Bijna....

Nog een paar nachtjes slapen. Dan is De Race.
Na maanden van voorbereiden gaat het dan straks eindelijk gebeuren. Heb ik me goed genoeg voorbereid? Ik denk het wel. 21,1 kilometer rennen klinkt erg veel....

Twee weken geleden heb ik nog 19 kilometer gerend, dus dat zou goed genoeg moeten zijn. Het was warm en erg vochtig, niet echt lekker weer om te rennen, maar wel een goede training.
Afgelopen zaterdag heb ik mijn laatste lange loop gedaan voor de wedstrijd: 14kilometer. En dat ging vrij soepel.
Maar nu, op dinsdag, begin ik last te krijgen van de race-kriebels. Want was 14 kilometer wel genoeg? Had ik niet 16 kilometer moeten rennen? En dat geplande rondje van 5 km morgen avond, is dat voldoende om mijn benen los te rennen? Zal ik die nou snel of langzaam moeten rennen?

En dan dat hele carboloaden..... Even een korte uitleg. Als je rent, gebruikt je lijf energei. Als je redelijk rustig loopt, verbrandt je naast vet ook glycogeen. Maar voor vetverbranding heb je meer zuurstof nodig. Als je dus erg snel rent, verbruik je voornamelijk glycogeen. Maar je lijf kan maar een beperkte hoeveelheid daarvan opslaan in je spieren. Daarom kun je overal van die gelletjes kopen. Dat zijn suikers die je lijf direct kan gebruiken als je een snelle race hebt.

Er wordt aangeraden, om voor een race te  rusten en te carbo loaden ( stapelen heet dat in het NL). Dan gaat het erom, dat je de laatste dagen voor de race dag het dieet aanpast naar een dieet wat veel meer uit koolhydraten bestaat. Denk aan pasta, rijst, brood, noodles etc. Maar doordat je meer koolhydraten eet, ga je ook meer vocht vasthouden. Ook gunstig voor je lijf voor een race waar je gaat zweten. Netto resultaat:  een kilo, anderhalve kilo aankomen in een halve week tijd.

Nu ben ik al een tijdje bezig met afvallen. Dus het idee om zomaar een week niets te doen ( dat idee van dat zogeheten "rusten" zorgt voor behoorlijk veel onrust in mijn lijf), veel pasta eten en weer zwaarder worden zorgt voor interessante discussies in mijn hoofd.

Ik heb de afgelopen maanden mijn lange lopen iedere keer heel rustig aangedaan. Geen gelletjes, vooral op mijn vetverbranding lopen en geen druk van een bepaalde tijd. Een deel van mij is dan ook van plan om het rustig aan te doen tijdens de race, omdat ik gewoon geen ervaring heb met een snelle run en een race mij nu niet de juiste tijd is om dat te gaan uitproberen. Dus geen gelletjes mee, niks stapelen en gewoon de dag zelf rustig lopen.

Een ander deel ( mijn competatieve deel), heeft juist wel een gemiddelde loopduur in gedachte. En die wil ervoor gaan. Dus gelletjes mee, carboloaden to the max en genieten van een week eten en niks doen. En dan op de race dag een wereldtijd neerzetten.

En nu is het dinsdag en weet ik nog steeds niet hoe ik me het beste moet voorbereiden. Wel of geen pasta woensdag, rijst donderdag en brood vrijdag? Wel of niet een groter rondje rennen woensdag? Wel of niet op mijn calierien letten?

Al met al hoop ik, dat het snel zaterdag is. Want dan kan ik gaan rennen en hopelijk loopt alles dan gesmeerd die dag. Voor de zekerheid zal ik toch maar gelletjes meenemen, want je weet het niet. Bovendien is er in mei weer een halve marathon, in Gore dit keer. En die wil ik ook gaan lopen. Omdat deze halve marathon voornamelijk ( niet helemaal) naar beneden is, en die in Gore is wat meer omhoog en omlaag. Een stuk zwaarder, maar wel een eerlijker parcour om te zien wat ik kan.

Zenuwachtig? Ja!

Eindelijk?!

Ons plan om naar NZ te verhuizen kwmal vrij vlot nadat we in 2007 terugkwamen uit NZ na ons verblijf van bijna 2 jaar.

Eerst waren we heel blij om iedereen weer te zien. Familie, vrienden en kennissen opzoeken. De oudste startte school en zo leerde ik nieuwe mensen in de wijk kennen. Werk begon en al snel zaten we weer in het NL ritme die ons door de tijd voerde. Maar het heimwee bleef. Dus in 2008 besloten we onze woning te koop te zetten. Zodra het huis verkocht was zouden we naar NZ vertrekken, onze droom achterna.

Maar dat liep allemaal even anders.

Het huis verkocht niet. En toen nog steeds niet. En zeker toen de crisis in alle hevigheid losbarstte wisten we, dat het nog wel even zou kunnen gaan duren, die hele verkoop. Intussen werd ik zwanger, beviel, de jongste zoon ging ook naar school en de kinderen waren meer en meer thuis in NL.
Soms was het idee om te gaan verhuizen weg. dan zat het me allemaal wel goed. Dan hoefde ik ook niet zo nodig weg en besefte ik me, hoe heerlijk het was om te leven in ene land waar alles zo makkelijk was. Op de fiets naar school, zwemles, vriendjes dichtbij, winkels dichtbij, heerlijk! Zeker het feit dat ons huis heerlijk geisoleerd was  hielp daarin mee. Midden in de winter bij de verlichte kerstboom zitten in een leuke rok, omdat het binnen aangenaam warm was.  Lekker onder een warme douche stappen als je koud van de regen en wind thuiskwam na een avonddienst.

Maar ieder jaar weer was er een moment waarop Fons en ik elkaar aankeken en zeiden: wat gaan we doen?

Totdat we in 2011 ( denk ik), om gewoon maar te gaan. Diepe hap lucht en springen maar, in de hoop dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. 

Na een paar maanden in NZ kregen we gelukkig huurders, waardoor we niet de volledige hypotheek meer hoefden te betalen.

Ale die jaren hebben we maar een paar kijkers gehad. Toen we in april vorig jaar op vakantie waren hebben we de makelaar opgezocht. Het huis wat het langst te koop had gestaan was geloof ik iets van 12 jaar. Voor ons gevoel stevenden we al af op een nieuw record. Omdat we in onze omgevind al bij vercshillende mensen het op het laatste moment de verkoop hadden zien misgaan hadden we gezegd, dat we het niet hoefden te weten als er kijkers waren. Zodra er een bod lag was het vroeg genoeg.

En nu.....

Eindelijk, na bijna 8 jaar, hebben we het huis verkocht. Ik zeg dit nog niet hardop. Pas als de ouders van Fons bij de notaris weglopen gaat hier de vlag uit, maar het lijkt erop, dat het dan echt gaat gebeuren.

Vrienden vroegen ons, of we nu echt niet meer terugkomen. Maar zo heeft dat voor ons nooit gewerkt. Dat huis was er wel, maar het was geen thuis. Tuurlijk, als het het eerste jaar totaal mis was gegaan, dan waren we weer gewoon naar ons oude huis gegaan. 

Maar we hebben altijd gezegd, dat we per jaar bekijken wat we gaan doen: hier blijven of teruggaan. En dat doen we nog steeds. Ieder jaar nemen we opnieuw heel bewust het besluit om er weer een jaar aan vast te plakken. Want om nu "voor altijd en eeuwig" te zeggen, zover ben ik nog niet.

Toch vraag ik me af, wat we hadden gedaan als we toen niet die sprong hadden gewaagd. Als we inderdaad pas waren gegaan na de verkoop van ons huis. Zouden we dan nu wel wel gegaan zijn? Met een dochter op de middelbare school, een sociaal leven van 9 jaar weer in NL zijn? Hadden we dan nog steeds de stap durven nemen of hadden we het bij een droom gelaten?

En waar waren we dan gaan wonen?
Dan hadden we heel veel mooie dingen gemist, die we nu al hebben meegemaakt. Aamd de andere kant, dan hadden we ook nog zeker drie heerlijke winters in het huis met dubbel glas doorgebracht. En hadden we genoten van alles waarvan je kunt genieten in NL.

Spijt van de beslissing die we hebben gemaakt?
Het antwoord erop is niet zo simpel.
Nee, want ik ben heel blij waar we nu zijn en de ervaringen die we hebben opgedaan.
Ja, want ik heb af en toe heimwee naar NL. En dan wil ik gewoon weer even terug zijn en een kroket eten met een vriendin.

Ik denk, dat dat de rest van mijn leven ene gevoel zal zijn dat bij me blijft. Maar de last van een huis waar de hypotheek nog steeds van betaald moest worden hebben we niet meer straks. Weer een extra stukje vrijheid erbij!

Te goed voorbereid

Ik ben iemand die van voorbereiden houdt. Over het algemeen is dat erg handig, al zeg ik het zelf. De lunch trommels en waterbekers worden de avond van te voren voor het grootste deel klaargemaakt, er is altijd genoeg bloem, suiker en boter in huis om iets lekkers te bakken voor eventueel bezoek en de zwemtassen zijn al een week voor de zwemles klaar voor gebruik.

Als ik ga bakken, leg ik alles dna ook op volgorde klaar. Daar heb ik zo mijn redenen voor. In een huishouden met werk, man en kinderne kan het nog wel eens gebeuren, dat ik tijdens het klaarmaken van het een of ander word gestoord. En omdat het soms niet bij een afleiding blijft, gebeurt het wel eens, dat ik pas na een half uurt teug kan mijn geliefde keuken in. Dan is het makkelijk dat alles wat ik heb gebruikt al weer heb ogeruimd.
 Mijn werkblad is niet zo groot en ruim. Alle beschikbare ruimte die ik heb is dan ook welkom.  En ik heb een voorraadkast halverwege de andere kant van het huis, dus hoe minder heen en weer lopen hoe beter ( ja ik weet dat ik 16 kilometer ren, maar dat is anders. In huis loop ik het liefst zo min mogelijk en is efficientie mijn beste partner).

En van de kids had een feestje het weekend. Omdat je gasten altijd iets lekkers moet voorzetten, zou ik muffins gaan bakken. Dat kon mooi tussen het brood maken en de voorbereidingen van de pizza in.
Alle spullen voor het brood werden keurig klaargezet en gebruikt, dus de broodmachine stond een kleine 10 minuten erna al te draaien.

Muffins dus. Suiker stond er nog vanwege het brood, net als de bloem en eieren. Dat zou ik even snel en efficient gaan bakken! Ik werd er al helemaal vrolijk van. Ik heb al vaak muffins gemaakt, dus in ene handomdraai stonden er 12 cupjes gevuld met deeg te bakken in de oven. Maar tot mijn verbazing werden ze niet bruin! Oven temperatuur niet goed? Toch wel. Baktijd ok? Check.
Wat was er dan aan de hand?

Pas toenik de muffins uit hun vorm haalde begon het me te dagen. Ik had inderdaad het bloem gebruikt wat ik had laten staan na het brood, klaar om een pizzabodem van te maken. Maar voor muffins het je zelfrijzend bakmeel nodig, of bloem met bakpoeder. En ik had de optie bloem zonder bakpoeder genomen met als gevolg, dat er nu 12 zeer compacte muffins op het roosteraf stonden te koelen.

Tsja, daar kon ik natuurlijk niet mee aankomen.

Dus snel alls weer overal vandaan gehaald ( soms is dat snelle opruimen toch niet zo heel praktisch) en de tweede lading ging de oven in. En omdat ik had bedacht dat ik niets wilde afwassen, had ik de beslagkom enbakvorm al in de vaatwasser gezet, net als het pannetje waar ik de boter in gesmolten had en de maatbeker om de zure room af te meten.

Zucht.

Dit ging geen snelle ronde worden.

Uiteindelijk was iedereen blij; manlief en de kinderen, omdat zij de mislukte muffins mochten opeten. De gasten, omdat zij luchtige muffins voorgeschoteld kregen. En ik..... ik moest mijn ego inslikken en helaas toegeven, dat je ook te goed kunt voorbereiden.  Maar ik ga mijn zwemspullen routine niet omgooien, net zo min als de broodtrommels.....denk ik.....

Bericht uit het verleden

Je leest het wel een sin de krant. Of nou ja, op nu.nl dan. Een kaart die er dertig jaar over heeft gedaan om op de plaats van bestemming aan te komen.
En wij hebben dat ook meegemaakt nu!

Niet dertig jaar natuurlijk, dat zou een beetje creepy zijn.

toen we in Blenheim woonden waren we met enige regelmaat te vinden bij Pelorus Bridge. Dat is een klein cafe op weg van Blenheim naar Nelson. Bij dat cafe zit een camping, aan een mooie rivier gelegen, die heel toepasselijk Pelorus river heet.

We gingen vaak wat lekkers eten en drinken en dan ervoor of erna aan de rivier zitten. De oevers waren bezaaid met keien, rotsen en kiezelstenen, ideaal om in de rivier te gooien. Op een van deze dagen ontmoetten we een andere Nederlands gezin, dat drie maanden aan het trekken was door NZ.
We hebben heel gezellig zitten praten en uiteindelijk hebben we ond adres gegeven met daarbij de uitnodiging om langs te komen als ze in de buurt zouden zijn. Want in NZ is dat helemaal leuk, andere mensen op visite krijgen, zeker als dat ook Nederlanders zijn!
Het was december 2012.

We hebben niets meer van deze mensen vernomen.

Totdat we vrienden uit Blenheim op bezoek kregen ( zei ik al dat we dol zijn op bezoek? Geen Nederlanders dit keer, maar niet minder leuk!).
Ze waren met hun caravan aan het toeren over het zuidereiland en bleven een paar nachten logeren.

Ze hadden een envelop bij zich met als afzender een voor ons onbekende naam en adres. Met een enorme "surpirse show" gevoel maakte ik de envelop open. en ja hoor, daarin zat een kaart van de bewuste familie die we hadden ontmoet bij Pelorus Bridge! Ze schreven , dat ze door ons verhaal hebben getwijfeld om ook naar NZ te verhuizen , maar dat ze uiteindelijk er toch voor hadden gekozen om in NL te blijven. De envelop had postzegels uit 2014 erop. de kaart is via via op de praktijk in Blenheim beland waar Fons voorheen heeft gewerkt. Een van de verpleegkundigen heeft de kaart bewaard en zij was degene die ons uiteindelijk kwam bezoeken.

Dat vond ik eigenlijk nog bijzonderder  dan het krijgen van visite uit Nederland; echte post krijgen uit NL, die er dan zo lang over doet en dan nog bij ons terecht komt ook! Want we weten van een pakketjes, dat via Blenheim weer retour NL is gekomen na een maand of wat. Die is hier nooit aangekomen!

In de kaart stond, dat de moeder bij het opruimen van wat spullen ons adres tegenkwam en besloot om ons een berichtje te sturen; leuk he!

Nou, dat was ons moment weer.

Het voelde helemaal als een kadootje. Ik heb een briefje teruggeschreven en dat smaen met een leuke kaart in een envelop gedaan en naar de familie opgestuurd. Nu hoop ik niet dat die er ook meer dan een jaar over gaat doen. Maar mocht dat zo zijn, dan hoop ik, dat zij er net zo'n bijzonder gevoel aan overhouden als dat wij dat hebben gedaan.

En ineens heb ik weer het voornemen, om eens wat vaker "echte" post te sturen. Want dat is toch wel erg leuk hoor. Tuurlijk, het nieuws wat ik erin zet  is als vreselijk achterhaald  als de post aankomt. Want alle nieuwtjes app ik over het algemeen meteen door. Maar gewoon, als groet is het wel erg leuk.

Hij gaat op het lijstje: dingen die ik allemaal wil gaan doen als ik wat meer ruimte in mijn hoofd heb.

Dus wie weet krijgen jullie over een jaar of 10 wel  echte post van ons!

Mijn stem telt!

Het nieuws was al de hele wereld overgegaan: dit jaar stemt NZ voor de vlag!

Bij de vorige verkiezingen waren Fons en ik nog niet geregistreerd als stemmers, dus die ronde hebben we gemist. Maar nu mogen we officieel onze stem laten horen in het referendum van de eeuw!

Aan het begin van de weke kregen we een envelop thuisgestuurd met de daarbij behorende papieren.

Papieren invullen, in de bus doen en dan weer terugsturen.

Ik ben heel benieuwd wat het gaat worden: de oude vlag blijft of de nieuwe vlag.
We hebben nog even de tijd voordat iedereen alle papieren opgestuurd moet hebben, dus ik denk dat de uitslag nog wel even op zich zal laten wachten. En natuurlijk zijn er mensen die dit een verspilling van geld vinden: het hele referendum, alle papieren, de bureaucratie. Ik vind het wel wat hebben. Want om heel eerlijk te zijn, vind ik de NZ en AUS vlag ook wel erg veel op elkaar lijken. En de nieuwe vlag met de varen spreekt me absoluut erg aan.
Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit welke vlag er uiteindelijk gaat wapperen aan de masten. Maar ik vind het wel leuk om deel uitgemaakt te hebben van dit hele proces!

Mindfuck.....

Even een stapje terug in de tijd. Halverwege december 2015 ( klein stapje, nietwaar?).
Ik ben net begonnen met mijn training voor de halve marathon. Door de week twee keer 5 kilometer, op een zaterdag mijn lange loop. De geplande afstand voor die week was bijna 8 kilometer. de avod van te voren was ik heel bewust bezig met mijn dieet: lichtverteerbaar, koolhydraatrijk voer moest er gegeten worden. op tijd naar bed, voor de grote inspanning de volgende ochtend.
De zaterdagochtend werd er standaard ontbeten met twee boterhammen ( een met honing, eentje met melkhagelslag) een kop koffie met caffeine ( om de concentratie te verhogen tijdens mijn run) en een extra glas water vlak voordat ik de weg op ging.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en kijk ik inmiddels heel anders naar afstanden en tijd. Na een enkele zware loop na is  de verdere training eigenlijk wel soepel verlopen (haha...).

Nu loop ik een keer door de week hard, een lange run nog steeds op de zaterdag. De vrijdagavond eten we bij voorkeur brood met een gebakken ei en noodles, ik ga op tijd naar bed ( maar lig vaak tot veel te laat nog wat te lezen) en de volgende dag ontbijt ik nog steeds met twee boterhammen en een kop koffie. Alleen loop ik nu geen 8, maar 18 kilometer. 
En dat gaat eigenlijk wel. Ik doe er iets meer dan twee uur over. En eigenlijk , hoe lang het ook is, omdat ik in de buurt blijf voelt het niet als een hele, hele , hele lamge afstand. Meer als een gewone lang, lange afstand.
Totdat Fons me wist te vertellen, dat ik dus nu van Heemskerk naar Alkmaar kon hardlopen. Wat! Maar weet je wel hoe ver dat is! dat is dezelfde afstand van het ziekenhuis in Alkmaar naar Obdam rennen (Middenwaard in Heerhugowaard is maar 12 kilometer, dat je het weet).

Toen werd ik toch wel een beetje trots op mezelf. Want hier geen vlakke fiets- of voetpaden waarover je jezelf kunt voorbewegen. Daar droom ik soms nog wel eens van ..... Maar hier zijn heuvels, heuvels en heuvels. En stukken gravelwegen met kleine en grote stenen, die erg bol staan. Om knieblessures te voorkomen moet ik dus links en rechts van de weg rennen afwisselen, zodat het gewicht op mijn schuinstaande voeten verdeeld wordt qua lasten.

Want hoewel het niet erg druk is op de wegen, kom ik nog af en toe ander verkeer tegen, dus aan de kant blijven is toch wel handig. Op de snelweg trouwens ook, waar ik tegenwoordig ook regematig te vinden ben. Zonder vluchtstrook, dus netjes op de lijn en bijna in het gras. Maar over het algemeen gaat iedereen met een boog om mij heen en wordt ik vriendelijk gegroet.

En dan mijn korte loop door de week. Dat is "maar" 10 kilometer, dus dat doe ik gewoon even. Het is maar een uurtje rennen, dus zo weer thuis. Als ik dan nog puf heb ergens in de week doe ik nog een kort rondje van 5 kilometer om mijn benen even los te rennen.

Juist.

En als je dan even terugdenkt aan een paar maanden geleden weet je, dat je toch wel een beetje in een soort van mind fuck bent terecht gekomen. ik moet me ook erg realiseren, dat "even" een rondje van 10 kilometer lopen toch wel iets is, waar ik niet al te lang geleden nog erg tegenop zag. En dat ik daarvoor moest carboloaden enzo.
En dat ik nu voor de 18 kilometer net zoveel eet als dat ik deed voor mijn lange loop van 8 kilometer.

Ik heb een app die aangeeft hoeveel calorien ik verbrand op zo'n lange  duurloop; meer dan 1400! Weet je wat je dan allemaal kan eten om dat weer goed te maken? Natuulijk, allemaal gezonde dingen. Maar ik heb geleerd dat je behalve vet  en proteine ook veel koolhydraten verbrandt en koolhydraten zijn de eerste dingen die je lijf wil hebben na een lange loop. Dus stop ik iedere zaterdag met heel veel plezier wat extra chocolade ( zitten ook eiwitten in),  extra snoepbanaantjes, ietsje meer drop, veel koekjes en een extra toetje in mijn mond....

Dat is zo ontzettend lekker snoepen!
Zo lekker, dat een deel  van mij nu al weet, dat het dat post-sporten snoepen heel erg gaat missen. En als ik voor een marathon ga trainen, kan ik gewoon onbeperkt mezelf laten gaan zonder dat er iets verandert aan mijn gewicht. Ik zou dan zo  een bak slagroomijs kunnen wegwerken  bijvoorbeeld.

En het verschil tussen 21 km en 42 km is net zo groot als van 0 naar 21. Dus hoe erg kan dat nou zijn? Dat stemmetje vraagt zich af en toe serieus af, of ik het zou kunnen. Want ene halve marathon kan iedereen ( geloof me, hier in dit dorp ben ik niet bijzonder. Er zijn er veel meer die dit hebben gedaan of zelfs regelmatig doen). Maar een hele marathon.... tsja....

Ik zeg je.

Mind fuck.

Big time.