Kerstherinneringen (Marja)

Sommige jaren gebeuren er dingen die onlosmakelijk verbonden zijn met een bepaalde gebeurtenis in je leven.
Zo heb ik bijvoorbeeld in het jaar 2006 vlak voor de kerst een ongelukje gehad met een staafmixer ( lang verhaal) waardoor ik met mijn vinger in het verband zat met de kerst. Dat op zich was nog wel te doen, hoewel ik baalde als een stekker. Wat zorgde voor die onuitwisbare indruk was het feit, dat mijn zeer lieve en humorvolle echtgenoot een kerstmutsje maakte voor mijn zwaar gehavende vinger. En dat iedereen dat een ontzettend lollig grapje vond.

Ook kerst 2014 gaat voor mij de boeken in als een kerst met een extra herinnering. We zijn naar onze vrienden in Alexandra gegaan op 1e kersdag en hebben daar een paar dagen gekampeerd. Het was warm/heet, zoals te verwachten in Alexandra.

Op 1e kerstdag nam mijn vriendin ons mee voor een off road fietstocht, het echte mountainbiken zeg maar.
Anderhalf uur lang hebben we doorgebracht in wat ook wel "mountain bike heaven " wordt genoemd. Ikzelf zou een andere benaming passender vinden als ik nu tergukijk. Misschien had het iets te maken met het feit dat mijn ketting er met enige regelmaat afvloog. Of dat ik, happend naar adem, als laatste iedere keer de heuvel op kwam lopen met de fiets aan de hand. Of dat ik het downhill iedere keer het bijna in mijn broek deed.
Het feit dat Fons een mooie salto maakte om te testen of dat er net zo uitzag als een youtube filmpje waarin iemand downhill de voorrem ineens inknijpt  hielp ook al niet ( en ja, het zag er net zo uit, dus experiment geslaagd).

Nadat we het mountainbike park hadden verlaten fietsten we rustig over de weg naar huis. Nog even de bocht door. En juist daar gebeurde het. Met een enorme snelheid van wel 3 km/u gleed mijn achterwiel weg over het gravel en belandde ik met mijn handen en knieen op de wegl. En dat geeft nare wonden. Terwijl ik me vooral zorgen maakte over mijn geteisterde ego keken mijn vriendin en Fons naar mij, zittend op de grond. En terwijl ik het bloed over mijn been voelde stromen zagen zij het ook: Een Wond. Een Echte Grote Kniewond.

Die moest gehecht worden.  En het toeval wilde, dat mijn vriendin de dienstdoende dokter was. Dus lopend zijn we het laatste stukje naar huisgelopen en meteen daar in de auto gestapt op weg naar de praktijk.
Ik heb in mijn leven een paar hechtwonden gehad, maar die waren altijd als gevolg van een geplande ingreep. Maar sinds Tapanui heb ik een hoofdwond met strips gehad en nu wel 5 hechtingen in mijn knie.
Wel leuk om de prakrijk in Alexandra eens in het echt te bekijken trouwens , die kan ik ook weer van mijn bucketlist afstrepen.

Daar gaan mijn goeie sokken......

Tweede kerstdag 2014: 32 graden, iedereen zwemmen in een heerlijke vijver en Marja met een boek ernaast. Een kerst om nooit te vergeten dus.....