King of the hill ( Fons )

Nog voordat ik in Nieuw Zeeland was ben ik uitgenodigd ( of uitgedaagd ) om mee te doen met de Molesworth run. Dat is een estafette run van 84 km door ruig terrein. Het kan er op 17 november vriezen, maar ook 40 graden zijn en er is een klim van 1300 meter.

De echte gekken die mogen dat alleen doen, maar de meesten doen het in vieren, dus vier keer een halve marathon. Je eindigt bij hanmer springs, een plek met natuurlijke bronnen.

Ik ben alvast maar begonnen met wat heuveltraining en dat is hier in Blenheim al gauw Wither Hills. Dat was dus enorm afzien, maar als je bij het kleinste rondje boven bent, dan zie je dit!

Rawhide ( Fons )

Laatste loodjes... (Marja)

De bus was er gelukkig op tijd en om half 3 waren alle bagage en personen klaar om het laatste deel van onze reis te beginnen.
Het eerste deel ging wel redelijk. De zon scheen, de weg was goed en de omgeving was erg mooi.
Maar na een korte sanitaire stop begon de weg door de heuvels te lopen. Bochtje hier, bochtje daar, je kent het wel. Nu is dat  niet mijn sterkste punt en het duurde dan ook niet zo heel lang of ik werd een beetje wagenziek.
De kinderen waren ondertussen omgevallen en bijna niet wakker te krijgen. Maar met een nachtrust die eigenlijk overgeslagen is en een slaapje van 5 uur ipv 11 uur, was dat ook wel te verwachten. Ik heb eigenlijk niet zo veel gezien van de bergen, mooie valleien, diepe dalen en groene weides die we ongetwijfeld gepasseerd zijn. Bij Kaikoura (nog twee uur te gaan), snakte ik naar wat frisse lucht en ben ik voorin gaan zitten. Een uurtje later zijn we uitgestapt om weer een frisse neus te halen. De meiden liepen met lange gezichten ook een snelle ronde rond de auto, de jongens waren niet wakker te krijgen.
De weg die we hebben afgelegd is de enige weg over de oostkust om Blenheim te halen. Toen door een aardverschuiving vorig jaar de weg niet toegankelijk was, moest alles en iedereen via de westkust rijden. Dat scheelde een halve dag reistijd liet ik me vertellen.  De prijzen van alle groente en fruit steeg daardoor dan ook enorm.
Toen voelde ik me wel een beetje klein worden. De natuur is nog steeds de baas hier.
En het werd later en later. Om 18.30 kwamen we dan aan in Blenheim. We werden verwelkomd door een tweetal artsen en de praktijkmanager. Er stond lasagne in de oven, de verwarming stond aan, dus we konden aanvallen. Helemaal verreisd hebben we een hapje gegeten en toen wilden we een hete douche nemen en naar bed gaan.
En toen..... bleken we geen warm water te hebben.... gelukkig konden we douchen bij een collega van Fons, die ons ophaalden en weer thuis bracht.
Klusje voor de volgende dag. Welkom in Nieuw- Zeeland.....

Singapore en tweede vlucht (Marja)

De eerste vlucht duurde 12 uur en om 5.30 plaatselijke tijd landden we op Singapore. We hadden een hotel geboekt op het vliegveld, maar daar konden we eigenlijk pas om 8.00 in. Omdat we allemaal erg moe waren, besloten we te vragen of we de kamers al eerder op mochten.
En toen zagen we De Vijver. Ik kreeg een flash back en was weer 5 jaar terug in de tijd. Singapore 2007. We gingen terug naar NL na ons verblijf in NZ en hadden een tussenstop van 5 uur op Singapore. Met drie kinderen van 3, 2 en 1 jaar hebben we uren bij de Koi Pond vijver gezeten.
Ik weet niet of het iets rustgevends moest hebben, maar na 5 uur deed het iets meer dan foute associaties opwekken. Ik zal er niet te veel over uitwijden, maar het heeft iets te maken met geweren.

De kinderen waren ballorig van vermoeidheid. Met de oudste twee zijn we de lopende banden op en af gegaan, keer op keer op keer maar weer.
De jongste was een buikslaper en wilde niet slapen in de buggy en heeft gehuild en gehuild en gehuild en....
Met enige huivering keek ik van de vijver naar de kinderen. Hoe zouden ze zich gedragen tot we de kamers in mochten? Werd dit weer een huil- en ruziefestijn?
Maar nee.... we mochten de kamers al om 7.00 in en iedereen heeft een flinke tuk gemaakt. Redelijk uitgerust hebben we een ontbijt gegeten wat bestond uit frietjes en een vruchtensmoothie. Door de vlucht en het slapen is echt alles door de war...
Om 19.35 's avonds plaatselijke tijd vertrok het vliegtuig richting Christchurch. Een iets minder luxe vliegtuig, maar met nog redelijk was filmpjes aan boord. De kinderen hebben allemaal een dutje gedaan en eigenlijk ging ook deze vlucht wel goed ( de tweede vlucht de vorige keer hebben we doorgebracht met het sussen van huilende kinderen, toen eindelijk in het bedje stil gekregen om ze er daarna weer uit te vissen ivm turbulentie....nachtmerries heb ik er van gehad!).
Om ongeveer 9 uur 's morgens landden we dan op Christchurch airport. Met een buitentemperatuur van wel 0  (!!) graden, was ik erg blij dat we onze warme kleren aanhadden.
We werden opgewacht door oude buren van ons, die een jaar geleden al verhuisd waren naar Christchurch. Welcome to New Zealand!
Fons had een afspraak bij een officer van de medical council om zijn papieren te laten zien. Dat was de vorige keer niet goed gegaan (er lag nog een papier in NL toen wij in Auckland waren...), dus dat vond ik wel spannend.
We hadden een taxi geregeld die ons van Christchurch naar Blenheim zou rijden, een tocht van ruim 4 uur. Maar die zou er pas om 2 uur 's middags zijn. Dus dat was weer wachten, en dit keer zonder navigatiesysteem. Dat wachten vond ik erg zwaar. We waren moe, wilden douchen en slapen en om dan 4 uur op een klein vliegveld te wachten is lang. En dan nog de taxirit....

Eerste vlucht (Marja)

Twee dagen voordat we zouden wegvliegen vanuit Nederland, kon ik via internet al inchecken. Heel handig, gewoon vanuit je luie stoel. Nu had ik dat nog niet eerder gedaan, maar hoe moeilijk kon het zijn, toch?  Het enige probleempje was, dat we met een groep van 8 zouden vliegen met twee verschillende boekingen.
Ik weet niet precies hoe ik het heb gedaan, maar ik eindigde aan de telefoon met Singapore Airlines de volgende ochtend om aan een mevrouw te vragen of ze ons alsjeblieft bij elkaar kon zetten ipv verdeeld over het hele vliegtuig. Als je eenmaal hebt ingecheckt, kun je je stoelen namelijk niet meer wijzigen... Ze heeft haar best moeten doen, maar het was uiteindelijk gelukt! Alle koffers werden nogmaals ingepakt en gewogen (niet meer dan 20 kg), dus we waren er klaar voor.
Op Schiphol bleek, dat de handbagage te zwaar was.... die had ik niet gewogen van te voren. Dus tussen mensen die ons kwamen uitzwaaien, andere passagiers die wilden inchecken en onze kinderen werden de papieren, leesboekjes en warme truien herverdeeld.
En toen konden we door de douane. We vlogen keurig op tijd, maar door de winterkleding die we aanhadden, stond het zweet inmiddels tot ver in mijn schoenen.
De eerste vlucht ging eigenlijk wel voorspoedig. Met een uitgebreid entertainment systeem vermaakten de kinderen zich voor het grootste deel wel. En dan nog tussendoor eten, drinken en wat lezen....Ging als een trein!
Ik werd er een beetje overmoedig van; waarom vonden we het de vorige keer zo zwaar? Laat die tweede vlucht maar komen!

Online! (Marja)

Na anderhalve week van reizen, slapen, reizen, dutten, meer reizen met reisziekte en wonen in Blenheim hebben we nu weer internet!
En genoeg materiaal om even vooruit te kunnen voor op het blog.
Ik zit hier nu aan te eettafel, de deur is open en ik ruik het  gras dat op dit moment door manlief op zijn karretje wordt gemaaid.  Vanavond eten we fish and chips en misschien trek ik wel een sauvy (sauvignon blanc) open vanavond.
Welcome to New Zealand, kia ora!

Zweten (Marja)

Vandaag ben ik begonnen met het scheppen van orde in alle chaos die we om ons heen hebben gemaakt de afgelopen dagen. Dat betekent eigenlijk voornamelijk het logisch herpakken van de 7 koffers die we gaan meenemen overmorgen (wat? Das nog maar twee nachten verwijderd....).
Dus de winterkleding gaan in een aparte koffer, de andere kleren die we niet meer gaan dragen de komende twee dagen gaan in een andere koffer.
En dat natuurlijk allemaal op de heetste dag van het jaar! Met het (angst)zweet op mijn rug heb ik een begin gemaakt. Gaat alles nog wel passen? Na drie koffers ben ik gestopt. Gekkkenwerk met deze temperatuur!
Ik ga morgenavond het opnieuw proberen. Wat niet meer past, gaat met een doos via de gewone post naar NZ toe.
En misschien besluit ik, dat het gewoon zo wie zo niet past. Dan kan er in die doos vast nog wel een zakje drop extra mee..... voor het geval ik er trek in ga krijgen straks...
Eerst even uitzweten.
Nu het huis leeg is, wordt het toch wel erg echt. En definitief.
Nog twee nachtjes. En dan zijn we in totaal bijna 48 uur onderweg.
Fijn. Nog meer angstzweet....
Wat me op de been houdt, is dat het daar momenteel ongeveer 14 graden is overdag. Klinkt heel aangenaam. Zeker op een dag als vandaag. Heel erg aangenaam. Nog twee nachtjes wakker liggen van de warmte en zenuwen, dan twee nachtjes wakker liggen vanwege de reis en dan kunnen we aan onze jet lag beginnen!

In de krant

We zijn beroemd :). Een superleuk stukje in het noordhollands dagblad!

Rust (Marja)

Na een heftige week nu weer even wat rust in de tent. Afgelopen maandag zijn we met onze koffers naar het huis van een vriendin gegaan , die nu op vakantie is. Alle kleding was in de koffers gepropt onder het mom van :" als je het past, gaat het mee". We waren erg snel klaar. Ik kwam er later achter, dat die methode niet helemaal handig was. Want zomer- en winterkleding lagen door elkaar, de kleding van de verschillende kinderen lagen verspreid en samengepakt in verschillende koffers. Dat ging goed tot dag twee. Toen gingen de meiden zelf op zoek naar hun ondergoed, sokken en zomerkleding. Gevolg: chaos, puinhoop en wanorde....
We hebben hier een kamer waar alle koffers instaan. En het ziet er nu uit, alsof er een explosie is geweest! Schone kleren liggen op een stapel op een tafel, hardloopkleren liggen rechts voor de blauwe koffer, de kleren van de meiden hangen over weer een andere koffer heen (geen idee welke  koffer dat is, ik kan de kleur niet meer zien) en ik ben iedere ochtend mijn zomergoed weer onder mijn winterkleren vandaan aan het scheppen.
En nu kwam er vanmiddag een journalist van het Noord Hollands Dagblad, om ons verhaal op te schrijven.
Met foto, want dat is leuk voor de lezers. De fotograaf had als idee, dat we een bijzondere composite zouden doen. Iets met lege  koffers en kleding en kinderen.
Dus werd er weer een andere koffer leeggegooid (dat is nu eenmaal de tol die je betaald als beroemdheid) en gingen we met zijn allen lachend op de foto.
Maar als ik nu op de kamer kom, heb ik geen flauw idee meer  hoe ik alles weer terug moet krijgen die koffers in. Gelukkig hebben we nog ruim een halve week waarin ik dat kan gaan proberen.
Verder zijn vandaag alle spullen meegegaan met de verhuiswagen. Het huis is vrijwel leeg, zo goed als brandschoon en ik voel me 10 kilo lichter! De verhuizing naar ons vakantiehuis was zwaar,  de verhuizing van ons eigen huis daarentegen was een eitje. Het voelt echt nu; het avontuur gaat door!
De kriebels gingen door mijn buik toen de verhuiswagen wegreed vanmorgen. Volgende week zitten alle spullen op het schip, weer op weg naar ons , maar dan in Nieuw-Zeeland.
En ik? Ik heb weer rust: de 10 km heb ik van de week hardgelopen, alles wat ik kon doen is gedaan (op een paar kleine dingetjes na), ons oude huis is klaar en ik ben overal klaar mee. En klaar voor!

Two weeks to go (Marja)

We zijn maandag verhuisd naar ons "vakantiehuisje". Nog nooit eerder waren we op de plek van bestemming! Het weekend ervoor hebben we alle koffers gepakt en gewogen. Alles wat we nu hier hebben, gaat mee. De rest volgt per container. Ik ben gisteren met een vriendin naar ons oude huis geweest, om daar de laatste dingen weg te gooien en klaar te maken voor de dag dat de verhuizers komen.
Dertien vuilniszakken met de zogeheten meuk. Overal vond ik legosteentjes terug, de meeste steentjes vonden mij (eigenlijk vonden ze mijn voetzool).  Er is nog een ritje naar de kringloopwinkel gegaan en en eerlijk is eerlijk: ons huis heeft er nog nooit zo opgeruimd uitgezien!

Het wennen in het andere huis is een ander verhaal; kinderen en en ouders moeten wennen, op zoek gaan naar stofzuiger en serviesgoed. En het besef dat de laatste dagen nu echt aangebroken zijn hier, komt nu toch wel een beetje binnen. Er wordt nog gevraagd om laatste afspraken en hoe graag we iedereen nog even willen zien, dat gaat het niet meer worden. Fons werkt nog gewoon, we moeten nog schoonmaken en de verhuizers koken volgende week. Fietsen zijn weg, auto waarschijnlijk vanaf vrijdag ook...pfff!! En dat alles resulteert in gebroken nachten, onrust thuis en lichtelijk geirriteerde gezinsleden.

En hier proberen we ergens onze draai te vinden.Met het inpakken van de koffers was mijn insteek: als het past, gaat het mee de koffer in. En daar zijn we in geslaagd. Maar ik had geen logica in het pakken en dat betaalt zich nu terug. Want lagen de schone onderbroeken van de meiden nu onderin de groene koffer of in het midden van de blauwe (bleek onderin  de gele te zijn achteraf). En de winterkleding ligt bovenop de zomerkleding. De kamer waar alle koffers liggen ziet er op dit moment uit als een plek waar de "grijp-maar-raak-voor-een-knaak-dagen" bijna van start gaan: alle koffers liggen open, kledingstukken  liggen naast de koffers, er is nog een doos met schone kleren nabezorgd van ons oude huis (vergeten in te pakken het weekend...) en mijn hardloopkleren bleken ineens zomaar onderin een andere koffer te liggen dan waar ik ze in had gedaan.....

Als ik niet zo moe was, zou ik heel hard gaan gillen.... nu ga ik maar even de deur van die kamer dicht doen en een stil hoekje opzoeken waar niemand me hoort... op zoek naar mijn happy place in Lalaland...met een zak m en m's en een flesje wijn!

Niet goed opgelet ( Fons )

Mooi is dat. Zitten we al die laatste keren af te tellen, mee te maken, vooral niet te veel drama's. Kom ik er vanavond achter ( midden in mijn nachtdienst ) dat ik 5 dagen terug voor het laatst in mijn eigen bed in mijn eigen slaapkamer heb geslapen.

We hadden nog logeeracties gedaan met de kinderen; Matrassen op de poortkamer, Donald Duckjes, ipads en andere accessoires mee en 1 kind en 1 papa of mama naar keuze. Ik mocht ook twee keer logeren op de grond, had nog een nachtdienst tussendoor en dit weekend een dubbele nacht en morgen... zitten we al in ons vakantiehuis.... gewoon een gemiste kans om nog dramatisch te doen over slapen in mijn eigen bedje...

(anti) stress? (Marja)

In mijn zoektocht om even wat stoom af te blazen in combinatie met de onregelmatige werktijden van manlief, kwam ik ruim twee maanden geleden uit op hardlopen. Ik ben begonnen met een app: from couchpotato till 5k in nine weeks. Minuutje hard(er) lopen, twee minuten uithijgen. Perfect voor iemand zoals ik; al negen jaar alleen maar naar sporters gekeken en traplopen als mijn voornaamste dagelijkse lichaamsbeweging.
Drie keer in de week trok ik de schoenen aan en het gaat goed!
De 5 km heb ik er al opzitten en ik ben nu aan het trainen voor de 10. In NZ heb je waanzinnig mooie hardloopwedstrijden door mooie gebieden en ik heb nu toch wel de smaak te pakken.
....en ben stiekem wel verslaafd geraakt.

Ik loop inmiddels met een andere app, die verschillende programma's heeft.
Een die bijhoudt hoeveel km je hebt gelopen, een intervaltraining en meer van dat. De eerste keer lange loop hield hij er drie keer mee op, zodat mijn "vrienden" op internet niet konden zien  dat ik met een intervaltraining er al 10 km op had zitten.
Dat stak. Dus de keer erop ben ik met de intervaltraining van die app zelf gaan lopen. Waterdicht plan, kan er geen storing komen met andere applicaties. En ik zag de bewonderende commentaren al voor me: wat goed gelopen, knap hoor.... offe...ik doe het je niet na (doet het erg goed voor mijn ego...)

Maar tijdens mijn lopen kwam ik erachter, dat nu het aantal gelopen km niet te horen was! De eerste 5 kilometers maakte ik me er erg druk om; daarna was ik te veel bezig om mijn tijden vol te maken zonder om te vallen om me daar erg druk over te maken. Maar toen ik dichterbij huis kwam, wilde ik toch wel heel graag die 10 km op mijn naam hebben staan. Dus toen ik uiteindelijk langs huis rende  (of sjokte, tis maar hoe je er naar kijkt ), gilde ik door het open keukenraam: zit ik al op de 10???
Het antwoord was bevestigend, zodat ik als een leeggelopen ballon mezelf op een van de stoelen voor het huis kon laten klappen. Een van de buurvrouwen kwam net thuis van het uitlaten van haar hond en keek me ietwat meewarig aan.

Maar ik wil voordat we weggaan de 10 km in een keer lopen, niet in etappes. Dus lig ik nu 's avonds in bed te bedenken wanneer ik wat moet lopen, ik speur op buienradar of ik nog droog een rondje van een uur kan lopen en ik bedenk zelf schema's en rondjes om aan mijn tijden en afstanden te komen. En ergens van de week (het zal een uur of 3 's nachts zijn) bedacht ik me, dat het doel van het hardlopen nou juist was, dat dit nou net niet de bedoeling was van dat hardlopen....maar wat is dit leuk!
Ik ga denk ik binnenkort eens een gooi doen. Haal ik het levend en wel, dan ga ik het overal vertellen. Zo niet, dan was dit natuurlijk de bedoeling en lag het ook aan het weer/schoenen/vermoeidheid!
Dat zeg ik, waterdicht plan!

Nog even.... (Marja)

Nu we echt aan het aftellen zijn, begint het enorm te kriebelen en jeuken. We zijn al voorzichtig begonnen met pakken, omdat we tijdelijk even ergens anders gaan logeren. Zo hebben we onze handen vrij, om in huis nog meer te gaan ruimen en schoonmaken, voordat de verhuizers komen.
Dus de school en vuilstortplaats gaan nog erg blij van ons worden!
We hebben nu regelmatig mensen over de vloer die ons gedag komen zeggen, even een knuffel komen geven of ons nog even een hart onder de riem komen steken. En het gaat voor een groot deel allemaal langs ons heen.

Deels uit een soort van zelfbescherming denk ik. Maar ook, omdat we de ervaring hebben, dat fysieke afstand in een vriendschap er eigenlijk niet toe doet. De meeste vriendinnen spreek ik hier via de telefoon ivm werk en gezinssituatie. En dat gaat niet zo erg veranderen.
En zodra we internet hebben daar, kan ik weer volop spelletjes doen via de wifi. Lang leve de techniek!
En nu eerst nog even ontspannen zijn over het inpakken van alle papieren, (vorig keer had Fons niet al zijn dokterspapieren mee...), het niet verkochte huis en de auto..... klinkt als een eitje!!