Fundraiser

Tapanui heeft een zwembad. Dat is ruim 20 jaar geleden gebouwd en is aan een opknapbeurt toe. Je kunt hiervoor geen subsidie aanvragen en moet de gemeenschap zelf de benodigde $ 300.000 op gaan brengen. Het is ene illusie dat dat binnen een jaat bijeengebracht is, maar er moet wel actief gezocht worden naar manieren om geld op te brengen. Dat gebeurt door middel van fundraisers. Vlak voor de kerst konden mensen baksel inleveren die verkocht werden bij het postkantoor. Er zal binnenkort van alles georganiseerd worden waar mensen dan voor gaan betalen.

Ikzelf doe ook mee aan een van die fundraisers. We gaan met een paar mensen uit Tapanui de Motatapu fietsen. De bedoeling is, dat de mensen uit het dorp mogen gokken wie van onze groep als eerste, tweede etc aankomen met de daarbij behaalde tijd.

Nu denk ik graag dat ik een redelijke kans maak om als een van de eerste over de finish te komen. Maar dat was voordat ik met een deel van de groep een stuk ging fietsen. Daar zitten heel wat snelle mensen tussen! En de twee mensen die die dag niet mee waren zijn nog sneller! Nu zijn het boeren en die hebben een zeer goede basisconditie is mij al eerder opgevallen. Van al dat rennen, kalveren tillen, over de paddocks lopen om gras te meten ( geen grapje, heb ik pas geleerd) hebben die mensen genoeg lichaamsbeweging. Meer dan ik  met mijn huisje en kantoorbaantje. Dus ik zal realistischer moeten zijn en me moeten voorhouden, dat ik DUS niet als eerste zal eindigen en maar gewoon moet zien op de dag zelf.

Iemand anders die de race al gedaan heeft vertelde me, dat er stukken zijn waar je moet lopen. Niet alleen omdat het heel steil is, maar ook  omdat je daar niet kunt inhalen en als er iemand voorop besluit te gaan lopen, je niets anders kune dan achteraan sluiten en meegaan in het aangegeven tempo.
Ik ga het allemaam wel zien. Nog 6 weken aftellen en dan zit het erop. Een jaar van trainen letterlijk met afstappen, vallen, opstaan en weer opstappen. Ik heb er wel steeds meer zin in.
Maar eerst nog even mijn laatstse trainingsweken zien te overleven.

op een mooie dag kun je vanaf deze top Steward Island zien liggen

allemaal boven!

vlnr: Marja, Kate, Hazel, Gordon, Chrissy

Op de ski's !

We hebben het enorm getroffen met het weer deze zomer. En terecht, want vorig jaar  hebben we hier in de zomer koudere dagen gehad dan in de kerstvakantie in Nederland! Dus genieten we volop van het mooie weer, de droge dagen, smeren we ons suf met factor 50 en slaan we druk om ons heen met de valse hoop dat we de sandflies kunnen verjagen.

En omdat Fons ook vrij heeft, zijn we op stap geweest. Zo hebben we een dagje Glendhu Bay gedaan, een populaire baai waar een camping is. Aan het water. En de meeste mensen die hier staan hebben iets wat in het water gelaten kan worden. Iets met een motor.
Vrienden van ons stonden er ook twee weken en hadden ons uitgenodigd. Natuurlijk hebben we ons dat geen twee keer laten zeggen en zo vertrokken we na de koffie met de boot het meer op. Onderweg  naar Glendhu Bay ervoor was ik weer eens verbaasd, dat we voor een dagje weg rustig ruim twee uur in de auto rijden. In totaal 4 uur rijden voor een dagje weg. Maar het rijdt hier zo ontspannen, dat het eigenlijk wel meevalt.
En natuurlijk rijden we wel door een van de mooiste landen van de wereld al zeg ik het zelf.

Toen we een tijdje in de boot hadden gevaren kwamen we bij een kiezelstrandje aan. In mijn ogen heel romantisch, totdat je met je blote voeten op de kiezels loopt, zowel op het strand als in het water. Mijn vriendin besloot te waterskien. Wat ziet dat er waanzinnig gaaf uit zeg! Niks voor mij ( veel te bang dat ik zou vallen en wat zou breken), maar wel leuk om naar te kijken.

En ik weet niet hoe het nou uiteindelijk kwam, maar 10 minuten later hing ik aan de kant aan een touw in een zogeheten "poep-houding" om te ervaren hoe de krachten zijn die aan het touw trekken als je het water wordt uitgetrokken. Terwijl ik met ene half oor luisterde naar de instructies voor straks in het water begon ik me steeds meer af te vragen waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Ik had mezelf echt geen enthousiast ja! horen roepen op de vraag wie het ook wilde probere en toch lag ik nu al met een zwemvest in het water.
En zelfs toen ik de waterskies probeerde aan te trekken vroeg ik me af, of dit nou iets was wat ik echt wilde gaan proberen.

Ik begon toch maar te luisteren naar de instructies: in de poep-houding  ( of een squad houding) blijven, NIET te vroeg gaan staan , de boot trekt je omhoog. Ik moest op zoek gaan naar het punt waarna ik zou kunnen gaan staan en kunnen genieten van het waterskien zelf. Maar ik ken mijn internetfilmpjes en was totaal niet bezig met wat er daarna allemaal zou moeten gaan gebeuren. Ik wist namelijk, dat je de eerste zoveel keren gewoon enorm vooruit valt, of achteruit.

Touw in mijn handen, ik werd recht gehouden zodat mijn ski's netjes omhoog het water uitstaken en zodra ik het startsein gaf vertrok de boot. En ik dus ook.

En tot mijn verbazing klapte ik niet neer! Ik kwam het water uit en bleef netjes in mijn poep-houding zitten, want ik wilde niet te snel omhoog komen. Maar wanneer was nou dat punt dat ik kon gaan staan? Ik kon het niet vragen en op een gegeven moment besloot ik los te laten. Achteraf bleek, dat de mensen op de boot naar mij aan het gebaren zijn geweest dat ik allang moest gaan staan, maar ik heb ze helemaal niet gezien of gehoord. Het zal ongetwijfeld een leuk gezicht zijn geweest zoor de mensen aan de kant, die een persoon achte een boot aan zagen skien in een alternatieve houding.

Mijn bewonderaars staan op het strandje in de verte...

De tweede keer kwam ik ook omhoog. Fons heeft het gefilmd en het zag er erg koddig uit. Daarna lukte het me niet meer om het water uit te komen. En ik merkte de volgende dag pas, wat een krachttraining het was geweest.

Maar ik ga het zeker nog ene keertje proberen! Volgend jaar. Denk ik.

Oefening baart kunst

Met mijn eerste echte wandeltocht nog maar een maand weg vond ik het tijd worden om te gaan oefenen. Oefenen met wandelen, oefenen met het lopen met bepakking en oefenen in praten en wandelen tegelijk ( geloof me, sommige mensen kunnen dat niet....)

Een van mijn vriendinnen had een leuke route om te gaan lopen. Dus bij een temperatuur van 25 graden reed ik naar haar toe. Zij ging op weg met een klein rugzakje met een flesje water, ik met mijn trekkersrugzak met daarin warme maaltijden voor drie dagen, water, kleren, handtas en wat eetgerei erin.
De route die we liepen was niet een mooie route door een bos. Nee,  we volgden gewoon een zogeheten farmtrack een heuvel op. Dat is een paadje waar de quad bikes overheen rijden. Dus twee sporen naast elkaar in het gras zeg maar. Voordeel is wel, dat je niet kunt verdwalen, want over hetzelfde spoor rijdt die quadbike dan weer naar beneden.

Het nadeel is dan wel weer, dat zo'n bike met veel power omhoog kan rijden en dus niet erg hoeft te zigzaggen. Ik ben er inmiddels achter gekomen, dat ik een enorme zigzag-fan ben als het op bergbeklimmen aankomt. Zeker met een grote rugtas op mijn rug.  Iedere stap was zwaar, ik had het veel te heet in mijn Nederlandse t-shirt ( even een kleine notitie: geen katoen dragen!!) en zware wandelschoenen en die hekken over klimmen was ook niet zo eenvoudig. En praten terwijl je een steile helling beklimt was ook niet een goeie combi.

Mijn vriendin heeft diverse keren op mij moeten wachten, terwijl ik even op adem moest komen. En terwijl we zo verder de heuvel ( toch denk ik dat het eerder een berg dan een heuvel was, nu ik er aan terug denk) opklommen zag ik al allemaal doemscenario's opdoemen. Daar gaat Marja mee. Iedereen van de groep zegt: ik ben niet fit hoor, terwijl Marja het gevoel heeft redelijk fit te zijn met la haar fiets trainingen. En dan loopt iedereen tijdens de trektocht drie dagen lang op Marja te wachten, omdat die het tempo niet bij kan houden....

En dat is niet echt rare gedachtegang. Want ik ken meerdere mensen hier die claimen niet echt fit te zijn, maar dan wel even binnen een paar weken even een halve marathon rennen ( waarvoor mijn diepste respect). Of van de mensen die " even " een rondje van 100 km gaan fietsen.

Halverwege kreeg mijn vriendine medelijden en bood aan, de rugtas over te nemen. Even overwoog ik nog om voor de vorm te protesteren, maar ik was bang dat ze dan oke zou zeggen en dat dan het moment voorbij was en ik alsnog met die zware tas zat. En gelukkig kon ik 100 meter later op haar wachten. Er viel een last van me af, letterlijk en figuurlijk. Dat zou wel loslopen dus.

Na onze zwoegpartij ( waarbij we de top niet eens hebben gehaald) konden we genieten van een waanzinnig mooi uitzicht.
En natuurlijk deel ik die met jullie, want ik had zowaar mijn camera mee!

uitzicht naar links....

.... en naar rechts!

De weg naar beneden was sneller gedaan dan verwacht ( kwam waarschijnlijk ook omdat we nu adem hadden om bij te praten ) en  voor we het wisten waren we weer bij de auto.

Net echt he!

Thuis heb ik mijn rugzak gewogen: 7 kilo. Slik. Met alles wat ik mee moet nemen zit ik makkelijk aan de 15-17 kilo. Dat gaan drie hele lange dagen worden vrees ik. Want naast mijn werk, hardlopen, fietsen, zorgen voor mijn kinderen en huishouden zie ik niet zo gek veel tijd meer om binnen een maand fit genoeg te zijn om 6 uur met 15 kilo op mijn rig rond te lopen. Tenzij ik 's morgens gewoon die rugzak op doe en mijn dagelijkse dingen ermee doe; moet geen probleem zijn. Kan ik alvast wennen. En al iemand iets nodig heeft is de kans groot, dat ik het bij me heb!

Gewoon, omdat het kan

In deze vakantie is het ene erg drukke tijd op mijn werk. Vrij nemen is vrij lastig. Maar Fons moest ook gewoon werken en de kinderen hebben vakantie. Wat nu? Een paar dagen kon ik de kinderen wel laten spelen bij vriendjes, maar dat kon niet iedere keer.

Dan plan b: kinderen mee naar mijn werk. Dat is hier niet zo gek. Er zijn hier niet enorm veel fasciliteiten om kinderen onder te brengen, tenzij je ze naar een christelijk zomerkamp stuurt. En aangezien onze interesses daar niet echt liggen, hebben we ze lekker thuis.

Dus mijn werkdag begon met het pakken van morning tea, lunch, wat te lezen  en te spelen voor de kinderen en dan iedereen op tijd de auto in zien te krijgen.

En mevrouw die een pakketje kwam brengen zei, dat ook ik kleine helpers had. Zij was die ochtend al bij verschillende bedrijven geweest en er waren meerdere moeders die hun kinderen mee hadden genomen naar het werk. Op de opvang van mijn jongste heb ik het ook meerdere keren gezien: mama aan het werk en kindlief gewoon meedraaien met de rest van de kinderen.

En misschien gebeurt dit in NL ook wel. Maar ik had niet echt een baan en werktijden om dat ook te doen. ik bedoel, als verpleegkundige op de verloskamers is het misschien niet echt handig als je je kind in een hoekje neerzet met een boekje terwijl de barende in kwestie de hele boel bij elkaar gilt. Maar ik heb het nog nooit gedaan, dus misschien valt het juist wel erg mee!

In ieder geval hebben ze mijn werkweken overleefd. Nu heeft Fons vrij en kunnen ze lekker thuisblijven terwijl ik me druk maken over het regelen van personeel, het uitdraaien van contracten en het regelen van allemaal andere klusjes.

Nog twee weken, dan beginnen de scholen weer!

Kerstherinneringen (Marja)

Sommige jaren gebeuren er dingen die onlosmakelijk verbonden zijn met een bepaalde gebeurtenis in je leven.
Zo heb ik bijvoorbeeld in het jaar 2006 vlak voor de kerst een ongelukje gehad met een staafmixer ( lang verhaal) waardoor ik met mijn vinger in het verband zat met de kerst. Dat op zich was nog wel te doen, hoewel ik baalde als een stekker. Wat zorgde voor die onuitwisbare indruk was het feit, dat mijn zeer lieve en humorvolle echtgenoot een kerstmutsje maakte voor mijn zwaar gehavende vinger. En dat iedereen dat een ontzettend lollig grapje vond.

Ook kerst 2014 gaat voor mij de boeken in als een kerst met een extra herinnering. We zijn naar onze vrienden in Alexandra gegaan op 1e kersdag en hebben daar een paar dagen gekampeerd. Het was warm/heet, zoals te verwachten in Alexandra.

Op 1e kerstdag nam mijn vriendin ons mee voor een off road fietstocht, het echte mountainbiken zeg maar.
Anderhalf uur lang hebben we doorgebracht in wat ook wel "mountain bike heaven " wordt genoemd. Ikzelf zou een andere benaming passender vinden als ik nu tergukijk. Misschien had het iets te maken met het feit dat mijn ketting er met enige regelmaat afvloog. Of dat ik, happend naar adem, als laatste iedere keer de heuvel op kwam lopen met de fiets aan de hand. Of dat ik het downhill iedere keer het bijna in mijn broek deed.
Het feit dat Fons een mooie salto maakte om te testen of dat er net zo uitzag als een youtube filmpje waarin iemand downhill de voorrem ineens inknijpt  hielp ook al niet ( en ja, het zag er net zo uit, dus experiment geslaagd).

Nadat we het mountainbike park hadden verlaten fietsten we rustig over de weg naar huis. Nog even de bocht door. En juist daar gebeurde het. Met een enorme snelheid van wel 3 km/u gleed mijn achterwiel weg over het gravel en belandde ik met mijn handen en knieen op de wegl. En dat geeft nare wonden. Terwijl ik me vooral zorgen maakte over mijn geteisterde ego keken mijn vriendin en Fons naar mij, zittend op de grond. En terwijl ik het bloed over mijn been voelde stromen zagen zij het ook: Een Wond. Een Echte Grote Kniewond.

Die moest gehecht worden.  En het toeval wilde, dat mijn vriendin de dienstdoende dokter was. Dus lopend zijn we het laatste stukje naar huisgelopen en meteen daar in de auto gestapt op weg naar de praktijk.
Ik heb in mijn leven een paar hechtwonden gehad, maar die waren altijd als gevolg van een geplande ingreep. Maar sinds Tapanui heb ik een hoofdwond met strips gehad en nu wel 5 hechtingen in mijn knie.
Wel leuk om de prakrijk in Alexandra eens in het echt te bekijken trouwens , die kan ik ook weer van mijn bucketlist afstrepen.

Daar gaan mijn goeie sokken......

Tweede kerstdag 2014: 32 graden, iedereen zwemmen in een heerlijke vijver en Marja met een boek ernaast. Een kerst om nooit te vergeten dus.....

Naar Nederland !

We gaan in april terug naar Nederland. Niet voor altijd, maar op vakantie.
En nadat we over de eerste schrik heen waren ( geen groepskorting helaas op onze tickets) begonnen we ons wel te verheugen op onze vakantie.
Omdat Fons al zijn dagen nu aan het sparen is voor NL en omdat alles een prijzige bedoening gaat worden, gaan we niet weg op zomervakantie. En daarom hebben we ook niet geskied dit jaar. Klinkt decadent he. Maar als je bedenkt dat we vanuit hier binnen drie uur op een piste kunnen staan (oke , drie en een half), dan is skien echt niet zo extravagant hier. Je trekt gewoon een boerdeijbroek aan, een regenjack, je huurt een paar ski's en je ziet er net zo uit als 50% van alle skiers. De rest is dan wel weer mega gestyled, maar je valt in ieder geval niet op tussen alle ander mensen die in werkkleding op de latten staan.

Nadat we de tickets geboekt hadden gingen we nadenken over allemaal andere nutteloze dingen. Een slaapplek bijvoorbeeld. Want als je met zijn tweetjes bent kun je nog wel bij iemand logeren, maar 6 personen passen niet zomaar in een logeerkamer.

Gelukkig hebben we inmiddels dit probleem redelijk opgelost en kunnen we hier en daar blijven slapen.
Volgend probleem. Omdat wij niet de gemiddelde 2.3 kind hebben maar een gezellig en chaotisch aantal van wel 4, zitten we een beetje met vervoer. Een busje huren voor 4 weken gaat al snel in de papieren lopen. Gelukkig kunnen we op sommige dagen een auto lenen, maar daar passen we weer niet samen in. En om Fons nou iedere keer te laten fietsen als wij op pad gaan vind ik ook weer zo wat. Dat is een werk in uitvoering, maar als mensen toevallig nog een Toyota Prado hebben liggen ( of een ander 7-persoons auto) die ze niet gebruiken voor die maand, laat het dan weten; we maken er graag gebruik van!

En toen Fons en ik an het praten waren kwamen we erachter, dat we toch wel erg veel mensen even willen zien. En die mensen werken allemaal, dus dan wordt het al 's avonds of in het weekend om wat af te spreken. En voordat je het weet zijn we dan alle weekenden aan het rondrijden ( en Fons op de fiets erachteraan) om bij iedereen op visite te gaan.
En dan is het idee vakantie ook ineens weer veranderd in een heus werkbezoek. Dus nu spelen we met de gedacht om gewoon maar een soort van "meet en greet" te doen met ons. Wij gaan ergens zitten op een leuke locatie en iedereen die il kan ons daar bezoeken. Samen wat eten en drinken, bijkletsen, veel selfies maken en dan lichtelijk aangeschoten naar huis ( even een kleine aantekening voor mij: op lopafstand van een logeeradres plannen...)

En dan hebben onze kinderen nog een verlanglijstje gemaakt van de dingen die ze willen doen/zien/eten in NL. En omdat het ook hun vakantie is, gaan we daar natuurlijk wel serieus naar kijken. Ee aantal van die dingen zijn niet zo moeilijk: paaseitjes bij de Jamin vandaan, heel veel hagelslag, drop, vlokken, beschuit, smeerkaas, echte kaas ( alles van jong tot oud wordt evenveel gewaardeerd), maisbrood, zwartwit, knetterpasta ( das mijn inbreng, vraag me niet waarom), patat met echte mayonaise, softijs met spikkels.

Een aantal ander dingen vergen wat organisatie: Efteling, Duinrell, Schateiland, een paar dagen naar hun oude school, naar het zwembad.

En ikzelf? Ik kijk inmiddels een beetje met gemengde gevoelens naar de vakantie. Want hoewel ik erg veel zin heb in deze reis, zie  ik toch wle op tegen een aantal andere aspecten: de lange vlucht, drukte van alle mensen, weer rechts rijden ( kan ik dat nog wel met al die fietsers overal?), of mijn kinderen daarna nog wel terug willen naar NZ, en meer van dat soort beren op deweg.

Maar goed, eerst hebben we hier nog drie maanden met zomer en hopelijk mooi najaarsweer. Dus ga ik heel hard genieten van de (nu nog) lange dagen met veel daglicht en zien we het dan wel weer.

Nieuwe baan

Ik heb een nieuwe baan. In Gore.  Ik werk bij een bedrijf, dat in opdracht van Nederlandse bollenboeren tulpen en lelies groeit hier in NZ. Zo hebben de opdrachtgevers twee keer per jaar een oogst en kunnen wij hier in NZ ook genieten van de mooie bloemen (voordat ze gekopt worden dan natuurlijk).

Wat houdt mijn werk in? Je zou kunnen zeggen dat ik eigenlijk van alles wat doe. ik ben de eerste in deze functie, dus dat is wel erg leuk. Opzetten van Health en Safety protocollen ( daar zijn ze hier verzot op; allemaal procedrures uitschrijven, doemdenk scenario's uitwerken etc. Helemaal iets voor mij). Maar ook uitwerken van contracten, personeel werven, administratie doen en wat iedereen maar denkt dat mogelijk is. Ik kan het onder schooltijden doen, wat een enorme luxe is natuurlijk.  En een groot deel is mogelijk vanuit thuis, zodat ik niet helemaal naar Gore hoef te rijden als ik wat wil uitwerken.

Mijn Nederlandse achtergrond kwam erg van pas bij deze baan en ik voelde  me erg stoer, zo weer terug op de arbeidsmarkt na 5 jaar afwezigheid. En voor het allereerst in mijn leven tijdens normale uren!

Sinds mijn 18e heb  ik altijd onregematig gewerkt  in het ziekenhuis. Eerst tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige, later na mijn specialisatie op de verloskamers. Het had absoluut zijn voordelen: overdag op een rustig tijdstip boodschappen doen, niet vastzitten aan koopzondagen om lekker te winkelen. En omdat veel vriendinnen ook in de verpleging werkten was met hun afspreken ook geen probleem.
Toen de kinderen naar school gingen en Fons onregelmatig ging werken werd alles minder praktisch. Want waar vind je een oppas tussen 22:00 uur en middernacht?
En de geweldige oppas die we hadden stopte ermee. Toen heb ik besloten om te stoppen met werken.

Maar nu, op regelmatige uren werken, van thuis uit kunnen werken, klinkt helemaal super, toch?
Dus met veel enthousiasme heb ik mijn werktas weer uit een verhuisdoos opgevist ( ja,ik weet het; na twee jaar hebben we nog ingepakte doze verspreid staan door het huis "voor het geval dat". En dat was nu!).
En zoals ik al vele anderen heb zien doen maakte ik een lekkere kop koffie in zo'n kekke meeneembeker. Koffie in de houder in de auto, zodat ik op weg naar Gore heerlijk even kon genieten van het uitzicht en een verse bak koffie. Ik voelde me al helemaal een vrouw van de wereld toen ik de deur uitstapte en met mijn tas nonchalant over mijn schouder geworpen met een kwieke pas naar de auto liep.

Onderweg nam ik mijn eerste slok koffie. Maar in plaats dat het warme vocht zich door mijn keel een weg brandde richting mijn maag, voelde ik het langs mijn kin en nek mijn boezem in lopen.  Snel keek ik naar de dop, waar zo'n handig anti-lek gaatje inzat. Dat gaatje zat aan de onderkant, dus dat had ik echt wel goed gedaan. Wat was er mis dan? Deksel er niet goed op?  Een tweede slok ging op dezelfde manier mijn bh in.
En toen keek ik nog eens  beter. Er zit niet alleen een opening in waardoor je koffie kon drinken, maar ook een "nep" gaatje. En mijn losse dekseltje zat dus niet op dat nepgaatje, maar op de echte opening ( handig voor het lekken als je met je koffie naar de auto loopt zeg maar. Maar dan moet je hem daarna wel weer terugschuiven, anders giet je je koffie in je shirt).

Nadat ik mijn fout hersteld had en de ergste koffievlekken uit mijn shirt had geveegd ( even mentale aantekening: vest dichtlaten vandaag) was er van mijn zelfbedachte image als wereldvrouw maar weinig over.

Zucht.

Lastig hoor, dat werken en zo.... respect voor alle mensen die 's morgens  in hun auto gaan zitten, zich voorbereiden op een file en dna heerlijk zonder te knoeien een kop kuffie kunnen drinken.
Het gaat nog wel even duren voordat ik helemaal weer bovenop deze ego-katastrofe ben gekomen vrees ik. Maar oefening baart kunst, dus ik ga er gewoon weer voor!