En toen zagen we De Vijver. Ik kreeg een flash back en was weer 5 jaar terug in de tijd. Singapore 2007. We gingen terug naar NL na ons verblijf in NZ en hadden een tussenstop van 5 uur op Singapore. Met drie kinderen van 3, 2 en 1 jaar hebben we uren bij de Koi Pond vijver gezeten.
Ik weet niet of het iets rustgevends moest hebben, maar na 5 uur deed het iets meer dan foute associaties opwekken. Ik zal er niet te veel over uitwijden, maar het heeft iets te maken met geweren.
De kinderen waren ballorig van vermoeidheid. Met de oudste twee zijn we de lopende banden op en af gegaan, keer op keer op keer maar weer.
De jongste was een buikslaper en wilde niet slapen in de buggy en heeft gehuild en gehuild en gehuild en....
Met enige huivering keek ik van de vijver naar de kinderen. Hoe zouden ze zich gedragen tot we de kamers in mochten? Werd dit weer een huil- en ruziefestijn?
Maar nee.... we mochten de kamers al om 7.00 in en iedereen heeft een flinke tuk gemaakt. Redelijk uitgerust hebben we een ontbijt gegeten wat bestond uit frietjes en een vruchtensmoothie. Door de vlucht en het slapen is echt alles door de war...
Om 19.35 's avonds plaatselijke tijd vertrok het vliegtuig richting Christchurch. Een iets minder luxe vliegtuig, maar met nog redelijk was filmpjes aan boord. De kinderen hebben allemaal een dutje gedaan en eigenlijk ging ook deze vlucht wel goed ( de tweede vlucht de vorige keer hebben we doorgebracht met het sussen van huilende kinderen, toen eindelijk in het bedje stil gekregen om ze er daarna weer uit te vissen ivm turbulentie....nachtmerries heb ik er van gehad!).
Om ongeveer 9 uur 's morgens landden we dan op Christchurch airport. Met een buitentemperatuur van wel 0 (!!) graden, was ik erg blij dat we onze warme kleren aanhadden.
We werden opgewacht door oude buren van ons, die een jaar geleden al verhuisd waren naar Christchurch. Welcome to New Zealand!
Fons had een afspraak bij een officer van de medical council om zijn papieren te laten zien. Dat was de vorige keer niet goed gegaan (er lag nog een papier in NL toen wij in Auckland waren...), dus dat vond ik wel spannend.
We hadden een taxi geregeld die ons van Christchurch naar Blenheim zou rijden, een tocht van ruim 4 uur. Maar die zou er pas om 2 uur 's middags zijn. Dus dat was weer wachten, en dit keer zonder navigatiesysteem. Dat wachten vond ik erg zwaar. We waren moe, wilden douchen en slapen en om dan 4 uur op een klein vliegveld te wachten is lang. En dan nog de taxirit....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten