Ik ben vorige week begonnen met mijn nieuwe baan. Waar ik bij mijn vorige werkgever van alles wat deed ( personeelszaken, health&safety, receptie, post, salaris richting accountant en rekeningen), in deze baan bestaan mijn werkzaamheden puur uit health and safety.
NZ heeft geen beste naam als het aankomt op veiligheid op de werkvloer. Er valt gemiddeld een dode per week op de werkvloer. De gemakkelijke en relaxte houding van de kiwi's siepelt ook door in de werksfeer. Maar als je met boomstammen werkt, in de mijn of met een kudde koeien op moet schieten, kan zo'n houding fataal aflopen. In NL, waar alles overgeorganiseerd is, gaan mensen gewoon me met de bedrijfscultuur. Dat doen de mensen hier ook, alleen is hier de cultuur helaas niet zo veilig.
Met het aanpassen van de wet hoopt de overheid de veiligheid en het aantal gewonden en doden terug te dringen. Met als gevolge dat er heel veel papierwerk ineens opgezet moet worden en het aantal adviesbureaus als paddestoelen uit de grond gestampt wordt. Maar goed, werk voor mij dus ik klaag niet.
Ik hoef niet meer een half uur naar mijn werk te rijden nu; binnen 10 minuten zit ik achter mijn bureau (als ik erg rustig loop).
Ik merkte, dat ik vorige week helemaal ruimte in mijn hoofd had; alsof er een last van me afgevallen was. Ik had het erg naar mijn zin bij mijn vorige werkgever en snapte in eerste instantie niet, waarom ik me zo licht voelde. Maar nu weet ik het.
Bij mijn vorige baas was ik de enige die H&S pushte. Dingen veranderen, richtlijnen schrijven, bijeenkomsten voorzitten, scholingen en cursussen regelen; allemaal voor mij. En ik zat alleen op mijn kantoortje, af en toe te bellen met het ministerie om antwoord te krijgen op mijn vragen.
En nu.... nu ben ik iemands assistent. Het bedrijf heeft al ontzettend veel gedaan op dat gebied, dus er zijn al heel veel dingen die gewoon zijn. Ik krijg een opdracht, rond die af en dan gaat alle verantwoordelijkheid gewoon weer terug naar mijn manager. En ik kan bij twijfel direct overleggen; heerlijk! Na mijn werk trek ik de deur dicht en alles is meteen uit mijn hoofd. Niks lijstjes met dingen die ik nog moet regelen, emailtjes die ik nog moet beantwoorden...klaar.
Daardoor heb ik meer ruimte gekregen om mijn andere hobby op te pakken: bakken!
Dus ineens hadden we sticky buns in huis (erg aan te raden), stonden er op vaderdag verse witte bolletjes op tafel en rook het huis heerlijk naar verse pepernoten.
Mijnjongste dochter gaat dit jaar op kamp en moet zelf geld inzamelen om dat te bekostigen. Dit idee wordt vanuit school gestuurd, zodat kinderen leren dat niet allen zomaar gedaan kan worden; er moet wat voor gedaan worden!
Dus heeft ze al heel lief lootjes verkocht voor een prijzenpakket en toen ze van diverse mensen de vraag kreeg wanneer ze weer eens koekjes ging verkopen, vloog ik voor het eerst sinds lange tijd niet tegen het plafond met het idee..... maar dat is veel werk!
Dus nu staat er 3 kilo aan pepernoten deeg te rusten in de kast, is er al 1,6 kilo gebakken en ben ik al ingredienten aan het hamsteren om boterkoek, chocolade koekjes, schuimpjes en biscotti te gaan maken. Vanaf dit weekend ga ik me opsluiten in de keuken en zal het huis heerlijk ruiken naar dingen die mijn gezin allemaal niet mag hebben, omdat het verkocht moet gaan worden. En het gekke is, dat ik er zin in heb!
Dat gevoel heb ik al een tijd niet gehad en het voelt dan ook heerlijk. Nu weet ik wel, dat als ik om 22:00 uur de laatste schuimpjes uit de oven ga halen ik het bakken weer helemaal heb gehad, maar het is wel een bevestiging voor mij dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Dus wie weet verschijnen hier binnenkort weer eens een paar nieuwe recepten die ik heb uitgevonden... zou zomaar ineens kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten