Southern Field days (Marja)

Twee weken terug werd ik door een vriendin uitgenodigd om mee te gaan naar de field days. Nu had ik daar toevallig al eerder in die week wat over gehoord, maar echt snappen wat het inhield wist ik toen nog niet.
Het scheen een groot evenement te zijn in Waimumu. Ook daar had ik nog nooit van gehoord, dus ik ben op die dag echt al heel wat slimmer geworden vond ik zelf.

Wat is het nu? Ik denk, dat je het zou kunnen vergelijken met een soort van (maar dus absoluut niet) huishoudbeurs voor boeren.  Om het jaar wordt het gehouden in Waimumu (bleek mar op 40 minuten rijden hiervandaan te zijn), het andere jaar is de beurs in Christchurch meen ik.

Het was voor mij  het doel ( en de uitdaging) om als local gezien te worden en om niet op te vallen. Dus oude spijkerbroek aan, geen nette schoenen maar mijn lekkere sneakers, warm jack aan (want alles zou buiten zijn) en een rugtas om met koekjes voor bij de thee. Ik was er klaar voor!

Ik werd opgehaald door mijn vriendin met haar moeder. De rest zouden we daar op het veld ontmoeten. En toen we bij Waimumu aankwamen viel ik wel even stil. Ik heb hier in NZ nog nooit zoveel auto's op een parkeerveld/wei zien staan! Echt, het parkeerterrein van de Efteling is er niets bij! Helaas stonden er niet in het veld allemaal handige palen met letters en/of cijfers erop. Dus ons orientatiepunt was iets als: ingang drie, rechts van de drie eucalyptusbomen (niet helemaal full proof, maar goed genoeg). Ik stapte uit de auto en zonk tot aan mijn sokken weg in de modder. Met een lichtelijk gevoel van paniek (geen drijfzand??!!) wist ik me los te wrikken en terwijl we naar de ingang liepen was ik vurig aan het hopen, dat de modder alleen buiten de hekken was.  Binnen zouden de paden vast ijn aangeharkt, met houtsnippers bestrooid en rolstoeltoegankelijk zijn gemaakt.

De realiteit was anders. En pas binnen de hekken zag ik hoe ontzettend toeristisch ik gekleed was: vrijwel ie-de-reen liep op van die echte boerderijlaarsen (geloof me, als je hier woont zie je het verschil tussen laarsen en boerderij laarsen. Met mijn veters extra vastgesnoerd ben ik als gibberend en glijdend over/door de paden gegaan om te kijken naar de dingen die er uitgestald stonden.

tsja.....beter voorbereid dan ik dus...

Je ziet het goed: ik had WITTE schoenen aan... en mijn bergschoenen stonden thuis in de kast (anders zouden ze maar vies worden he.....zonde!)

Er stonden heel veel apparaten, waarvan ik niet eens wist dat je daar apparaten voor nodig kon hebben, zoals het "tailen" van de lammetjes. Want schapen worden geboren met een staart. Maar omdat daar veel poep aan blift hangen en dat niet zo lekker smaakt in het vlees, worden de lammeren allemaal " getaild" : er wordt een soort van elastiekje om de staart gedaan  waardoor de rest van de staart geen bloed meer krijgt, necrotiseert en afsterft. Of een "iets" om je te helpen met het schoonmaken van de billen van de schapen, wat zo eens in de zoveel tijd gebeurt. Of een maaimachine. En nog heel veel meer apparaten, die er in mijn ogen uitzagen als martelwerktuigen. Er was echter ook een machine die ik wel kende: de melkrobot! Want die had ik gezien bij de open boerderijdagen  in NL. En het was voor het eerst, dat dit apparaat hier op de beurs stond; ik had hier dus een heuse primeur!


Kijk even hier voor een indruk van wat ik gezien heb, dan weet je (net als ik nu) een beetje waar het allemaal over gaat op die dagen. Sommige kinderen gaan er met de school heen als soort van uitje, op andere scholen is dit een legale reden om niet naar school te komen, voor weer andere scholen is het een onderdeel van het curriculum en moeten de kinderen er verplicht heen.

Ik vond het een enorme belevenis en hoewel wij niets met het boerenbedrijf te maken hebben, wil ik over twee jaar toch ook wel met de kinderen heen (en iemand die  er verstand van heeft, zodat die me kan infuisteren wat welke machines nu eigenlijk doen..)

Triathlon (Marja)

Weken naar toe getraind en gisteren was het dan zover: er werd een triathlon gehouden in Tapanui!

Er was keus genoeg voor iedereen: ploegen, individueel, duathlon, triathlon, wandelen of rennen, fietsen en meer. Er waren verschillende afstanden en routes te volgen.

Wij waren als ploeg vertegenwoordigd: the flying Duych women. Met mij als eerste tijdens het zwemmen, B. op de fiets en ten slotte E. die de afstand zou gaan rennen, waren we er helemaal klaar voor. En het weer ook. Van 14 graden de dag ervoor, stonden we nu te schuilen voor de zon omdat het zo heet was.

We waren ingedeeld bij de kinderafstand, omdat het grootste eel van de ploeg kinderen waren. Ik had plechtig beloofd, dat ik rustig aan zou gaan zwemmen, om niet te veel uit te lopen.
Toen het startsigbaal ging, ging ik van start. Ik zwom langs de kant, met een meisje naast me, die mijn leidraad zou zijn. En zij had er een behoorlijk pittig tempo in, dus ik moest gas bijgeven in plaats van rustig aan zwemmen. Dat was eigenlijk wel een tegenvaller natuurlijk, want ik was er niet gekomen om moe te worden. Maar goed, ik hoefde maar drie baantjes te zwemmen en toen mocht ik het water uit.

Toen ik naar mijn slippertjes liep zag ik, dat het meisje naast me waarschijnlijk over een jaar of 6 de nieuwe Inge de Bruijn gaat worden, want alle andere kindern warne nog driftig aan het spartelen in het water. Ik ben op mijn dooie gemakje naar de fietsen gelopen, waar mijn ploeggenootje stond te wachten op me. Maar door een van de orginanisatoren was ze al weggestuurd, omdat die dacht, dat ze met de duathlon mee zou doen (en die waren net daarvoor gestart).

Restte ons niet anders dan wachten totdat ze de heuvel op kwam fietsen om de renner aan te tikken. En in de hitte ging E. samen met Fons op pad, drie kilometer rennen.

Nadat iedereen gefinisht was werd de prijsuitreiking gehouden. En wat bleek: we waren gewoon vet eerste geworden! (oke, we waren het enige team in de catagorie, maar dat mocht de pret niet drukken; eerste is eerste!)

En daarna werde er traditiegetrouw spot prices uitgedeeld. De namen van alle deelnemers gaan in een grote hoed en er worden lootjes getrokken. Degene wiens naam genoemd wordt krijgt dan een prijs.
Dus zo gingen we naar huis met niet alleen de eerste prijs met de triathlon, maar ook nog twee leden van het team die een spot price hadden gewonnen (iemand een idee wat het NL woord hiervoor is?).
Helaas was ik het enig teamlid die niet zo'n prijs had gewonnen, maar ik heb het erg leuk gehad.

Staat toch weer leuk op mijn cv: triathlon in Tapanui in de ploeg gewonnen.....

Tapanui communicatie (Marja)

Er wordt hier op een bijzondere manier gecommuniceerd. Heel anders dan wat ik gewend ben, maar dat komt misschien omdat ik een Nederlandse ben en dit niet gewend ben.

Ik zie het meer als gebrak ana communicatie zeg maar. Ineens was de speelgoedbibliotheek weg en hoorde ik via via, dat ze verhuisd waren. Ineens  was hij weer open. de openingstijden heb ik van horen zeggen, want nergens kun je vinden wanneer hij open is.

Er is een leuk cafeetje in het dorp, Chisel genoemd. Ook die was ineens dicht en via via (het alom bekende roddelcircuit dus), hoorde ik, dat de eigenaresse er mee gestopt was en dat twee werkneemsters de tent gingen overnemen. Maar die overgang is niet helemaal soepeltjes verlopen. Maar dit heb je niet van mij natuurlijk....

En toen opeens zag ik dit in het plaatselijke krantje :

 

Tof natuurlijk, maar welke maandag is dat dan? En zijn er nog andere openingstijden?


Nog een voorbeeldje. E. had het erg goed gedaan met zwemmen op school. Zo goed, dat ze zich gekwalificeerd had voor een regionale zwem meeting. Ik kreeg daarvan een keurig briefje mee:

Helder en duidelijk. Natuurlijk mocht ze meedoen van me! Maar toen ik dat vertelde aan de juf en zij me drie keer vroeg of ik zelf kon rijden, vroeg ik me toch af of ik iets gemist had in het briefje.  Want het zwembad van Tapanui is 1 minuut lopen van ons huis...

Bij navraag bleek, dat de werdstrijden in Balclutha zouden worden gehouden, op een uur rijden hiervandaan.


O..... dat stond niet in het briefje...... Maar wie A zegt.... dus ik ben nu bezig om  dingen te  regelen, zodat ik kinderen kan meenemen, die ook nog allemaal gevoed moeten worden en redelijk op tijd weer thuis zijn om wat slaap te kunnen krijgen.

Want het is ook wel stoer: meedoen met regionale wedstrijden voor de basisscholen.

Nu moet is alleen nog uitvinden wanneer er weer nieuwe uniformen te koop zijn bij seasons, eens informeren waar ik grof vuil zou kunnen inleveren en waar die schoonheidsspecialist zit die iedere keer pittig adverteert, maar geen contactgegevens heeft achtergelaten. Alleen de openingstijden, dus dat is dan wel weer handig.

Het komt denk ik, omdat iedereen ervanuit gaat, dat iedereen alles toch wel te horen krijgt. Of via de krant, of vie het roddelcircuit. Waaruit ik trouwens gisteren heb vernomen, dat ik in NL een bakkerij had. Nu vind ik bakken erg leuk, maar als mensen gaan zeggen dat ik een bakker ben, voelt dat toch wel bijzonder. Maar een ander deel van het dorp weet, dat ik verpleegkundige was in NL. Ben benieuwd hoe het gesprek gaat tussen mensen met informatie A en informatie B. Daar zou ik wel eens stiekem bij willen zijn. Maar ik beschouw het als een groot compliment! Althans, als er gezegd wordt dat ik een goedlopend bedrijf had natuurlijk....... anders moet ik het toch maar bij verplegen houden vrees ik....

Kamp (Marja)

Volgende week gaat E., de jongste  dochter op kamp. Naar Queenstown dus he. Dinsdag ochtend gaat jaar 5 en 6 op pad, om op vrijdagmiddag weer thuis aan te komen. Omdat scholen niet zomaar op kamp mogen gaan om het op kamp gaan, wordt er aan alle keren kamp een educatieve inslag gezocht. Dit jaar is het onderwerp de invloed van toerisme op de werf van Queenstown.

En hoe kun je beter het toerisme onderzoeken  dan zelf de toerist uithangen? Dus ze gaan ze op bezoek bij een wijnkelder, de wijngaarden rond Queenstown. Ze gaan varen met een ultrasnelle jetboot over de rivier, ze gaan het Wakatipu meer overvaren met een stoomboot en ze gaan kijken bij een bungee jump. Ze gaan een dagje op bezoek in Arrowtown, een oud mijnwerkersdorpje waar Fons over drie weken gaat finishen als hij de motatapu marathon heeft gerend.

Ze gaan met de gondola de berg op en dan met de luge (soort bobsleebaan) weer naar beneden.
En net als met B. het geval was ruim een jaar geleden, kon ik eigenlijk alleen maar trots zijn, dat ze gaat. En natuurlijk een tikkie jaloers hoor, natuurlijk ook wel.

En zo'n trip kost geld. De kinderen worden hier gestimuleerd om door middel van fundraising geld op te halen. Al het geld wat ze zelf binnenhalen, wordt dan in mindering gebracht van je eigen kosten. Zo is er een kind in de klas van E., die het volledige geld zelf opgehaald heeft door middel van klusjes doen, meedoen met de fundraisers en meer creatieve maniern om geld op te halen. Het grote voordeel is, dat de ouders niets meer hoeven te betalen aan de reis. En als je meer ophaalt dan dat je nodig hebt , wordt alles in een  potje gestopt tot het volgende schooljaar. En als  je naar de middelbare school gaat, neem je het potje gewoon mee naar de middelbare school. Want ook daar zijn er reisjes die betaald moeten worden. Zo gaan ze skien in jaar 7 en 8 en in jaar 12/13 gaan ze zelfs op reis naar Australie! Ik denk, dat ik ervoor moet gaan zorgen, dat ik mee ga op dat reisje als ouderhulp. En dat ze dan ook het onderwerp " toerisme" hebben  als educatieve inslag. Ik ben er klaar voor, no worries!

Ballonnetje oplaten (Marja)

In de politiek hier zijn ze ook niet vies van wat ballonnetjes oplaten. Gewoon, een belachelijk idee roepen en zien wat er gebeurd. Weinig protest?  Dan gaan we dat er doorheen drukken zonder dat de gevolgen duidelijk overdacht zijn.

Ik denk, dat dit gewoon een wereldwijd fenomeen is. Een van de ministers hier wil niet de boeken in gaan met een kwartje dat naar hem genoemd is, rekening rijden of iets met huizenprijzen, bezuinigingen of wat anders.

Waarschijnlijk heeft de beste man het er al wekenlang met zijn vrouw over gehad. Hoe zou hij nu zijn naam de geschiedenisboeken in kunnen laten gaan? Eerlijk is eerlijk, de geschiedenis van NZ gaat  nog niet zo heel ver terug , dus er is meer dan genoeg ruimte om de boeken met feiten en fabels wat dikker te maken. Het moest wel iets pakkends zijn, iets populairs, iets waar het liefst ook nog geld mee te verdienen zou vallen. Veel geld dus, dat dan weer de economie terug ingepompt kan worden.

Ik bedenk me dan, dat die twee mensen er wekenlang over gedacht hebben, discussie hebben gevoerd, voors en tegens tegen elkaar opgewogen hebben  en toen iets van een top drie hebben samengesteld. Dit alles natuurlijk in het diepste geheim, want stel je voor als een vijandelijke collega er ineens met de prijs vandoor zou gaan. En met al die afluisterschandalen hier zullen ze er met elkaar in geheimtaal over gesproken hebben. Geen sms, geen email, tenzij volledig versleuteld. Want een politicus is altijd met Belangrijke Zaken bezig en zal dus eigenlijk altijd per definite afgeluisterd kunnen worden.

Maar uiteindelijk zijn ze er dan toch over uit; Het Plan. Wel met een beetje aandringen vand e vrouw, want zij vond dat dit het beste idee was. Ze had er toch al een hekel aan en als je dan de macht heb om dingen te veranderen, kun je maar beter beginnen met de dingen die jezel het meest irriteren, toch? Hij had vast nog even getwijfeld, maar als goede ministersvrouw had ze geweten hoe ze zijn twijfels moest wegnemen.

En nu was dan het moment daar. Met de binners in de knietjes werd het proefballonnetje opgelaten. Wat dacht NZ ervan om een andere vlag te nemen? Niet meer met dat blauw wat ontzettend veel op de Austraische vlag lijkt, maar iets met een eigen identiteit.

....

Dit was dus een serieus artikel in de krant he. Ik heb nie

t echt veel reacties gelezen op dit bericht, wat twee dingen kan betekenen: of de kiwi's kan het niet schelen, of ze weten niet hoe ze een reactie op een nieuwsberchit moeten plaatsen.

Er waren wel meteen een paar enthousiasten die aan de slag zijn gegaan  om een ontwerp te maken. Want dit is natuurlijk een uitgelezen kans om wereldberoemd te worden! Hoe vaak krijg je als artiest de kans om het wezen van een land in zijn essentie in een vlag samen te vatten?

Hier even de verschillende vlaggen:

De vlag van NZ

 

 

 

... en de vlag van Australie

... en  een ideetje voor een andere vlag! Zegt het allemaal!

En oh ja: noo zillun ( op zij Nederlands Nih zihllon en dan alles met je tanden op elkaar zonder je lippen te bewegen) is hoe kiwi's Nieuw- Zeeland uitspreken.
Helemaal goed toch? Leuk, met zo'n uitgestorven moa , een kiwi met een possum val, bergen en vulkanen, een pie (hartige taart met vooral veel vlees) en wat leuke versiering. Jammer dat we hier geen recht hebben om te stemmen, adners was ik er zeker voor gegaan ;-)

Vrij(heid) !

Fons is om de week op vrijdag vrij en sinds kort zit de jongste dan op de opvang. Dat betekent vrijheid! En dan kun je ineens zoveel doen samen, dat je het even niet weet. Nu was het mooi weer en hadden we de eerste bestemming voor deze "spijbeldag" al snel ingevuld: we zouden gaan fietsen!

Nu moet je je niet voorstellen, dat  we dan gezellig op onze sparta met springen en dan gezellig 10 kilometer wind mee fietsen. Nee, dit was Echt Fietsen Op Een Echte Fiets. Omdat we zonder fietsen naar NZ zijn gekomen,  hebben we de afgelopen jaar zo zoetjes aan voor de kinderen een fiets gekocht. En daarna voor mij, zodat ik dat kon gaan doen ipv hardlopen. En nu had Fons er dan ook eindelijk eentje en konden we op pad. We zouden een van zijn hardlooprondjes doen die " maar" 20 kilometer lang was met " maar een of twee" serieuze heuvels.

Gelukkig leer ik ook van ervaringen uit het verleden en zijn we dus heel rustig begonnen. Want a: ik wist dat ik met een uberfitte man zou gaan fietsen en b: een heuveltje die te doen is als je getraind bent en de benenwagen gebruikt is totaal wat anders als dat je hem fietst.

Ik heb genoten. De eerste 8 kilometer in ieder geval. Daarna was het ook wel leuk, met ene man die heel lief tegen mij praatte en ik die tussen het hijgen door wat antwoorden eruit wist te persen. Maar met 16 kilometer op de teller was ik er he-le-maal klaar mee. Het trappen ging zwaar, Fons ging te snel en maakte allemaal belachelijke opmerkingen (ik weet het, ze waren eigenlijk best wel grappig , maar ik had op dat moment een andere mindset) en ik wist wel allemaal leuke opmerkingen om terug te zeggen, maar ik was bang dat mijn hart zou stoppen als ik mijn zuurstof zou gebruiken om antwoord te geven. De afspraak was, om op het tweede hoogste punt even te stoppen voor een selfie.

Nu heb ik daar niet zo gek veel ervaring mee, maar het is uiteindelijk gelukt! Ik met een knalrood hoofd, dat bijna uit elkaar springt  en Fons, glimlachend als altijd alsof er niets aan de hand is.

Eehhh..... wel een mooie blauwe lucht!

Het ergste is achter de rug, de zuurstof komt weer bij mijn mond: smile!

Tadaa, gelukt!

Ik heb heel hard geroepen, dat ik volgend jaar de motatapu wil gaan fietsen. En na vandaag, na een rit over asfvalt met nog geen 20 kilometer achter de rug kan ik alleen maar denken: waar zaten mijn hersenen toen ik dat riep! of, in het Engels : OMG!

.....

Maar ergens ook wel stoer. Ik ben gewoon in  een uurtje tijd  van ons oude huis in Heemskerk naar het centrum van Alkmaar gefietst! En geloof me: dat was in NL wle het laatste wat ik zou doen: gezellig even op de fiets naar Alkmaar. Nu zou dat betekenen, dat ik ookweer terug had moeten fietsen, maar toch. Hier is een fiets met 24 versnellingen niet zo'n gek idee. Met al die heuvels heb ik ze dnek ik ook allemaal minimaal twee keer gebruikt. Nu ben ik een tikkie aan de stijve kant (maar naar de sportschool gaan was waarschijnlijk ook niet zo'n slim idee), maar ik heb genoten!
Zo'n spijbeldagje smaakt absoluut naar meer!

Back to school (Marja)

De eerste volle week van het schooljaar zit er op; de kop is eraf.
Afgelopen maandag bracht ik vier kinderen weg: E. en S. op weg naar de basisschool, waar E. haar laatste jaar gaat doorbrengen. Ze is nu een senior en dat voelt erg groot; voor haar en voor mij. Het was dan ook wel even zoeken in de klas met een andere juf, ander lokaal en nieuwe kinderen voor een deel. S. had daar minder last van. Zodra zijn tas met (al die keu-rig gekafte schriften) in zijn bureau was geleegd, was hij buiten spelen met zijn vrienden en kon ik hem niet vinden om gedag te zeggen. Met de oudste was het weer een heel ander verhaal: in haar gloednieuwe uniform gingen we op weg naar Blue Mountain College, om haar bij het juniorblok af te zetten. Een beetje witjes, erg stilletjes liep ze naast me. Toen we bij het juniorblok aankwamen, zag ik nog meer kinderen met dezelfde kleur en uitdrukking. Gelukkig, ze stond er niet alleen voor.

Bij mij kwam de eerste dag middelbare school ook weer naar boven: veel te veel lokalen, verschillende docenten, allemaal nieuwe vakken en geen idee wanneer je waar verwacht werd om wat te doen. Bij mij is het helemaal goed gekomen, voor haar hoopte ik hetzelfde. Na haar was het de beurt aan de jongste. Hij gaat tot aan de zomervakantie drie dagen in de week naar kidzway en twee ochtenden met mij mee naar playcentre. Dus we hoeven ons niet te vervelen zeg maar.

De kinderen waren vrijdag als vanouds moe en zeer moe. Na een week van alle indrukken (en ineens weer Engels spreken en horen, luisteren en doen) en 's avonds nog in het vakantieritme blijven hangen (want ineens bedacht het weer: de school s begonnen, dus nu zetten we het mooie weer aan!), zaten Fons en ik vrijdag avond met moeie kinderen aan de tafel.

Maar al met al een geslaagde eerste week. En ik ben echt wel retetrots op mijn oudste dochter, die met haar 10 jaar een van de jongste leerlingen is. En dan ook nog een brugger. Die nu scheikunde krijgt, Maori (zooooo jaloers op!), wiskunde, food and fabric, houtbewerken  en meer. Die nu echt huiswerk krijgt, in augustus op skikamp gaat en daar heel veel zin in heeft.

Kleine kinderen worden groot en zo hoort het ook. Maar dit is toch wel een tikkie sneller dan ik me had voorgesteld!


Nu is het zondag en na een weekend hangen en genieten van het weer is het dan echt over. Morgen gaan we er weer voor. Nog tot pasen, dan is de eerste term voorbij en hebben we weer twee weken vakantie!