Oppascentrale

Wat doe je als vrienden vragen of je op hun huisdier wilt passen? Wij zeiden ja.
Maar hier in NZ moet je altijd wel even vragen om wat voor huisdier het dan gaat. Ikzelf heb nu bijvoorbeeld geleerd, dat ik eerst even heel enthousiast regaeer ( wat leuk, je hebt oppas nodig! Dat betekent vast dat je lekker weggaat. Wat goed zeg! Waar naar toe?) , dan even pauze neem en dan een paar essentiele vragen ga stellen aan de eigenaren. Hoeveel poten heeft het dier? Heeft het een vacht? Hoe lang heb je oppas nodig? Moeten we het huis ervoor aanpassen?

In dit geval bleek het te gaan om een geitje. Lief he! Maar omdat het toch wel fris is buiten moesten we een stal hebben. Gelukkig staan er beneden aan de heuvel een paar lege, grote kratten die je mag meenemen. Ze zijn gebruikt om quadbikes in te vervoeren en dus behoorlijk groot. Dus op een donkere avond gingen Fons en ik er eentje de heuvel opslepen. We zijn in de doos gekropen en hebben het ding op onze nek getild en zijn zo, zonder enig uitzicht op waar we naar toe gingen, enigzins op de gok weer naar huis gelopen.
Dat was fase een. Fons heeft nog een keurig deurtje erin gemaakt, een slotje erop gezet en een pallet in de stal gedaan zodat Smikkel ( onze logee) niet zo koud zou liggen.

Afgelopen vrijdag heeft hij haar opgehaald. Omdat we maar een auto hebben met een trekhaak, is hij met die auto naar Gore gereden. Daar zouden de vrienden ook zijn en zou de handelswaar uitgewisseld worden. Ik kreeg thuis  deze foto opgestuurd:

Ik moest nog een beetje gniffelen in mezelf. Fons zat me natuurlijk gewoon weer te stoken. Want je gaat een geit natuurlijk niet vervoeren IN een auto. Daar heeft iedereen hier in de buurt wel een trailer voor. Het ziet er wel heel lief uit zo.

Maar een half uurtje later kreeg ik deze foto:

He? Dus geen aanhanger? Smikkel werd gewoon in de auto vervoerd? Zonder gordels?
(Geef toe, ziet er wel grappig uit he, zo uit het raam kijkend....doet me denken aan onze vakanties vroeger waar de reis ein-de-loos duurde. En wij gingen gewoon naar Drente).

Maar goed, ze zijn alletwee veilig thuis aangekomen en nu staat Smikkel dus bij ons in de tuin. Keurig aangelijnd, dat dan weer wel. Want we hebben een tuin zonder hekken en heel veel rhododendrons. En die zijn giftig voor geiten.  Mijn kinderen vinden het geweldig en zijn heel veel met haar bezig. Dan gaan ze met haar een rondje lopen door de tuin. En ze brengen alle schilletjes naar haar toe. En oud brood. Wel leuk allemaal. Zeker omdat we weten, dat het maar voor even is. Wie weet kunnen we wel ons eigen dierenhotel beginnen! Maar dan alleen voor dieren met 4 poten of minder en bij voorkeur een beessie met een vacht. Want dat aait toch wat prettiger....

Wikken en wegen

Ik vind het heerlijk om te bakken als ik een vrije dag heb.  Zeker als het buiten niet zulk mooi weer is. Even voor jullie informatie: we hebben deze maand wel 6 droge dagen gehad. Ik ben er dus wel een beetje klaar mee en hoop, dat volgend maand het iets beter weer gaat worden.

Maar goed. Ik heb jaren geleden een weegschaal gekocht waar ik erg verknocht aan ben. Zo'n mooie digitale, die per twee gram weegt en zelfs een thermometer en wekkertje erin had gebouwd. Het was inmiddels al een oudje aan het worden die hier en daar wat gebreken vertoonde, maar hij deed het nog.
Tot afgelopen zondag. Alles stond klaar voor de taaitaai ( korte dagen, veel regen, sneeuw etc: weer voor pepernoten en taaitaai!).
En toen deed hij het niet meer. Hij ging niet meer aan. Ik heb nog van alles geprobeerd. Gewoon, dingen die iedereen doet als een machine ermee stopt. Knopje hard indrukken, zacht, snel achter elkaar, er tegen praten ( eerst lief, daarna vloekend en tierend als een volleerd viswijf), batterij eruit en er weer in, alles van voren af aan proberen. Vervolgens de kinderen het knopje laten indrukken ( wie weet dat die kleine  vingertje net iets anders doen). toen dat nit hielp heb ik er een mep opgegeven. Eerst  ben ik gegaan voor een normale corrigerende tik maar toen dat niet hielp ben ik iets krachtiger  aan het werk gegaan.
Helaas.

Omdat ik acuut meer trek kreeg in die taaitaai ben ik naar de buurvrouw gegaan om een weegschaal te lenen. Die gaf me heel lief de hare. Maar dat was een mooie analoge weegschaal die per 25 gram afweegt. En mijn recept vraagt om 18 gram bakpoeder.... wat nu? Niet bakken?

hij heeft het echt heel goed gedaan...

het NZ broertje....

Is dit 16 of 18 gram?

Dat was eigenlijk al geen optie meer. Geen nood, we kennen inmiddels wat mensen en die belden we gewoon even op met de vraag of we een weegschaal mochten lenen.
Maar ik was vergeten, dat de meeste recepten hier in NZ gaan in cups en spoons. De boter moet je wel eens afwegen ( als je het niet wil doen met de aangegeven hoeveelheden die op het pakje afgemeten staan). Maar verder heeft zelfs de meest fanatieke hobby bakker vaak een boek vol met recepten waar je vooral cups voor nodig hebt.
En nadat we een behoorlijk deel van Tapanui hadden afgebeld en we nog steeds geen digitale weegschaal hadden begon de moed me een beetje in de schoenen te zakken. Wat nu?

Fons was inmiddels aan het texten met een collega, die vond dat wij Nederlanders maar anaal waren met zo'n digitale weegschaal. Een beetje van dit en een beetje van dat was toch goed genoeg als het om bakken gaat?
Door deze zin realiseerde ik me, dat ik het al die tijd in de verkeerde hoek had gezocht. Kiwi's hebben geen "normale" weegschalen, dus ik moest het ergens anders zoeken. En ja hoor, mijn Nederlandse vriendin had een gewone normale weegschaal voor me te leen. Die moch ik een paar uurtjes lenen en zo stond ik zielsgelukkig een uurtje later in mijn keuken, omringt door heerlijke kruiden en ingredienten.

We hebben een nieuwe weegschaal online besteld. Niks voor 22 uur besteld en de volgende dag in huis. Dat gaat denk ik nog wel een weekje duren. De weegschaal van mijn vriendin moest weer terug. Ik heb nu in bakjes het bloem voor een dag of 4 aan brood afgewogen klaar staan. Er staat voor 2 porties taaitaai deeg in de kasten en ongeveer een halve kilo aan pepernotendeeg.

Maar de kokosbrood is op. En de ontbijtkoek. En daar heb ik toch echt een mooie weegschaal voor nodig.
Hopelijk duurt het niet lang meer voordat de nieuwe weegschaal komt. Weet je, misschien moet ik gewoon een reserve weegschaal kopen. Voor het geval dat. En extra batterijen . Dan kan ik gewoon doorgaan met mijn leven. Want een beetje onthand voel ik me wel hoor. Alsof ik niet compleet ben....

Het einde is in zicht....

We hebben echt wel ons best gedaan. Alle beschikbare plekjes waren benut, alle kleine ruimtes volledig ingenomen. Maar nu komt toch het einde in zicht.

De kaas, hagelslag, rimboevlokken, speculoos, snoeppapier en andere Nederlandse lekkernijen beginnen op te raken. En hoe meer het opraakt, hoe zuiniger we worden. Net als een tube tandpasta; de ssret helf is in een week op, om daarna nog drie maanden met de andere helft te kunnen doen. Tot het moment dat jij echt bijna leeg is. Dat zijn de momenten waarop ik heel fanatiek word en wil bewijzen, dat de tube helemaal nog niet erg leeg en op is.


Dus vanavond wordt de laatste heerlijke Beemsterkaas in blokjes gesneden. De Rimboe vlokken gaan hun laatste weekend in en de het laatste pak pure hagelslag is alleen maar voor mij ( niks delen, dat is iets wat kinderen nog moeten leren maar ik al kan. Ik kies er alleen voor om dat niet te doen ; dat is totaal iets anders).

Het heeft erg genoeg toch wel iets definitiefs. De vakantie in NL is nu echt heel erg voorbij. We hebben alleen nog de foto's , filmpjes en herinneringen.

Vanaf volgende week wordt het dus weer watertanden in de winkels waar ze voor 7 euro vlokken verkopen. Of hagelslag voor 5 euro.

We hebben er wel enorm van genoten, dat wel. En als we weer eens een pakketje zouden ontvangen is het weer helemaal kerst hier ( aan het weer zal het niet liggen in ieder geval).

Maar voor nu houdt dat in, dat ik weer de keuken in moet voor kokosbrood, pepernoten en bokkepootjes. Om de pijn te verzachten.
En gewoon omdat het erg lekker is!

Dan maar weer het weer....

Ik was laatst aan het chatten met iemand uit NL. Die vroeg me wat het weer zoal doet in NZ.
Het is nu begin december voor NL begrippen. De hoeveelheid regen weten jullie inmiddels al.

Afgelopen dinsdag ben ik gaan fietsen met een vriendin en ik had me veeeeel te warm aangekleed: we hebben bijna de 20 graden aangeraakt die dag! Dat is me in NL nog niet gebeurd, zo  midden in de winter.

Ik had de zondag ervoor ook al heerlijk in de zon gefietst. En dit keer, bij hoge tuizondering was ik hier en daar gestopt om wat foto's te maken van de omgeving:

En afgelopen donderdag deed ik de gordijnen open om dit te zien:

We bleken precies op de sneeuwgrens te zitten: over de heuvel richting Gore op de snelweg, waar een week ervoor de boel nog blank stond, daar was er geen sneeuw op de weg.
Maar op weg naar mijn werk moet ik twee keer een flinke klim maken met de auto en zonder sneeuwschuivers/strooiploeg ziet dat er zo uit:

Verderop heb ik geen foto's meer gemaakt. Want autorijden op een heuvelachtige, bochtige weg in ca 10 cm sneeuw en dan ook nog foto's maken was een beetje te veel van het goede.
En het bleef maar sneeuwen.... IN Gore was het in eerste instantie alleen maar regen, maar dat veranderde ook in sneeuw. En toen begon ik hem wel een beetje te knijpen hoor. Want op de heenweg was dit al een uitdaging geweest, hoe moest ik in hemelsnaam terug naar huis als de sneeuw heviger werd? Terwijl ik in gedachte al een motel aan het boeken was liep mijn collega het kantoor binnen.

En met een rustige stem vertelde hij me, dat ik ristig naar huis kon rijden, hij had er wel vertrouwen in. En net toen mijn ego wat begon te zwellen voegde hij eraan toe, dat hij een 4WD auto had en me op weg naar huis wel zou kommen oppikken van de snelweg, aan de voet van de heuvel waar ik never nooit op zou komen met mijn sneue 2WD volvo..... zucht....

Gelukkig voor mij begon het te dooien en om 2 uur 's middags was de weg gewoon weer helemaal sneeuwvrij.
En nu stormt het. Zo'n echte NL storm, waar de KNMI een mooie kleurcode aan geeft.
Voor komende zondag wordt er weer sneeuw verwacht. Dus ik heb extra batterijen in huis voor de zaklantaarns, eten wat zonder verwarming opgegeten kan  worden voor het geval de stroom weer uitvalt. Extra dekens waren in de aanbieding dus ook die liggen klaar.
Ik ga extra werk meenemen van mijn werk, zodat ik van thuis kan werken mochten de scholen dicht zijn maandag.

Ik ben benieuwd...... Waarschijnlijk rij ik maandagmorgen gewoon weer in de regen naar mijn werk...

Het regent, het regent...

Het heeft vorige week geregend. En dan niet zo'n beetje ook. Het regende Nederlands hard zeg maar. En vooral lang. Ik wou dat ik kon zeggen dat we lekker droog en warm zaten in ons huisje, maar we hebben onlangs ontdekt dat we hier en daar wat lekkage hebben. gelukkig lekt het op de glaswol, dus zaten we toch nog droog binnen. En de stroom bleef het ook doen dit keer, al een hele vooruitgang met de sneeuwval even terug!

De volgende ochtend om 7:00 uur hoorden we het alarm gaan. Er was iets loos. Maar omdat wij daar niets mee te maken hadden, gingen we ons gewone dagritueel in. Ik moest naar mijn werk en 5 kilometer buiten het dorp was de weg afgesloten: overstroomd. Mezelf gelukkig prijzend dat ik zoveel fiets, wist ik meteen een alternatieve route en ging dus zonder tomtom linksaf, de andere weg op. Maar toen ik daar over de brug wilde gaan, zag ik geen brug meer. Geen weg ook trouwens. Alleen veel, heel veel water. En verder dan die weg ging mijn wegenkennis niet, dus ik ben omgedraaid en teruggereden naar Tapanui, waarvandaan ik een andere route ging proberen. Deze ging erg omhoog, dus die zou wel droog blijven.

Twintig minuten later dan anders was ik uiteindelijk dan op mijn werk. Met een enorme omweg. Ik hoorde van een collega, dat ik in de omweg ook nog  een omweg had genomen, waardoor ik nog veel langer onderweg was geweest dan nodig.

Maar omdat ik op de terugweg hele graag een foto wilde maken van de afsluiting van de weg  voor het blog ( je moet wat over hebben voor al je fans, nietwaar), heb ik op weg naar huis wederom de omweg-omweg genomen.

Op mijn werk kreeg ik een berichtje van een vriendin: of ik de vrouw was die vanmorgen vast zat in de boom? Huh?
Wat bleek: die morgen was er een vrouw geweest ( laat het commentaar maar...) die dacht dat ze wel door de wegversprerring heen kon rijden door de hele grote plas met water. Haar auto dacht daar halverwege anders over. Het water was hoog enstroomde erg snel. De auto liep vol water en ze is de auto uitgegaan en naar een boom gezwommen. Toen ze daar eenmaal ingeklommen was heeft ze met haar (gelukkig nog werkende) mobieltje te brandweer gebeld. Ah, dat was het alarm wat we hoorden.
Toen de brandweer daar aankwam was het al snel duidelijk, dat de wagen haar niet zou kunnen bereiken. Een van de jongens kwam toen op het lumineuze idee om zijn jet-ski van thuis te halen . Zo gezegd zo gedaan en met hulp van de jetski is ze uiteindelijk uit de boom gehaald. Ze is met onderkoelingsverschijnselen opgenomen in het ziekenhuis.

Ik weet niet, of mijn vriendin echt dacht dat ik tot zo'n actie in staat zou zijn of dat ze het had gehoord op het nieuw en bij mij gewoon even ging informeren. Ik ga voor mijn gevoel van zelfwaarde maar even voor het gemak er vanuit, dat ze niet echt dacht dat ik zo'n stunt zou uithalen. Maar toen ik een andere sms kreeg met de vraag of ik in die boom zat, begon ik toch wel lichtelijk te twijfelen aan de snuggerheid die ik kennelijk in beperkte mate uitstraal.


De weg is nog twee dagen afgesloten geweest. 's MIddags ben ik met de kinderen nog gaan kijken naar de brug waar ik overheen wilde die ochtend, maar het water was al behoorlijk gedaald: de brug was weer zichtbaar. Maar het heeft uiteindelijk wel leuke plaatjes opgeleverd en de kinderen vonden het reuze indrukwekkend. We hebben nog even gewacht op een auto die er doorheen zou gaan rijden, maar helaas kwam er maar niets aan.

Het was wel weer een avontuur waardoor ik me maar weer eens besefte, dat de natuur hier echt heel duidelijk het laaatste woord heeft.

Hier de beloofde plaatjes!

snelweg naar Tapanui afgesloten....

de brug en weg zijn al weer zichtbaar

koeien ehhh..... afdrogen?

We hadden laatsts een verjaardag en ik had wat mensen uitgenodigd. Er werd die dag sneeuw en slecht weer voorspeld, dus ergens hield er rekening mee, dat er mensen zouden afzeggen.

Inderdaad werd er door iemand afgebeld. Niet zozeer vanwege het weer, maar omdat ze vandaag de koeien gingen droogzetten (dry off werd er in het Engels gezegd). Ehhh..... wat?

Nu woon ik hier al lang genoeg om me te realiseren dat de boeren heus niet met een mooie roze handdoek alle 600 koeien gaan afdrogen met zachter, masserende bewegingen. Maar wat ze nou precies bedoelde ermee was me toch niet helemaal helder.

Het merendeel van de boeren kalveren eens per jaar af, in het voorjaar. nadat ze een kaf hebben gebaard kan het melken beginnen. De koeien moeten goed blijven eten om de kwaliteit en productie op gang te houden. Na een maand of drie worden ze geinsemineerd, zodat er weer melk is in het volgende voorjaar.

Aan het einde van de herfst, zo tegen de winter aan worden de koeien drooggezet.
Van wat ik heb begrepen, wordt het voer er al eerder op aangepast, zodat de dames met niet al te veel stuwing gaan rondlopen als het melken stopt.
Bij de laatste melkronde , tijdens het droogzetten dus, krijgen sommige koeien wat antibiotica in de uier gespoten om infecties te voorkomen. Maar iet alle boerderijen doen dat. Sommige boeren doen dat alleen bij koeien die voldoen aan bepaald risico profiel.

Daarna krijgen ze een soort van stopje in de melkuitgang, zodat er in het vak natte weer geen bacterien in de uier kunnen komen. En dan zijn ze officieel droog!

Sommige boeren hebben te weinig gras om de koeien te herbergen in de winter en dan worden de koeien voor de winterperiode verplaatst naar een ander stuk land.

Kijk, en zo leer ik iedere dag weer een beetje bij hier.

Zo heb ik bijvoorbeeld ook geleerd, dat het niet handig is om een thermosfles vast te houden als je hem even snel ( want haast)  wilt vullen met kokend heet water, zodat je op je werk lekkere thee hebt.

En dat 10 minuten koelen bij een brandwond echt wel 10 minuten moet zijn.

En dat als je heel snel gaat rennen de ochtend  na een intensieve yoga avond, je NOG meer spierpijn hebt de dag erna. Zoveel zelfs, dat je er helemaal een beetje ongemakkelijk van gaat lopen. kijk, het zijn allemaal gratis levenslessen die ik hier deel. Doe er je voordeel mee!

It has begun....

Het is weer officieel: de winter is begonnen! Tot 1 september zitten we nu echt in de winter.
Ik ben er net uit geweest om een stukje te rennen en om heel eerlijk te zijn, kan ik me een slechtere start voorstellen. Het is droog, weinig wind en niet al te koud. Met een temperatuur van 12 graden is het zelfs zacht te noemen na de afgelopen dagen.

Door de afwezigheid van goeie isolatie is het binnen evengoed nog wat aan de frisse kant, maar dat begint na drie jaar te wennen. Nou ja, niet echt dus, maar je leert er mee om te gaan.
Hoewel, ook dat eigenlijk niet, maar je legt je erbij neer dat je in de winter in huis ook met dubbel ondergoed en een dik vest en een sjaal rondloopt.
Of zoals ze hier zeggen: yeah, nah....ook niet dus.......

Om mezelf een beetje een positieve boost te geven heb ik gedaan waar ik goed in ben geworden: ik ben gaan bakken! Dus na de pecan carameltaart ( recept van een nichtje van Fons), een appeltaart en wat muffins vorige week was het nu de tijd voor pepernoten, gevulde speculaas, marsepein en banketstaaf. Ik heb mezelf afgeleerd om naar de kalender te kijken in deze periode. Winter is winter en DUS is het tijd voor dit soort lekkernijen.

Zo hebben afgelopen zomer oliebollen gegeten  omdat het oud en nieuw was,( niet zelf gemaakt, maar wie weet ga ik dit jaar daar nog een poging aan wagen) maar  dat past  toch niet. Oliebollen in je bikini smaken gewoon niet zo lekker als oliebollen metje handschoenen aan eten, omdat het gewoon veel te koud is. Met een muts op en roze wangen van de kou de poedersuiker in je sjaal laten vallen hoort er toch een beetje bij.

En om dan te weten  dat het juni is, terwijl ik juist geneigd ben om een kerstcd aan te zetten ( Diana Krall is mijn favoriete cd) is wel weer heel wereldvreemd, dus hou ik het maar bij " neutrale" muziekjes. Want om nu allemaal zomerhits op de radio te horen terwijl de maan schijnt door de bomen en ik de wind hoor waaien door de bomen en zelfs in huis....

Ik zal er denk ik nog wel een paar jaar last van hebben denk ik. De lengte van de dagen en de temperaturen kloppen gewoon niet met wat de kalender zegt. De mensen  uit Nederland vragen wel eens hoe ze het moeten  zien, het weer in NZ nu. Denk vanuit NL 6 maanden vooruit. Dan zitten we hier dus op 1 december qua weer en donkere dagen.

Kijk, en dan kloppen de pepernoten ineens weer wel!
Dus ik duik maa eens mijn Holland doos in op zoek naar die leuke sinterklaas liedjes en die ene film. Gaan we die kijken deze maand met een beker warme chocolademelk met marshmellows erin.

Maar voor nu zit ik aan een heerlijk kopje thee,
met een heerlijk koekje erbij.
Een sinterklaaslied, ik zit er niet mee,
daarvan word ik helemaal blij...