Eindelijk?!

Ons plan om naar NZ te verhuizen kwmal vrij vlot nadat we in 2007 terugkwamen uit NZ na ons verblijf van bijna 2 jaar.

Eerst waren we heel blij om iedereen weer te zien. Familie, vrienden en kennissen opzoeken. De oudste startte school en zo leerde ik nieuwe mensen in de wijk kennen. Werk begon en al snel zaten we weer in het NL ritme die ons door de tijd voerde. Maar het heimwee bleef. Dus in 2008 besloten we onze woning te koop te zetten. Zodra het huis verkocht was zouden we naar NZ vertrekken, onze droom achterna.

Maar dat liep allemaal even anders.

Het huis verkocht niet. En toen nog steeds niet. En zeker toen de crisis in alle hevigheid losbarstte wisten we, dat het nog wel even zou kunnen gaan duren, die hele verkoop. Intussen werd ik zwanger, beviel, de jongste zoon ging ook naar school en de kinderen waren meer en meer thuis in NL.
Soms was het idee om te gaan verhuizen weg. dan zat het me allemaal wel goed. Dan hoefde ik ook niet zo nodig weg en besefte ik me, hoe heerlijk het was om te leven in ene land waar alles zo makkelijk was. Op de fiets naar school, zwemles, vriendjes dichtbij, winkels dichtbij, heerlijk! Zeker het feit dat ons huis heerlijk geisoleerd was  hielp daarin mee. Midden in de winter bij de verlichte kerstboom zitten in een leuke rok, omdat het binnen aangenaam warm was.  Lekker onder een warme douche stappen als je koud van de regen en wind thuiskwam na een avonddienst.

Maar ieder jaar weer was er een moment waarop Fons en ik elkaar aankeken en zeiden: wat gaan we doen?

Totdat we in 2011 ( denk ik), om gewoon maar te gaan. Diepe hap lucht en springen maar, in de hoop dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. 

Na een paar maanden in NZ kregen we gelukkig huurders, waardoor we niet de volledige hypotheek meer hoefden te betalen.

Ale die jaren hebben we maar een paar kijkers gehad. Toen we in april vorig jaar op vakantie waren hebben we de makelaar opgezocht. Het huis wat het langst te koop had gestaan was geloof ik iets van 12 jaar. Voor ons gevoel stevenden we al af op een nieuw record. Omdat we in onze omgevind al bij vercshillende mensen het op het laatste moment de verkoop hadden zien misgaan hadden we gezegd, dat we het niet hoefden te weten als er kijkers waren. Zodra er een bod lag was het vroeg genoeg.

En nu.....

Eindelijk, na bijna 8 jaar, hebben we het huis verkocht. Ik zeg dit nog niet hardop. Pas als de ouders van Fons bij de notaris weglopen gaat hier de vlag uit, maar het lijkt erop, dat het dan echt gaat gebeuren.

Vrienden vroegen ons, of we nu echt niet meer terugkomen. Maar zo heeft dat voor ons nooit gewerkt. Dat huis was er wel, maar het was geen thuis. Tuurlijk, als het het eerste jaar totaal mis was gegaan, dan waren we weer gewoon naar ons oude huis gegaan. 

Maar we hebben altijd gezegd, dat we per jaar bekijken wat we gaan doen: hier blijven of teruggaan. En dat doen we nog steeds. Ieder jaar nemen we opnieuw heel bewust het besluit om er weer een jaar aan vast te plakken. Want om nu "voor altijd en eeuwig" te zeggen, zover ben ik nog niet.

Toch vraag ik me af, wat we hadden gedaan als we toen niet die sprong hadden gewaagd. Als we inderdaad pas waren gegaan na de verkoop van ons huis. Zouden we dan nu wel wel gegaan zijn? Met een dochter op de middelbare school, een sociaal leven van 9 jaar weer in NL zijn? Hadden we dan nog steeds de stap durven nemen of hadden we het bij een droom gelaten?

En waar waren we dan gaan wonen?
Dan hadden we heel veel mooie dingen gemist, die we nu al hebben meegemaakt. Aamd de andere kant, dan hadden we ook nog zeker drie heerlijke winters in het huis met dubbel glas doorgebracht. En hadden we genoten van alles waarvan je kunt genieten in NL.

Spijt van de beslissing die we hebben gemaakt?
Het antwoord erop is niet zo simpel.
Nee, want ik ben heel blij waar we nu zijn en de ervaringen die we hebben opgedaan.
Ja, want ik heb af en toe heimwee naar NL. En dan wil ik gewoon weer even terug zijn en een kroket eten met een vriendin.

Ik denk, dat dat de rest van mijn leven ene gevoel zal zijn dat bij me blijft. Maar de last van een huis waar de hypotheek nog steeds van betaald moest worden hebben we niet meer straks. Weer een extra stukje vrijheid erbij!