Het is in Tapanui een beetje zoals NL in februari is. Dus vroeg donker, wisselend weer en bij lange na niet de zomer waar ik zo naar verlang. Omdat de zomer niet zo heel geweldig was heb ik nu het idee, dat we al ruim 6 maanden in de winter leven. En hoewel de dagen echt wel langer worden en ik ook heus wel merk, dat de bollen de grond uitkomen, de vogels andere melodieen zingen en de bomen weer vol met knoppen en bloesems zitten, toch wil dat wintergevoel niet echt weg.
Dat heeft ook te maken met het feit, dat het hier nog steeds rond het vriespunt is. De kinderen hadden afgelopen vrijdag sneeuwvrij, wat het wintergevoel natuurlijk wel versterkt.
En de natte sneeuwbuien waar ik in fietste afgelopen woensdag ( je hebt wat over voor een training he) deed de zomer verder weg lijken dan ooit.
Maar weet je wat ik het aller vervelendste vind? We hebben twee dagen mooi weer gehad. En dan heb heb ik het over 21 (!!) graden, zonnetje erbij, zo'n zachte bries die over de weilanden gleed. In dat weer fietste ik ook. Veel te warm gekleed, want op zo'n omschakeling had ik niet gerekend. De thermometer gaf wel 21 graden aan, maar ( blond, ik weet het) ik geloofde dat niet zo erg. De korte broek was wel aan, maar twee wollen shirts met lange mouwen en een ragenjack eroverheen was misschien toch wel te veel, samen met mijn warme hemd en handschoenen aan.
En het gekke is, als je dan twee dagen in dat heerlijke weer leeft, heb je het idee, dat de zomer DUS begonnen is . En ja, ik ken die uitdrukking over die zwaluwen ook wel, maar dta is in NL en niet hier in NZ.
Dacht ik.
Dus nu kijk ik weer naar de besneeuwde bergtoppen van de Blue Mountains, het vuur is weer aan, de Long Johns die ik met veel enthousiasme in een doos had gegooid liggen nu weer bovenop in de la en mijn winterjas hangt te drogen na een dag vol regen.
Volgens vrienden die boeren zijn, hebben we wel ene uitzonderlijke natte winter achter de rug. Maar ja, net zoals iedereen ons afgelopen zomer verzekerde dat zo'n slechte somer uitzonderlijk was.... daar hebben we dus niets aan. Je doet het met het weer dat er is en je hoopt maar, dat het snel beter wordt. Maar dan wel het liefst iets langer dan twee dagen. Want dit voelde een beetje als het ruiken aan een heerlijke, warme appeltaart die net uit de oven komt en die dan hoppa! De vuilnisbak ingaat. Je kijkt ernaar, beseft dat je enorm hebt genoten van de geur en dan komt de realiteit, dat een andere taart nog heel lang op zich laat wachten.
Kijk, ik blijf toch een Nederlandse: gewoon even lekker zeuren over het weer!
Want dat er nu eindelijk bergen sneeuw ligt in de wintersportgebieden twee uur hiervandaan, daar hoor je me niet over. En dat de ijsbaan weer open is, net als het gerenoveerde zwembad in Gore, daar ben ik ook stil over.
Of dat ik bezig ben met een leuke Kiwi naam voor bokkepootjes, omdat iedereen ze heerlijk vindt maar echt geen idee heeft hoe je in hemelsnaam de naam van de koekjes moet uitspreken, daar hoor je me ook niet over.
Misschien kan ik iedereen eens filmen die het probeert. Een bokkepootje voorhouden en als ze de naam zeggen, dan mogen ze hem hebben. Dat gaat een hit worden op youtube!
En dan denk ik meteen niet meer zo erg aan het slechte weer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten