Vorige week was de oudste op kamp. We waren allemaal al een beetje door de wol geverfd en het afscheid nemen verliep dan ook redelijk soepel. Na vier dagen was ze al weer terug, vol verhalen en he-le-maal stuk van alle activiteiten. Ondertussen zat E. te kijken met een wit smoeltje. Ze is hier een keer uit logeren geweest bij eenvriendin en werd om 22.30 uur weer thuis gebracht. Ze vroeg me, of ik haar iedere dag even een sms wilde sturen op haar ipod. Toen ik haar vertelde, dat ze die niet meemocht, werd ze nog bleker. Ik heb haar verzekerd, dat ze via een mobiel van een van de ouders mij altijd mocht bellen. En omdat het maar twee uurtjes rijden is, konden we haar altijd ophlaen als het niet zou gaan.
Na een ietwat korte nacht, is ze vanmorgen weggegaan. Stiknerveus.
En ik ook wel ene beetje. Ik had niet de tranen zo hoog zitten als het Wellington avontuur vorig jaar, maar toch.... mijn andere kleine meissie wordt ook groot!
Ik denk, dat ze een supertijd gaat hebben en net als haar grote zus helemaal stuk thuis komt donderdag. Gelukkig hebben ze dan 5 dagen vrij om helemaal weer bij te komen van alles. En ik heb de tijd om alle wassen weer weg te werken.... want met die grote temperatuursverschillen op een dag hebben ze van alles mee: van thermisch ondergoed en winterjas tot zwemkleding en t-shirtjes.
Nog drie nachtjes slapen, dan is ze er weer..... Loslaten was het magische woord he.... en iets met door ademen. Het lukt me wel, ik heb alleen een beetje tijd nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten