Baking (Marja)

De vakantie is voorbij en de werkweek is weer begonnen. En sinds maandag hebben diverse buren zich voorgesteld aan ons. Dat houdt in, dat de (meestal) vrouwen aan de deur komen met iets, wat ze zelf gebakken  of gemaakt hebben. Dat varieert van zelfgekochte koekjes aan elkaar geplakt met jam en icing (poedersuiker met water) erop tot zelfgebakken koekjes, slices en cornflakes met suikerwater aan elkaar geplakt.

Afgelopen donderdag had een van de buren gewoon een enorme bak met baksels voor de deur gezet.


Ontzettend lief allemaal, maar zelfs met 5 personen is het een hele klus om dat allemaal op te krijgen. En omdat we redelijk zuinig omgaan met alle suiker hier in huis ( en laat dat nou net iets zijn, waar de kiwi's dol op zijn!), gaat het erg langzaam allemaal.

En vanmiddag stond er een dame van de kerk op de stoep. Eens per jaar delen ze welkomspakketten uit aan nieuwe bewoners van het dorp ( ik heb maar niet gevraagd hoe ze wist dat wij hier woonden en nieuw waren; dat  nieuwtje is inmiddels al zes keer het dorp rondgegaan denk ik).

In de doos zaten groenten uit eigen tuin, verse kruiden, een halve koe (naar mijn idee), een informatiefolder over alle clubjes hier in Tapanui en omgeving en veel, heel veel baksels.
En nu? Een luxeprobleem, ik weet het. We willen niemand voor het hoofd stoten, maar als we dit allemaal zelf opeten, groei ik sneller uit mijn broeken dan tijdens mijn zwangerschappen!

Meenemen naar het werk dan? Of naar playcentre? Niet echt een optie, want iedereen kent iedereen en waarom hebben we de baksels van X wel opgegeten en die van Y niet?
Zucht.... dus als toetje vanavond hadden we en een koekje en een muffin. De rest verdwijnt in een discrete verpakking in een mooie, glimmende, zwarte zak. Puur uit zelfbehoud.

Door al die baksels is er in de kasten geen ruimte meer voor mijn eigen triple chocolate cookies, dus ik moet gaan kiezen; gaan de muffins als eerste de eer krijgen om ruimte te maken in de kast of worden het  de koekjes van de overbuurvrouw in het grijze huis?

Ik denk, dat ik er nog maar een sport bij ga doen, want dat ga ik hier wel nodig hebben!

Dit is de oogst van een dag!

Stil in mij.... (Marja)

Het leven in NL gaat gewoon door. Met alles wat bij het leven hoort; geboortes, verjaardagen, bruiloften en partijen. En het is jammer, dat we er niet bij kunnen zijn om in de vreugde te delen. Maar nog erger voor mij is het, als er nare dingen gebeuren en ik ben er niet bij. Scheidingen, faillissementen, gedwongen verhuizingen. Ik kan niets doen, maar wil er gewoon zijn.

Vanavond kregen we uit Spanje het bericht, dat een van de juffen uit NL tijdens haar vakantie in Amerika, aan de gevolgen van een auto ongeluk is overleden . Bericht uit Spanje, omdat vrienden dit bericht van school kregen terwijl ze heerlijk op de camping staan en vakntie aan het vieren zijn.

Het is een van de juffen, waar we nog regelmatig contact mee hadden via de skype en telefoon. Dit nieuws is bij ons ingeslagen als een bom. En dan ben je hier, in NZ. En natuurlijk is meer dan de helft van de NL vrienden en schoolgenoten op vakantie en hadden we niets anders kunnen  en willen doen dan nu, maar nu voelt NL echt als een andere planeet.

Ik denk aan de collega's, vrienden, familie, leerlingen en ouders. En het is stil in mij.....

Maar waar dan wel? (Marja)

Er zijn van die dingen die je pas na een tijdje gaat missen. Of waarvan je pas na een poos realiseert, dat ze veranderd zijn en je weet dan niet wanneer dat is gebeurd.

Zoiets heb ik vandaag ook meegemaakt. Voor mijn boodschappen rij ik zo'n 25 minuten naar Gore, een groter dorp iets verderop. En dat doe ik nu al twee en een halve week. Ik begin een beetje te weten welke supermarkt welke produkten in zijn assortiment heeft en waar alles staat. Dat scheelt inmiddels al zeker 4 keer heen en weer lopen tussen de paden, dus ik ben sneller en sneller klaar met mijn boodschappen ( niet te veel van die tijdswinst voorstellen, want nog steeds loop ik meer dan eens de gehele supermarkt door op zoek naar iest wat ze uiteindelijk niet blijken te verkopen).

Maar goed, vandaag realiseerde ik me, dat er hier in de supermarkt helemaal geen wijn of bier wordt verkocht! Waar in Blenheim er hele ganpaden gewijd waren aan de sauvignon, de pinot gris of de chardonnay, zo is er hier zelfs geen blikje bier te krijgen! En ik weet het heel zeker, want ik ben speciaal hiervoor ( de wijn, niet het bier) wel DRIE keer alle paden afgegaan. Want als je heel goed links kijkt, kan het ook rechts staan en dan mis je het zomaar. Maar nee, het is niet in de New World en niet in de Countdown te koop.  Duidelijk. Geen wijn, bier of andere drank te koop in de supermarkt in Gore. Maar waar dan wel? Toch niet de drankwinkel he.... de slijter.....Wel dus!

Dus als ik nu aan de wijn wil, moet ik daarvoor een liquor store bezoeken. Maar ja..... ik moet heel eerlijk zeggen, dat ik  een beetje het gevoel heb, dat je alleen een liquor store bezoekt om een paar flessen rum of whiskey in een bruine zak te kopen om die in een donker steegje in je eentje op te drinken. Waarschijnlijk heb ik te veel Amerikaanse films geizen waarin dit voorkomt, ik weet het. Maar mijn vooroordelen moeten toch ergens geboren worden, nietwaar?

Het is tijd om dat vooroordeel de wereld uit te helpen. Ik ga mij over dat  duistere gevoel heen helpen en ik ga op klaarlichte dag ZONDER lange regenjas daar naar binnen om een paar flessen lekker wijn te kopen. Als ze dat daar hebben natuurlijk, afgezien van al die flessen sterke drank ....

Graag gedaan.... (Marja)

Graag gedaan.... Jullie wilden warm weer na die vreselijk koude winter. Wat heb ik een klachten gehoord over ijzel, bevroren sneeuw, ijzige snijwinden....

En nu is het dus eindelijk warm. De eerste hittegolf sinds 2006 is een feit. En waar zaten Fons en Marja toen? Juist; in een koud, tochtig huis in Otautau, Southland, New Zealand. Sommige mensen kunnen dat gewoon, zorgen voor een weersverandering.  Die missen alle sneeuw, hittegolven en wisselingen van staatshoofden. Die mensen kunnen dat, invloed hebben op gebeurtenissen en weer in hun thuisland.

En wij kunnen dat dus niet, maar het is leuk om er over te fantaseren. Ik moet zeggen, ik was niet jaloers op NL toen wij met de kerst met 30 graden in het zwembad lagen. Ik was een beetje jaloers op NL toen ik in dezelfde hitte bijna onderuit ging toen ik aan het hardlopen was. Ik dacht dat ik jaloers zou worden, toen de herfst in NZ begon. Dat viel mee, omdat de lente in NL erg lang op zich liet wachten.

Ik was zeker jaloers, toen NL eindelijk zomers weer kreeg. Maar nu? Nu heb ik een beetje medelijden met jullie. Want warmte in NL is over het algemeen een warmte met een hoge vochtigheid. Dus plakkerig, benauwd weer. Dat is warmte, waarin je slecht kunt slapen, omdat je beddegoed aan je lijf vast plakt, terwijl de muggen om je hoofd zoemen. Waarin je lastig in slaap kunt vallen, omdat de buren heerlijk aan het genieten zijn van hun vakantie en dat buiten doen, terwijl bij jou de wekker (lees: kinderen) om 6:30 weer afgaat, omdat het zo vroeg licht is. Dat weer, waarbij je om de haverklap met onweersbuien en regen te maken hebt.

Dat mis ik niet.


Ik mis wel de avonden, waarop ik ZELF heerlijk buiten zat voor het huis, met de buurvrouw aan een heerlijk glaasje koele wijn  ( veeel prosecco gedronken), de ijsjes die we midden in de nacht hebben gegeten met vrienden, omdat hij pas laat terugkwam van het hardlopen. Ik mis de aardbeien, de meloenen, de zomerkleding, het zwembadje in de tuin ( maar zwembad in Blenheim mis ik ietsje meer), kortom: ik zit weer een beetje in een heimweedipje. Dat is niet erg, maar wel iedere keer even even zuchten. Gewoon doorademen, dan weer doorgaan met leven.

Het helpt dat ik weet, dat ik zometeen heerlijk mijn koele bed induik. En morgen gaan we naar de ijsschaatsbaan om de schaatsen, met daarna warme chocolademelk  en een koekje.
En omdat het buiten de ijsbaan niet zo erg koud is, kunnen we misschien wel ergens uit eten met een ijsje toe.....iets met veel chocolade, want dat helpt altijd goed tegen heimwee heb ik ergens gehoord.... ik heb er zin in!

Geniet in ieder geval van het mooie weer. En aangezien wij voor een jaar hier in Tapanui zitten, wens ik jullie succes met de komende winter; op naar de skisokken, snowboots en ijssschaatsen! Graag gedaan.....


ps: successen behaald in het verleden bieden geen garantie in de toekomst.

Onze warmte in barre tijden (Marja)

We wonen in een huis, wat beschikbaar is gesteld door de medical trust. Dat is een groep mensen, die kort gezegd voor de dokter zorgt. Dit huis is  naar Nl begrippen niet echt geisoleerd: geen dubbel glas, dunne muren, kieren bij de voor- en achterdeur. Maar voor NZ begrippen is er aan dit huis echt wel het een en ander gedaan aan isolatie: onder de slaapkamers is er bijvoorbeeld piepschuim tegen de vloer aangeplakt ter isolatie (vrij gangbare manier van isolatie hier kan ik je zeggen). Dat weten we, omdat we vanaf de garage de piepschuim kunnen zien zitten. Onder het piepschuim lopen alle leidingen, iest waar ik me over verbaas, want dat lijkt me weer helemaal niet zo handig, warmte-technisch gezien (maar wel weer makkelijk om erbij te komen als er problemen zijn). En waarschijnlijk is er iets van glaswol op het plafond gestopt, zodat  de kou ietsje minder kan ontsnappen. In Blenheim was een deel van het huis gebouwd volgens de nieuwste bouwvoorschriften. Met alluminium kozijnen! Als ik even diep graaf in mijn kennis die ik heb opgedaan in de middelbare school, dan komt er iets belangrijkt bovenborrelen. Hout geleid de warmte en kou niet. Daarom hebben veel huizen in NL houten kozijnen bij het dubbele glas. Dat houdt de warmte zo lekker binnen.
Dat verklaart ook, waarom het zelfs in dat mooie huis in Wanaka zo afkoelde 's nachts! Alle kozijnen van alliminium, dus de volgende ochtend kwam er een immense kou vanaf de ramen en had je alsnog overal condens....hmmm... deze kiwi- logica snap ik even niet, maar iemand zal er wel een briljante twist aan gegeven hebben. Misschien houden de kiwi's niet van onderhoud plegen en is dit wel handig (Maar waarom dan geen kunststof?)

Maar goed, wij hebben dus Verwarming in huis. Niet alleen een open haard, een gloednieuwe gashaard met ingebouwde timer en thermostaat, maar een echte cv. En elke radioator heeft een thermostaatknop, een luxe die wij in NL in ons eigen huis zelfs niet hadden!
Er zijn wel een paar verschillen met NL. Zo verstookt deze cv-ketel geen gas, maar diesel. Dus wij hebben naast het huis een gezellige opslag tank staan met een paar honderd liter diesel. En als dat op is ( geen idee hoe we dat kunnen zien), dan zeggen we het tegen Wylie's garage (om de hoek) en die komt met een pompwagentje onze tank vullen. Ben benieuwd hoe duur dat is trouwens....

Gooit u hem maar vol hoor.....

Dit is de ketel, model wasmachine zeg maar....

En de gaskachel heeft gas nodig. Dus een paar meter naast de dieseltank staan er drie gasflessen van ca 1.60 hoog.  Allemaal heel veilig houd ik mezelf voor.  In ieder geval is dit huis een stuk warmer en huiselijker dan het huis in Blenheim.

En de brandstof voor de gaskachel.....

We hadden allemaal electrische dekens gekocht (het is koud daar in het zuiden!), extra fleece dekens ingeslagen... De electrische dekens staan op non actief, de dekens doen dienst als tent-bouw-materiaal.  Maar wie weet, gaat alles weer aan en op als er weer eens kou komt. Want dat is tot nu toe erg meegevallen.  We gaan het meemaken!

Vakantie (Marja)

Omdat de kinderen nu twee weken wintervakantie hebben ( oke, de eerste week zit erop en we zitten al bijna halverwege de tweede, maar t gaat om het idee), zitten we nu ene beetje in niemandsland. Ze hebben hier nog geen vriendinnen om wat mee af te spreken, hebben nog niemand ontmoet om mee weg te gaan. Dus neem ik ze om de zoveel dagen gezellig mee naar Gore, zo'n 20 minuten rijden hiervandaan. Het is een mooie rit, daar niet van. Maar omdat de supermarkt niet zo'n uitgebreid assortiment heeft, moet ik er zeker eens per week heen voor mij boodschappen. En laat dat nou net niet een hobby zijn ; ik alleen met 4 kinderen door een supermakrt struinen, terwijl ze net 30 minuten ztil hebben gezeten. Maar Gore heeft meer: we hebben vandaag ontdenkt dat er een overdekte ijsbaan is, waar je voor 2 dollar ( ca E 1,50) een paar schaatsen kan huren. En in de zaal naast het schaatscomplex kun je gewoon lekker zwemmen in het zwembad, waar ze een enorme opblaasbare hindernisbaan hadden neergelegd. Fantastisch!

Koud hier, ik kreg meteen trek in warme chocolademelk...

En bij binnenkomst hier bsloegen mijn glazen....

En het grappige is, dat er heel veel vakantiedeals zijn. Waar je in NL gerust het dubbele kwijt bent  als je in de schoolvakantie weg wil gaan, kun je hier voordeliger  naar de film, uit eten, op bezoek naar pretparken en met de stoomboot een tochtje maken. Goedkoper dus he!
Waarschijnlijk komt dat, omdat er hier minder mensen zijn en veel keuze in dingen om te gaan doen. Dus doe je als bedrijf wat extra moeite om klanten te krijgen in de vakanties. En ik moet zeggen, dat bevalt me wel.

Maar de kinderen zijn er wel een beetje klaar mee. Hoewel E. erg nerveus is voor de eerste schooldag, hebben ze alledrie veel zin om weer te gaan. De schooluniformen zijn vandaag aangeschaft (dat was weer een behoorlijk aantal dollars die er doorheen vlogen), de schriften liggen klaar in de kast, de nieuwe waterflessen zijn binnen en de broodtrommels zijn schoon en gebruiksklaar. Nog maar 6 nachtjes slapen!!

Rennen (Marja)

Nadat ik de Saint Clair's halve marathon heb uitgelopen, heb ik niet meer hardgelopen. Eerst moesten mijn blaren helen (want toch verkeerde schoenen gekocht), daarna was het de tijd voor mijn arme, overbelaste ganzenvoet (maar ik hou het toch liever op mijn knie) om te herstellen van de te zware training.

En daarna ging de tijd rap: spullen opruimen, inpakken, schoonmaken, verhuizen, vakantie....

Maar ik was vandaag naar Invercargill geweest en heb ik een sportwinkel nieuwe schoenen gekocht. Zonder hardloopband, zonder camera- analyse.... gewoon, op gevoel. Dit kan natuurlijk de miskoop van de eeuw worden, maar volgens mij had ik dat al gedaan met die vorige schoenen (met hardloopband en camera-analyse), dus ik zie het weel.

Omdat ik nog een narig hoestje heb (ik was nummer zoveel aan de beurt voor de griep hier. Momenteel klink ik als een vrouw die te lang en te veel heeft gerookt..... heel gezellig), en omdat het al even geleden was dat ik gerend had, zou ik maar 2 kilometer rennen.

En serieus....dat heb ik niet volgehouden! Deels omdat ik lekker snel (lees: veeeel te snel) van start ging en dat was mijn lijf niet meer gewend , deels omdat er hier in de gehele omgeving geen vlak stukje grond te vinden is! Mijn hemel, wat een verschil met een lekker stukje plat asfalt in de wijnstreek van Blenheim. Compleet buiten adem ben ik na een ruime anderhalve kilometer weer thuis aangekomen, terwijl de longen mijn lijf uitwilden door middel van een lekker kuchje.

Ik vrees, dat ik weer van voor af aan moet beginnen. En ook, dat ik opnieuw moet leren inschatten welke afstand ik kan lopen op welke snelheid en met welk hoogte verschil. Het zal wel zwaar worden, maar ik zie voordelen: Zo wonen we momenteel op 180 meter boven zeeniveau, dus ik kan dit in mijn ogen meetellen als hoogtetraining. Bovendien hoef ik nu voor heuveltraining niet de Blue Mountains in (waar watervallen zijn heb ik gehoord), maar ik hoef alleen maar de deur ui te gaan. Voor een intervalletje loop ik de hoek om en ren ik drie keer de heuvel op en af, dan ben ik klaar.

Die volgende keer Saint Clair's wordt een eitje! En als ik het tijdens een training echt niet trek, moet ik maar even stoppen om mooie foto's te maken voor op het blog. Alles om mijn lezers tevreden te houden!!

Aardbevingen! (Marja)

Voordat we in Blenheim kwamen, is er een aardbeving geweest. In de tijd dat wij er waren, is er eentje geweest, midden in de nacht. En wij hebben het niet gevoeld. 
Maar sinds afgelopen vrijdag zijn er al meerdere aardbevingen geweest in Blenheim en omstreken. Het epicentrum lag in de zee, maar de laatste beving had een kracht van 6.9 op de schaal van Richter. Dat was  een pittige beving kan ik je zeggen! En waar de mensen vrijdag nog een beetje lacherig deden over de beving, kregen we nu toch andere berichten te horen (lang leve de mobieltjes!).

Mensen die het huis uit zijn gerend, even geen stroom hadden, water dat het zwembad uitklotst, electriciteitspalen die gezellig heen een weer dansten, de grond die onder de voeten deinde; allemaal ingredienten voor wat angst hier en daar! En toen keken Fons en ik elkaar aan; blij, dat we nu niet daar zitten. Want een aarbeving klinkt misschien wel avontuurlijk, maar als dat vaak gebeurt en je serviesgoed trilt de planken af, dan is het avontuurlijke er wel van af denk ik. Bij een aantal vrienden zit de schrik er wel behoorlijk in kan ik je zeggen. En niemand weet, hoe lang dit nog gaat duren. En hoe hevig de bevingen dan zijn.

Wat wel bekend is, is dat door alle bevingen NZ in een jaar tijd wel een paar  mm is gegroeid! Jaja, waar NL op alle centimeters moet letten omdat er krapte aan ruimt is, pakt NZ dat gewoon anders aan; NZ maakt letterlijk gewoon een beetje extra ruimte (niet dat dat nu echt nodig was, maar regeren is vooruitzien, nietwaar...)

Nieuw (t)huis met intieme momenten (Marja)

We wonen nu een ruime week in ons nieuwe huis. Alle spulletjes beginnen nu hun vaste plek te krijgen in huis en we beginnen wat te aarden. De dingen die we verschrikkelijk vonden toen we hier in trokken, vinden we nog steeds verschrikkelijk, maar je leert er mee om te gaan he.... Nee, het uizicht is fantastisch, daar ligt het niet aan. We wonen in heuevlachtig gebied, het huis ligt redelijk hoog op een helling.  En hoewel twee slaapkamers wat aan de krappe kant zijn, kunnen we onze draai er wel in vinden. En ja, de eettafel staat niet praktisch in de keuken, omdat er een grote vaste bank in staat. Maar dat heeft allemaal zo zijn charme. Zelfs het feit dat de magnetron, vriezer en ons losse keukenblok naar de koude bijkeuken zijn gedegradeerd, heeft wel wat. We hebben in grote spoed regenlaarsen aangeschaft, want de regen loopt hier niet zo makkelijk weg als in de grond van Marlborough.

Onze straat, de volvo staat voor het huis. Gelukkig een plekje voor het huis gevonden ;-)

Links de huiskamer, dan de voordeur met rechts drie slaapamers

Maar de badkamer. Oh. My. God.

Ik heb er om gelachen, ik heb het vervloekt, ik heb er zelfs een klein beetje om gehuild. Maar nu kan ik het ..... nee... ik kan het niet over mijn lippen krijgen..... wij hebben een vreselijke badkamer! En dan gaat het me niet eens om het feit, dat er vrijwel geen druk op de warme kraan staat, waardoor het een eeuwigheid duurt voordat de shampoo uit mijn haren is gespoeld. Of dat je net niet kunt doorwarmen , omdat de straal te zacht is. Het gaat me ook niet om het feit, dat  de ramen gewoon doorzichtig zijn en dat iedereen kan zien wat je uitspookt in de badkamer , met zo'n gezellig  groot raam bij het bad ( had ik je al verteld dat een van de mensen aan de andere kant van de heuvel een sterrekijker heeft, die ze "echt niet" gebruikt om bij andere mensen in huis te kijken?).
We doen gewoon  de lamellen dicht (wel wat donker) van het grote raam en ik heb vandaag plakfolie gekocht voor het kleine raam.

 Ook het feit dat de lichtknopjes aan de buitenzijde zitten (maar dan weer niet allemaal) en dat ik iedere keer vergeet welke ik moet hebben, brengt zo nu en dan ene glimlach op mijn gezicht.

Maar dan nog he ..... wacht,ik laat de foto's wel zien ( niet schrikken!)

Vloerbedekking in de badkamer.... en een bubbelbad..... verkeerde associaties!!

De vloerbedekking kan niet zo goed tegen nattigheid als dat een zeil kan....wie heeft dit ooit verzonnen? (Wederom verkeerde associaties...)

Geen slot op de badkamer, dus we hebben onze creativiteit gebruikt...

En geduld, want er is maar een toilet in huis en die is in de badkamer (hier gelukkig een stukje zeil...

Ik heb niets te veel gezegd he. Dus nu zitten Fons en ik te broeden op een masterplan, met als inzet een compleet nieuwe badkamer met afgesloten toilet en tweede toilet in de badkamer.
En anders zijn we inmiddels al dik tevreden met een afgeslankte versie: zeil erin en een aparte ruimte maken voor de wc. Fons zijn ouders komen over een paar maanden en dan willen we wit allemaal gedaan (laten ) hebben, want dat is het enige probleem: de huisbaas moet inzien, dat deze badkamer een totaal uitzichtloos bestaan  heeft en dat hij snel aan zijn einde geholpen moet worden. En voor ons als gezin van 6 is het ook wel een redelijk punt in onze dagelijkse gang van zaken.....
We houden jullie op de hoogte!

Tapanui, the edge of the forest (Marja)

Deze slogan heb ik zelf niet verzonnen. Hij staat op het naambord even buiten het dorp. En op zaterdagochtend om 8 uur waren de verhuizers er met een container  waar alle spullen in zouden moeten zitten.
Ze zijn tot een uur of drie bezig geweest om alles neer te zetten, bedden in elkaar te schroeven en de grote spullen uit de verpakking te halen.
En toen begon voor ons het grote werk. Doos na doos na doos werd opengemaakt en de inhoud moest weer een plekje hebben.

Zondag hebben we de huurauto teruggebracht naar Invercargill, de dichtsbijzijnde grote stad (5 kwartier hier vandaan). En dat terugbrengen gaat heel makkelijk: gewoon op het vliegveld de sleutel in de brievenbus gooien als er niemand is. Wat niet zo handig is, is dat je niemand kan vragen om de auto nog even open te maken, omdat je per ongeluk je telefoon nog in de auto hebt laten liggen (uit de broekzak gegleden). Gelukkig was dit met een telefoontje te verhelpen en konden we onze weg weer vervolgen. Lunch was bij Hell's pizza (ook een aanrader om daar eens de menulijst van de bekijken), omdat Fons jarig was.

Daarna zijn we weer naar huis gegaan, waar er meer dozen op ons lagen te wachten.

Nu is het dinsdag. Vrijwel alle dozen hebben een plekje gevonden, hoewel ik de komende tijd nog wel een paar dozen door moet spitten op zoek naar enveloppen, kaarten, legoplaten ed.
Fons heeft gisteren illegaal de centrale verwarming aangezet en dat is heerlijk! We hebben in ons verblijf in NZ nog nooit zo'n heerlijk warm huis gehad. En dat ondanks het feit, dat het nog niet geisoleerd is! In de jaren voor ons, heeft Tapanui iedere keer een dokter gehad voor een korte tijd. Eeen paar weken, twee a drie maanden, dat soort tijd. En iedere dokter heeft in zijn eentje hier gewoond. En dan maakt het niet uit, dat er maar een toilet is in huis, die zich ook nog in dezelfde ruimte bevindt als de badkamer. Maar nu wij hier met zijn zessen wonen, is dat toch wel een puntje. Dus dat moeten we ergens gaan aankaarten. Nieuw bubbelbad er in, toilet afscheiden, tweede toilet in de badkamer. Ik heb allen al uitgedacht, nu moet ik de huisbaas er van zien te overtuigen, dat wij dit waard zijn en dat hij dit graag voor ons wil betalen.

Hoewel het huis de stijl heeft van een huis uit de jaren 60, is het niet verkeerd. We wonen schuin tegenover de school, middelbare school is om de hoek. We hebben een vijver met vissen erin, een tuin rondom het huis, broeikas voor de tomaten (helaas is er wat glas gesneuveld, maar er wordt aan gewerkt), een moestuin en genoeg ruimte voor de trampoline!
Het internet is hier sneller dan in Blenheim, wat heel prettig is!

En nu alles is gedaan, vrijwel alles een plekje heeft en iedereen weer een beetje tot rust komt, nu is het tijd voor mij.....om ziek te worden! Dus met een dekentje voor de gashaard doe ik weinig vandaag. We zijn in Tapanui aangekomen , de reis is achter de rug.

Van Wanaka naar Tapanui (Marja)

Het werd veel te snel vrijdag. Dus dag lekker bed, isolatie en mooi uitzicht en op naar ons nieuwe thuis! De rit naar Tapanui was wederom supermooi. En bochtig. En omdat ik aan het rijden was, moeten jullie het helaas zonder foto's doen. Maar deze rit gaan we vaker maken, dus die foto's houden jullie van mij tegoed! Deze rit viel mee, Na twee uur en drie kwartier rijden reden we Tapanui in. En ik was meteen terug in Otautau! Tapanui is een klein dorp met een hechte gemeenschap. Iedereen doet alles hier samen. Zo hebben de mensen hier samen gespaard voor een nieuw gezondheidscentrum. Het heeft 10 jaar geduurd, maar in die 10 jaar hebben ze 1 miljoen dollar weten te verzamelen!

Maar goed, we hebben de auto geparkeerd voor ons nieuwe huis en zijn daarna naar school gelopen, waar we een rondleiding kregen. Tapanui heeft een kleine school met wel 7 lokalen, waarvan er eentje dienst doet als computerlokaal. Alle klassen hebben een interactief whiteboard, ipads en heel veel ruimte om van alles in te doen. Het was de laatste dag voor de vakantie, dus het was een tikkie chaotischer dan normaal. Eerste indruk? Wel ok, maar erg wennen. Maar dat is normaal denk ik. Alle kinderen hebben nu twee weken vakantie (vergelijk het met de kerstvakantie) en daarna begint de tweede helft van het schooljaar. In deze twee weken moeten we nog naar Gore, het dichtsbijzijnde grote dorp, om daar uniformen te halen. Ze hebben hier geen kindy, maar wel een creche, waar je je kind dagdelen kunt brengen. En vanaf 3 jaar heeft ieder kind in NZ recht op 20 uur opvang per week. Gratis en voor niets!

K. staat al op de wachtlijst om er heen te gaan. Tot die tijd ben ik welkom om er met hem op visite te komen, zodat hij lekker kan spelen met andere kindjes. Nu zijn mijn kinderen nooit naar de creche in NL geweest, maar volgens mij doen ze daar niet aan in NL.....

Na de rondleiding op school zijn we naar de praktijk gereden. We kregen daar de sleutels van ons huis en hebben daar gepicknickt. En toen stonden er ineens allemaal mensen op de stoep: de electricien, een lid van de trust,  de voorzitter van de trust. We hebben met iedereen een praatje gemaakt, dus we waren pas laat weer op pad naar ons logeeradres.

Wat een drama was dat!
Het was een huis wat dienst doet als bach, maar ik zou dit niemand aaraden ! Op de douche na, die was zalig. Wel jammer, dat je zowat in de wc stond te douchen en dat het douchegordijn tot op mijn knieen reikte, waardoor alles nat werd. De bedden waren zo slecht, dat de jongste telg de halve nacht heeft liggen huilen. We snapten pas waarom, toen  we ruilden en Fons in dat bed ging liggen.

De open haard was net niet voldoende om de kamers een beetje door te warmen. En zeker na die geweldige ervaring in Wanaka was dit toch wel een koude douche... Dit was met recht een nacht om nooit te vergeten! Hij komt hoog op mijn lijstje, samen met de standaard geboorte, bruiloft en partijen....



En toen werd het eindelijk zaterdag, de dag van de Grote Verhuiscontainer Met Sterke Mannen....

Uitje naar Queenstown (Marja)

Wanaka en Queenstown liggen niet zo gek ver bij elkaar vandaan. Omdat we zeer goede herinneringen hadden aan deze leuke stad, zijn we er een dagje heen gegaan. Kindlief was redelijk opgeknapt, dus dat was in onze ogen een zegeheten "op het randje verantwoordelijk" uitje.

Boven de wolken rijden, hoe cool is dat!!

We zijn langs wijngaarden gereden (staat Otago bekend om), door besneeuwde bergpassen ( voor alles is een eerste keer, nietwaar?) en we hebben wederom mooi uitzicht gehad. Het leek wel een ansichtkaart!

En we hebben het allemaal gezien... in het echt is het toch  mooier....

In Queenstown hebben we  de skyline genomen naar een hogerop gelegen deel, waarvan je een mooi uitzicht had over Queenstown en de Remarkables, de bergen waar de ski-actie is in de winter. We hebben lekker gegeten bij Winnies (heerlijke pizza!) en daarna zijn we weer terug naar Wanaka gereden. De plaatjes spreken voor zich!

Gelukkig waren de wegen goed begaanbaar

Samen in Queenstown; dat was inmiddels al 7 jaar terug!

Reis deel 2: Van Hanmer naar Wanaka (Marja)

Dit was de langste dag van de reis. Volgens de verschillende informatiebronnen (google maps, eigen ervaring en tomtom) zou de reistijd alles tussen de 5 en 12 uur duren. We hadden onze auto's dan ook rijkelijk voorzien van sprookjes, cd's, snoepjes, drinken en eten. En omdat dit voor mij de eerste keer zou worden dat ik daadwerkelijk in NZ op een echte snelweg zou rijden ( Christchurch), was ik wel een beetje nerveus. Maar het ging eigenlijk heel soepeltjes allemaal.... de kinderen hebben zich keurig gehouden, we hebben netjes om de twe en ene half uur een pauze ingelast en zijn langs waanzinnig mooie plekken gekomen. Omdat we geen idee hadden hoe alles zou gaan, hebben we geen uitstapjes gemaakt, maar er zijn absoluut plaatsen op mijn "nog-te-bezoeken-plekken" gekomen... We hebben bij lake Pukaki (even voorbij Lake Tekapo) een toilet bezoekje gehad. Waanzinnig mooi meer, waarvan de kleur heel bijzonder is....

Zucht... maar we moesten verder! Onderweg nog even een ongeplande stop gemaakt voor een echtpaar, wat met de auto van de weg was geraakt, omdat de bestuurder even in slaap was gevallen toen hij aan het rijden was. Zij hadden niets, maar de auto....oi oi oi.....

Na bijna 8 uur rijden (en pauzeren) kwamen we aan in Wanaka. Dat is een klein dorp aan het Wanaka meer. In de zomer een toeristische plek vanwege het meer en de omgeving, in de winter een drukbezochte plek vanwege de skigebieden. Dus voordat we het doorhadden, liepen we tussen allemaal mensen in  hippe ski kleding op weg naar de skigebieden, of net terug van de sneeuw op zoek naar een leuke bar voor een gezellige apres ski.
En mooi ook weer! Dit keer verbleven we in een vakantie huisje, wat in april van dit jaar pas klaar was. Dus optimale isolatie, gashaard, warme vloer, twee badkamers met vloerverwarming, twee afwasmachines, garage, enorme flatscreen tv..... hoog wauw gehalte!!

Lake Wanaka bij dag.....

..... en lake Wanaka bij ondergaande zon.....

Die avond werd het derde kind ziek, S.  in dit geval. Dus na een snelle actie naar Puzzling world maar weer eens een filmpje, lekker spelletjes spelen en genieten van de isolatie....

Reis deel 1: van Blenheim naar Hanmer Springs (Marja)

's Morgens na het ontbijt hebben we met pijn in het hart afscheid genomen van het gezin, waar we zo hartelijk waren ontvangen en die ons heerlijk hebben verzorgd. Met twee compleet afgeladen auto's  zijn we op weg gegaan naar Hanmer Springs, een klein plaatsje dat bekend staat om zijn natuurlijke zwavelbronnen.
Halverwege Kaikoura hebben we een kleine stop gemaakt bij een kleine bron, zo'n 5 minuten lopen van de snelweg (die je natuurlijk gewoon kunt oversteken hier). In de winter is deze plek een natuurlijke creche voor de baby zeehondjes. De ouders laten hun kinderen heerlijk bij de waterval achter en gaan de zee op om te jagen. De kids zijn veilig voor de orka's en vermaken zich wel in  de kleine poel, het beekje of op de rotsen. En omdat ze niet schuw zijn, blijven ze gewoon zitten. Het zijn er veel! We hebben er wel honderden gezien.

Daarna zijn we verder gereden naar Hanmer. We hebben heerlijk wat gegeten in het dorp en alvast het zwembad bewonderd. Het zijn een aantal bdaen bij elkaar, maar alles is buiten. En we keken uit om mooie besneeuwde bergtoppen..... dat zou dus rennen worden van het ene mineraalbad naar  de andere bron.
Die nacht en dag erop kwam er een enorme storm over NZ, waarbij bomen zijn omgewaaid ( het huisje heeft een aantal takken gemist) , met slagregens, wolkbreuken en regen. Niks bergen meer.... alleen maar nat, koud en naargeestig weer, zo'n echte NL herfstdag. En hoewel we wisten dat we nat zouden worden in het zwembad, konden we onszelf en de kinderen er niet toe zetten om daadwerkelijk te gaan. In plaats daarvan zijn we lekker binnen gebleven, hebben we een film opgezet en hebben we thais gehaald. Kijk, dat is vakantie!

Nou, en achter die wolken zijn dus de bergen, maar die heb ik de hele dag niet gezien....

Update (Marja)

Ik zit nu bij de gashaard aan onze eigen, grote tafel die net niet in de keuken past.  Mijn oudste dochter is net het huis doorgelopen om naar t toilet te gaan ( de enige in dit huis) die in dezelfde ruimte staat als de enige badkamer..... Met verhuisdozen verspreid door het hele huis zijn we dan nu eindelijk aangekomen in Tapanui. Maar eerst hebben jullie het reisverslag nog tegoed van me....

Verhuizen met Murphy (Marja)

Dinsdag was D-day. Verhuizen naar vrienden en de verhuizers binnenlaten op Davidstreet. Eigenlijk ging de dinsdag niet al te slecht. helaas ene zieke thuis, maar er was oppas voor de hand dus daar kon ik mee leven. En toen kwam woensdag.

Verhuizers waren wederom op tijd, maar de container was er niet. En aangezien alle spullen waren ingepakt, was er niet veel anders te doen dan wachten. En wachten deden we. Want de container was er niet om 7.30, niet om 10.00, niet om 12.00, maar pas om 13.00. En het bedrijf die de containers levert, had voor het gemak  de container maar op de aanhanger gelaten in plaats van het op de grond te zetten, waardoor het inladen langzaam ging. En dan was er nog de motor.... die werd  eerst in een krat gezet. De krat werd in een bestelbusje gehesen, waarna de bestelbus keerde en zo met de achterkant bij de container kon.

Ondertussen was ik Belnheim door aan het rijden voor de laatste dingen en boodschappen. En aangezien het inladen van de container vertreegd was, kon de tapijtreiniger niet zijn werk doen. Dus die moest verzet worden naar vrijdag, terwijl ik donderdag de sleutels zou inleveren. Zoonlief was ondertussen vergeten dat zijn nieuwe schoenen nog op school stonden ( buiten het lokaal), ik vergat mijn bril toen ik koffie ging drinken bij een buurvrouw en ondertussen was mijn zieke kind zat van het geheen en weer van mij (want zij moest mee...)

Verhuizers waren om 17.30 weg. Kinderen ondertussen bij Subway snel wat laten eten, daarna snel in bad en naar bed, want die hadden de afgelopen nachten slecht geslapen. 's Avonds nog weer terug naar David street om te zuigen en de straatjes aan te vegen.

Vanmorgen wilde ik de sleutels inleveren, maar toen kreeg ik bij het bureau te horen, dat alleen Fons het formulier mocht invullen en niet ik. Bovendien stond de meneer van het zwembad klaar om alles in orde te maken (iets waar ik al weken achteraan aan het bellen was geweest ,maar waarvoor ik nog niemand had gezien), maar omdat ik de hoofdschakelaar uit had gezet, kon het filter niet aan. Dus eerst naar Fons voor dat %$#@# formulier,  daarna stroom aanzetten, formulier weer  inleveren op dat kantoor, naar school voor afscheids morning tea van S. , door naar logeeradres om de jongste te voederen, toen naar school voor afscheidslunch van de oudste twee kids, nog even een snelle kop koffie bij een vriendin, terug naar school om de kinderen te halen en toen..... kreeg ik een telefoontje van het verhuurbedrijf.

Ja, het huis was schoon. Zeer schoon zelfs!  Maar er zaten nog vingerafdrukken op de afwasmachine, er lagen nog stofjes in de keukenlaatjes en er waren een paar plakkerige plekjes in de vloer in de kast. Bovendien lagen er blaadjes in de garage en op het grasveld (serieus, daar maakte ze een punt van). De man van het zwembad had voor 60 dollar aan chemicalien in het zwembad gegooid (dei allemaal nog in de garage lagen, omdat we geen zwembad hebben in Tapanui), die moest ik nog even betalen. Of ik nog even terug wilde komen om al die klusjes te doen? Zou me hooguit een uurtje kosten..... Ik heb toen iets heeeeeeel naars gedacht, maar dat zal ik hier niet herhalen.

Het zou me 25 dollar kosten om dat allemaal te laten doen door schoonmakers.  Ik voel me gepakt. Als ik tegen haar zeg dat het allemaal (nu volgt er een lelijk woord, bedenk er een en vermenigvuldig dat keer 10)  is en dat ze het in een zeer donkere plek kan stoppen, krijgen we onze borg niet terug. En dat weet ze. Maar als ik dit van te voren had geweten, had ik foto's genomen op het moment dat we het huis binnen kwamen. Want het huis is nu schoner dan dat het was toen we aankwamen. Maar goed, iets met loslaten en haar ergens in laten zakken ...... Op naar Hanmer Springs morgen!

De kinderen hebben trouwens een geweldige dag gehad op school. Ze hebben heel veel knuffels, tekeningen, kaarten en kadootjes gehad. Een superafscheid gehad!

Inpakken en.... (Marja)

De afgelopen dagen ben ik druk bezig geweest met inpakken, schoonmaken en sorteren van spullen. We zitten nu bij vrienden in huis en het dringt nu tot me door, dat we nu echt weer gaan verhuizen. Weer......S. was de laatste tijd erg positief (te positief naar ons idee),  maar vanavond kwam het er bij hem eindelijk uit: hij wil niet weg (net als de andere kids). Jeetje, wat is dit toch moeilijk!

Zo schoon is ons huis al een hele tijd niet geweest....

En bovenop alles, kwam er totaal onverwacht een uitnodiging om mee te gaan met een afscheidslunch voor mij! Ik zit toch meer in de gemeenschap dan ik dacht.
Maar dat maakt afscheid nemen toch wel lastig hoor....

Morgen komen de mannen alles inpakken en donderdag gaat alles de container in. En dan gaan we zaterdag op vakantie! Daar hebben we heel veel zin in en daar gaan we dan maar voor.

Ik moet even zien hoe en wat voor internet we hebben, maar tot snel!