen schijnbaar moeiteloos de jetleg van zich af schudden, daar viel ik 's middags boven een rapport in slaap. Wat ik verder die dag heb gedaan weet ik eigenlijk niet meer om heel eerlijk te zijn.

Vrijdag ging al een stuk beter, daar niet van. Maar ik ben er duidelijk nog niet. Ik loop rond met een nachtdienstgevoel, iets wat ik duidelijk herkende van mijn tijd op de verloskamers van het MCA.
Vergeetachtig, mistig, niet adequaat, kortom: niet helemaal aanwezig.

Ze zeggen wel dat voor ieder uur tijdsverschil je een dag moet acclimatiseren. Dan hebben we nu nog een dag of 5 te gaan voordat ik er weer vanuit kan gaan dat ik verstandige besluiten kan maken.

Overdag gaat het redelijk, maar na het eten gaat bij mij het grote licht uit.  Ergens is dit ook wel fijn: alles wat misgaat kan ik gooien op de jetleg.
Emotioneel omdat ik weer weg ben uit NL? Jetleg? Heimwee? Nee, jetleg.
Twijfels over of we hier toch wel goed zitten, twijfels of we de juiste beslissing hebben genomen, twijfels of we hier wel goed zitten, of ik de juiste baan heb, of Fons de juiste baan heeft hier...... het is allemaal voorbij gekomen. Ik gooi het nog even op de jetleg.....

Ons werkbezoek naar NL heeft dus nog een staartje voor ons. Maar  de aankomst was erg welkom hier: er lag hout voor de open haard klaar voor ons, er lag een bak zelfgemaakte pompoensoep klaar om gegeten te worden, op het aanrecht lagen groenten, een kaartje en een reep schocolade klaar en de voordeur was versierd met papieren waarop ston: welcome home Captijn family.

En als bonus hadden we huisdieren! Want als er geen mensen in een huis leven, maar er is wel voedsel, dan komen er muizen je helpen om van dat voedsel af te komen. Dus die reep chocolade bleek maar een kwartje te zijn helaas. Muizenkeutels overal.

Dus na het uitzuigen en soppen van de koffers ( hagelslag lijkt op keutels van muizen, wist je dat? ) zijn we gelijk maar doorgegaan met het schoonmaken van de keuken. Muizenvallen gezet en toen maar wachten.
De tijd dat wij gevangen muizen weer vrijlieten op het landje van de buren is nu echt voorbij ( ja, lach maar.... die zat natuurlijk binnen no time weer gezellig bij ons in huis...).
Binnen 24 uur hadden we er vier te pakken en tot nu toe is het daarbij gebleven.

Dus nu is het gewone leven weer begonnen. Kinderen naar sport, school en vriendjes. Boodschappen zijn gedaan, wassen worden gedraaid en we wachten keurig tot 22:00 uur om weer naar bed te gaan.
Maar emotioneel denk ik dat ik wat meer tijd nodig heb om hier weer aan te komen.,....