Ik keek er altijd een beetje medelijdend naar; de kandidaten die na een volgende ronde afvielen in het programma Idols, VOH en zo nog meer. Ik vond de tranen, de speeches en alles eromheen toch wel lichtelijk overdreven.
Maar daar ben ik nu toch wel een beetje van teruggekomen. Deels omdat ik als vrouw veel hormonen heb (en zo een keer in de maand had ik zin om heeel hard mee te huilen), maar ook, omdat ik me zelf een beetje zo gevoeld heb de afgelopen tijd. Oorzaak? Ons huis.
We hadden al besloten, om over te stappen naar een andere makelaar. Een, die ook de verhuur op zich kan nemen. Innen van de huur, kleine gebreken oplossen, huurders zoeken, dat soort dingen. En dan is het verkopen bij dezelfde makelaar een logische stap.
Na het laatse gesprek met de "verhuurmakelaar", belde manlief de "verkoopmakelaar" op, om te zeggen dat we zouden overstappen en met welke reden. Geen probleem, de factuur (boete omdat we weggingen) zou worden opegstuurd. Tien minuten later hing het kantoor van de oude makelaar aan de lijn; kijkers voor woensdag.
Toen begon mijn Idols-avontuur. Zonder zang (want dat talent heb ik niet), zonder camera's (gelukkig), maar met stress, emoties die hoog opliepen en zeer hoog gespannen verwachtingen (en natuurlijk de angst om alles te verpesten door die hoge verwachtingen).
Kijkers waren enthousiast, maar niet genoeg. Na een week nagelbijten, kaarsjes branden en de verplichte uurtjes duimen (nog dank daarvoor allemaal!), kregen we te horen , dat de mensen op een ander huis hadden geboden.
Tja, en toen kwamen de Idols- tranen. Eruit, net na de eerste ronde. Niks onderhandelingen, niks champagne bij de notaris en bloemen van de makelaar.
Met een snik kon ik nog uitbrengen, dan het vast zo had moeten zijn, dat het ergens goed voor was, dat alles goed zou komen, dat het huis in ieder geval weer eens lekker schoon was en dat alles nog mogelijk was...
Verder hield ik me goed voor mijn pubiek. Maar van binnen....oehhhh...stortte ik ter aarde (geleerd van zoon van 2 jaar), schreeuwde ik luid "waarom, oh mijn god, waarom?" en was ik direct een oscar rijker door mijn zeer goede prestaties en invoelend vermogen op het witte doek dat "leven" heet.
Maar ook dat moment gaat voorbij. En nu gaan we gewoon weer naar de kermis, trek ik vanavond nog maar eens lekkere fles Nieuw- Zeelandse wijn open en ga ik me op de bank vermaken bij een aflevering van so you think you can dance ofzo.... tissues en chips bij de hand en genieten maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten