Omaka airshow (Marja)

Ieder jaar is er met pasen een airshow. Daar worden de kunstjes vertoond van moderne helicopters, stuntvliegtuigjes en replica's van vliegtuigen van de eerste en tweede wereldoorlog. Er zijn heel vaal tentjes met leuke dingen, eten en drinken, grondgevechten met knallen en vuurwerk. Kortom: een must see!

Fons was vrijdag als even de heuvels op geweest. Er waren toen geen grondshows, maar wel al een paar leuke vliegtuigen om te zien. Er waren al diverse mensen uit blenheim die er heen waren getrokken om een kijkje te nemen van de heuvels. Picknick kleed mee, eten en drinken mee en klaar!

Na drie weken een strakblauwe lucht gehad te hebben, gingen we vanmorgen in de stromende regen weg. En in de stromende regen stonden we te wachten tot ze zouden gaan vliegen.  En in de regen kregen we te horen, dat ze pas zouden gaan vliegen, als de regen zou stoppen....zucht..
Veel speelruimte hadden we niet, omdat Fons zaterdag een vroege dienst had, vandaag een late en morgen is alles weer voorbij.... dus in poncho's gehuld wachtten we het af.


Maar gelukkig klaarde het weer op en na een uur of wat wachten, werden we dan getrakteerd op ene geweldige show! Stunt vliegtuigen, formatievliegtuigen, parachutisten, speeltjes van de luchtmacht en de marine, alles was leuk! En na afloop stonden die speeltjes geparkeerd op een veld vlakbij, waar de kinderen in de helicopters mochten en wat uitleg kregen.

Pasen 2013: check!


Hieronder een hele, hele kleine selectie van de foto's die we hebben gemaakt...

Let vooral op de kiwi in de witte en blauwe circel: het symbool van de luchtmacht!

De waaghals van de dag; man, wat kan die gast vliegen!

Grondtroepen maken zich klaar voor gevecht

De rode Baron, een beruchte Duitse piloot in zijn vliegtuig. Verantwoordelijk voor vele slachtoffers.

zoals het klokje thuis tikt... (Marja)

Hoewel het er in de verste verte niet op lijkt, gaat dit weekend in NL de zomertijd weer in. Met de beloftes van mooi weer, zwoele zomeravonden en heerlijke warme dagen, gaat morgen de klok een uur vooruit.

Dan schelen we elf uur met elkaar: 22:00 uur NL is dan 09:00 in NZ.
En 10:00 NL is dan 21:00 uur in NZ.

Dit tijdsverschil gaat precies een week duren, want dan gaat hier de wintertijd is. Hoewel we overdag nog temperaturen hebben van 23 graden en hoger, zijn de nachten absoluut koeler. Het is om 20:00 al donker. Maar vanaf volgende week wordt dat dus 19:00. Wel lekker, dat de kinderen dan  waarschijnlijk eerder gaan slapen 's avonds en langer uitslapen in de ochtenden  (dat vind ik , in de zomer zijn ze veel te vroeg wakker geworden en er moet zoiets als balans bestaan.... ik eis op zijn minst 9:30 in de weekenden vanaf volgende week!) Maar we moeten wel een oplossing bedenk voor het hardlopen wat we 's avonds altijd  doen. Misschien moet ik toch maar aan zo'n hoofdlampje en zo'n gezellig geel vestje...


Vanaf eind volgende week schelen we 10 uur. Dan ziet het er als volgt uit:
NL 10:00 uur - NZ 20:00 uur
NL 22:00 uur - NZ 08:00 uur

Ik wilde nog wel eens naar NL bellen als de kinderen naar school waren. Maar dat zou nu inhouden, dat de telefoon dan om 23:00 overgaat in NL. En daar zijn mijn vriendinnen me net te dierbaar voor. Het wordt even passen en meten met de vrienden van onze kinderen als ze willen skypen met elkaar, maar dat moet wel lukken denk ik!

Dit tijdsverschil blijft een half jaar zo. Dan gaan alle klokken weer de andere kant op en hebben we weer het makkelijke verschil van 12 uur.

Waarom was dit ook alweer uitgevonden?

In ieder geval fijne paasdagen allemaal. Wij gaan dit jaar paaseieren verstoppen in de tuin....kan nog lollig worden met zo'n oppervlakte!

Weekend weg (Marja)

We zijn uitgenodigd om een weekendje door te brengen in een vakantiehuisje van een van de collega's van fons. Hier heet dat een bach (spreke uit: betsj). De bedoeling was, dat de mannen op hun motor  zouden gaan  rijden en de vrouwen in de auto erachter aan. Maar omdat de auto vol zit met 6 personen, blijft er weinig ruimte over voor bagage en boodschappen. Er is geen dorp in de buurt of een afhaalchinees, dus alle boodschappen moeten ook nog mee. Nu kunnen we een dakkoffer lenen. Volgens de collega en Fons moet dat " universele" systeem wel passen, maar voor de zekerheid gaan ze ver voor ons uitrijden.
Omdat het niet naast de deur is, wilden we de kinderen eigenlijk een dag van school houden. Met de regels van NL in mijn achterhoofd, trok ik met een beetje lood in mijn schoenen naar het kantoor van school (het idee: Fons zijn ouders zijn zoveel jaar getrouwd en geven een feestje gaat niet echt op hier, net als welke andere bruiloft van wie dan ook...).
En wat blijkt: als ik gewoon van te voren even aangeef dat de kinderen er niet zijn, zodat ze niet gemist worden op de presentielijsten, dan is er niets aan de hand.
Echt waar?

Toen ik uitlegde hoe dat in NL werkt (inclusief inspectie op Schiphol een paar dagen voordat de zomervakantie begint ), werd ik toch wel een beetje uitgelachen. Er werd mij verteld, dat er hier een rel zou uitbreken onder de ouders als ze hier in NZ deze regels zouden hanteren.

Ook in Rotterdam, voor als je het plan hebt om met een cruiseschip weg te gaan....

En toen bedacht ik me, dat dat eigenlijk helemaal niet zo'n slecht idee zou zijn: alle ouders van NL op de barricaden voor een soepele regeling als het gaat om de vakantie! Alle ouders met kinderen worden nu  financieel uitgekleed, omdat ze in de vakantie wegmoeten en geen  mogelijkheden hebben om daarbuiten weg te gaan. Als alle ouders naar Den Haag zouden trekken en een getekende petitie zouden overhandigen, dan zie ik een grote kans van slagen. Ik stel voor, dat iedereen zich er dit schooljaar voor gaat inzetten (wel wachten tot het iets beter weer wordt hoor, anders staan jullie zo te blauwbekken daar).
En als we dan de snelheid waarmee alles in Den Haag wordt geregeld even meerekenen, moets alles over een jaar of twee, hooguit drie,  rond zijn (mochten we dan terug zijn, kunnen we meteen van die versoepelde regeling profiteren!).
Ik zeg: doen! Ga voor het recht op een betaalbare vakantie, ga voor het recht om in het regenseizoen naar Nicaragua te trekken voor een ontdekkingreis. Ouders, verenig u!
Ik sta voor 100 % achter jullie, hier in NZ, waar we even kijken wanneer we nog meer weg kunnen. Gewoon, omdat het zo makkelijk is hier.......

Weduwen (Marja)

De titel klinkt erger dan het is. Maar het is een titel, die de vrouwen zichzelf geven als ze getrouwd zijn met een man die boer is, in de wijn werkt of op een andere manier werk doen waar de seizoenen de drukte bepalen.

We zijn in NL een paar keer naar een open boerderijdag gegaan. Heel leuk; de boer geeft een kijkje in zijn bedrijf, campina deelt allemaal lekkere dingen uit en wij zijn weer een dagje van de straat.  Op een van de boerderijen konden  de koeien  ZELF kiezen wanneer ze de behoefte hebben gemolken worden in een volautomatsche  melkmachine. De kuddes zijn niet al te groot (in onze ogen dan), net als de boerderij. Wat een verschil met NZ! Daar zijn boerderijen echt mega groot, de kuddes zijn verdeeld  ( ik heb het dan over meer dan 500 koeien) en ze worden per deel naar de melkstal geloodst, waar ze in een grote carroussel gezet worden om daarna achter elkaar door gemolken worden.  De boer gaat met zijn auto of per quad naar de plek waar hij nodig is. Als dat klaar is, gaat hij naar huis om te eten.
Maar zodra het afkalveren of inseminatie seizoen begint, houdt het sociale leven ook op. Dag en nacht zijn ze bezig met helpen, begeleiden  van geboortes en snel de kalfjes vinden en in een stal zetten (zeker als er nog zo'n leuke nawinter is als momenteel in NL het geval is). Mijn ervaring is, dat de vrouwen dan ook hard meehelpen. Dat doen ze naast de " gewone" dingen als het huishouden, koken, kinderen  taxichauffeuren van school-uitschool, naar en van sport, van en naar vriendjes etc.
 In Otautau lag in die periode het hele dorpsleven zo'n beetje op zijn gat. Iedereen kwam alleen van de boerderij als het echt nodig was. En dan vond je weer bordjes bij de ingang van de supermarkt: svp vieze laarsen uit voordat je naar binnen gaat. En dat deden de mensen dan ook gewoon (zie je het voor je bij de AH op zaterdagmiddag voor de kerst? Dat is schoentje zetten voor gevorderden!!)

Hier is dat  weduwen- gedoe ook wel een beetje zo. De knoppen van de druivenstruiken zijn in oktober en november beschermd tegen de nachtvorst met helicopters, er is flink met insecticiden gesprayd om de beestjes weg te houden, er moest water in  de grond gestopt worden om ze sappig te laten worden. Toen de druiven begonnen te groeien werden er netten over de struiken gespannen om de vogels niet de gelegenheid te geven om de struiken kaal te vreten. Er werden vogelverschrikkers geplaatst, kannonnen werden afgevuurd om dezelfde vogels van het terrein af te jagen en er werd gebeden om een droge herfst. En nu is het dan zo ver: de laatste regen is opgedroogd en er wordt volop geoogst. De vrouwen zien hun mannen 's avonds in bed voordat ze slapen (als ze geluk hebben) en misschien vroeg in de ochtend voordat ze het veld op gaan. Zij zijn de harvest- widows.
 Er werken op dit moment veel seizoensarbeiders van de eilanden, die hier voor het plukken zijn aangenomen. Maar zelfs dan is het nog aanpoten.
Je hebt hier veel beroepen die te maken hebben met wijn: de growers, harvesters, owners en cultivators en meer, veel meer. En allemaal zijn ze op verschillende periodes in het jaar druk met andere dingen. Maar  ze allemaal door middel van wijn met elkaar verbonden.
Dezelfde wijn, die ik dan weer op een avond openmaak en samen met een cracker met beleg  (denk aan humus of knoflookmayonaise ) heerlijk door mijn keel laat glijden.

Pinot noir druiven in NZ....

Ik wil graag een toost uitbrengen op de weduwen: de weduwen van de wijn (klinkt als de titel voor een bestseller, vind je ook niet?)
Cheers!

Kamp weer (Marja)

Vorige week was de oudste op kamp. We waren allemaal al een beetje door de wol geverfd en het afscheid nemen verliep dan ook redelijk soepel. Na vier dagen was ze al weer terug, vol verhalen en he-le-maal stuk van alle activiteiten. Ondertussen zat E. te kijken met een wit smoeltje. Ze is hier een keer uit logeren geweest bij eenvriendin en werd om 22.30 uur weer thuis gebracht. Ze vroeg me, of ik haar iedere dag even een sms wilde sturen op haar ipod. Toen ik haar vertelde, dat ze die niet meemocht, werd ze nog bleker. Ik heb haar verzekerd, dat ze via een mobiel van een van de ouders mij altijd mocht bellen. En omdat het maar twee uurtjes rijden is, konden we haar altijd ophlaen als het niet zou gaan.
Na een ietwat korte nacht, is ze vanmorgen weggegaan. Stiknerveus.
En ik ook wel ene beetje. Ik had niet de tranen zo hoog zitten als het Wellington avontuur vorig jaar, maar toch.... mijn andere kleine meissie wordt ook groot!
Ik denk, dat ze een supertijd gaat hebben en net als haar grote zus helemaal stuk thuis komt donderdag. Gelukkig hebben ze dan 5 dagen vrij om helemaal weer bij te komen van alles. En ik heb de tijd om alle wassen weer weg te werken.... want met die grote temperatuursverschillen op een dag hebben ze van alles mee: van thermisch ondergoed en winterjas tot zwemkleding en t-shirtjes.
Nog drie nachtjes slapen, dan is ze er weer..... Loslaten was het magische woord he.... en iets met door ademen. Het lukt me wel, ik heb alleen een beetje tijd nodig!

Zachtjes gaan de paardevoetjes.... (Marja)

8.30 uur: het is een graad of 5 en met mijn adem maak ik wolkjes die je goed kan zien in de zon, die net opgegaan is.  In mijn winterjas, handen in mijn zakken, breng ik de kinderen naar school. Brrr..... koud weer. Naast me loopt mijn jongste dochter. Ze is, net als zoonlief, in een korte broek en t-shirt gekleed. Wel een trui eroverheen, maar het helpt niet veel; het kippenvel staat duimendik op hun blote benen. Gelukkig heb ik , behalve een shirt met lange mouwen, een lekker  warm vest onder mijn jas aan en heb ik het niet zo koud.

Een uurtje later (het is inmiddels 10.00 uur) stap ik  de auto in om boodschappen te doen. De zon schijnt inmiddels weer op volle kracht en de thermometer laat nu een temperatuur van 16 graden zien. Mijn dikke jas gaat uit; alleen met mijn dikke vest is het in de zon prima te doen!
 In huis is het nog steeds fris en ik laat mijn vest dan ook lekker aan, terwijl ik aan het huishouden ga.

15.00 uur; de school gaat uit. Ik sta in mijn shirt en dikke vest (want nog steeds fris in huis) te puffen op het plein.   Het is inmiddels 24 graden buiten en het windje zorgt ervoor, dat het zeer aangenaam vertoeven is buiten. Naast mij staat een groepje moeders, gekleed in leuke zomerjurkjes en slippers aan hun voeten. Hun wapperende rokken lijken te spotten met mijn veel te warme outfit.
De kinderen rennen uit school naar me toe in hun korte broek en t-shirt. Ik stuur ze nog een keertje terug om hun fleece trui te halen, want die hebben ze morgenochtend weer nodig.

16.30: we hebben afternoon tea gehad , het huis is nu heerlijk doorgewarmd door de zon en ik heb nu eindelijk ook een shirtje met korte mouwen aan. Lekker zo! In mijn shirtje sta ik een uurtje later te puffen boven het fornuis. De jongste dochter wil graag pepernoten mee, dus het deeg is gemaakt en staat nu te rusten in een koele kamer in huis. Ik voel het zweet in een straaltje langs mijn rug naar beneden lopen en wilde, dat ik het filter in het zwembad niet een maand terug had uitgedaan....

19.30: de zon gaat onder en alles begint af te koelen. de ramen zijn inmiddels al dicht vanwege de muggen, de gordijnen zijn gesloten en ik heb maar weer een shirt met lange mouwen aangetrokken.  In het nieuwe gedeelte van het huis is het heerlijk, in het oude deel merk  ik ook, dat de zon ondergaat.

21.00: met een beker chai thee zit ik op een stoel. Lekker warm, zo om mijn handen! Het huis ruikt inmiddels naar de pepernoten, die in de oven staan te bakken. Ik heb het koud, ondanks mijn vest en besluit, om de gaskachel aan te zetten. het doet me denken aan de tijd, dat Fons en ik net samen woonden op de Weenixhof; daar hadden we ook een gashaard. Als snel wordt de kou verdreven  en begin ik eindelijk door te warmen. Wat gezellig!

Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar de gashaard en bedenk me, dat ik er eigenlijk een paar schoenen voor wil zetten, met wat wortels erin..... En zonder dat ik er erg in heb, begin ik een sinterklaasliedje te neurien.

oh, kom er eens kijken.....

Maart zeg je? Bijna pasen?

Mijn gevoel voor seizoenen en maanden van het jaar is totaal overhoop gehaald en eigenlijk is dit wel eens leuk: gewoon iets vieren omdat je je zo voelt en niet, omdat de commercie vindt dat het moet. Maar omdat de temperatuurverschillen in een dag zo groot zijn, ben ik in een dag ook nog eens de draad kwijt. En de vraag : wat moet ik aan vandaag? , Kan nu heel simpel worden beantwoord: laagjes, veel laagjes..... en al die laagjes bij je in de buurt houden, want je hebt ze in een dag allemaal nodig!

Bijna (Marja)

Nog even over Murphy (ik ben nu toch lekker bezig). Ik liep de laatste tijd met wat vragen rond en had hierover een gesprek met mijn schoonvader. Die zei me, dat ik me niet druk hoefde te maken. lekker blijven zoalsje bent, dan komt op een gegeven moment de klapper wel en dan snap je, waar alles goed voor is geweest.
Wijze woorden, nietwaar?

Wat hij niet wist, is dat De Klapper van 10,8 milioen dollar hier in Blenheim is gevallen. In de wijk naast die van ons. Op zaterdag. Bij de lotto.
Waar wij deze week als uitzondering  geen ticket voor hadden gekocht, omdat ik dacht: we winnen toch niets....
Maar dit was zooooooo dichtbij. En ik kon het niet helpen om te denken: als ik een ticket had gekocht, was de prijs MISSCHIEN op mijn nummer gevallen.
10,8 miljoen...

Ik vind murphy stom!