the Worlds Fastest Indian ( fons )

 
Een ding moest gebeuren deze keer, mijn motor moet mee. We hebben een tijdje getwijfeld, gingen onze spullen wel of niet mee, konden we het financieel bolwerken? Maar naarmate de tijd verstreek bleek dat het moest gaan lukken. En gelukkig, want wat moet er mooier zijn dan rondrijden op de motor door Nieuw Zeeland.

Ik moet er nog wel wat voor doen. Twee dagen geleden heb ik 2,5 uur staan boenen op dat ding ( en geloof me, dat laat ik liever aan de liefhebbers over ). Maar als ze straks in NZ mijn motor uit de container halen ( en uit een Harley Davidson doos ( verrassing, een BMW ) ) en er zit ook maar een onderdeel van onze Nederlandse natuur op, dan mag hij niet door. Als jullie wel eens Border Security op tv gezien hebben dan weet je dat het een serieuze zaak is.

Nu ik er niet meer op mag rijden, want anders kan ik weer aan de slag, heb ik tijdelijk van een goede vriend zijn motor te leen, want ik moet nog wel naar mijn werk. Dan moet mijn motor en de krat nog een keer vervoerd naar de garage, waar ze hem lekker veilig inpakken, de benzine en de olie eruit gaan halen en waarna ik de kentekenplaat nog langs de RDW moet brengen om hem af te melden. Dan haalt de verhuizer hem daar weer op.... je moet er wat voorover hebben om je motorliefde down under te kunnen uitleven.

De planning is rond, de uitvoering bijna gedaan, ik kon bijna uitrusten, tot mijn oudste dochter een briljante vraag stelde, nadat ze met Marja in de auto achter ons aan waren gereden. Want zoals elke goede motorrijder doe ik erg mijn best om zo stoer mogelijk mijn mede motorrijders te groeten. Dat doe je keurig met de linker hand, laag wijzend, erg cooltjes en dus met de rechter hand aan het gas. Maar in Nieuw Zeeland rijd je aan de linker kant.... dus de andere motorrijders passeer je aan de andere kant, dus als je wilt groeten zou de rechter hand van het gas moeten... wat nu???

Geen dag later kon ik deze gouden vraag voorleggen aan mijn BMW rijdende collega uit Nieuw Zeeland. Gekscherend legde ik hem voor dat het toch niet zo kon zijn dat je met de linker hand, vrolijk zwaaiend naar de ander, moest groeten. Uiterst oncool. Hij keek me wat meewarig aan en zei dat ik waarschijnlijk vergeten was dat het iets minder druk op de weg is daar dan in Nederland. Dat het eigenlijk al erg gezellig is als je een auto tegenkomt, laat staan een motor. En als je die dan toch onverhoopt tegenkomt, dan sta je te popelen om als een malle te zwaaien. Ik kreeg het gevoel dat afstappen en elkaar een knuffel geven ook geen rare optie was.... dus cool groeten met links... nergens voor nodig.

Huis! (Marja)

We hebben een huis! Maar weer anders dan gepland.... Mijn idee was, om de eerste drie maanden (want zo lang gaat het duren voordat onze spullen er zijn vanuit NL) een huis te huren wat al helemaal compleet was. Meubels, huisraad; je kent het wel. Dan zouden we drie maanden de tijd hebben om eens rond te kijken naar een geschikte locatie om voor een langere tijd te wonen. Maar het pakte anders uit. Lis van de praktijk belde, dat ze een enorm geschikt huis hadden voor ons. Mooi, ruim opgezet en niet al te ver van de praktijk en een school. Alleen werd het huis kaal opgeleverd. Maar ze had al rondgevraagd in de praktijk; de staf was bereid om ons allemaal wat spullen te lenen, zodat we na drie maanden camperen onze spullen zouden krijgen in het huis waar we het komende jaar gaan wonen. In NZ betaal je de huur per week en je hebt weinig rechten als huurder. Dus dat we nu een jaar "veilig" zitten is prettig. De eigenaars zitten voor 5 jaar in Auckland, dus misschien kunnen we er wel een jaar aan vast plakken.

Even een kleine beschrijving van het huis: dubbele garage, grote tuin (en dan bedoel ik: GROOT), 4 slaapkamers, twee badkamers en een zwembad in de tuin. En zwembad!! Er is een grasmaaiauto waar we gebruik van mogen maken (dus de tuin zal dan wel groot zijn denk ik). De mensen uit de praktijk zijn meer dan bereid om ons te helpen met de tuin, als ze daarna in het zwembad mogen (zouden ze daarom dit huis uitgekozen hebben?)...
Kerst 2012: ik zie een bbq bij het zwembad (is met hek af te sluiten, dus wel fijn voor de jongste telg), luieren in de tuin naast het zwembad, nieuwjaarsborrel in het zwembad.... nog 4 weken!!

Uitzonderingendag (Marja)

Zoals ik al eerder beschreef, hadden wij vandaag een uitzonderingendag. Zo een of twee keer per jaar is dat. Wat houdt dat in de praktijk in? Nou, eigenlijk wel een beetje wat het woord zegt: een dag vol uitzonderingen. Eigenlijk mag alles wel zo'n beetje. Wel moeten alle wensen een paar dagen van te voren bekend gemaakt worden, zodat we de supermarkt in kunnen (en natuurlijk een tripje langs de Bart Smit) om alle voorbereidingen te treffen. Dus vanmorgen om half 9 stond ik ontbijt op bed te maken voor 4 kinderen (de jongste doet nog niet mee, maar kan zijn eigen ontbijt nog niet maken). Trap omhoog, kind eten geven, trap naar beneden, volgende bord pakken. Een kind wilde een magnum als ontbijt, dus daar was ik snel klaar mee. Daarna kwam de vraag of ze ook hun kadootjes op bed mochten ; dus weer trap af, kadootjes pakken, trap op.

En oh, ja die grote zak snoep wilden ze ook wel meteen.....Op dat moment voelde ik mezelf toch wel een zeeeer onervaren moeder, want ik HAD kunnen weten dat ze dit natuurlijk allemaal tegelijk wilde hebben.Maar goed, alle brood met vlokken en rijstewafels met pasta waren boven, dus ik kon ook even rustig eten. En wat werd er verder gewenst? Eigenlijk geen hele gekke dingen: de hele dag op de ipod, veel ijs en snoep, laat opblijven, snoepen in bad; de gewone kinderdingen. Geen tripjes ergens naar toe, geen films, gewoon pasta als avondeten (dan wel weer met een ijsje als toetje). De buurvrouw had nog aangeboden om leuke dingen in te fluisteren, maar die verdween met 20 euro op zak weer stilletjes naar haar eigen tuin en bleef daar netjes tot de dag voorbij was. Deze dag is echt superrrelaxed voorbij gegaan: de kinderen waren eerst te druk met de ipod, daarna te misselijk om zich met de ander te bemoeien. En ik hoefde voor een dag geen opvoeder te zijn; natuurlijk mag je in je kamer op de grond snoepen, natuurlijk mag je in je bed je zak snoep leeggooien, natuurlijk mag je in je pyama naar de ijssalon, tuurlijk mag je een zakje chips voor lunch,natuurlijk hoef je je bord niet leeg te eten, natuurlijk mag je van tafel af als je daar zin in hebt. Weet je, als je voor een dag per jaar met jezelf kunt afspreken dat je alles goed vindt zonder de angst te hebben dat ze daardoor in de goot belanden, dan is zo'n dag echt een aanrader! Goed, ik ben wel even druk bezig geweest om de gummyberen uit de kussensloop te pulken en het duurde even voordat ik mijn birkenstocks had losgebikt van de plakkerige vloer in de slaapkamer, maar het was wel erg gezellig (bovendien was de vloer in de slaapkamer toch al aan een dweilbeurt toe, gezien de schone vloer van de keuken en huiskamer). En de zon scheen ook nog op een gegeven moment! Ben benieuwd hoe ze zich morgen houden, want volgens mij is hun alvleesklier uitgeput na zo'n enorme hoeveelheid insulineproduktie op een dag. Morgen maar een balans-dagje doen denk ik.... en ik ga een lange, lange ronde hardlopen als die balansdag begint...

Ritje achtbaan (Marja)

Vandaag was de laatste dag op school. Ergens was ik me bewust van het feit, dat het wel eens emotioneel zou kunnen worden. Mijn ene dochter had me  er al op voorbereid; in tranen vertelde ze me , dat ze iedereen zo zou gaan missen. En dat ze een afscheidstoespraak wilde houden. En dat ze vast heel hard zou gaan huilen op school.
Maar omdat er ook op school zelf nog het een en ander ging gebeuren waar ik bij betrokken was, dacht ik wel onder de meeste  ellende uit te kunnen komen. Gewoon even snel een blik naar binnen werpen tijdens het afscheid, handkusjes hier en daar, paar leuke fotootjes schieten en weer door met de dagelijkse dingen.
Maar zoals veel dingen de laatste tijd, liep alles weer anders. Dus voor ik het doorhad, bevond ik mijzelf midden in een klas, waar net een lievelingsliedje gedraaid zou worden....Bij gebrek aan zakdoeken ben ik maar even de klas uitgevlucht.
Toch wel heftig hoor, om nu even met de neus op de feiten gedrukt te worden!
En om 13.00 uur, toen de school uitging, kwamen er nog wat ouders even persoonlijk afscheid  nemen.

Ik heb me keurig gehouden, maar het was wel zwaar. Ik voelde me, alsof ik emotioneel gezien in Joris en de draak was geweest...
Dit was een Serieuze Echte Laatste Keer.

Op naar de volgende. Nog 5 weken te gaan....

Ademhalen (Marja)

Door de eventuele wel/niet kopers/huurders, hebben we een poosje behoorlijk in de stress gezeten. En nu we over zijn naar een andere makelaar, staan we een beetje met lege handen. En eigenlijk voelt dat wel lekker. Goed, de fietsen zijn nog niet verkocht, net als de auto (en van dat geld zouden we de verhuizers betalen). Er zijn nog 5 kamers aan spullen uit te zoeken, de tuinmeubels moeten nog een nieuw thuis vinden, er moet nog iets naar de rdw ivm Fons zijn motor. De papieren van de verhuizers liggen te wachten tot we ze hebben ingevuld, net als een overeenkomst van de vastgoedbeheerder.  Er is dus nog genoeg om wakker van te liggen.
Maar toch.... het is wel oke om een een of andere reden. Iedere dag is er een. Het geeft al zoveel rust hier thuis bij ons (en dus bij de kinderen), om te weten dat ons (t)huis nog even van ons is. En waarschijnlijk ben ik te moe om gestresst te zijn, scheelt  ook weer :).

We kunnen weer een zucht slaken en doorgaan met ademhalen. En morgen afscheid van school (tissues niet vergeten!),  krant te woord staan, stukje schrijven voor de krant, huis schoonmaken, op jacht naar een huis in Blenheim (begint nu toch wel te dringen)en volgens mij hadden we afgesproken dat er gereden werd naar een film (maar ik ben even kwijt welk kind waar naar toe moet.....) Dan hebben we nog een afspraak met de tandarts, een uitzonderingendag op vrijdag (meer later daarover) en wat afscheidsuitjes van werk, vrienden ed.

Gewoon blijven ademen dus, zoals ik al zei... Nog maar 5 weken en dan zitten we in het vliegtuig! Misschien is een spoedcursus yoga toch nog wel zinvol voor mij...

Oh ja, mijn nieuwe lijflied helpt: everything's gonna be alright van the  babysitters circus. Dat is een band uit NZ (kon niet anders) die de tekst van het lied als levensmotto heeft.... mijn helden!

Vrijdag de 13e (Marja)

Ik geloof niet zo erg in de Voorziening. Ik geloof er wel in, dat het universum op sommige dagen roept: blijf in je bed, wacht deze dag maar onder de dekens af.
Dat zijn van die dagen dat je je koffie over het aanrecht omgooit, om er vervolgens achter te komen dat het via een niet-mogelijke weg  over het gasfornuis is gelopen, vervolgens in alle lades is gelekt  om ten slotte over de gehele keukenvloer te spetteren. Zodat je de hele keukenvloer moet dweilen omdat je met het wegvegen met een theedoek alleen maar strepen in de vloer hebt gemaakt. Je weet wel, zo'n dag dat je je kleine teen stoot tegen een hoek van een bank, je je  schouder blesseert omdat de deurpost om de een of andere wazige reden ineens 5 cm naar rechts is opgeschoven terwijl jij er doorheen wilde gaan lopen en je anderhalf uur in een stikheet zwembad zit omdat er 75 (!!) kinderen tegelijk gaan afzwemmen, terwijl er om het zwembad  meer dan 300 toeschouwers zitten en lopen...
Gelukkig heb ik vandaag niet zo'n dag.

Vandaag, vrijdag de 13e, viel er alleen maar een ikea glas vol water over de vloer (ach, vloer van de keuken was al zo schoon vergeleken bij die van de huiskamer en ik had geen glasscherven in mijn handen gekregen, dus een win-win situatie). Ik kreeg te horen dat een bepaald onderdeel een levertijd van 6-8 weken heeft ipv de beloofde 2 (dan kan het mooi geleverd worden als wij er niet meer zijn, wel zo gezellig voor de buren. Komen ze ook nog eens bij ons over de vloer als we er niet zijn).
En vandaag was de dag, dat ik mijn mobiele abonnement wilde opzeggen. En dat lukte al na 5 medewerkers gesproken te hebben en binnen een half uur ! Die lieve mensen willen ieder gesprek zo persoonlijk mogelijk houden, dus vroegen ze iedere keer weer naar mijn geboortedatum, rekeningnummer, postcode en huisnummer en mijn mobiele nummer (want je naam vragen is zoooo 2011).
En iedereen was ook heel vriendelijk: opzeggen van een abonnement kan voortijdig, maar dan moest ik wel een hele nare boete betalen. En die was zo hoog, dat het goedkoper was, om mijn abonnement gewoon maar tot december door te laten lopen. Een mevrouw heeft er zelfs een rekenmachine bij gepakt, om het verschil van 4 x E 30 en E 125,nogwat +20 euro administratiekosten voor te rekenen.  En dan denk ik; kijk. Die lui hebben dus een dijk van een administratie.Want om deze kosten in rekening te brengen bij klanten (waar een suffe turnclub 2 euro voor rekent), dan heb heb je dus hele gekwalificeerde mensen in dienst.
En natuurlijk snap ik ook, dat er een week van te voren een bevestiging gestuurd wordt naar mijn adres. Allemaal ontzettend geautomatiseerd. En dat kan natuurlijk  niet gestopt worden. En ook niet naar NZ gestuurd worden. Het is ten slotte de digitale snelweg.
 Ik wil eigenlijk helemaal geen bevestiging, maar dat vindt "Het Systeem" niet goed.  En omdat ik niet wil dat het naar een adres gaat waar ik niet meer woon, werd ik wederom doorgeschakeld naar een andere vriendelijke meneer ( dat was nr 3).
En na een lang, maar zinnig gesprek, kwamen we tot een tussenoplossing. De bevestiging gaat naar een ander contact adres. Alleen was vriendelijke meneer 3 daar niet voor bevoegd, dus werd ik doorverbonden naar meneer 4 en 5. En meneer 5 noemde mij meteen bij mijn naam.
En toen was dus dat intieme weg he.
Ik was er klaar mee. Niks nummer, postcode enzovoorts.... gewoon mevrouw. Nou, dan ben je als bedrijf toch echt wel uit de gratie bij mij. Wat een zooitje!

Maar goed, als je dus halverwege november een bericht krijgt dat je abonnement verloopt, is alles volgens plan gegaan en ligt hij niet op ons oude adres in de bus!

En nu ga ik toch maar onder een dekentje heel hard huilen en hopen, dat het morgen beter wordt...

Voorbereidingen (Marja)

Ik heb gehoord van een Nederlander, die al een paar jaar in NZ woont. En ieder jaar als het weer winter wordt, krijgt hij heimwee. Dus in juli staan de pepernoten in de oven, door de boxen klinkt a white christmas en het huis wordt in lichtslangen gehesen.
Toen ik dat hoorde realiseerde ik me, dat wij dat ook gaan krijgen. Kerst in de zomer, heimwee naar de kerstverlichting in de winter. Het was de vorige keer al raar, om bij 30 graden aan de oliebollen te zitten in Otautau (probeer het eens zou ik zeggen... het is hetzelfde idee als in augustus tegen een kerstboom aankijken waar geen lampjes inzitten, omdat je al in bed ligt als het donker wordt...).
En omdat wij iedereen graag goed voorbereiden hier in huis, heb ik direct actie ondernomen.
Dus vond ik mijzelf van de week terug op de bank, samen met mijn kinderen. Barbie en het kerstfeest aan, lekker onder een deken, warme chocomelk en speculaas bij de hand.
Maar om eerlijk te zijn: als de regen met bakken uit de hemel komt, het zo donker is in huis dat de verlichting midden op de dag aan moet en de maximale temperatuur 15 graden is..... ik weet het niet, het idee van omgekeerde seizoenen kwam toch niet helemaal binnen vrees ik....

Idols/VOH (Marja)

Ik keek er altijd een beetje medelijdend naar; de kandidaten die na een volgende ronde afvielen in het programma Idols, VOH en zo nog meer. Ik vond de tranen, de speeches en alles eromheen toch wel lichtelijk overdreven.
Maar daar ben ik nu toch wel een beetje van teruggekomen. Deels omdat ik als vrouw veel hormonen heb (en zo een keer in de maand had ik zin om heeel hard mee te huilen), maar ook, omdat ik me zelf een beetje zo gevoeld heb de afgelopen tijd. Oorzaak? Ons huis.

We hadden al besloten, om over te stappen naar een andere makelaar. Een, die ook de verhuur op zich kan nemen. Innen van de huur, kleine gebreken oplossen, huurders zoeken, dat soort dingen. En dan is het verkopen bij dezelfde makelaar een logische stap.
Na het laatse gesprek met de "verhuurmakelaar", belde  manlief de "verkoopmakelaar" op, om te zeggen dat we zouden overstappen en met welke reden. Geen probleem, de factuur (boete omdat we weggingen) zou worden opegstuurd. Tien minuten later hing het kantoor van de oude makelaar aan de lijn; kijkers voor woensdag.

Toen begon mijn Idols-avontuur. Zonder zang (want dat talent heb ik niet), zonder camera's (gelukkig), maar met stress, emoties die hoog opliepen en zeer hoog gespannen verwachtingen (en natuurlijk de angst om alles te verpesten door die hoge verwachtingen).

Kijkers waren enthousiast, maar niet genoeg. Na een week nagelbijten, kaarsjes branden en de verplichte uurtjes duimen (nog dank daarvoor allemaal!), kregen we te horen , dat de mensen op een ander huis hadden geboden.

Tja, en toen kwamen de Idols- tranen.  Eruit, net na de eerste ronde. Niks onderhandelingen, niks champagne bij de notaris en bloemen van de makelaar.
 Met een snik kon ik nog uitbrengen, dan het vast zo had moeten zijn, dat het ergens goed voor was, dat alles goed zou komen, dat het huis in ieder geval weer eens lekker schoon was en dat alles nog mogelijk was...
Verder hield ik me goed voor mijn pubiek. Maar van binnen....oehhhh...stortte ik ter aarde (geleerd van zoon van 2 jaar), schreeuwde ik luid "waarom, oh mijn god, waarom?" en was ik direct een oscar rijker door mijn zeer goede prestaties en invoelend vermogen op het witte doek dat "leven" heet.

Maar ook dat moment gaat voorbij. En nu gaan we gewoon weer naar de kermis, trek ik vanavond nog maar eens lekkere fles Nieuw- Zeelandse wijn open en ga ik me op de bank vermaken bij een aflevering van so you think you can dance ofzo.... tissues en chips bij de hand en genieten maar!

Wat cijfers op een rij (Marja)

Omdat ik gemerkt heb dat ik op weinig sympathie kan rekenen als ik klaag over het vele regelwerk, het vieren van kerst in de zon, nieuwjaarsduik bij 25 graden en het feit dat bij ons de dagen op 21 december pas  echt korter zullen worden, realiseerde ik me, dat het tijd wordt voor wat tegengeluiden.

Ja, we gaan naar een waanzinnig mooi land. Maar het is niet het paradijs. Ook daar is misdaad, worden er mensen vermoord en zijn er huisjesmelkers.
Daar word je als verdachte niet met een zwart balkje, maar met naam en toenaam genoemd.
In NZ is er geen pensioenvoorziening. Je moet zelf voor je oudedag zorgen.
Soms moet je wel een uur rijden om bij een ziekenhuis te zijn. En als het tegen zit, drie uur. Omdat de oogarts die je moet hebben, toevallig die dag dienst heeft in een stad verderop (serieus meegemaakt; drie uur heen, vuiltje eruit, drie uur terug. En de volgende dag het zelfde om even te controleren).


Nog wat cijfers op een rijtje: in NZ is 1 op de 2 mensen te zwaar, tegenover 4 op de 10 in NL.
In NZ is 40 % van de sterfte dan ook te wijten aan hart- en vaatziekten (in NL 28,7 %).

In NL overlijden dan wel weer meer mensen aan kanker, maar ik denk dat dat komt, omdat al die anderen in NZ al 10 jaar eerder zijn overleden aan een hartaanval ofzo.

En dan kan ik het toch niet laten: in NL leven er 403 mensen per km2, in NZ zijn dat er 15,6.

De benzine is in NL rond de E 1,70. In NZ is de prijs de afgelopen tijd 6  keer gedaald, met in de laatste maand een daling van 19 dollarcent per liter!Nu is de prijs daar per liter omgerekend E 1, 26.
Dus laat die leuke auto met 4 weeldrive  maar komen....

Maar goed, de huizen zijn er slecht geisoleerd, de dolfijnen zijn er niet altijd en als ze jongen hebben mag je niet met ze zwemmen, er zijn veel nare sandflies, ze gebruiken veel bestrijdingsmiddelen en het vliegen is er erg duur door de monopolypositie van air new zealand.
Dus mocht je van de zomer aan een lekker meer zitten, bedenk dan, dat wij na 24 uur vliegen nog 4 uur moeten rijden in een busje om in het donker aan te komen in een dorp, waar de openhaard aan moet om je huis warm te krijgen. En waar de kinderen een schooluniform aan moeten. En waar aardbevingen zijn.
Dan zit je vast lekkerder, dan wanneer je bedenkt, dat wij de zomer weer ingaan, we op twee uur rijden van een wintersportgebied wonen en dat we daar kunnen kajakken in de fjorden....

Geniet van de zomer!