We zijn in NL een paar keer naar een open boerderijdag gegaan. Heel leuk; de boer geeft een kijkje in zijn bedrijf, campina deelt allemaal lekkere dingen uit en wij zijn weer een dagje van de straat. Op een van de boerderijen konden de koeien ZELF kiezen wanneer ze de behoefte hebben gemolken worden in een volautomatsche melkmachine. De kuddes zijn niet al te groot (in onze ogen dan), net als de boerderij. Wat een verschil met NZ! Daar zijn boerderijen echt mega groot, de kuddes zijn verdeeld ( ik heb het dan over meer dan 500 koeien) en ze worden per deel naar de melkstal geloodst, waar ze in een grote carroussel gezet worden om daarna achter elkaar door gemolken worden. De boer gaat met zijn auto of per quad naar de plek waar hij nodig is. Als dat klaar is, gaat hij naar huis om te eten.
Maar zodra het afkalveren of inseminatie seizoen begint, houdt het sociale leven ook op. Dag en nacht zijn ze bezig met helpen, begeleiden van geboortes en snel de kalfjes vinden en in een stal zetten (zeker als er nog zo'n leuke nawinter is als momenteel in NL het geval is). Mijn ervaring is, dat de vrouwen dan ook hard meehelpen. Dat doen ze naast de " gewone" dingen als het huishouden, koken, kinderen taxichauffeuren van school-uitschool, naar en van sport, van en naar vriendjes etc.
In Otautau lag in die periode het hele dorpsleven zo'n beetje op zijn gat. Iedereen kwam alleen van de boerderij als het echt nodig was. En dan vond je weer bordjes bij de ingang van de supermarkt: svp vieze laarsen uit voordat je naar binnen gaat. En dat deden de mensen dan ook gewoon (zie je het voor je bij de AH op zaterdagmiddag voor de kerst? Dat is schoentje zetten voor gevorderden!!)
Hier is dat weduwen- gedoe ook wel een beetje zo. De knoppen van de druivenstruiken zijn in oktober en november beschermd tegen de nachtvorst met helicopters, er is flink met insecticiden gesprayd om de beestjes weg te houden, er moest water in de grond gestopt worden om ze sappig te laten worden. Toen de druiven begonnen te groeien werden er netten over de struiken gespannen om de vogels niet de gelegenheid te geven om de struiken kaal te vreten. Er werden vogelverschrikkers geplaatst, kannonnen werden afgevuurd om dezelfde vogels van het terrein af te jagen en er werd gebeden om een droge herfst. En nu is het dan zo ver: de laatste regen is opgedroogd en er wordt volop geoogst. De vrouwen zien hun mannen 's avonds in bed voordat ze slapen (als ze geluk hebben) en misschien vroeg in de ochtend voordat ze het veld op gaan. Zij zijn de harvest- widows.
Er werken op dit moment veel seizoensarbeiders van de eilanden, die hier voor het plukken zijn aangenomen. Maar zelfs dan is het nog aanpoten.
Je hebt hier veel beroepen die te maken hebben met wijn: de growers, harvesters, owners en cultivators en meer, veel meer. En allemaal zijn ze op verschillende periodes in het jaar druk met andere dingen. Maar ze allemaal door middel van wijn met elkaar verbonden.
Dezelfde wijn, die ik dan weer op een avond openmaak en samen met een cracker met beleg (denk aan humus of knoflookmayonaise ) heerlijk door mijn keel laat glijden.
 |
| Pinot noir druiven in NZ.... |
Ik wil graag een toost uitbrengen op de weduwen: de weduwen van de wijn (klinkt als de titel voor een bestseller, vind je ook niet?)
Cheers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten