Nog een nachtje slapen....

Nog een nachtje slapen. En dan zitten we in Christchurch, klaar om op zondag weg te vliegen.

Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest met schoonmaken, kleren uitzoeken en ik heb woensdag de eerste koffer ingepakt. Ongelooflijk wat je er allemaal in kunt stoppen voordat je bij de 30 kilo bent!

De bedoeling was, dat we een koffer in een andere koffer zouden stoppen. Meer ruimte op de terugweg en minder koffers te slepen op de heenweg. Maar toen ik aan het pakken was besefte ik me, dat als ik alles goed kon proppen/in de koffers kon passen, we waarschijnlijk met maar 4 koffers op pad zouden kunnen!

Dus de tweede foffer werd leeggehaald en ik heb gekeken welke tas/koffer er in een andere zou passen. Een soort van legpuzzelactie volgde, maar uiteindelijk is het gelukt.

Alleen hebben we nu weer minder ruimte, dus is het weer schuiven met spullen en kleren. Willen we dat echt mee? Moet het mee? Kunnen we dat in NL misschien halen?
Ik heb een koffer met mijn spullen erin. En ik heb nog handbagage, dus ik heb nog wat speling. Maar mijn handbagage gaat vol met spullen voor de kinderen voor onderweg: boekjes, stiften, papier, spelletjes. Fons wist me haarfijn te vertellen dat sie spulletjes de kinderen hooguit een uurtje bezig houden en dat is niet veel op 29 uur vliegen. Ik ben eigenlijk de hele ochtend al bezig met spullen uit koffers te halen, terug te hangen in de kast ( deze trui is niet warm voor in huis). Om na een half uurtje hetzelfde vest weer uit de kast te halen en weer in de koffer proberen te doen ( oh, ja, centrale verwarming en isolatie, dus buitenvest wat ik hier binnen draag hoeft niet mee), die er steeds meer als een vluchtkoffer uit begint te zien: alles door elkaar heen, niets meer opgevouwen en bovenop iets groots, zodat de chaos eronder niet zichtbaar is. Ik wil nog een aantal spullen mee maar die zitten nu in de was, dus duimen dat alles droog is vanavond!

Ik heb een lijst gemaakt om dingen op te zetten die mee moeten. Want als we er in Christchurch achter komen  dat we een paspoort zijn vergeten dat kunnen we dat niet meer even ophalen.

Dus kijk ik slechts ieder half uur op dat lijstje om te zien of er al iets op veranderd is.
En loop weer naar mijn kledingkast om spullen in mijn koffer te stoppen die er later weer uitgehaald worden.


Fons zelf neemt weinig mee. Hij is van plan om broeken te kopen in zijn lengtemaat, t-shirtjes in te slaan waar je zijn navel niet ziet ls hij zijn schouders ophaalt en schoenen te halen die niet na een jaar al compleet afgedragen zijn omdat de kwaliteit hier zo slecht is. Ik heb vorig jaar ook leuke schoenen gekocht maar die zijn ook al stuk. Nu snap ik waarom iedereen hier op hardloopschoenen loopt!


De kinderen komen straks uit school, waarschijnlijk als een stel stuiterballen die niet te houden zijn. Ik geef ze geen ongelijk, want ik ben inmiddels volledig bewust van het feit dat ik over een dag of 4 in Nederland ben!

Ik heb de weersverwachting gezien.  Vandaag 17 graden, morgen 21 graden met ene buitje en dan daalt de temperatuur tot een graad of 16 met buien.
En dan Nederland: onder de 10 graden!
Toch maar even kijken of er nog ruimte is voor een paar warme truien.....

Belastingdienst

Ik ben gelukkig niet de enige.
Ik vrees dat ik ook niet de laatste ben. Of dat dit de laatste keer is.
Ik heb het over De Belsatingdienst. Sinds wij in NZ wonen is het ineens heel lastig allemaal. Want we hebben nog een huis, maar geen werk in NL. 
En hoewel ik me niet kan voorstellen dat wij de enige zijn die in dit schuitje zitte, heb ik dat gevoel wel regelmatig.

U wilt uw adres wijzigen online? Dat kan nu niet, want u heeft geen aangifte open staan dus dan gooien wij ons systeem gewoon op slot. De ouders van Fons hebben het ook nog geprobeerd. Het kostte even wat moeite , maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. Brieven vanuit NL doen er tussen de 10 dagen en drie weken over ( nog steeds niet uitgevonden waarom die spreiding, ik denk dat het aan de windrichting ligt).

Dus als de belastingdienst dan een standaard brief uitdraait met daarin de mededeling dat je binnen 5 dagen moet reageren ( ander VETTE pech), dan zijn we dus al te laat. En een verzoek tot betaling is ook te laat, waardoor we de aanmaning binnenhebben nog voordat we het geld hebben kunnen overmaken. Met het daarbij behorende dreigende toontje, dat zit er dan wel weer gratis bij.

Bellen dan? Lastig met het tijdsverschil. Want dan moeten we toch ineens iemand anders hebben en die is in bespreking. Of ik om 3 uur  even terug kan bellen om het opnieuw te proberen? Ehhh... nee dus.
De aangifte van 2012 is nog steeds niet rond ( we krijgen geld terug, zou het daar aan liggen?) en nu moeten we alle spullen alweer opsturen voor het afgelopen jaar. Maar de papieren  die we nodig hebben daarvoor zitten in dezelfde postzak ( of eentje later) als die van de aanslag. Dus weer een race tegen de klok.

Maar ze zijn hunleven aan het beteren. Ik denk dat ze door hebben gehad, dat er post naar het buitenland vaak veel te laat aankwam of zelfs verdween. Daarom hebben ze een  commissie opgericht die een denktank hebben opgezet. de knappe koppen zijn om tafel gaan zitten, hebben geluncht en gedineerd om goed alles op de rit te krijgen. Misschien werd er nog een bijscholing, symposium en congres tegenaan gegooid, zodat alle koppen van kantoor Buitenland dezelfde kant opstonden. Weg met de tegestrijdigheid en moeizame communicatie, we gaan voor de duidelijkheid en eenduidigheid!

Kijk, zo'n houding kan ik dan wel weer waarderen. Kost een paar centen, maar dan kunnen alle Nederlanders in het buitenland ervan profiteren.

Hoe ik dit allemaal weet? Ik heb het resultaat van de congressen, zakanlunches en uren van vergaderingen van de week ik de bus gehad.
Zes brieven van de belastingdienst. Zes blauwe enveloppen op dezelfde dag bezorgd. Einde van het wachten, eindelijk duidelijkheid.
Drie enveloppen voor mij, drie voor Fons. Met een kloppend hart maakte ik de enveloppen open.

En viel stil.

Zes precies dezelfde brieven. Geschreven en verstuurd op dezelfde dag. Want als je gewoon heel veel brieven tegelijk verstuurt, dan komt er uiteindelijk wel eentje aan moeten ze denken in NL. En als het er heel veel tegelijk zijn, dan gaat het misschien zelfs wel sneller dan anders. Je weet  het ten slotte maar nooit he. Een hele logische gedachtegang, waarvoor ik deze harddenkende mensen dan ook wel een welgemeend compliment moet geven. Dit valt denk ik in dezelfde categorie: als dat ding het  nu weer niet doet geef ik er een nog hardere klap tegen.

Ze waren alleen wel vergeten om de "reageren voor deze datum"  aan te passen. Dus ik kon maximaal over een week geleden nog dingen veranderen.

De belasting dienst.....ik denk dat leuker de lading op dit moment niet helemaal dekt...

En ik denk dat ik maar een fles wijn ga open trekken.

Werk

Ik werk nu sinds een maand of 4 bij mijn werkgever in Gore en ik kan nu zeggen, dat ik langzamerhand  weer een balans begin te vinden tussen werk, gezin en mijzelf.

Doordat ik de afgelopen tijd ook nog aan het trainen was voor de Motatapu was het toch wel een beetje druk. Nu begint het ritme er weer in te komen. Drie dagen in de week zet ik de kinderen af op school, stap in de auto en werk ik totdat ik weer naar huis kan. Vaak kom ik zo'n 3 minuten voordat de school uit gaat ana in het dorp. Beetje aan de krappe kant, maar verder goed te doen.

Maar in mijn fantasie zou ik zeeen van tijd voor mezelf hebben zodra de jongste naar school was. Ik zou mijn bakbezigheden uitbreiden, eens de tijd nemen om bijvoorbeeld de keukenkastjes eens uit te soppen ( liefhebbers?), ik zou wandel- en fietstochten maken, ik zou gaan winkelen, een boek lezen....
Niets van dat alles.

Het huishouden doe ik tussen de bedrijven door, boodschappen op een van mijn twee kind-vrije dagen en dat bakken.... ehh.... niet meer dan de standaard chocolade koekjes.

Maar toch is het erg leuk om mijn hersenen weer eens te laten werken. Een van mijn taken is het oppakken van de Health and Safety.
Ik heb me suf gepiekerd over een mooie vertaling, maar ik denk dat een soort van ARBO er het dichts bij komt.

De wetgeving in NZ gaat veranderen ergens dit jaar. Dat houdt in dat bedrijven strenger beboet kunnen worden als de papieren en de praktijk niet op orde zijn. In ons bedrijf wordne er veel dingen goed gedaan, maar nergens is er een papier-spoor te vinden.
Aan mij de taak om dat "even" te gaan doen.

Maar mijn kennis van de NZ ARBO zat niet in mijn vakkenpakket zeg maar. Dus nu ben ik druk bezig met vooral dingen opzoeken, uitvinden en heel veel rondbellen en vragen.

Zo heb ik geleerd dat er voor ieder apparaat in het bedrijf een procedure moet zijn wat beschrijft wat het apparaat doet, wat de gevaren zijn, hoe en wie het apparaat onderhoudt , hoe je het moet schoonmaken en wie waar verantwoordelijk voor is. Voor IEDER apparaat. Van boor tot lasapparaat tot de bunkers, tippers en lopende banden die bij het bollenpellen worden gebruikt. Dat zijn heel veel apparaten. Ik heb geleerd wat SOP betekent, wat  een PPE doet, wat een SDS is,  wanneer je de department of labout moet bellen en wat het maken van een noodplan inhoudt.

En straks ben ik er een maand niet. Ik merk dat ik het toch wel lastig kan loslaten allemaal. Ik heb mijn dagelijkse manager al overgedragen en voor de zekerheid mijn emailadres gegevn. Gewoon, voor het geval dat.
En dan moet ik straks in het vliegtuig net als Fons afkicken en proberen los te laten. Gaat nog gezellig worden zo tussen Christchurch en Singapore. Of nog erger, als we door een enorm slaaptekort onszelf allemaal noodscenario's in het hoofd halen zo tussen Singapore en Amsterdam in.
Weer iets om te leren!

Facebook, maar dan echt

Over een ruime week zijn we op weg naar Chritchurch. Fons heeft in totaal 6 weken vrij, zodat hij niet meteen met een volle jet leg aan de bak hoeft. Omdat er bij mijn baan minder levens gemoeid zijn ga ik de week ervoor ( met jet leg inderdaad) al weer aan de slag.

Op school zijn de juffen op de hoogte en drukken ons vooral op het hart om te genieten van de ervaring die onze kinderen gaan hebben.

En in de plaatselijke krant stond heel lief vermeld, dat de dokter op vakantie gaat en dat hij met zijn gezin mag genieten van zijn welverdiende vakantie.

Ik heb onlangs geleerd, dat je dat soort prive dingen beter niet openbaar kan maken. Zoals op facebook vermelden dat je lekker naar Isla Margarita gaat bijvoorbeeld. Of naar een concert met een nachtje logeren erbij.

Nu hebben wij dat keurig stilgehouden op facebook, maar dan kan ook komen omdat we niet op facebook zitten.

Nee, hier zetten ze het gewoon in de krant, zodat de lokale bevolking in een klap op de hoogte is. Maar net als op facebook krijgen we wel de likes van andere mensen en de natuurlijk niet aflatende stroom van comments.

De mensen hier leven erg mee en wensen ons een fijne vakantie met een grote "maar": we moeten wel terugkomen! De mensen in dit soort kleine dorpen in NZ zijn gewend om ieder jaar/half jaar een nieuwe dokter te hebben en dan is het heel fijn, dat er nu een dokter is die het zowaar al twee en een half jaar uithoudt in dit kleine dorpje!

Erg vleiend voor Fons , hij heeft het ook erg naar zijn zin hier met alle mensen.

Maar nu weet dus wel iedereen dat het huis leegstaat.... Gelukkig kwam daar als vanzelf een oplossing. Er is door Disney ( je weet wel, van die film waar we NIET in zitten) een oproep gedaan. Er komen ruim 250 mensen hier werken en die moeten allemaal een paar weken kunnen slapen. Dus of er mensen bereid waren om hun huis/bijgebouw/caravan wilden verhuren aan de mensen van Disney?

Nu hebben veel mensen daar gehoor aan gegeven en zitten dan vervolgens met het volgende probleem: waar gaan wij dan heen? Dus er zal de komende weken heel wat heen en weer geschoven worden door mensen die gaan logeren bij vrienden, familie  of gaan kamperen voor een week of drie. Een van die meiden zou gaan logeren bij een vriendin van me. Ik heb haar ons huis aangeboden. Zij blij, want ze gaat nu logeren op loopafstand van haar werk en de school van een van haar kinderen. En wij blij, want nu wordt er op ons huis gepast.
Bovendien heeft ze aangeboden om de tuin eens onder handen te nemen, iets wat ik nooit zou afslaan.

En van Disney heb ik via een brief begrepen, dat ze waarschijnlijk ook bij ons in de straat gaan filmen ( en wij zijn er dus NIET bij, had ik dat al gezegd?) en dan is een leuke tuin natuurlijk nooit weg....

Like!

Voorproefje

Sommige Nederlandse dingen kun je hier wel krijgen als je er extra moeite voor doet. En je moet het weten via via.

Ik ben inmiddels bekend met diverse web winkels waar ik mijn inkopen kan doen. Maar via mijn vriendin in Alexandra kwam ik erachter, dat ze daar een winkel hebben ( binn in voor de liefhebbers) waar ze een uitgbreid assortiment hebben met lekkere Nederlandse spullen! En soms nog goedkoper  dan de webwinkel ook!

En via haar kwam ik er ook achter, dat ze in de supermarkt in Alexandra ook in de vriezer en koeling lekkernijen hebben. Zoals haring, bitterballen en kroketten!

Vlak voor de motatapu hebben we onze fietsen laten keuren in Alex. En toen ben ik natuurlijk meteen de supermarkt ingedoken om haring te halen.

Nu moet je niet denken dat dit dezelfde haring is als je op de markt koopt op vrijdagmiddag. Hij is zout, maar ingelegd in olie voor een niet nader te benoemen tijd.
Het is nog steeds haring. Zoute haring. Maar door de olie is de haring  een beetje snotterig geworden.


Ik had van mijn vriendin een recept van een  haringsalade gehad en met twee bakjes kon ik twee keer salade maken: feest! Opgetogen pakte ik van de week het plastic boodschappen tasje uit de koelkast.
De rest van de ingredienten lag al in de kom klaar en bij de gedachte alleen al liep het water in de mond; dit zou een maaltijd worden om niet zo snel te vergeten!

Omdat de bakjes niet helemaal lekdicht bleken te zijn, lag er al allemaal olie in de plastic tas. Ik was erg blij dat ik de haring zo in de koelkast had gelegd, anders had ik nu een onbedoeld goed ge-oliede koelkast gehad....
Ah. Dit werd dus Een Project. Vest uit, mouwen opstropen en muziek aan.....


Nadat ik het ene bakje voorzichtig uit het vette tasje had gehaal, deed ik een tweede plastic zak om de ander heen en stopte die weer in de koelkast. Damage control heet dat geloof ik.

Het andere glimmende bakje lag nu voor me op het aanrecht. Na twee pogingen om het klepje open te trekken zaten mijn handen, het aanrecht en mijn gezicht ( er zat een plukje haar in mijn gezicht) onder de olie. Ik waste mijn handen, pakte een mesje en slachtte het pakje af. Wel met beleid, want ik wilde mijn gouden waar niet beschadigen natuurlijk.

Volgend hoofdstuk: het verwijderen van de maatjes haring uit het vette bakje. Inmiddels had ik het bakje op een stukje keukenrol gelegd, want er lekte olie uit. Ik wilde het eerst afgieten maar mijn zelfkennis weerhield me ervan. Met mijn handigheid zou het olie samen met de haring in de gootsteen belanden, dus ik zou ze er met een vorkje gewoon uitwippen.

Maar doordat de haring nogal snotterig was geworden, ging dat eruit wippen toch iets minder soepel dan verwacht.  De eerste en tweede haring gingen met een beetje kunst en vliegwerk ( ik moest met mijn handen de haring opvangen, anders was hij van mijn vork gegleden)  wel redelijk goed. De derde haring gleed uiteindelijk van mijn vork af en ik was te laat om hem met mijn handen op te vangen. Met een zachte plons klapte hij weer voor een deel terug in het bakje, wat daardoor omkiepte en de olie over het aanrecht deed glijden.

Met een diepe zucht besloot ik eerst de haring te snijden en dan pas de keuken weer olie-vrij te maken. Maar een keukenmesje snijdt helemaal niet handig als alles vet is, waardoor ik ternauwernood kon voorkomen dat ik hier en daar een stukje  van mijn vingers afsneed.

En doordat de vrok ook glad was en de snijplank iniddels de welbekende olieglans had gekregen, gleed mijn haring het hele aanrecht over terwijl ik met lichte paniek probeerde de olie nog zoveel mogelijk op het doordrenkte stukje keukenrol te houden.

Uieindelijk heb ik met mijn handen ( meer olie in mijn haar, losse plukjes zijn NIET handig tijdens Een Project) de haring in de kom gedaan, mijn handen gewassen, het aanrecht gesopt, snijplank en mesjes schoongemaakt, keukenrol opgeruimd ( had ik beter als eerste kunnen doen achteraf gezien) en wederom mijn handen gewassen. Ik was totaal een uur bezig met het maken van een salade waar appel, ui, augurk en haring in zit.....

En het resultaat?

Heerlijk!

Misschien kan ik het recept aan Fons geven en hem vragen het de volgende keer klaar te maken.  Ik bedoel, hoe ingewikkeld kan het zijn, toch?

Dunglish

Hoe langer we hier zitten, hoe meer we onze kinderen moeten helpen met hun Nederlands. Dat gebeurt onder meer door na schooltijd en in het weekend iedere 10 minuten het huis rond te schreeuwen: In het Nederlands alsjeblieft!

Het jammere is, dat de kinderen daar een soort van oost-Indische doofheid voor ontwikkelen. Bij anderen horen ze het wel, waardoor ze dat nu naar elkaar gaan roepen. Tenzij ze samen een spelletje spelen. Dan wordt Engels toch de eerste taal en spelen ze gezellig in ht Engels totdat een  van ons weer de Nu-weer-in-het- Nederlands-toeter laten loeien.

De andere manier is tijdens gesprekken aan tafel. De kinderen leren op school nieuwe termen tijdens wiskunde, wetenschap en door het spelen met vriendjes. Aan ons de taak om de woorden te vertalen en het Nederlands woord ervoor aan te reiken in de valse hoop dat ze die daadwerkelijk gaan onthouden en gebruiken.

Omdat de meiden meerdere jaren in NL hebben gewoond gaat het bij hen redelijk. De jongens daarentegen vinden het Engels wel makkelijk en gebruiken dat dan  ook liever. De jongste vertelt zijn schoolavonturen in een rap tempo met de woorden die hem als eerste te binnen schieten. Dat kan in het Engels zijn, maar ook in het Nederlands.  Dan krijg je zinnen als: ik ging heel high jumpen en toen zei de teacher dat dat niet kind ( aardis op zijn Engels)  was om te doen omdat je dan iemand kan hurten.

Voor ons inmiddels een volstrekt logisch verhaal. Ik ben trouwens heel benieuwd wat een maand Nederland met ze gaat doen qua taal.

Wat er ook gebeurt met ons allemaal, is dat er zinnen vanuit het Engels direct vertaald worden, met soms bijzondere zinnen als resultaat. Op mijn werk zit ik in een  Engelse bel. Dat gaat wel redelijk, maar als er dan ineens een Nederlander binnenstapt gaat het fout. Dan krijg je een begroeting als: hoe ben je? In plaats van How are you of hoe gaat het met je. En het erge is, dat ik hoor dat het niet klopt, maar ik eigenlijk niet precies mijn vinger op de fout kan leggen.

Laatst hadden we een opmerking die nu in de top 10 staat hier thuis. Fons had wat hulp nodig van een van de kinderen buiten in de nieuwe hut en vroeg aan een van de kinderen of die zin had om te helpen. Het antwoord luidde: Ja hoor papa, ik heb toch niks aan vanavond.

Na een korte stilte ( deze moest weer even door de vertaalmachine ) barstte iedereen in lachen uit.  Wat in het Engels een volstrekt logische opmering is ( I have nothing on tonight) roept een hele andere associatie op in het Nederlands.


Maar het leuke is, dat ik zeker weet dat wij hier het beste zijn in het spreken van Dunglish, een samenvoeging van Dutch en English. Nu maar hopen dat de mensen in NL ons nog een beetje kunnen volgen als we onze onsamenhangend verhalen vertellen in ene taal die eigenlijk van geen kant klopt.

Gemengde gevoelens

Teleurgesteld? Ja, een beetje wel ja.  Opgewonden? Ook wel. Een stukje " deze-kans-is-echt-gemist" is er ook.
Verdrietig? Absoluut ook wel verstopt aanwezig.

Wat si er namelijk gebeurd? We zijn opgebeld door de mensen van Disney: we zouden mogen meespelen in de nieuwste film Pete's  dragon die ze hier binnekort gaan opnemen! Allemaal dus he, de gehele Von Captijn Family ( zo noemt mijn vriendin ons tegenwoordig na een muzikaal optreden op kidzway) was gecast. 

Supergaaf! Maar ja, dan zitten we in Nederland.  En alleen maar omdat een een familielid had besloten om in APRIL te gaan trouwen. Dus daar gaat onze carriere. Maar ja, voor je familie reis je natuurlijk met alle liefde de gehele wereld over om bij de  bruiloft aanwzig te zijn.    Tuurlijk.
Doen we niet moeilijk over.  Zelfs als we eigenlijk liever in augustus hadden gekomen om zo het staartje van de lange, koude, natte en donkere winter hier over te slaan en in het heerlijke nazomer in NL  hadden kunnen genieten van de lange zomeravonden.

Ik doe daar niet moeilijk over. Mij hoor je niet klagen. Ik weet alleen wel, dat in april qua weer er alles kan gebeuren. En net nu we zo'n waanzinnige zomer hebben hier. Nu gaan we van 22 graden over ene paar weken in een klap terug naar 13 graden. Das ook bijzonder.
Tsja.

En zou dat nu echt zo bijzonder zijn, om samen in een echte DISNEY film te spelen? Om eens mee te maken hoe dat allemaal werkt, zo'n Hollywood kaskraker a la Frozen?  Kan nooit veel zijn toch, als het hier gefilmd wordt. Hier dus he, in de hoofdstraat van Tapanui. Achter mijn huis. Dus.
Zucht.

Ik hoop alleen wel voor dat familielid dat die niet gaat scheiden, want Fons en ik zijn al clausules over gemiste carrierekansen aan het schrijven. Dat gaat ee hoop centjes kosten. Ook geleerd van die Amerikanen.

Dus nu ga ik iedereen straks feliciteren die ook in de film zit. En dan neem ik, zoals ze dat hier zeggen: een concrete pill en probeer me eroverheen te zetten.
Gaan nog wel een paar nachtjes slapen duren denk ik......

De motatapu: the day after.

Het was in de krant. Het was op de radio.  Het was online. De Motatapu dit jaar was op zijn zachts gezegd een uitdaging voor iedereen die er aan meedeed.

Een samenvatting van de ambulance organisatie Saint John:
40 mensen onderweg behandeld
70 mensen na de finish behandeld
4 mensen per helicopter naar het ziekenhuis gevlogen
1 meisje in de rivier onder gegaan, eruit getrokken door een andere deelnemer. Haar fiets werd later door mede-rijders uit de rivier gevist.

Het was dus epic om zo maar even te zeggen. En wie was er bij? Juist ja.... In een stuk, met een fiets waar de ketting nog omheen zat. geen lekker band, geen schouder uit de kom, gewoon gefinisht!

Er was een man aan kop. Een kilometer voor de finish sloeg zijn ketting eraf. Hij besloot met de fiets op de nek het laatste stuk te rennen en te gaan voor die eerste plek. En toen werd hij 300 meter voor de finish ingehaald..... das nou echt lullig zeg maar....


winnaar Motatapu 2015 
Hier zijn verhaal.


En  hier het verhaal van de deelneemster die kopje onder ging.


En   hier       nog een verhaaltje over de monstertocht van 2015... maar het jaar is net begonnen, dus wie weet wat er nog meer komt!


Altijd positief blijven he!

De Motatapu, deel 2

We zijn verschillende EHBO-posten langsgereden waar water en sportdrank werd uitgedeeld. Bij de tweede post werd er net iemand met een helicopter uitgevlogen. Ineens was ik blij, dat ik gewoon nog kon mopperen op de regen, want dat betekende dat ik gewoon nog op de fiets meedeed.

Ik heb zo ontzettend veel indrukken opgedaan dan het lastig is om de hele rit weer voor me te halen. Ik weet wel, dat we na een kilometer of 30 weer naar beneden gingen. Voor veel mensen zou dit eindelijk een whoohoo moment zijn. Voor mij was dat denk ik ook wel zo geweest, als alles niet zo glibberig was. Met luid piepende remmen ( iedereen hoort je aankomen, dus dat was wel weer een voordeel) zakte ik langzaam af naar beneden.  Waar ik boven wachtte op mijn vriendin, moest zij  nu op mij wachten. Want zij is zo'n geboren en getoegen mounainbiker en leeft voor het downhill rijden. Binnen enkele seconden was ze dan ook uit het gezichtveld verdwenen.

Beneden aan de voet van een van de vele heuvels stond ze me weer op te wachten en gingen we samen weer verder. Zo'n 5 kilometer voor de finish stond er een kleine groep organisatoren te roepen: nog 2 kilometer naar de finish, nog 3 kilometer naar Arrowtown. Huh? De finish was gewoon in Arrowtown vorig jaar. We zaten nu nog midden in de bush, waar laat je al die mensen? Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want de volgende afdaling begon en door alle piepende en krakende remmen om mij heen kon ik niet meer helder denken.

Die kleine stipjes in de verte, daar gingen we naar toe..... voelde me erg nietig!

En dan die modder, alsmaar modder. Alsof je met lekke banden rijdt.......

Maar inderdaad, we reden een hoek om en daar stonden twee zwarte poortjes ( zei K. dan he, ik heb ze niet gezien). Iemand stond daar te roepen: dit is de finish, dit is de finish!
En of we even wilden afstappen, want het laatste deel van de tocht zouden we niet door de rivier fietsen. We moesten met de fiets even over die rotsen klimmen.  Niks camera's, niks mensen, alleen deelnemers die allemaal elkaar even verbaasd aankeken. Wat was hier aan de hand?

Na de klimpartij over de rotsen ( met een rugtas van 14 kilo trouwens makkelijker dan met een mountainbike heb ik nu geleerd) kwamen we aan bij een paadje waar heel veel mensen stonden. Stil stonden. Wat was hier aan de hand? Had ik vitale informatie gemist tijdens het veiligheidspraatje? Na wat heen en weer gepraat bleek dat dit een alternatieve route was. Omdat deze rivier zo hoog stond was het niet verantwoord om erdoorheen te fietsen. Nu moest iedereen via een trappetje ( met fiets dus) over een bruggetje. Dat moest zeer gedoseerd gebeuren, want er mochten niet zoveel mensen tegelijk over de brug. Dat zorgde voor de file ( tweede keer al vandaag , wat een primeur!). Wat ergens ook wel gezellig was, want omdat iedereen al gefinisht was hadden we de tijd om te kletsen met andere deelnemers. Er heerste een soor van samenhorigheidsgevoel, heel leuk en bijzonder om zo eens mee te maken. Het kweekt kennelijk een band, als je bedekt in de modder uren hebt lopen ploeteren en glibberen.  We hebben moddervlekken op kleding en gezichten  vergeleken, schades aan de fietsen gedeeld en voor de renners even ons petje  afgenomen, wat wederzijds werd gedaan. Intussen werd de rij naar de brug heel, heel langzaam korter.
 Na de brug volgden er weer trappetjes ( waar laat je die fiets?) en na dat avontuur moesten we lopend op een smal paadje ( rotsen aan de ene kant, afgrond aan de andere) die fiets wederom omhoog duwen. Geadviseerd werd om de fiets aan de kant van de afgrond te houden, iets wat ik al uit puur lijfsbehoud had besloten te doen. Zodra we om het hoogste punt heen waren en het pad breder werd besloten we weer op de fiets te stappen.

Wachten voor de brug; flashbacks aan de Efteling!

Uiteindelijk kwamen we bij een plek aan wat ik herkende. Nu nog even rechtdoor en dan zouden we de finish overrijden; we hadden het gehaald! Maar we werden weer omgeleid, naar links, een ander bospad in. En waar vorig jaar er allemaal mensen langs de laatste kilometers stonden om ons aan te moedigen, nu was er niemand.... Alsof het te lang had geduurd en iedereen al naar huis was. Heel surrealistisch allemaal. En omdat ik nu helemaal de kluts kwijt was duurde die laatste kilometer een eeuwigheid. Maar uiteindelijk, na een bocht hoorde ik muziek en ineens stonden er mensen te juichen en te klappen! Super!
Mijn trouwste fanclub stond er ook en even later kon ik alsnog ( met camera deze keer) samen met K. de finish overfietsen. Opluchting!

Mijn fiets en ik zijn nog nooit zo goor geweest! Maar heel, heel blij zoals je ziet.

En nu? Eigenlijk wil ik hem volgend jaar weer doen. Om het eens met mooi weer te doen. De afgelopen 10 jaar is het droog geweest. Dit jaar was het nat, dus statistisch gezien moet ik volgend jaar wel goed zitten als ik hem ga fietsen. Gewoon, om te ervaren hoe het is om op droge paden te fietsen zodat ik kan mopperen over het stof dat opwaait  als ik ingehaald word. En dat ik dan voor de zekerheid een tweede laag zonnebrand opdoe. En dat dan mijn t-shirtje plakt van het zweet en niet van de regen. En dat ik dan mijn camera kan pakken en foto's kan maken zonder dat alles onder de modder zit. En dat dan een riviertje doorga en dat heerlijk vind omdat het afkoelt in plaats van dat het mijn tenen gevoelloos maakt. Zoiets dus...


Oh ja, waarom die alternatieve finish? Toen de eerste fietsers door die laatste hoge rivier  probeerden te waden zijn er mensen hun fietsen kwijtgeraakt ( water tot aan je middel, snel stromend water, dat werk). Toen hebben ze tijdens de race besloten om de route te veranderen. Want ook de organisatie zal dit probleem nooit eerder hebben gehad. Mijn tijd? Volgend mijn horloge 5 en een half uur. Want ik heb hem na de finish uitgezet. Maar een uur later ging ik pas door de alternatieve finish......
Maar het voordeel is, dat ik een perfecte tijd heb neergezet om te verbeteren! Enne ... gelukkig heeft iedereen uiteindelijk zijn fiets weer teruggevonden.

De Motatapu, deel 1

Vrijdag vertrok ik met de kinderen, boodschappen, schone kleren en fietskleding richting Arrowtown waar de volgende dag de finish zou zijn.
Fons zou na werktijd met mijn fiets komen. De weersberichten waren nog steeds niet erg positief. Maar het merendeel van de verwachtte regen op vrijdag was gevallen in de westkust, waar scholen gesloten werden omdat er water over de straten stroomden en mensen vast stonden op de snel weg, omdat er zowel voor als achter hun een landslip was geweest en ze dus ingesloten zaten.

En toen ik 's avonds met de kinderen heerlijk in de zon buiten zat te eten dacht ik bij mezelf: ach, ze verwachten wel vaker regen wat uiteindelijk niet valt, dus het zal wel loslopen.
 Ik had er niet meer naast kunnen zitten.

's Morgens om 5:00 uur ging de wekker. Snel aankleden, extra regenkleding mee, warme broek over mijn fietsbroek, broodje smeren en op weg naar de bus. Op het moment dat we de deur uitstapten begon het te regenen. Op weg naar Glendhu Bay, Wanaka begon de regen over te gaan in een fikse bui. En voor het eerst in mijn verblijf hier in NZ stond ik zomaar in de file! Want ja, er deden meer dan 2500 mensen mee die of op de mountainbike het traject zouden afleggen, of als onderdeel van de triathlon een stuk op de fiets zouden afleggen.  En niet iedereen zat in een bus. Voor sommige mensen duurde het te lang. Die stopten onderweg, laadden hun auto uit en besloten in de stromende regen verder te fietsen.

Op het terrein werden we afgezet en nadat ik mijn startnummer had gehaald moest ik wachten to mijn fiets met de verhuiswagen zou komen. Auto 1 kwam uit Wanaka, Queenstown had ook een wagen en uiteindelijk had ik dan mijn fiets in handen. Gelukkig spotte ik mijn vriendin en fietsmaatje K.
Haar zus zou ook meefietsen en de echtgenoot zou alle tassen met extra spullen meenemen naar de finish in Arrowtown.

Na anderhalf uur wachten in de regen mochten we van start. Er zou nog een extra veiligheids praatje zijn, maar die hadden we gemist. Ik was erg bang dat de paden in modderpoelen zouden veranderen, maar volgens een vriendin zou dat wel meevallen. Die maakte zich meer zorgen over de hoogte van alle rivieren. Want als het hier regent, kunnen de rivieren ineens snel stijgen waardoor het gevaarlijk kan worden om erdoorheen te fietsen/lopen. Daar had ik me nu weer geen zorgen over gemaakt. Maar nu dus wel.

Samen met K. ben ik op pad gegaan. Het leek in de verste verte niet mee op de filmpjes van youtube van 2014 die ik de avond ervoor met Fons samen had zitten kijken! Alles was in een grote modderzooi veranderd. En omdat wij de laatste ploeg waren die op pad ging, hadden alle andere fietsers voor ons delen totaal onbegaanbaar gemaakt.  Ik heb delen omhoog geglibberd met de fiets aan mijn hand, hopend dat ik niet onderuit zou gaan. Ik ben bergafwaarst gegleden omdat ik niet naast mijn fiets naar beneden durfde te gaan. En de regen bleef maar stromen.....

Zo rond de 28 kilometer begon het droger te worden. Maar het kwaad was al geschied. Heuvelop ging het hier en daar nog wel, maar heuvel af moest ik mijn mond en ogen zoveel mogelijk dicht houden om te voorkomen dat er modder in zou komen. Er zat modder op en in mijn rugtas, in mijn mond, neus, haren en oren. Modder op en in alle delen van mijn fiets ook, die steeds meer onbekende geluiden ging maken als een luide vorm van protest.
En er waren meerdere fietsen die ik al van verre aan hoorde komen, zeker als de remmen ingedrukt werden.

Toen kwam mijn eerste egodeuk. Kijk, ik wist van te voren dat we hier geen record poging zouden gaan doen. Maar als je na een aantal uren ploeteren wordt ingehaald door een marathon RENNER, dat moet je toch wel even iets wegslikken. En met mij vele anderen. En waar wij vol medelijden de renners nakeken die  bij iedere stap hun vastgezogen schoenen uit de modder moesten trekken, keken zij ons meewarig aan en riepen uit, dat ze zo blij waren dat ze geen fiets mee hoefden te zeulen!

Na uren glibberen, glijden en lopen kwamen we bij de eerste rivier. Ik heb eem poging gedaan om er gewoon doorheen te fietsen, maar ik kwam er halverwege achter, dat de stroom te sterk was en het water te diep. Dat werd dus afstappen midden in de stroom, iets waar duidelijk mijn talenten niet liggen. Bij de volgende oversteken heb ik even gekeken bij mijn voorgangers en afhankelijk daarvan gekeken of ik erdoorheen zou fietsen of niet. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn fiets en ik niet van het oversteken van riviertjes houden , hoewel we zo wel van de dikste modder afraakten.

Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel, ik heb genoten van het landschap als ik even om me heen durfde te kijken. Ik heb zelfs in de regen met mijn modderige alles mijn camera uit zijn plastic zakje gehaald om een foto te maken hier en daar:

Gezellig wachten totdat we van start kunnen gaan; het merendeel is hier al weg

Als je heel goed kijkt zie je in de verte waar we vandaan zijn gekomen... en waarom er gelopen wordt

Nog niet eens op de helft; eindeloos lang maar erg mooi!

Even zwaaien

In NL zie je het vooral bij motoren. Even de linkerhand van het stuur, omlaag houden ( want gewoon zwaaien naar elkaar is niet stoer) als een groet. Een teken van deelnamen aan ene soort van geheim genootschap. Een "wij" tegen "zij" idee zeg maar.

Nu rijden we hier aan de linkerkant van de weg. Dat zou inhouden, dat je hier je rechterhand van het stuur zou moeten doen om die coole  groet te doen. Maar omdat bij motoren het gas aan het handvat rects zit zou dat betekenen, dat je aan het eind van je coole teken bijna stil staat. En dat is dan weer niet zo cool.

Dus zwaaien de motorrijders hier gewoon naar elkaar met ene hoge hand of ze zwaaien niet. Ik weet het eigenlijk niet, want ik ben niet op de motor geweest in NZ. Fons wel, maar ik weet niet of hij ook toevallig ook mede- motorrijders is tegengekomen. Dat moet je hier in de buurt echt treffen zeg maar.

Ik heb ook een nieuwe groet ontdekt hier. Ik weet niet of dat iets is wat typisch is voor deze regio, het zuidereiland of de omgeving Tapanui.

Ik rijd vier keer in de week naar Gore,  dat is een half uurtje rijden van Tapanui. Ik doe dat zo rond dezelfde tijd en kom regelmatig dezelfde autp's tegen. Of  mee, ook op weg naar Gore .Wat inhoudt dat ze DUS langzamer rijden dan ik en dat ik me dan regelmatig zit op te winden omdat ik niet te laat wil komen op mijn werk. Ja, het is een snelweg, maar tweebaans en erg bochtig. Dus inhalen kan maar op bepaalde plekken. Maar dit even terzijde.

Sommige mensen rijden in auto' waar er heel veel van zijn hier: van die boerderij 4WD, vies, modderig. Dat kan dus een Holdon zijn, of een Toyota. Ik hou ze niet uit elkaar onder al die modder en koeiepoep.
Sommige auto's komen minder vaak voor en die pik ik er zo uit. De rector van Blue Mountain College bijvoorbeeld rijd in een grijze fiat 500 met rode strepen. En de receptioniste van het gezondheidscentrum rijdt in een blauwe mini. En een van de zusters rijdt in een zwarte mini.

En wij rijden in een volvo. Ook niet een gangbare auto. De mensen weten dat de dokter in deze auto rijdt en ik heb de afgelopen tijd ontdekt, dat mensen ook naar mij zwaaien als ik ze tegemoet rijd. Niet toetern dus, maar gewoon heel hard zwaaien bij het voorraam, want je wil natuurlijk wel zeker weten dat je zwaai gezien wordt.
Dus daar doe ik tegenwoordig aan mee. Iedere tegemoetkomende auto wordt uitgebreid bestudeerd om te zien of ik de bestuurder ken. Soms ken ik de bestuurder niet, maar herkent die persoon wel de volvo ( of had zin om gewoon te zwaaien) en krijg ik een vrolijke groet, die ik natuurlijk uitgebreid beantwoord.En dat maakt toch, dat ik regelmatig met een grijns achter het stuur zit. Totdat ik weer achterop een langzame auto stuit die GEEN haast heeft om in Gore te komen die dag....

En net zoals ik dan ana Fons 's avonds kan vertellen dat ik die-en-die tegenkwam in de auto kan ik me voorstellen, dat zij de vrouw-van weer zag rijden op de snelweg.
 En dat we elkaar even gegroet hebben.

Toen kreeg ik weer even een van mijn talloze vooruitblikken over onze vakantie in NL.  Ten eerste zijn daar veel te veel auto's om juist diegene van onze vrienden eruit te pikken. Zij weten niet in welke auto we rijden, dus ik vrees dat dat niet werkt. Ik kan ook gewoon naar iedere tegenligger zwaaien om ze ook zo'n leuke dag te bezorgen, maar ik vrees dat mijn gezwaai nog meer afleiding geeft bovenop alle ander verkeersimpulsen die we al hebben daar: fietsers, voetgangers, verkeerslichten, rechtsrijden, nog meer verkeer.....

Toch jammer. Misschien bewaar ik deze voor de laatste week ofzo. Gewoon, om te zien wat de reactie is!

Goedgekeurd!

Afgelopen dinsdag ben ik met mijn fiets-vriendin naar Alexandra gegaan. Voordat je de Motatapu mag fietsen moeten namelijk eerst je spullen gecontroleerd worden. Je fiets wordt nagekeken op een aantal verschillende punten, je helm wordt negekeken en dan heb je nog verplicht een aantal spullen die je mee moet nemen op je fietstocht: warme kleren, regenjas, twee binnenbanden, multitool, ehbokit, aluminium deken, fluitje en meer.

Nu kon ik mijn fiets laten controleren in Gore, een half uurtje rijden hiervandaan. Maar de controle van de spullen moest gebeuren in Dunedin ( twee uur rijden), Invercargill ( 5 kwartier rijden) of Alexandra ( 5 kwartier rijden). En omdat Alexandra over het algemeen mooer weer heeft en veel tentjes waar je lekker kan eten en drinken, was de keuze snel gemaakt.

In de fietswinkel werd er uiterst serieus naar onze spullen gekeken en de   fiets werd grondig gekeurd.
Ik moest een extra fietsband hebben en mijn vrindin moest een nieuwe helm. Maar we zijn goedgekeurd en mogen dus van start gaan zaterdagochtend!

Vrijdagmiddag vertrek ik met de kinderen richting Arrowtown. Daar is de finish zaterdag. Dat houdt in, dat ik met de bus vanuit Arrowtown richting Wanaka vertrek. De fiets kan mee, dus dat is mooi. Het niet zo mooie is, dat de bus om iets over 5 uur in de ochtend gaat vertrekken. Weet je wel hoe vroeg dat is! Dan is het nog donker, koud en veel te vroeg om je ogen open te doen.
Niet dat ik de illusie heb een goeie nacht te maken zo voor de race, maar het idee aan een lange nacht is een stuk aangenamer dan te weten dat de wekker gaat als er een 4 op t scherm staat.

Maar goed, ik zal veel te vroeg in Wanaka aankomen. Daar krijgen we een veiligheidspraatje en moet ik mijn startnummer halen. Dan vertrekken de fietsers in golven van een x aantal fietsers.
De elite start eerst. Dan vertrekken er heel, heel veel andere fietsers en als het tijd is voor golf 12 (!) dan ga ik van start.
Hoop ik.

Dat zal rond een uur of 9 zijn. Hopelijk doe ik er zo rond de 4-4,5 uur over. Ik heb al rampverhalen gehoord over onmogelijke plekken om in te halen, waardoor je een hele tijd achter mensen moet blijven plakken. Mijn angst is eerder, dat ik die voorste slak is waar iedereen voorbij wil gaan.

Maar goed, nu ben ik aan het taperen en carboloaden. Voor een hardloopwedstrijd deed Fons dat ook altijd, wat inhoudt dat hij veel koolhydraten gging eten. Pastaweek dus!
Ik weet eigenlijk niet of dat voor fietsers ook geldt. Dus ik doe nu een mix van lekker-eten-wat-ik-wil en extra koolhydraten.

En nu hoef ik nog maar 3 nachtjes te slapen en ik ben niet erg zenuwachtig. Goed he! Ik be n er zelf ook een beetje verbaasd over, hoe relaxed ik hierover ben. Komt waarschijnlijk door mijn waanzinnig goede voorbereiding natuurlijk.

Wel heb ik de afgelopen nachten gedroomd dat ik niet mee kon met de bus, de bus gewoon compleet gemist had en dat ik verdwaalde tijdens de tocht en dat ik me moest haasten maar niet sneller kon omdat ik met de langzaamste rijder mee moest fietsen.

Hmmm..... misschien ben ik toch een tikkeltje nerveuzer dan dat ik me bewust ben....Klein beetje dan, vooruit.