Je leest het wel een sin de krant. Of nou ja, op nu.nl dan. Een kaart die er dertig jaar over heeft gedaan om op de plaats van bestemming aan te komen.
En wij hebben dat ook meegemaakt nu!
Niet dertig jaar natuurlijk, dat zou een beetje creepy zijn.
toen we in Blenheim woonden waren we met enige regelmaat te vinden bij Pelorus Bridge. Dat is een klein cafe op weg van Blenheim naar Nelson. Bij dat cafe zit een camping, aan een mooie rivier gelegen, die heel toepasselijk Pelorus river heet.
We gingen vaak wat lekkers eten en drinken en dan ervoor of erna aan de rivier zitten. De oevers waren bezaaid met keien, rotsen en kiezelstenen, ideaal om in de rivier te gooien. Op een van deze dagen ontmoetten we een andere Nederlands gezin, dat drie maanden aan het trekken was door NZ.
We hebben heel gezellig zitten praten en uiteindelijk hebben we ond adres gegeven met daarbij de uitnodiging om langs te komen als ze in de buurt zouden zijn. Want in NZ is dat helemaal leuk, andere mensen op visite krijgen, zeker als dat ook Nederlanders zijn!
Het was december 2012.
We hebben niets meer van deze mensen vernomen.
Totdat we vrienden uit Blenheim op bezoek kregen ( zei ik al dat we dol zijn op bezoek? Geen Nederlanders dit keer, maar niet minder leuk!).
Ze waren met hun caravan aan het toeren over het zuidereiland en bleven een paar nachten logeren.
Ze hadden een envelop bij zich met als afzender een voor ons onbekende naam en adres. Met een enorme "surpirse show" gevoel maakte ik de envelop open. en ja hoor, daarin zat een kaart van de bewuste familie die we hadden ontmoet bij Pelorus Bridge! Ze schreven , dat ze door ons verhaal hebben getwijfeld om ook naar NZ te verhuizen , maar dat ze uiteindelijk er toch voor hadden gekozen om in NL te blijven. De envelop had postzegels uit 2014 erop. de kaart is via via op de praktijk in Blenheim beland waar Fons voorheen heeft gewerkt. Een van de verpleegkundigen heeft de kaart bewaard en zij was degene die ons uiteindelijk kwam bezoeken.
Dat vond ik eigenlijk nog bijzonderder dan het krijgen van visite uit Nederland; echte post krijgen uit NL, die er dan zo lang over doet en dan nog bij ons terecht komt ook! Want we weten van een pakketjes, dat via Blenheim weer retour NL is gekomen na een maand of wat. Die is hier nooit aangekomen!
In de kaart stond, dat de moeder bij het opruimen van wat spullen ons adres tegenkwam en besloot om ons een berichtje te sturen; leuk he!
Nou, dat was ons moment weer.
Het voelde helemaal als een kadootje. Ik heb een briefje teruggeschreven en dat smaen met een leuke kaart in een envelop gedaan en naar de familie opgestuurd. Nu hoop ik niet dat die er ook meer dan een jaar over gaat doen. Maar mocht dat zo zijn, dan hoop ik, dat zij er net zo'n bijzonder gevoel aan overhouden als dat wij dat hebben gedaan.
En ineens heb ik weer het voornemen, om eens wat vaker "echte" post te sturen. Want dat is toch wel erg leuk hoor. Tuurlijk, het nieuws wat ik erin zet is als vreselijk achterhaald als de post aankomt. Want alle nieuwtjes app ik over het algemeen meteen door. Maar gewoon, als groet is het wel erg leuk.
Hij gaat op het lijstje: dingen die ik allemaal wil gaan doen als ik wat meer ruimte in mijn hoofd heb.
Dus wie weet krijgen jullie over een jaar of 10 wel echte post van ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten