Een van mijn vriendinnen had een leuke route om te gaan lopen. Dus bij een temperatuur van 25 graden reed ik naar haar toe. Zij ging op weg met een klein rugzakje met een flesje water, ik met mijn trekkersrugzak met daarin warme maaltijden voor drie dagen, water, kleren, handtas en wat eetgerei erin.
De route die we liepen was niet een mooie route door een bos. Nee, we volgden gewoon een zogeheten farmtrack een heuvel op. Dat is een paadje waar de quad bikes overheen rijden. Dus twee sporen naast elkaar in het gras zeg maar. Voordeel is wel, dat je niet kunt verdwalen, want over hetzelfde spoor rijdt die quadbike dan weer naar beneden.
Het nadeel is dan wel weer, dat zo'n bike met veel power omhoog kan rijden en dus niet erg hoeft te zigzaggen. Ik ben er inmiddels achter gekomen, dat ik een enorme zigzag-fan ben als het op bergbeklimmen aankomt. Zeker met een grote rugtas op mijn rug. Iedere stap was zwaar, ik had het veel te heet in mijn Nederlandse t-shirt ( even een kleine notitie: geen katoen dragen!!) en zware wandelschoenen en die hekken over klimmen was ook niet zo eenvoudig. En praten terwijl je een steile helling beklimt was ook niet een goeie combi.
Mijn vriendin heeft diverse keren op mij moeten wachten, terwijl ik even op adem moest komen. En terwijl we zo verder de heuvel ( toch denk ik dat het eerder een berg dan een heuvel was, nu ik er aan terug denk) opklommen zag ik al allemaal doemscenario's opdoemen. Daar gaat Marja mee. Iedereen van de groep zegt: ik ben niet fit hoor, terwijl Marja het gevoel heeft redelijk fit te zijn met la haar fiets trainingen. En dan loopt iedereen tijdens de trektocht drie dagen lang op Marja te wachten, omdat die het tempo niet bij kan houden....
En dat is niet echt rare gedachtegang. Want ik ken meerdere mensen hier die claimen niet echt fit te zijn, maar dan wel even binnen een paar weken even een halve marathon rennen ( waarvoor mijn diepste respect). Of van de mensen die " even " een rondje van 100 km gaan fietsen.
Halverwege kreeg mijn vriendine medelijden en bood aan, de rugtas over te nemen. Even overwoog ik nog om voor de vorm te protesteren, maar ik was bang dat ze dan oke zou zeggen en dat dan het moment voorbij was en ik alsnog met die zware tas zat. En gelukkig kon ik 100 meter later op haar wachten. Er viel een last van me af, letterlijk en figuurlijk. Dat zou wel loslopen dus.
Na onze zwoegpartij ( waarbij we de top niet eens hebben gehaald) konden we genieten van een waanzinnig mooi uitzicht.
En natuurlijk deel ik die met jullie, want ik had zowaar mijn camera mee!
 |
| uitzicht naar links.... |
 |
| .... en naar rechts! |
De weg naar beneden was sneller gedaan dan verwacht ( kwam waarschijnlijk ook omdat we nu adem hadden om bij te praten ) en voor we het wisten waren we weer bij de auto.
 |
| Net echt he! |
Thuis heb ik mijn rugzak gewogen: 7 kilo. Slik. Met alles wat ik mee moet nemen zit ik makkelijk aan de 15-17 kilo. Dat gaan drie hele lange dagen worden vrees ik. Want naast mijn werk, hardlopen, fietsen, zorgen voor mijn kinderen en huishouden zie ik niet zo gek veel tijd meer om binnen een maand fit genoeg te zijn om 6 uur met 15 kilo op mijn rig rond te lopen. Tenzij ik 's morgens gewoon die rugzak op doe en mijn dagelijkse dingen ermee doe; moet geen probleem zijn. Kan ik alvast wennen. En al iemand iets nodig heeft is de kans groot, dat ik het bij me heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten