Spijbeldag (Marja)

Ik had me er al een ruime week op verheugd: mijn eigen spijbeldag! Op maandag, na het drukke weekend dat we achter de rug hadden, was ik van plan om even een dagje voor mezelf in te plannen. Ik zou de kinderen naar schoolbrengen en naar de opvang en me dan met een kop thee onder een deken op de bank gaan installeren met een goed boek.  Het avond eten zou ik simpel houden, de was kon wel een dagje wachten en ik zou misschien zelfs uitgebreid gaan douchen zonder gestoord te worden door een of meerdere kinderen. Normaal gesproken is maandag mijn boodschappendag in Gore. Maar omdat B. daar op zaterdag netball speelt, combineer ik dat.

De wekker ging en vol goed moed stapte ik uit bed, mijn hoofd al bij het spannende boek dta ik aan het lezen was. Maar nadat mijn telefoon aan was gezet, kreeg in een belangrijke text binnen. Omdat het aan het sneeuwen was, zou de school niet om 9, maar om 10 uur beginnen.  Oh ja, dat was ook zo. Hier in dit deel van NZ zijn er geen strooiwagens die rijden, geen sneeuwschuivers die over de gravelwegen glijden om die begaanbaar te maken voor de boeren, melkwagens  en schoolbussen die er gebruik van maken. Regel is: als de schoolbussen niet kunnen rijden, dan gaat de school ook niet open.

Oke, dat betekende dus, dat mijn spijbeldag een uurtje later zou gaan beginnen. Geen probleem.  Maar het bleef sneeuwen en een half uurtje later kreeg ik het volgende bericht: tapanui basisschool is dicht vandaag. Zucht. En na een belletje naar Blue Mountain College bleek dat ook mijn oudste dochter vrij had. En inderdaad, ook de kinderopvang was gesloten, omdat het personeel niet naar Kidzway kon komen.

En zo besloten we het maar om rustig aan te doen. In pyama ontbijten, maar ondertussen werd er al naar buiten gekeken, want de slee beneden moest toch eindelijk weer gebruikt worden!
 Om kwart voor 9 beld Fons vanaf de praktijk. De receptioniste kon niet komen, omdat er twee vrachtwagens  op de weg naar haar huis vastgelopen waren. Of ik misschien....

En zo bevond ik me om 9:00 uur in een steenkoude receptie ( oud gebouw, zo lek als een mandje) met een dikke trui aan achter de telefoon, terwijl mijn kinderen in een behandelkamer met hun jas aan  de resten van hun ontbijt aan het wegwerken waren.  Iets in mij zei, dat die spijbeldag van mij toch anders zou gaan lopen dan ik had gepland.   Gelukkig voor mijn kinderen  ( en natuurlijk ook voor mij ) kwam om 11:00 uur de receptionisten en konden we naar huis. De kinderen doken met de slee de tuin in, terwijl ik de ontbijtspullen ging afruimen en een kopje thee voor mezelf ging zetten. Had ik die in ieder geval binnen. Zo rond de lunch kwam iedereen nat, vies en verkleumd binnen. Allemaal schone kleren, lekker wat te eten en daanra maar even het dorp in voor wat boodschapjes.

Ik wilde per se die uitgebreide douche. Dus de kinderen kregen het laatste stukje verjaardagstaart terwijl ik me stilletjes uit de voeten maakte. De eerste 3 minuten waren zalig! Daarna moesten er kinderen plassen, poepen, kregen ze ruzie en hadden ze vragen over hun huiswerk. Die uitgebreide douche werd dus ingekort naar een snelle, efficiente wasbeurt.

Nadat alle vragen waren beantwoord en de ruzies waren beslecht,  gingen de kinderen weer buiten spelen. Het regende inmiddels. De mooie, witte sneeuw veranderde in een gore slurrie, die op de schone kleren van mijn kinderen  een interessant patroon achterliet. Zeker toen ik zag, dat ze in de slurrie nog een poging deden om sneeuwengeltjes te maken. Op dat moment gaf ik me gewonnen. Die spijbeldag (het was inmiddels 4 uur 's middags)  zou er niet meer van komen.  Zuchtend gaf ik mijn kinderen opnieuw schone kleren en stopte de rest in de wasmachine.  En als ik dan toch bezig was, kon ik net zo goed iets minder makkelijks maken voor het avondeten.

dit was 's morgens om half 8....

gelukkig zie je de schapen nog wel.....

Wat zou nu dan de wijze les kunnen zijn die ik hieruit kan halen? Niet meer het universum inroepen dat ik een dag voor mezelf wil? Of zou het universum mij duidelijk willen maken, dat ik nooit een "ik-dag" kan hebben als ik thuis ben en dat ik een vakantie naar Fiji moet boeken om zou ongestoord te kunnen genieten van een uitgebreide douche nadat ik op een hagelwit strand mijn boek heb uitgelezen?
Ik ben er nog niet helemaal over uit, maar zodra ik dat weet, laat ik het jullie weten!

Taart! (Marja)

Omdat ik er geen genoeg van kan krijgen, ben ik zaterdag wederom de keuken ingedoken om een verjaardagstaart te maken voor mijn oudste dochter. Elf jaar alweer! En omdat het haar feesteje was, mocht zij kiezen wat voor taart ze wilde eten. Het werd een white chocolate mud cake.

Die zit zo vol met eh....spul, dat volgend het recept je onmogelijk kon testen of de taart gaar is door er met een prikker in te prikken. Veel boter, suiker en witte chocolade in het beslag en na het bakken moest de taart gedecoreerd worden met een witte chocolade ganache.

hij was niet te zoet ( ik had er 150 gr minder suiker ingedaan dan het recept zei), maar man, wat vulde die taart!

Ik had tot ver na lunchtijd geen plekje over voor een normale boterham.

De verjaardag zelf is gezellig verlopen. Het was buiten nat en guur, ideaal om binnen lekkere dingen te eten, rond te lopen in je pyama en 's avonds ook nog lekker pasta te eten. Het ijsje als toetje heb ik overgeslagen, ik had meer trek in de warme chocolademelk met marshmellows (geen slagroom hier in NZ).

Maar met die koude dagen nodigt het wel weer uit om lekkere  kruiden te gebruiken als kaneel en warme stamppotten te eten. Ik heb pas ontdekt dat ze hier ook stoofpeertjes verkopen, al moet ik er wel een half uurtje voor rijden naar de boomgaarden in Roxburgh. Hopelijk hebben ze daar ook kale: boerenkool!
En samen met een rookworst die je hier kunt kopen in de supermarkt fantaseer ik eventjes verder: ik ben  thuis in een Unox reclame: heerlijk huiselijk en Nederlands!  Ik hoor het muziekje in mijn hoofd, kijk uit het raam naar mijn kinderen die met roze wangen naar binnen komen om zich op te warmen na de barre tocht van school.  Alleen zijn mijn kinderen thuis voordat ze koud kunnen worden  En lopen wij binnen in huis  met drie lagen aan, omdat er door gebrek aan isolatie niet warmer wordt dan 16 graden in huis. En omdat we vegetariers in huis hebben, is gezamelijk een rookworst eten ook niet echt aan de orde. En veel kiwi's zien boerekool nog als veevoer; dat is iets wat je de koeien voert in de winter.  Bovendien is de rookworst niet van Unox maar van Verkerk.

Maar op die kleine puntjes na, is het echt Hollands Unox reclameweer..... gezellig....

Cheesecake Challenge (Marja)

Vorige week vrijdag hadden we een afscheidsfeest van vrienden die gingen verhuizen. Ze gaan weg uit Tapanui en een nieuw boerenbestaan opbouwen in een plekje vlakbij Dunedin.

Het idee was simpel: verzamelen in een grote hal, iedereen een plate mee en dan lekker eten en drinken met zijn allen. Inmiddels ken ik de gebruiken een beetje, dus mijn plan was om snel een paar wraps in elkaar te draaien en van te voren wat met de kinderen te eten, zodat ze niet hangry (mix van angry en hungry) zouden zijn als we weg zouden gaan.

Helaas voor mij veranderden de plannen een beetje, toen ik werd gevraagd om de farewell cake te maken. Omdat ik nu eenmaal niet zo makkelijk nee zeg, belde ik eerst even op om te vragen wat het idee was. We hebben van de zomer namelijk een afscheidsbbq meegemaakt en die afscheidscake was genoeg om 50 mensen van taart te voorzien. En ik kan best een taart bakken, maar mijn max ligt echt op een man of 12, meer niet. Gelukkig was dat geen probleem en kon ik gaan plannen.

Ik zou een cheesecake maken en daarop het farewell gedeelte zetten. verder was ik nog een recept op internet tegengekomen die ik graag wilde uitproberen. Het probleem met het bakken van taarten is namelijk, dat wij dan met veel taart blijven zitten en mensen moeten vinden, die de restjes voor ons willen opeten. Anders eten wij alles weer op en dat vinden onze spijkerbroeken op een gegeven moment niet zo'n heel groot succes meer...


Goed, de donkere chocolade cheesecake was geen probleem. Een beetje goochelen met gelatine, pure chocoalde en creamcheese, een bodem maken en redelijk snel stond die op te stijven in de koelkast. Die andere cheesecake was een ander verhaal. Die werd namelijk gebakken in een bak met water in de oven. De truc is, om de vorm waterdicht te maken door  met alufolie een extra bak om de bakvorm te maken, zodat de bodem niet volloopt met water. Anders zou je een enorm zompige koekbodem krijgen en dat is nou net niet de bedoeling.

Donderdagavond stond ik in de keuken de bodem te bakken, alufolie om de springvorm te doen en 900 gram aan creamcheese voor te bereiden. Na twee uur bakken en afkoelen haalde ik de vorm uit de oven. En tot mijn grote schrik droop en een straaltje water uit de bakvorm.
Die cheesecake kon ik natuurlijk iet met goed fatsoen als afscheidscake neerzetten vrijdag!

Over naar plan C. ik zou vrijdagochtend snel een extra vorm halen (want die had ik niet meer over) en zou dan een derde cheesecake gaan maken, eentje met witte chocolade. Ik liep al snel tegen een klein probleempje aan: in Tapanui verkopen ze geen springvormen. En om nou een uur te gaan rijden voor een springvorm leek me ook weer overdrevenn. Gelukkig ken ik de eigenaresse van het plaatselijke cafe, zodat ik een half uur later alsnog aan de slag kon in mijn  keuken.

Maar door een kleine onoplettendheid, had ik per ongeluk twee keer de benodigde hoeveelheid condensed milk in het beslag gegoten. Even voor de mensen die het niet kennen: het is een verschrikkelijk zoet, plakkerig goedje, ideaal om mieren mee te lokken als je er niet mee kunt bakken.

Ik proefde even, maar waar ik bang voor was, was gebeurd:het beslag was echt mierzoet geworden! Wat nu? Snel keek ik in mijn koelkast voor een oplossing. Er stond nog wat zure room in de koelkast, wat ik eigenlijk nodig had voor het decoreren van mijn zompige-bodem-cheesecake. Maar het was alles wat ik in huis had, dus ik moest wat. Mijn mijn vingers gekruisd heb ik de room door het beslag gemengd. Hij was in ieder geval minder zoet, dus ik heb het in de vorm gestort en in de koelkast gezet om op te stijven.

Terwijl dat gebeurde, ben ik snel naar de supermarkt gelopen , biddend dat ze zure room zouden hebben. Want om voor een potje zure room naar Gore te rijden..... Gelukkig werkte er iets mee deze dag ( had ik al verteld dat de hele ochtend al de regen met bakken uit de hemel kwam en ik dus ook al een keer of 10 nat was geregend?).

Met mijn laatste paar droge sokken aan (ik moet echt laarsen hebben) heb ik de cheesecake gedecoreerd.

's Avonds om half 7 waren we in de hal en met een hol gevoel in de maag (maar dat kan ook van de honger komen)  heb ik de drie taarten op tafel gezet .
En tot mijn grote vreugde was de zompigheid van de ene cheesecake erg meegevallen! De witte taart was het grote succes van de avond, waardoor ik thuis snel heb opgeschreven wat ik zo fout/goed had gedaan.... Ach ja, de meest geweldige uitvindingen worden ook per ongeluk gedaan, dus misschien was dit allemaal wel een voorop gezet plan van het universum, om mij de meest heerlijke taarten uit te laten vinden! Hier de resultaten op de foto:

de cheesecake met toch-niet-zo-zompige-bodem

De pure chocolade cheesecake

En op links de witte chocolade cheesecake met geheime ingredienten!

Beertje is er weer! (Marja)

Beertje was inmiddels gevonden in Terrace Downs, de plek waar wij hadden overnacht op weg naar huis toe.  Ik heb een zak gepost in een envelop. Op de zak stond ons adres in Tapanui en de envelop ging met een kleine notitie naar Terrace Downs.
Hier in NZ is het de regel, dat de post er max drie dagen over mag doen om de post te bezorgen. We hebben even zitten rekenen en kwamen tot de conclusie, dat Beertje vrijdag avond in principe weer thuis zou moeten kunnen slapen.

En waarachtig: toen ik vanmorgen de lamellen van de voordeur openschoof, lag daar de zak op de stoep!

Met een lief keertje erbij van het personeel van Terrace Downs. Dat kaartje hangt hier in de keuken en Beer ligt al op haar plek in bed.

Eind goed, al goed dus ....

Hij kijkt ook wel erg gelukkig, vind je niet?

Muizen (Marja)

Iets met als de kat van huis is..... dat waren wij dus. En toen we terugkwamen, hadden we een ongewenste gast in huis. Muizen.

Snel had ik twee vallen gezet, maar al snel kwam ik erachter, dat we hier met een Slimme Muis te maken hadden, een waardig tegenstander. Want de pindakaas was keurig uit de val verdwenen, maar de val was niet dichtgeklapt en de Slimme Muis was er met de buit vandoor.

Wat nu?

Het toeval wilde, dat een van mijn vriendinnen een vakantie had gepland en wij zouden op haar kat passen. Siepe is een echte boerderijpoes. Ze krijgt een beetje brokjes en vangt overdag de rest er zelf bij. Dat zou dus mooie oplossing zijn. Siepie kan binnen op jacht en wij zouden zo van Slimme Muis af zijn. Er was alleen een klein probleemje dat ik over het hoofd had gezien. Siepie sliep in de bijkeuken  achter een dichte deur en Slimme Muis sloeg haar slag in de keuken en woonkamer.

Dus een tweede reeks vallen werd gezet, nu met een combinatie van pindakaas en nutella. En jawel hoor, na twee dagen hadden we beet. Alleen weer net niet zoals bedoeld. Muis zat met haar pootje vast in de val, maar leefde nog wel en was met val en al de hele keukenkast doorgelopen, terwijl ze onderweg een spoor van zenuwepoepjes en plasjes had achtergelaten.  Op dat moment was ik er helemaal klaar mee. Een muis mag een muis zijn en overal leven, maar van mijn keuken moeten ze afblijven.

Fons vond het zielig voor haar (dus geen maaltje voor Siepie) en zo bevond Muis zich een half uurtje later in een geimproviseerd plastic hokje, gemaakt van een maatbeker met daarop een onderzetter en een bak druiven, om zo  te voorkomen dat ze zou ontsnappen.

Nu zaten we dus met een poes in huis en Muis, twee dieren die niet echt goed samengaan in de natuur. Maar nadat Fons  Muis wat eten had gegeven (want ze was zo zielig met dat dode pootje), kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om haar aan Siepie te voeren. Er zijn een aantal mogelijke oplossingen overdacht die avond. Van euthanasie met helium ( want dat was het enige gas wat we nog in huis hadden voor de ballonnen)  tot in huis houden als huisdier in een leuk kooitje tot vrijlaten in de natuur. Omdat ik na het uitsoppen en ontsmetten van de keukenkast en spullen geen muis meer in huis wilde  en het euthanasie-project wat praktische bezwaren kende, is er overgegaan tot oplossing nummer 3.

Dus gisteravond na het eten is Fons met de kinderen even verderop de straat ingelopen ( want we hadden al eens ervaren, dat na een vrijlating bij de buren muizen erg snel weer in je eigen huis zitten)
en ze hebben bij  de kerk ( symbolisch, ik weet het) Muis vrijgelaten. Fons maakte zich wel zorgen over dat pootje. Want als dat inderdaad afgestorven is, heb je natuurlijk kans op allemaal medische complicaties en dan zou het leven  van Muis snel tot een eind komen. Net als rennen met maar drie pootjes is dat iets waar de Darwinisten onder ons zich wel raad mee weten.


We zijn nu een dag verder en ik heb nog geen keutels gezien. Siepie mag 's nachts gewoon in huis rondlopen en ik heb ik het keukenkastje maar weer nieuwe vallen gezet met nutella en pindakaas. Gewoon, voor het geval dat..... Alleen hoop ik dan wel, dat er een minder slimme en  minder snelle muis vanaf eet, zodat alles in een keer voorbij is en we niet opnieuw een reddingsactie op poten moeten zetten voor iets, wat we zelf hebben veroorzaakt.....

Dit mensen, is een waargebeurd verhaal over sukkels van mensen die wonen in een gebied waar het gewoon is om te jagen op herten, everzwijnen en eenden. Waar koeien worden afgechoten als ze dure medische hulp nodig hebben ( uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar ik scheer graag over een kam) en waar honden worden afgemaakt als ze niet meer kunnen helpen op de boerderij. Waar honden niet in huis komen, maar in een kennel slapen 's nachts en waar iedereen drie keer per dag vlees eet.
En dan zit je als vegetarier toch wel een klein beetje in een uitzonderingspositie kan ik je zeggen.
Ach ja, we zijn en blijven Nederlanders, die opgevoed zijn om elk wezen te beschermen en de natuur te koesteren, omdat er niet zo vaal van is.

Netball (Marja)

De oudste zit op netball. Dat is een soort van krfbal, maar dan helemaal wat anders. Het lijkt op handbal, maar dna vriendelijker.Het heeft iets weg van rugby, maar dan voor voornamelijk meisjes en vrouwen en niet op het gras en dat de spelers elkaar niet mogen aanraken.
Het is dus een spel met een ronde bal, met goalkeepers, wing defence en attack, een centre die ergens rond rent en  een goal shoot en meer van die. er wordt in leuke rokjes/jurkjes gespeeld die standaard niet passen omdat er voor een team is ingekocht en er ieder jaar weer andere mensen spelen. Alle posities worden met klitteband op de pakken vastgemaakt, zodat je nog eens kunt wisselen en precies kunt zien, wie van de tegenpartij je maatje is om te verdedigen.

Er zijn 4 kwarten en in totaal duurt een spel 50 minuten. Nu houdt dat voor ons dus in, dat we een half uur naar Gore rijden iedere zaterdag ochtend, dan anderhalf uur wachten (want er is nog een warming op en registratie) en dan weer een half uur naar huis rijden. Ach ja, je hebt wat over voor je kind he. En volgend jaar wil de tweede dochter ook meespelen., dus dan zijn we zeker iedere zaterdag in Gore te vinden. Gelukkig kan ik dan ook mijn grote boodschappen  gaan doen, zodat ik nog een "nuttig" doel heb. Maar zaterdag is, net als in NL, een zeer drukke dag om boodschappen te doen, iets wat me niet echt trekt om eerlijk te zijn.

Maar goed, de eerste wedstrijd is achter de rug en de meiden hebben met 9-6 gewonnen. Mijn oudste dochter heeft met een grote grijns rondgelopen, af en toe hop een deel van het veld waar ze niet mocht komen, haat maatje kwijt  en soms zelfs in overleg met de coach tijdens het spel, maar glunderend als ze de bal kreeg aangespeeld en een bal wist te blokken. Die spelregels komen wel, en hopelijk blijft de lol in het spel!

IK had dus een hele goeie plek op de tribune gescoord, bleek ze op het achterste veld te spelen.... en hoewel ik het erg heb geprobeerd, was het het toch niet en ben  ik er maar naar toe gelopen. Was veel beter! En zo langs de kant van het veld konden ze de juichende moeders ook horen..... veel makkelijker.

Blenheim (Marja)

We hebben het erg naar onze zin gehad op onze vakantie, dat moge duidelijk zijn. De reis terug hebben we in twee delen opgesplitst: het eerste deel tot aan CHristchurch. Nou ja, zo ongeveer dan. We verbleven in Windswhistle, maar omdat ik dat niet meer op de kaart kan terugvinden (zo groot is het),  is Christchurch een goede tweede voor het verhaal. Het was lastig om iets te vinden om te overnachten voor een nacht. Want een hotel met twee personen per kamer is niet een oplossing voor nu. Dat geldt ook voor een motel En de eigenaars van huisjes willen graag, dat je minimaal 2 of drie nachten blijft. Uiteindelijk kwamen we dus uit op Terrace Downs. Dat bleek later een golf resort te zijn. Maar goed, we konden nog een nacht genieten van een geisoleerd huis met superverwarming en een waanzinnig mooi uitzicht, zo vlak voordat de zon onderging.

We hebben voor het eerst in een echt restaurant gegeten, anders dan een cafe of een snackbar. Dit was het moment waar Fons en ik dus al jaren voor aan het werk waren. De vraag was: zou onze opvoeding  nu zijn vruchten afwerpen of zou door de vermoeidheid en honger we ons bevinden met een stel schreeuwende, zeurende en jengelende kinderen aan tafel. Je weet wel, zo'n tafel waarvan de rest van de gasten zich altijd groen en geel irriteren?

Gelukkig was dat niet het geval. In de eerste plaats, omdat we niet in het restautant maar in de bar werden geplaatst, omdat het restaurant nog niet open was (dat heb je als je om 17:30 aan tafel wilt zitten he). En ten tweede, omdat wij gewoon gewedige kinderen hebben die zich op de cruciale momenten uitstekend kunnen gedragen!


Na een nachtje uitrustne zijn we op zondag weer naar huis gegaan, waarna op maandagn alles weer terug naar normaal was. Nou ja.... de afgelopen week heb ik drie dagen gewerkt, de jongste had de langste dagen op de opvang sinds ooit en de oppas had haar eerste dag als oppas tussen 15:00 en 17:15. Al met al een zeer drukke week dus.

Hier een kleine selectie van de dingen die we hebben gezien:

Pelorus bridge. Het idee om te picknicken werd weggespoeld door de regen, dus werd het een lunch in het cafe

Dolfijnen spotten in de Marlborough Sounds....blijft waanzinnig mooi!

Wijgaarden in Blenheim en lunch in een restaurant wat er midden in ligt. Rock Ferry, een absolute aanrader!

Na de finish van de halve marathon van de Saint Claires

Lake Pukaki

Het is misschien een beetje een eenzijdig verhaal, maar het is waar: dit land is gewoon ontzettend mooi en ook zeer goed te bezoeken in de herfst en winter. We hebben onderweg meer  Juicy campers gezien dan gewone auto's en dat hebben die mensen denk ik heel goed bekeken.

Groot verdriet (Marja)

We zijn weer thuis. Over de reis later meer, eerst de gebeurtenis van de dag. Een van mijn  kinderen is de teddybeer kwijt. Niet zomaar een teddybeer, maar Beertje! En dat staat gelijk aan het verliezen van een dierbaar famililid kan ik je zeggen.

Bij het inpakken in Blenheim was Beertje er nog. Achterin de Volvo is hij meegereist tot halverwege, waar we zouden gaan overnachten. B. twijfelde nog of hij uit de auto moest, maar omdat het koud zou worden is hij meegegaan het huisje in.

De volgende ochtend is de auto door iedereen ingepakt, de kinderen zijn nog door het huisje gelopen op zoek naar achtergebleven spullen ( die er niet  te zien waren) en we zijn weer op weg gegaan richting Tapanui.
En vanaf toen ontbreekt elk spoor. We kunnen niet meer met 100% zekerheid vaststellen of Beertje daadwerkelijk weer in de auto is beland toen we wegreden. We weten wel, dat bij het uitpakken van de auto's  thuis, elk spoor van Beertje ontbrak.

Ik heb gebeld met de receptie van de plek waar we hebben geslapen. Maar de jongedame die mij te woord stond had duidelijk zelf geen kinderen gehad. Iets in de zin van: nee, ik weet van niks, maar als we ooit iets horen, zal ik misschien er wel eens een keertje een belletje aan wagen. Intussen was B. ontroostbaar.

En Fons, de lieve papa die hij is, heeft een lijst gemaakt met alle plekken waar we op de reis gestopt zijn. Hij heeft telefoonnummers verzameld, adresgegevens achterhaald en emailadressen weten te vinden. En morgen gaan we de hele lijst af in de hoop, dat iemand Beertje heeft gezien  en op een van die plekken heeft ingeleverd.


En wat nu? We hebben Beertje vele jaren geleden bij de Action gekocht en hebben helaas geen foto's van hem. En omdat hij niet van een "echt" merk is, is eenzelfde beer terugvinden op marktplaats een zware klus aan het worden (en wat worden er veel beren verkocht zeg!).

Ik hoop echt met alles in mij, dat we hem terugvinden. Gelukkig hebben we nu niet te doen met een kindje van 2 of 3 jaar die niet kan slapen zonder zijn knuffel, maar dit breekt mijn hart toch ook wel een beetje.  De komende dagen houd ik de kranten in de gaten in de hoop, dat iemand Beetje onder zijn hoede heeft genomen en vindt, dat hij terug moet naar zijn  familie. Dus duim maar met mijn mee! En anders..... Anders weet ik het ook even niet en bedenk ik me weer even, hoe erg je geraakt wordt als moeder wanneer een van je kinderen zo intens verdrietig is.

Trip down memory laneMarja)

Zaterdag was het een van de laatste mooie dagen, dus we hebben het er maar meteen van genomen en zijn de Marlborough Sounds weer ingegaan, op zoek naar dolfijnen. Man, wat heb ik genoten zeg! Heerlijk om weer die mooie omgeving te zien, de zee te ruiken en uiteindelijk de dolfijnen te zien.
We hebben een broodje gehaald bij de  Picton village bakkerij (inderdaad, bakkerij!)  en die in de zon opgegeten.

De middag hebben we thuis doorgebracht . In deze week blijven we bij vrienden in huis,  die een heerlijk huis hebben: dubbel genieten!

's Avonds was er een quiz night georganiseerd voor de praktijk. De kinderen gingen heel laat slapen door alle herrie die de volwassenen maakten, maar wij hebben een hele leuke avond gehad. Het was leuk om al die verbaasde gezichten te zine van iedereen die binnenkwam. Een collega vroeg zelfs of wij speciaal voor de quiznaight waren overgekomen ( iets wat wij natuurlijk beaamd hebben).

Verder hebben we tot nu toe veel dingen gedaan om herinneringen op te halen: een bezoekje brengen op school, rondje lopen door de Wither Hills, vrienden bezoeken, chocolade halen bij Makana, dat soort dingen.

En toen we mensen spraken, werden we overal uitgenodigd om te komen eten/drinken. En hoe graag we dat ook willen, zoveel tijd hebben we niet hier. Eerlijk gezegd zit onze agenda al helemaal vol, nog zonder dat we iedereen hebben gezien die we wilden zien.

Maar het is wel erg leuk ! We zien dit maar als een goede oefening voor als we naar NL gaan op vakantie. Want ook dan zullen we veel mensen willen  zien en nog veel meer dingen  willen doen. Dan moeten we ook keuzes maken  en misschien mensen teleurstellen. Maar voor nu bevalt deze oefening wel. En het is ook wel erg leuk om te zien, dat we zo onthaald worden door de mensen die we een jaar geleden achtergelaten hebben hier.
Het voelt erg vertrouwd zo.

Terug naar Blenheim ! (Marja)

De wekker ging afgelopen vrijdag morgen om 04:15. Voor de boeren hier waarschijnlijk een gewone tijd, voor ons in het midden van de nacht.  Snel de laatste dingen voorbereiden, de kinderen uit hun diepe slaap halen en wat te eten geven. Om 5 uur zaten we in de auto, zoals we hadden gepland.
En toen begon het lange, lange rijden.
Om eerlijk te zijn, is het me (achteraf gezien) niet tegen gevallen. Omdat we met twee auto's gingen, waren de kinderen ook opgesplitst. De helft van de kinderen betekent de helft zoveel ruzie!

We hebben er in totaal 11 uur en 22 minuten over gedaan. Christchurch heeft ons een uur reistijd gekost: wat een drukte! Natuurlijk snap ik, dat ze de stad zo snel mogelijk weer op poten willen hebben. En dat er veel aan de weg gewerkt moet worden snap ik ook. Maar om overdag een paar wegdelen dicht te gooien om de boel te asfalteren ( we hebben het hier over de snelweg die door CHCH gaat he),  geeft wel bijzondere effecten. Tomtoms die niet meer kloppen, toeristen die voor het stoplicht erachter komen dat ze in de verkeerde baan rijden ( wij waren echt niet de enigen, geloof mij maar ) kortom, een complete chaos tijdens de lunchdrukte. Later hoorden we, dat je ook om Christchurch heen kunt rijden, maar dat wisten we vrijdagmiddag nog niet. Net zomin als de tomtom trouwens.

Vrijdagmiddag om 16:30 stapten we uit de auto, helemaal gaar  van de lange dag.

En het voelt  raar, vreemd, goed om weer terug te zijn. Nu een weekje genieten, bijkomen en op pad gaan voordat we zaterdag weer vertrekken naar het barrre zuiden......