Aardbeving!

Ja.
Ik wist van niets.
Helemaal gemist, alles.

Ik werd 's morgens wakker en toen ik mijn telefoon aanzette bleven de whats appjes binnenkomen. Of ik ok was na de aardbeving?

Snel even het nieuws bekeken en inderdaad; weer een aardbeving.
Nu, bijna een week na de beving druppelen er meer verhalen binnen en wordt de omvang van de schade pas echt duidelijk. Nee, niet veel huizen om, dat heb je in een dunbevolkt gebied. Maar een paar dagen na de beving waren er nog boerderijen waar niemand contact mee had gehad. Er is iemand van Fonterra ( de NZ Campina zeg maar) met een helicopter de boerderijen gaan bezoeken om te zien hoe de situatie daar was. Sommige boerderijen hadden wel stroom met behulp van een generator, maar omdat de schoorsteen was ingestort was het niet mogelijk om het huis warm te maken. En doordat er geen water voorradig was, was het leven niet echt heel aangemaam.

Sommige boeren konden wel melken, maar de melk kan niet opgehaald worden. Dus al die duizenden liters melk moet nu weggegooid worden.

De State Highway 1 die zo beschadigd is, waardoor er toeristen vast kwamen te zitten, is de hoofdverbinding tussen het noorden en het zuiden. De aanlegsteigers waren zo beschadigd, dat een van de veerboten 12 uur (!!) op zee is geweest voordat ze konden aanmeren. Met onze trip naar Wellington nog vers in het geheugen had in enorm veel medelijden met deze mensen en ik hoop, dat de zee rustig was....

Vervoer van goederen, die van noord naar zuid en andersom gaat, gebeurt via de weg (vrachtwagens), per trein en per boot. Alle ligt nu zo'n beetje op zijn gat. De vorige keer dat deze weg was afgesloten door een aardverschuiving,gingen veel rpijzen in de supermarkt omhoog. Al het vervoer moest per lucht of via de westkust gebeuren, wat een enorme tijdsvertraging opleverde.

En ander nieuws dat me heel erg aangreep; er is langs die weg een hele bijzondere plek voor zeehonden. Ze klimmen een riviertje op, die uitkomt bij een idyllische waterval en een poeltje. Daar baren ze hun jongen. Die bliven daar dan ( het wordt ook wel zeehondencreche genoemd) tot ze groot genoeg zijn om op zee te kunnen gaan. Die unieke plek is er ook niet meer; weggevaagd door een landverschuiving.

De natuur is sterk en zal dit wel weer te boven komen, maar het doet me pijn dat dit mooie stukje er niet meer is.

Ik ben erg blij, dat wij er niet zoveel van hebben gemerkt. Inmiddels is de hulpverlening al druk op gang gekomen en is heel NZ druk bezig met bakken, inzamelen en doneren voor de getroffen gebieden.

Twee dames in een piepklein dorpje hadden iets opgezet wat direct heel veel steun kreeg. Zo veel, dat ze de goederen niet meer kwijt konden! De middenstand is bijgesprongen en binnenkort gaat er een kleine container richting de getroffen gebieden. De vrijgevigheid en het meeleven is indrukwekkend om  mee te maken!

Opnieuw heb ik hernieuwd respect voor dit mooie land met daarbij het besef, dat het minder veilig is dan ik dacht...... niet qua mensen, maar qua natuur. Het zorgt ervoor, dat ik me erg nietig voel hier.