Op zoek naar het licht

We waren een paar dagen op pad en Fons zag toen een berichtje in de krant; als het een mooie avond was ( dat was dus de avond ervoor het geval), dan kun je het zuiderlicht zien!

De foto die bij het artikel hoorde was gemaakt vlakbij de plek waar wij ons op dat moment bevonden, in een restaurantje in Dunedin.  Nou ja, op slechts een uurtje rijden dan.
Na een kort overleg besloten we, dat dit een gewedlige ervaring zou zijn die relatief dichtbij zou plaatsvinden. Dus stapten we even later na het heerlijke eten ( kinderen met een volle buik redden het langer onderweg, zolang er maar toiletten zijn ) in de bus en reden we in de tegenovergestelde richting van ons huisje het schiereiland op , op zoek naar de plak waar de fotograaf de vorige avond zijn waanzinnig mooie foto had gemaakt. Voordat we de auto in waren gestapt hadden we nog even naar de lucht gekeken. Als we geen sterren hadden kunnen zien, waren we nit aan het avontuur begonnen. En dat was het!

In het stikkedonker  volledig varen op google maps op een hele smalle, kronkelige gravelweg die soms een mooie afgrond heeft aan een kant ( vermoedde ik dus, want ik kon het niet zien). Nu moet je weten dat schommelige bewegingen en ik niet zo heel goed samengaan. Fons en de kinderen zullen zeggen dat hij met 30-40 km per uur rustig over de weggetjes reed, maar voor mijn gevoel scheurden we met 120 km/uur door de wegen, een spoor van stof, gravel en grant achterlatend. Maar ook dit weet ik niet zeker, aangezien ik strak vooruit bleef kijken, mijn hand zo hand om de handel boven mijn hoofd vastklemmende, dat mijn knokkels wit waren en de kram in mijn vingers ging. Toen Fons heel lief de navigatie overnam omdat ik te beroerd was om naar een scherm te kijken, schoot mijn bloeddruk helemaal de pan uit  en probeerde ik mijn misschien wat lichtelijk paniek gekleurde gedachten te ordenen, zonder al te veel succes (zie je wel, we storten straks zo'n donkere afgrond in en niemand weet dat we weg zijn, we hebben hier vast geen bereik, dit is het einde, vaarwel iedereen, mooi avontuur, waarom, oh hemel, WAAROM??)

Wat was ik blij toen we aan het eind van het schiereiland op de top van een heuvel ( althans, dat denk ik, want er was niet veel te zien) stil stonden en Fons onze wagen aan de zijkant parkeerden, zich nog even afvragend hoe hij zou moeten keren op de terugweg.  Ik was blij dat ik de auto uit kon en even kon bijkomen van een rit die in de Efteling niet had misstaan.

Toen alle lichten gedoofd waren , konden onze ogen wennen aan de lucht, de sterren en het licht die van de sterren afkwam. Waarempel, we waren bovenop een heuvel en uiteindelijk zagen we een vaag schijnsel! Het kwam en ging weer weg, heel bijzonder. Het had niet de mooie kleuren als op de foto, maar het was wel heel bijzonder om ineens dat straapje licht te zien verschijnen. Helaas bleek later, dat het licht kwam van een andere  auto die onze kant opkwam. We bleken ook nog eens de verkeerde kant op te kijken.....

Nadat deze auto ons voorbij reed zagen we ineens, dat we helemaal niet alleen waren; verderop stonden nog zeker 6 auto's geparkeerd! We zijn naar de auto's toegelopen ( onderweg kwamen we nog een stukje weg etegen waar Fons kon keren, whoohoo!!) en toen naar de mensen toegegaan, die onder een deken zaten te wachten totdat het zuiderlicht zou komen.

Na een kwartier wachten was er nog niets te zien en aangezien we ver voorbij bedtijd waren en nog een stuk moesten rijden, besloten we weer op pad te gaan. We namen een andere weg terug en kwamen onderweg langs een stuk weg vaan ontzettend veel auto's geparkeerd stonden. Mensen zaten onder een deken op de motorkap, zaten aan de rand van de weg te wachten. Er waren zelfs mensen die een bank hadden neergezet! Het deed me erg denken aan koninginnenacht, het zag er geweldig en gezellig uit.
Voor zover ik het kon zien dan, want het was erg donker.

We waren uiteindelijk erg laat weer thuis, terwijl het zachtjes begon te regenen. Geen zuiderlicht dus helaas. Later hoorden we, dat het licht wel zichtbaar was geweest in Wellington en Christchurch, maar niet meer in Dunedin. Wel jammer voor alle mensen die hebben zitten wachten. Maar ergens was ik wel blij, dat wij het niet gemist hebben en al die mensen het wel hadden gezien en wij niet. Maar Fons heeft nu een app ( je gelooft het niet), waarop je precies kunt zien wanneer het weer mogelijk is om het verschijnsel te zien. Dus nu maar hopen dat het in een weekend/vakantie is, dat we kunnen logeren op een plek er vlakbij en dat het mooi weer is. Moet geen probeel zijn denk ik....

Pasen!

Het blijft niet kloppen. gekleurde bladeren aan de bomen, kortere dagen, koude  ochtenden, mist, kastanjes. En dan pasen!
Het feest van de lammetjes, krokussen, kuikentjes begin van nieuw leven..... nada hier!
Wat NZ hier wel heeft met pase, is chocolade. Heel veel chocolade.

Dus we hebben eitjes verstopt, iets wat we alle jaren doen. En ja, ik was  vergeten waar ik een eitje had verstopt. Maar uiteindelijk zijn alle eitjes weer terecht en hebben we genoten van de NZ traditionele hot cross buns. Dat zijn zoete zachte kadetjes met aan de bovenkant een kruis, gemaakt van bloem en water. Je kunt ze kopen met een mengsel van suiker en kaneel in het midden ( mij favotiet), gewoon met rozijnen, een chocolade variant en meer.
Mocht je het eens willen maken; vind het recept .hier

Verder is het eindelijk droog ( we hebben wat naar weer gehad vanwege de cyclonen die over Australie zijn geraasd) en mooi rustig nazomer weer. Dus gaan we nu nog naar buiten zoveel als we kunnen.

Maar we beginnen de winters hier een beetje te kennen.  Dus binnenkort zal ik weer extra voedsel inslaan voor in mijnpantry. Mochten we dan vast komen te zitten, dan kunnen we in ieder geval nog eten. ook zal ik voord ekomende winter meer dekens, warme pyama's, glowsticks en  zaklantaarns inslaan, voor het geval de stroom uitvalt omdat er teveel sneeuw op de leidingen valt waardoor de kabels knappen.

Een gewaarschuwd mens telt voor 2.  Ze maken hier af en toe reclame dat je jezelf moet kunnen redden in het geval van een aardbeving ofzo. Dus je moet een kist hebben met water, toilet papier, eten, gasbrander etc. In NL vond ik dat een beetje overdreven, maar ik ben erachter gekomen, dat het hier niet zo'n overbodig iets is.

Dus die kist staat inmiddels klaar in de garage!


Maar eerst gaan we nog genieten van een mooie, zonnige dag en het feit dat hier de herfst/paasvakantie is begonnen. Twee weken niet naar school, heerlijk!

Terug van weggeweest

En dan is er ineens weer een half jaar om. Zomaar, poef, 6 maanden weg!
Nou niet echt, maar druk he....

Even een samenvatting van het afgelopen half jaar. Na een mooi voorjaar hebben we in de maand januari (zomervakantie) 4 x zo veel regen gehad dan gemiddeld valt! Dus voor mijn gevoel zijn we van een voorjaar in de herfst beland, waarna we nu in de officiele herfst zitten. Van de mooie dagen die we wel hebben gehad, hebben we dan ook enorm genoten.

Mijn yoga juf zat er aan te denken om haar groep  in Tap te verlaten en vroeg mij om deze groep over te nemen. Vereerd natuurlijk, maar ik voelde me niet echt klaar om een yoga les te geven. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb me nu volledig gestort op een opleiding tot yoga docent. Dus wederom een studie van de anatomie, maar dit keer in yoga verband. En natuurlijk een stuk filosofie erbij, achtergrond van yoga en wat les in sanskriet.  Ik kan je zeggen, dat dat nu niet echt bepaald een taal is die ergens op lijkt en wat ik dagelijks kan oefenen.  En hoewel het erg veel is, geniet ik er enorm van en ben dus nu ook nog druk bezig met het plannen van de yoga lessen die ik in het kader van mijn opleiding moet geven.

Verder heb ik ontslag genomen mij het bedrijf waar ik werkte, om me zo volledig te kunnen storten op mijn personal trainen en de yoga. Spannend! Voelt echt wel als een sprong in het diepe,  maar ik heb er wel veel zin in.

De eerste term van school zit er al weer bijna op en we maken ons op voor 2 weken vakantie.

Ik heb een knie blessure opgelopen waardoor ik helaas niet mee kon doen in de Wanaka Challenge in een team. We zouden een half Iron man doen: zwemmen, fietsen en rennen.  Ik zou de renner zijn, Fons de fietser en we hadden al een zwemmer. Het was een onwijs gave dag, de sfeer is echt waanzinnig goed! Dus ik heb nu mijn zinnen gezet om iets te doen volgend jaar. Ik heb net 3 km gerend op de hardloopband, dus de kop is eraf :)

Verder is het komend weekend pasen. Met dagen waarop het al om 7 uur donker is, blaadjes die van de bomen vallen en fikse herfst stormen is het idee van pasen echter ver te zoeken. Het went nog niet hoor, die omgekeerde seizoenen.

Ik had het idee dat mijn Engels nu echt wel beter aan het worden was, vloeiend zelfs op sommige momenten. Maar als je je taalgebruik ineens moet aanpassen ivm een yogales, dan komt het soms echt vreselijk beroerd uit je mond! Ik worstel regelmatig met de vertaling, zeker omdat een van mijn lessen in de avond is, wanneer ik zowiezo al moeite heb om uit mijn woorden te komen.

Dan wordt een zin als: "druk de top van je voet in de mat, kantel je bekken en druk je linkerheup in de mat op het moment dat je je linkerbeen optilt", ineens een enorme uitdaging.

Verder vermaken we ons nog steeds hier. Het is nu bijna 5 jaar dat we zijn vertrokken uit NL. Sinds Fons en ik samen zijn, hebben we het nog nooit langer dan 5 jaar op een plek volgehouden. Nu zijn we pas in 2013 in Tapanui gaan wonen, dus ik ben benieuwd hoe we er volgend jaar in staan. Wie weet, begint alles weer te kriebelen en kiezen we voor een nieuwe uitdaging. Maar voorlopig ben ik al blij als ik de week doorkom zonder kinderen te vergeten die ergens vandaan opgehaald moesten worden ivm sport.

Nog geen ruimte in mijn hoofd om te denken aan verhuizen!

Zeker op een dag als vandaag; zonnetje schijnt, bijna geen wind en de kinderen spelen heerlijk samen een spelletje. Het leven is goed.....

Vakkenpakket met strss van de moeder

Hier gaan dingen anders dan dat we in NL gewend zijn. Soms is dat leuk, soms lastig, soms vraagt dat beghoorlijk wat aanpassingsvermogen, flexibiliteit en relativeringsvermogen. Het goede nieuws is, dat dat nu net de eigenschappen zijn die, laat ik het netjes zeggen, wel wat kunnen worden bijgeschaafd bij mij.

Voor een redelijk groot deel hou ik erg van voorspeldbaarheid, duidelijkheid, vakjes, hokjes en planningen. ik ben gek op plannen! Heerlijk de week doornemen i mijn agenda, weten wie ik wanneer ga trainen, wanneer ik met hoeveel kinderen in bij welke sport klaar moet staan. dat plannen en stukje voorspelbaarheid geeft me rust in mijn hoofd. Maar als dingen dan ineens ( want het gebeurt altijd ineens...) anders zijn of lopen, dan raakt de ocd-er in mij  toch wel lichtelijk van de wijs.

Over twee weken begint hier de zomervakantie ( 2 weken he, onthoud dat aantal even).
Afgelopen dinsdag kwam mijn oudste dochter thuis met een boekje.  Daarin stond, dat ze een keuze kon maken in haar vakken. Er zijn 4 verplichte vakken en ze mag er 6 kiezen. Of maar 2, dat het totaal op 6  vakken komt. Dat was niet helemaal duidelijk.

Oh ja, en het is het pakket voor volgend jaar, dus of ze de keuze even snel wil maken.

Tja, dat was dus mijn "oh-mijn-god-wat-heeft-dit-te-betekenen-we-zijn-vast-al-te-laat-met-kiezen-mijn-kindje-belandt-in-de-goot" paniek momentje.

gelukkig heb ik een relatief rationele man, dus na een spoedsessie omgaan met irrationele angsten heb  ik een email gestuurd naar de decaan dat ik graag wat advies wilde mbt de vakkenkeuze.

Dat is al een hele dag geleden en ik heb nog niets gehoord.
En over twee weken begint de vakantie al.
Weet je wel hoe snel dat gaat?
Wat nou als net haar keuze vak al vol zit? 

Zorgenzorgenzorgen. Weg opgeruimd gevoel. Weg hokjes en planning. Dis is hardcore improviseren totdat ik met de decaan heb gezeten en het pakket erdoor is.

Voordeel is wel, dat ik dit stukje in mijn agenda kan zetten voor volgend jaar. Want dan mag de volgende weer een pakket  kiezen.
Dat is wel zo rustig.  Nu maar hopen dat ze de deadline niet ineens gaan vervroegen, want daar heb ik in mijn planning geen rekening mee gehouden.

Want dat is een van de dingen hier in NZ. Aan die relaxte manier van leven zit ook het randje : lekker flexibel omgaan met hetleven, niet te veel plannen. En daar moet ik nog steeds een beetje aan wennen.

Misschien moet ik er maar een agendapuntje van maken......

Wijntour

Twee jaar geleden heb ik met een vriendin een wijntour gedaan door Alexandra. Dat is een heel droog gebied, waar bijna nooit regen valt.

Maar twee jaar geleden had ik het enorme geluk om een van de zeldzame regenbuien mee te mogen maken. Gedurende de hele wijtocht heeft het toen geregend en we kwamen helemaal nat en doorkleumd thuis. Want  die wijntour was op de fiets!

Vorig jaar heb ik hem niet gedaan. Het weer was heerlijk!

Dus dit jaar wilde ik me er toch maar aan wagen. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat het nog een keertje mis zou gaan , niet waar?
Bovendien had mijn vriendin nog een heel goed idee; ze had ebikes. Of ik het leuk zou vinden om op de ebikes de wijntour te gaan doen? Nu had ik nog nooit op een ebike gezeten, maar het idee dat ik niet zo hard hoefde te trappen trok me wel. Zeker als je 3 wijngaarden afgaat en weer naar huis moet fietsen.

Er was een dresscode, dus met mijn zomerjurk in mijn logeerkoffer ( ik hoefde na de tour niet meer naar huis) vertrok ik richting Alexandra. Ik had wel op de buienradar gezien dat er een bui aankwam, maar ik hield goed moed. We vertrokken op tijd. Met 18 graden en bewolking was het heerlijk fietsweer. De eerste wijngaard lag boven op een heuvel en ik moet zeggen; ik heb nog nooit met zoveel plezier een heuvel opgefietst! Terwijl de andere deelneemsters druk in de weer waren met het terugschakelen, op de trappers staan en laagjes uittrekken, zigzagden wij tussen iedereen door en kwamen we met een iets verhoogde ademhaling ( je moet wel blijven trappen, anders gaat het motortje uit en dan wordt de fiets wel erg zwaar) zonder te zweten bij de eerste wijnproeverij aan. Een deel van de dames bekeek ons met ontzag; hoe fit waren we wel niet? Maar net toen ik vals bescheiden een mooie opmerking wilde maken, riep er iemand dat we aan het valsspelen waren, omdat we met een motortje fietsten.
Nu zou ik het daar wel mee eens geweest zijn als ik zelf die heuvel had moeten opploegen, maar nu stond ik aan de andere kant en kon ik het niet echt valsspelen noemen. Eerder creatief omgaan met de beschikbare vervoersmiddelen.

Tijdens mijn derde proefglas (heerlijke chardonnay), begon het te regenen. Eerst zacht, maar al snel stonden we onder het afdakje te schuilen voor een heuse wolkbreuk. De rondleiding tussen te wijnranken hebben we maar even laten zitten. Het stopte niet met regenen en ik kreeg een deja-vu gevoel. Het zou toch niet he....

Wederom was ik blij met de ebikes; terwijl de rest van de groep zich klaarmaakte om naar de volgende wijngaard te gaan, stapten wij op  de fiets en konden we met een mooi hoog tempo de regen opvangen in onze leuke zomerjurkjes. We waren er als eerste. Ik heb wel ontdekt, dat je jezelf niet echt warm kunt fietsen. En de hoeveelheden alcohol die ik dronk waren niet groot genoeg om me door te warmen.

Bij de derde proeverij stonden ze ons op te wachten met handdoeken. De temperatuur was inmiddels gedaald naar 8 graden en dan is zo'n leuk zomerjurkje ,et eenregenjasje eroverheen niet zo heel warm meer....

Na de laatste proeverij gingen we naar een cafe voor wat eten. En daar stond en open haard aan!
Heerlijk.

Toen we naar huis fietsten was het nog steeds koud, maar het was inmiddels gestopt met regenen.

Ik vrees, dat ik toch wel mijn conclusie moet trekken. Motatapu fietsen en Marja: voor het eerst in het 10-jarig bestaan regende het. De rivier stond te hoog om te kunnen finishen en alle deelnemers werden omgeleid. Marja en wijntochten op de fiets in het droogste gebied van NZ; meer regen dan normaal in een paar maanden valt.

Ik vrees, dat fietsevenemebten en ik zorgen voor een goede neerslag in het betreffende gebied. Dus als ze last hebben van extreme droogte, hoef ik alleen maar een fietstocht te boeken daar!

Maar als ik nu eens een mooie fietstocht wil maken door NZ ( zoals de railtrail), hoe gat ik die dan droog doorkomen? Of zal ik gewoon maar investeren in een goed regenpak ( uit NL denk ik, die hebben wel ervaring met deze combinatie) en een paar mooie regelaarsen?

Aardbeving!

Ja.
Ik wist van niets.
Helemaal gemist, alles.

Ik werd 's morgens wakker en toen ik mijn telefoon aanzette bleven de whats appjes binnenkomen. Of ik ok was na de aardbeving?

Snel even het nieuws bekeken en inderdaad; weer een aardbeving.
Nu, bijna een week na de beving druppelen er meer verhalen binnen en wordt de omvang van de schade pas echt duidelijk. Nee, niet veel huizen om, dat heb je in een dunbevolkt gebied. Maar een paar dagen na de beving waren er nog boerderijen waar niemand contact mee had gehad. Er is iemand van Fonterra ( de NZ Campina zeg maar) met een helicopter de boerderijen gaan bezoeken om te zien hoe de situatie daar was. Sommige boerderijen hadden wel stroom met behulp van een generator, maar omdat de schoorsteen was ingestort was het niet mogelijk om het huis warm te maken. En doordat er geen water voorradig was, was het leven niet echt heel aangemaam.

Sommige boeren konden wel melken, maar de melk kan niet opgehaald worden. Dus al die duizenden liters melk moet nu weggegooid worden.

De State Highway 1 die zo beschadigd is, waardoor er toeristen vast kwamen te zitten, is de hoofdverbinding tussen het noorden en het zuiden. De aanlegsteigers waren zo beschadigd, dat een van de veerboten 12 uur (!!) op zee is geweest voordat ze konden aanmeren. Met onze trip naar Wellington nog vers in het geheugen had in enorm veel medelijden met deze mensen en ik hoop, dat de zee rustig was....

Vervoer van goederen, die van noord naar zuid en andersom gaat, gebeurt via de weg (vrachtwagens), per trein en per boot. Alle ligt nu zo'n beetje op zijn gat. De vorige keer dat deze weg was afgesloten door een aardverschuiving,gingen veel rpijzen in de supermarkt omhoog. Al het vervoer moest per lucht of via de westkust gebeuren, wat een enorme tijdsvertraging opleverde.

En ander nieuws dat me heel erg aangreep; er is langs die weg een hele bijzondere plek voor zeehonden. Ze klimmen een riviertje op, die uitkomt bij een idyllische waterval en een poeltje. Daar baren ze hun jongen. Die bliven daar dan ( het wordt ook wel zeehondencreche genoemd) tot ze groot genoeg zijn om op zee te kunnen gaan. Die unieke plek is er ook niet meer; weggevaagd door een landverschuiving.

De natuur is sterk en zal dit wel weer te boven komen, maar het doet me pijn dat dit mooie stukje er niet meer is.

Ik ben erg blij, dat wij er niet zoveel van hebben gemerkt. Inmiddels is de hulpverlening al druk op gang gekomen en is heel NZ druk bezig met bakken, inzamelen en doneren voor de getroffen gebieden.

Twee dames in een piepklein dorpje hadden iets opgezet wat direct heel veel steun kreeg. Zo veel, dat ze de goederen niet meer kwijt konden! De middenstand is bijgesprongen en binnenkort gaat er een kleine container richting de getroffen gebieden. De vrijgevigheid en het meeleven is indrukwekkend om  mee te maken!

Opnieuw heb ik hernieuwd respect voor dit mooie land met daarbij het besef, dat het minder veilig is dan ik dacht...... niet qua mensen, maar qua natuur. Het zorgt ervoor, dat ik me erg nietig voel hier.

Groentetuin

Naast het hebben van twee banen, sporten, yoga, bakken, huishouden en oh ja, familie, heb ik soms nog wel eens een verloren uurtje om even op de bank te zitten lezen.

Zoals je goed leest staat tuinieren niet in dit rijtje.
En met een reden. Onze tuin is erg groot en op het gras maaien na, gebeurt er niet in onze tuin ( en voor dat maaien betalen we trouwens.... ) ik geniet erg van het hebben van een tuin rondom het huis, begrijp me niet verkeerd. Maar het wieden, snoeien, meer wieden, verplanten, prunen ( takken weghalen van de fruitbomen na de bloei) en bijhouden van de wildgroei aan rhodondendrons en cornifeerhagen is me wat te gek. Laat staan het bijhouden van een moestuin. Vorig jaar heb ik de boel gesprayd met een onkruidverdelger en alles keurig bedekt met een onkruiddoek. Maar daar staat het gras inmiddels al op kniehoogte op te groeien.

Ikwas dus van plan om dit jaat he-le-maal niets te gaan doen in de moestuin Omdat de groente en fruit hier redelijk geprijsd kunnen zijn ( veel wordt er ingevlogen en daar hangt een priskaartje aan), hebben veel mensen een eiegn moestuin in ene hoek van hun tuin. de afgelopen jaren kwam ik met ruilen een heel eind; verse doperwten voor chocolade koekjes, sla en spinazie voor een banketstaaf etc.

Maar het is veel minder moeite om gewoon geld te betalen in de supermarkt en daar ben ik helemaal zen mee.

Maar als je kinderen hebt, vind je jezelf toch vaak terug op een plek waar je eiegnlijk niet van plan was om te zijn....

Mijn oudste twee hebben een bijbaantje. Even buiten het dorp is ene groentestalletje waar je onbespoten biologische producten kunt kopen. En zij helpen daar ieder weekend met wieden, verpotten, verpakken etc.
En als dank je wel krijgen ze wel eens plantje mee.

En omdat we geen kas hebben, staan ze allemaal op de vensterbank/stoelen/grond in de kamer van de oudste. Courgettes, aardbeien, spinazie, bootjes,tomaten, uitjes, kruiden, noem maar op.

Maar ja, al die stekkies moeten een keer de tuin in. En daar was geen ruimte voor.

Dus stond ik in een weekend ( boek nog niet uit, dus wel met een randje irritatie, smaen met drie kinderen onkruid te trekken , worteldoek los te wrikken en daarna de zware klegrond om te spitten om daarna de kleibrokken in stukken te hakken, met zand te vermengen en daarna te bemesten.

We zijn er 4 uur mee bezig geweest en hebben van de drie terrasbedden twee halfjes gedaan. dat is net genoeg om alle plantjes te kunnen planten heb ik uitgerekend. Maar zaterdag gaan ze weer werken. En hun baas heeft stekjes te veel.... Ik vrees, dat ik de rest van onze immens grote moestuin ( grappig, afhankelijk van wat je er moet doen varieert dat stuk tuin in grootte....) ook onder handen genomen worden. Ik denk dat ik er wel spieren mee kweek, want ik heb de dagen erna pijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik pijn kon hebben....

Maar goed, het is leuk voor de kinderen dat ze zoveel interesse tonen in waar het eten vandaan komt.
Ik weet het, ik ben een softie.....
Want het is ws moeders die tijdens de schooluren staat te wieden straks. En alles staat te bewateren als het droge seizoen begint ( niet dat dat er op korte termijn in zit, maar toch). En die binnen een half uurtje planten 3 sandfly beten op een arm had zitten voordat ze naar binnen vluchtte om de deet te halen.

Tuinieren zou rustgevend zijn heb ik ooit gehoord. Ik denk, dat dat een foute conlusie is geweest. Voor mij in het ontspannend om het resultaat van andermans inspanningen af te rekenen bij de kassa, om het daarna met het grootste gemak heerlijk in de kast te schuiven thuis. Helemaal mijn soort tuinieren!

Maar totdat de laatste wortels de grond uit zijn, zal ik er toch maar aan moeten geloven en ook de ander twee kids meezeulen de tuin in. Kunnen ze ook lekker ontspannen het onkruid uit de grond trekken, terwijl een zus in paniek wegrent vanwege het wildleven in  de tuin. Daardoor kunnen de mannen laten zien wat een ridders het zijn door de schonejonkvrouwe te redden van een gewisse dood!

Ach, later kijken we er vast met veel plezier op terug, ik weet het zeker! Maar tot die tijd loop ik toch nog maar even snel naar de buurtsuper voor wat asperges.....