Groentetuin

Naast het hebben van twee banen, sporten, yoga, bakken, huishouden en oh ja, familie, heb ik soms nog wel eens een verloren uurtje om even op de bank te zitten lezen.

Zoals je goed leest staat tuinieren niet in dit rijtje.
En met een reden. Onze tuin is erg groot en op het gras maaien na, gebeurt er niet in onze tuin ( en voor dat maaien betalen we trouwens.... ) ik geniet erg van het hebben van een tuin rondom het huis, begrijp me niet verkeerd. Maar het wieden, snoeien, meer wieden, verplanten, prunen ( takken weghalen van de fruitbomen na de bloei) en bijhouden van de wildgroei aan rhodondendrons en cornifeerhagen is me wat te gek. Laat staan het bijhouden van een moestuin. Vorig jaar heb ik de boel gesprayd met een onkruidverdelger en alles keurig bedekt met een onkruiddoek. Maar daar staat het gras inmiddels al op kniehoogte op te groeien.

Ikwas dus van plan om dit jaat he-le-maal niets te gaan doen in de moestuin Omdat de groente en fruit hier redelijk geprijsd kunnen zijn ( veel wordt er ingevlogen en daar hangt een priskaartje aan), hebben veel mensen een eiegn moestuin in ene hoek van hun tuin. de afgelopen jaren kwam ik met ruilen een heel eind; verse doperwten voor chocolade koekjes, sla en spinazie voor een banketstaaf etc.

Maar het is veel minder moeite om gewoon geld te betalen in de supermarkt en daar ben ik helemaal zen mee.

Maar als je kinderen hebt, vind je jezelf toch vaak terug op een plek waar je eiegnlijk niet van plan was om te zijn....

Mijn oudste twee hebben een bijbaantje. Even buiten het dorp is ene groentestalletje waar je onbespoten biologische producten kunt kopen. En zij helpen daar ieder weekend met wieden, verpotten, verpakken etc.
En als dank je wel krijgen ze wel eens plantje mee.

En omdat we geen kas hebben, staan ze allemaal op de vensterbank/stoelen/grond in de kamer van de oudste. Courgettes, aardbeien, spinazie, bootjes,tomaten, uitjes, kruiden, noem maar op.

Maar ja, al die stekkies moeten een keer de tuin in. En daar was geen ruimte voor.

Dus stond ik in een weekend ( boek nog niet uit, dus wel met een randje irritatie, smaen met drie kinderen onkruid te trekken , worteldoek los te wrikken en daarna de zware klegrond om te spitten om daarna de kleibrokken in stukken te hakken, met zand te vermengen en daarna te bemesten.

We zijn er 4 uur mee bezig geweest en hebben van de drie terrasbedden twee halfjes gedaan. dat is net genoeg om alle plantjes te kunnen planten heb ik uitgerekend. Maar zaterdag gaan ze weer werken. En hun baas heeft stekjes te veel.... Ik vrees, dat ik de rest van onze immens grote moestuin ( grappig, afhankelijk van wat je er moet doen varieert dat stuk tuin in grootte....) ook onder handen genomen worden. Ik denk dat ik er wel spieren mee kweek, want ik heb de dagen erna pijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik pijn kon hebben....

Maar goed, het is leuk voor de kinderen dat ze zoveel interesse tonen in waar het eten vandaan komt.
Ik weet het, ik ben een softie.....
Want het is ws moeders die tijdens de schooluren staat te wieden straks. En alles staat te bewateren als het droge seizoen begint ( niet dat dat er op korte termijn in zit, maar toch). En die binnen een half uurtje planten 3 sandfly beten op een arm had zitten voordat ze naar binnen vluchtte om de deet te halen.

Tuinieren zou rustgevend zijn heb ik ooit gehoord. Ik denk, dat dat een foute conlusie is geweest. Voor mij in het ontspannend om het resultaat van andermans inspanningen af te rekenen bij de kassa, om het daarna met het grootste gemak heerlijk in de kast te schuiven thuis. Helemaal mijn soort tuinieren!

Maar totdat de laatste wortels de grond uit zijn, zal ik er toch maar aan moeten geloven en ook de ander twee kids meezeulen de tuin in. Kunnen ze ook lekker ontspannen het onkruid uit de grond trekken, terwijl een zus in paniek wegrent vanwege het wildleven in  de tuin. Daardoor kunnen de mannen laten zien wat een ridders het zijn door de schonejonkvrouwe te redden van een gewisse dood!

Ach, later kijken we er vast met veel plezier op terug, ik weet het zeker! Maar tot die tijd loop ik toch nog maar even snel naar de buurtsuper voor wat asperges.....

Verandering van spijs doet eten....

Ik ben vorige week begonnen met mijn nieuwe baan. Waar ik bij mijn vorige werkgever van alles wat deed ( personeelszaken, health&safety, receptie, post, salaris richting accountant en rekeningen), in deze baan bestaan mijn werkzaamheden puur uit health and safety.

NZ heeft geen beste naam als het aankomt op veiligheid op de werkvloer. Er valt gemiddeld een dode per week op de werkvloer. De gemakkelijke  en relaxte houding van de kiwi's siepelt ook door in de werksfeer. Maar als je met boomstammen werkt, in de mijn of met een kudde koeien op moet schieten, kan zo'n houding fataal aflopen. In NL, waar alles overgeorganiseerd is, gaan mensen gewoon me met de bedrijfscultuur. Dat doen de mensen hier ook, alleen is hier de cultuur helaas niet zo veilig.

Met het aanpassen van de wet hoopt de overheid de veiligheid en het aantal gewonden en doden terug te dringen. Met als gevolge dat er heel veel papierwerk ineens opgezet moet worden en het aantal adviesbureaus als paddestoelen uit de grond gestampt wordt. Maar goed, werk voor mij dus ik klaag niet.

Ik hoef niet meer een half uur naar mijn werk te rijden nu; binnen 10 minuten  zit ik achter mijn bureau (als ik erg rustig loop).
Ik merkte, dat ik vorige week helemaal ruimte in mijn hoofd had; alsof er een last van me afgevallen was. Ik had  het erg naar mijn zin bij mijn vorige werkgever en snapte in eerste instantie niet, waarom ik me zo licht voelde. Maar nu weet ik het.

Bij mijn vorige baas was ik de enige die H&S pushte. Dingen veranderen, richtlijnen schrijven, bijeenkomsten voorzitten, scholingen en cursussen regelen; allemaal voor mij. En ik zat alleen op mijn kantoortje, af en toe te bellen met het ministerie  om antwoord te krijgen op mijn vragen.

En nu.... nu ben ik iemands assistent. Het bedrijf heeft al ontzettend veel gedaan op dat gebied, dus er zijn al heel veel dingen die gewoon zijn. Ik krijg een opdracht, rond die af en dan gaat alle verantwoordelijkheid gewoon weer terug naar mijn manager. En ik kan bij twijfel direct overleggen; heerlijk! Na mijn werk trek ik de deur dicht en alles is meteen uit mijn hoofd. Niks lijstjes met dingen die ik nog moet regelen, emailtjes die ik nog moet beantwoorden...klaar.

Daardoor heb ik meer ruimte gekregen om mijn andere hobby op te pakken: bakken!

Dus ineens hadden we sticky buns in huis (erg aan te raden), stonden er op vaderdag verse witte bolletjes op tafel en rook het huis heerlijk naar verse pepernoten.

Mijnjongste dochter gaat dit jaar op kamp en moet zelf geld inzamelen om dat te bekostigen. Dit idee wordt vanuit school gestuurd, zodat kinderen leren dat niet allen zomaar gedaan kan worden; er moet wat voor gedaan worden!
Dus heeft ze al heel lief lootjes verkocht voor een prijzenpakket en toen ze van diverse mensen de vraag kreeg wanneer ze weer eens koekjes ging verkopen, vloog ik voor het eerst sinds lange tijd niet tegen het plafond met het idee..... maar dat is veel werk!

Dus nu staat er 3 kilo aan pepernoten deeg te rusten in de kast, is er al 1,6 kilo gebakken en ben ik al ingredienten aan het hamsteren om boterkoek, chocolade koekjes, schuimpjes en biscotti te gaan maken. Vanaf dit weekend ga ik me opsluiten in de keuken en zal het huis heerlijk ruiken naar dingen die mijn gezin allemaal niet mag hebben, omdat het verkocht moet gaan worden. En het gekke is, dat ik er zin in heb!

Dat gevoel heb ik al een tijd niet gehad en het voelt dan ook heerlijk. Nu weet ik wel, dat als ik om 22:00 uur de laatste schuimpjes uit de oven ga halen ik het bakken weer helemaal heb gehad, maar het is wel een bevestiging voor mij dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Dus wie weet verschijnen hier binnenkort weer eens een paar nieuwe recepten die ik heb uitgevonden... zou zomaar ineens kunnen!

Antibiotica met pindakaas.

We hebben onze lieve poes Roos (eigenlijk heet ze Rose, maar wij hebben besloten om een tweetalige kat op te voeden, dus wordt ze door ons Roos genoemd. Bovendien komen katten alleen als ze zin hebben, dus wat maakt het ui, nietwaar?).

De afgelopen week was ze niet lekker en werd steeds een beetje zieker. Dus zijn we met haar naar de dierenarts gegaan om te kijken of ze iets voor haar konden betekenen. Ze moest een nachtje blijven (aan het infuus, jaja) en de volgende dag kregen we haar mee naar huis met een zak speciaal voer en een antibioticakuur.

Nu heb ik wel door hoe ik vieze medicijnen bij mijn kinderen naar binnen kan krijgen, maar een kat is toch een ander verhaal. Nadat ik vroeg hoe we dat moesten gaan aanpakken was het antwoord, dat we met een hand haar kop en bovenkaak moeste vastpakken en met een hand de onderkaak moesten openmaken. Pilletje achter op de tong en klaar.
Ik heb nog gevraagd naar een plan B ( pindakaas op haar rug of pootje, waar het vermaalde tabletje doorheen vermengd zat), maar er werd mij verzekerd dat ze een makkelijke poes was. Het zou geen problemen opleveren.

Maar ZIJ doen niets ander he....

Goed, 's avonds was het tijd voor haar eerste tabletje. Fons kat vast, ik op de kop vasthouden en toen de onderkaak naar beneden duwen. Intussen was onze lieve theemuts veranderd in een grommend, blazend en kronkelend dier wat geluiden uitstootte die ik nog nooit eerder had gehoord. Een beetje in paniek gooide ik het pilletje haar keel in. Die werd met de zelfde vaart eruit gekatapulteerd en de kat verdween onder de tafel, zwaar beledigd.

Pilletje opgeraapt van de vloer en op naar de vijzel.

Nu moet je weten, dat we hier geen calvepindakaas in huis hebben. Wij gebruiken pics peanutbutter, waar lekker veel olie inzit. De consistentie van de pindakaas en de mate van druiperigheid hangt erg af van welke plek uit de pot je de pindakaas haalt.

Aan het einde van de kuur  hebben we de volgende scenario's gehad:
* Pindakaas precies goed, poes krijgt pindakaas op pootje en ligt het goedje daarna braaf op.
* Pindakaas te dik, plakt niet op pootje. Pindakaas ligt ergens op de vloer en moest met geweld op het poortje "geplakt" worden.
* Pindakaas te dun. Poes schudt pootje om van de pindakaas af te komen, wat resulteert in pindakaas op de koelkast, muren en op de kastjes
* pindakaasmengsel was precies goed, maar poes heeft door dat er iets niet leuks staat te gebeuren en begint al te blazen als je met een lepeltje in de buurt komt. Resultaat: poes met geweld gepakt om pindakaas op poot te smeren, kras op mijn hand en helft van de pindakaas op mijn shirt.
* Pootje is niet meer te bereiken en kat ziet er net zo gestresst uit als de baasjes. Besluit om het op de rug te smeren met iets te dunne pindakaas. Gevolg: kat loop door het hele huis met een steeds grotere smeer pindakaas op haar rug; een plek die zoetjes aan uitloopt over haar zij, op haar achterpoot. Mevrouw wast zich wel, maar niet rug of achterpoot. Gaat daarna op verschillende plekken in huis liggen om uiteindelijk ergens in slaap te vallen. gevolg. Pindakaas. Overal.

We gaan er maar van uit dat ze de meeste antibiotica heeft gehad en dat ze voorlopig ook niets meer nodig heeft. want dit is duidelijk niet een van onze talenten, ben ik achter gekomen.

Ze is inmiddels weer helemaal opgeknapt en komt weer bij ons op schoot liggen. Ik denk dat ze het ons vergeven heeft.......

Løk!

Op een van mijn vele boodschappenrondjes door Gore besloot ik de Warehouse weer eens binnen te stappen. Ze hebben veel spullen. Het is niet te vergelijken met een V&D, C&A of Action. Het is een warenhuis met betonnen vloeren, vaak een beetje een idee van een goed verlichte loods.

Je kunt er van alles kopen: van kattenvoer, tot speelgoed, van kleren tot beddengoed. De kwaliteit laat soms wat te wensen over, maar het merkloze spul is over het algemeen niet zo erg duur ( de lego en merkspullen maakt dat verschil  dubbel en dwars weer goed.....)

Ik liep langs een van de koppen toen ik ineens iets herkenbaars zag. iets, wat mijn hart sneller deed kloppen. Zou het echt.....

En ja hoor, toen ik de verpakking beter bekeek bleek het waar te zijn: Ikea!

Nu moet je weten, dat hier in NZ geen enkele ikea is. Waarschijnlijk wonen hier te weinig mensen, is het te dun bevolkt. Er is wel een importeur die bepaalde spullen vie Australie het land binnen haalt, maar dat is maar zeer beperkt. de rest van de meubels hier zijn erg duur en de kwaliteit is  over het algemeen matig vergeleken bij wat wij in Europa gewend zijn.

Dus mis ik een Ikea? Ja!

Maar ik had dus iets gevonden! Als een puppy stond ik te kwispelen voor de bak. Wat is het toch heerlijk als je ver van huis bent en je komt iets bekends tegen. Dat zijn dan ook meteen de momenten waarop ik me realiseer, dat ik NL toch nog steeds wel mis.  Maar nu had ik iets tastbaars in handen en was vastbesloten, om dat mee naar huis te nemen. had ik het nodig? Absoluut niet, maar dat was niet de issue.

Omdat ik mijn mandje al aardig had volgeladen met andere spullen en ik het toch niet helemaal kon verkopen aan mezelf om totaal nutteloos spullen te kopen ( ook al waren ze van Ikea; reden genoeg), heb ik als compromis de helft weer terug gelegd.

Thuis heb ik het ingepakt neergezet, zodat ik mijn schat met Fons en de kinderen kon delen. de kinderen deed het helemaal niets natuurlijk. Maar ik heb gewacht tot ik weer alleen was en heb toen alles netjes uitgepakt en uitgestald op de tafel. Kijk mij nou, echte Ikea spullen!

Echte Kalas, zomaar bij mij in huis.

Om eerlijk te zijn, staat alles al een tijdje in  mijn kast. En we gebruiken het niet zo erg veel, omdat we het niet nodig hadden. Maar soms, als ik er naar kijk, word ik zomaar een beetje blij van binnen. Want die heimwee gaat denk ik toch niet helemaal weg. En NL eten, snoep en satesaus gaat op, maar Kalas zal er altijd blijven!

Hier zijn de foto's van Kalas ( ja, ik heb er foto's van gemaakt.... en ik schaam me er niet voor! Dat hoeft ook niet, zei mijn therapeut ;)

Ik grijns weer bij de aanblik van deze foto.....wat een koopje!

Kijk nou wat een mooie kleurtjes!!

Wellington

Nou, we gingen dus op vakantie. De bestemming was een beetje een verplichting. de kinderen hadden allemaal nieuwe paspoorten nodig en omdat de ambassade in Christchurch gesloten is, moesten we dus naar Wellington. Dat is vanuit ons huis zo'n 13 uur rijden naar de boot en dan drie en een half uur naar het noordereiland varen.

Dat ging niet in een keer lukken, dus besloten we er een vakantie van te maken. Met een camper.
Ja.

Iemand had het fantastische idee aan de eettafle geopperd om midden in de winter een camper te huren en daarmee naar het noordereiland af te reizen. En omdat we een democratisch gezin hebben, werd het voorstel met 5-1 aangenomen.
Ja, ik zat er toch wel mee: met 4 kinderen in een hele kleine ruimte zitten , midden in de winter.....

Maar goed, ik besloot het ene gooi te geven.
Op vrijdag haalden we de camper op in Queenstown en nadat we de spullen van onze auto in de camper hadden geladen gingen we op weg. Het weer was super en dankzij de hulp van onze tomtom kwamen via ene toeristische route ( het was inmiddels al donker, maar dat mocht de pret niet drukken).

We hebben overnacht op een camping in Rangiora en ik heb amper geslapen. De volgend ochtend kwamen we in Blenheimaan en hebben daar een dag doorgebracht met onze vrienden daar.

En toen kwam de overtocht..... DE overtocht.
Het was .... een ervaring..... om nooit meer te vergeten. De zee was wild, maar door de wind van zij gingen we niet alleen maar op en neer, maar ook heen en weer.

En terwijl ik buiten in de golfslag mezelf stond vast te klampen aan de railing met maar 1 hand (zakje voor maaginhoud in de andere hand), hoorde ik een ketting knappen. Toen ik naar het benedendek keek zag ik een truck met trailer ineens over het denk schuiven.
Om een volledig geladen truck en trailer over een dek te laten schuiven, heb je wel wat golven nodig zeg maar. En het werd erger: de truck is uiteindelijk door de railing gegaan en overboord geslagen.

Kinderen aan het huilen terwijl ik (met zakje in mijn hand) probeerde koel te spelen, terwijl scenes van de Titanic door mijn hoofd speelden. Ja, echt een overtocht om nooit te vergeten. Doorweekt stapten we na de overtocht de camper weer in. En toen we aan wal reden, zagen we camera ploegen en journalisten rondlopen, op zoek naar getuigen. Ik heb mijn verhaal gedaan , met mijn haar als een ontploft konijn, stijf van het zout.

Ervan uitgaande dat het  de lokale nieuwszender was, hebben we er in de camper later om gelachen. Totdat we tijdens etenstijs allemaal sms-jes ontvingen; of we wisten dat we op het nationale nieuws te zien waren? Eh....

Voor de geinteressseerden: zo klinkt het als ik Engels spreek :)

De rest van de vakantie was erg leuk, hier een kleine compilatie!

Gelukkig was de terugtocht ontzettend rustig verlopen en heb ik ook kunnen genieten van een zeetocht. Maar voor de zekerheid denk ik dat ik de volgende keer dit stukje toch maar ga vliegen....

Door de Lindiss Pass

tussenstop in Cromwell

een oppasauto van vrienden, rijdt super!

zakje al bij de hand, maar toen nog aan het lachen....

Aan het strand bij Wellington

zonsopgang op weg naar huis

zeehondjes bij Kaikoura

terugtocht, de Marlborough Sounds in....

Maken we nog wel eens wat mee?

Ja hoor, geen gebrek aan actie hier in NZ.
Maar inmiddels heb ik 2 banen, 4 kinderen, 1 huishouden, 2 sporten en nog wat hobbies hier en daar en dan is er ineens zomaar weer een hele tijd voorbij gevlogen.

Eens nadenken, wat is er allemaal gebeurd de afgelopen tijd...

De volvo is er nog steeds. Maar niet omdat we er nog steeds in rijden, maar omdat niemand onze oude auto wil kopen. Dus staat ze nu bij ons in de garage niets te doen, te wachten op een nieuwe eigenaar.
We zijn inmiddels de trotse eigenaren geworden van een knalrood volkswagentje, die zonder problemen ons van A naar B brengt.

De kinderen hebben vakantie gehad. We zijn op vakantie geweest ( daar later meer over) en hebben dat overleefd.
Ik heb een andere baan gevonden en heb ontslag genomen. Ik was aan het trainen voor een hele marathon, maar moest helaas stoppen vanwege een knie blessure. Het is eindelijk winter geworden met echt sneeuw (een week ervoor hebben we nog in Blenheim in een t-shirt rondgelopen, kan zo maar hier).

Zwemlessen zijn weer begonnen. Oudste zoon heeft zich gekwalificeerd voor de selectie in voetbal ( ik weet nog niet precies wat dat inhoudt, maar dat moet ik misschien maar even zo laten denk ik...)

Ik loop hopeloos achter met bloggen, bakken, lezen, sociaal zijn en het huishouden.

Maar verder gaat het prima hier!

Toeval??

Een paar dagen geleden was Fons aan het appen met een vriendin in Otautau. We zouden elkaar het komende weekend treffen, maar er kwam wat tussen dus dat werd afgezegd. De laatste woorden: dan maken we gewoon een nieuwe date.

Onze volvo begint steeds meer kuren te krijgen. En omdat het inmiddels al een dame op leetfijd begint te worden, besloten we uit te kijken naar een ander vervoersmiddel. Fons had een geschikte auto gezien op internet, die bij een dealer in Invercargill stond. Dus op zijn vrije dag zijn we de auto ingesprongen om te gaan kijken.Daarna zouden we gezellig samen lunchen, iets waar we niet vaak tijd voor hebben. Helaas was de bewuste auto al verkocht. en nee, we wilden niet naar ene ander auto kijken. We wilden DIE auto. We hadden nog meer dingen te doen en reden naar de volgende winkel. toen we daar een parkeerplek indraaide, parkeerde op hetzelfde moment onze vriendin daar een plek tegenover ons op!

Dus besloten we meteen maar even samen koffie te drinken in een cafeetje verderop. Teruggekomen daarvan gingen we dan eindelijk onze boodschappen halen. In de winkel kwamen we een kennis uit Tapanui tegen. Die was een dag uit met haar familie.

Toen we klaar waren in de winkel, besloten we ergen lekker te gaan lunchen.
Maar onze volvo had andere plannen. Die deed niets meer.
Noppes.

Gelukkig waren de dames uit Tapanui nog op het parkeer terrein. Die hadden nog plek voor 1 persoon, dus in ieder geval zou een van ons weer thuis komen. Maar omdat die ook nog andere plannen hadden, hadden we afgesproken dat ze mij of Fons zouden oppikken op weg naar huis. Snel onze vriendin uit Otautau gebeld. Die zou ons tot Gore kunnen brengen.
Mooi. Nu de auto nog. Fons belde met de garage uit Tapanui, om advies in te winnen. Die deden zaken met een garage uit INvercargill. Hij maakte even een telefoontje en 5 minuten later hoorden we, dat die monteur zou komen kijken. En de garage was toevallig recht tegenover de plek waar wij geparkeerd stonden!

Terwijl we wachtten op de monteur, reed er naast ons een auto weg. Dat was  de auto die wij hadden willen kopen!

De monteur die ons uiteindelijk hielp, bleek een oom te hebben wonen in Tapanui. Of Fons die toevallig kende? 

Na een snelle blik bleek , dat er iets mis was met onze accu. Dus met een reserve batterij en startkabels stond een paar tellen later de volvo te draaien. Advies was wel, om de motor niet meer uit te zetten, omdat we dan weer in deze lfde situatie zouden belanden. Niet samen ergens gaan lunchen, maar meteen terug naar Tapanui dus.

Alle hulptroepen werden op de hoogte gesteld en we zijn met samengeknepen billen naar huis gereden. Want ineens had de auto besloten om mee te doen met het lichtjesfeest en schenen er vrolijk allemaal lampjes op het dashbord.

We zijn heelhuids aangekomen. De volvo staat bij de garage om weer opgelapt te worden en wij kijken nu een stuk intensiever op het web , op zoek naar een andere auto. Onze eisen zijn niet zo hoog: niet te groot, hij moet werken en niet zomaar lampjes laten branden die we niet willen.

Klinkt niet gek, toch?


Kijk, ik geloof niet in toeval. Dit heeft allemaal zo moeten zijn denk ik. Maar dan ga ik meer nadenken en raak ik helemaal in de war.
 Als dit nu een teken was van het universum,  wat moeten wij er dan uit leren? Dat zo'n soort auto een goede keuze is? Of dat de volgende keer de volvo op een enorm ongelegen moment ermee stopt ( dit was een laatste waarschuwing)? Dat we gewoon snel een auto moeten kopen? Of juist dat merk? Dat we enorm veel geluk hadden en dat we op dat moment een lot hadden moeten kopen? Dat we altijd op vrijdag naar Invercargill moeten? Dat samen lunchen zou kunnen leiden tot een echtscheiding waar we dus net van behoed zijn?
Ideeeen en suggesties zijn welkom hoor, ik weet het even niet!