De Motatapu, deel 2

We zijn verschillende EHBO-posten langsgereden waar water en sportdrank werd uitgedeeld. Bij de tweede post werd er net iemand met een helicopter uitgevlogen. Ineens was ik blij, dat ik gewoon nog kon mopperen op de regen, want dat betekende dat ik gewoon nog op de fiets meedeed.

Ik heb zo ontzettend veel indrukken opgedaan dan het lastig is om de hele rit weer voor me te halen. Ik weet wel, dat we na een kilometer of 30 weer naar beneden gingen. Voor veel mensen zou dit eindelijk een whoohoo moment zijn. Voor mij was dat denk ik ook wel zo geweest, als alles niet zo glibberig was. Met luid piepende remmen ( iedereen hoort je aankomen, dus dat was wel weer een voordeel) zakte ik langzaam af naar beneden.  Waar ik boven wachtte op mijn vriendin, moest zij  nu op mij wachten. Want zij is zo'n geboren en getoegen mounainbiker en leeft voor het downhill rijden. Binnen enkele seconden was ze dan ook uit het gezichtveld verdwenen.

Beneden aan de voet van een van de vele heuvels stond ze me weer op te wachten en gingen we samen weer verder. Zo'n 5 kilometer voor de finish stond er een kleine groep organisatoren te roepen: nog 2 kilometer naar de finish, nog 3 kilometer naar Arrowtown. Huh? De finish was gewoon in Arrowtown vorig jaar. We zaten nu nog midden in de bush, waar laat je al die mensen? Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want de volgende afdaling begon en door alle piepende en krakende remmen om mij heen kon ik niet meer helder denken.

Die kleine stipjes in de verte, daar gingen we naar toe..... voelde me erg nietig!

En dan die modder, alsmaar modder. Alsof je met lekke banden rijdt.......

Maar inderdaad, we reden een hoek om en daar stonden twee zwarte poortjes ( zei K. dan he, ik heb ze niet gezien). Iemand stond daar te roepen: dit is de finish, dit is de finish!
En of we even wilden afstappen, want het laatste deel van de tocht zouden we niet door de rivier fietsen. We moesten met de fiets even over die rotsen klimmen.  Niks camera's, niks mensen, alleen deelnemers die allemaal elkaar even verbaasd aankeken. Wat was hier aan de hand?

Na de klimpartij over de rotsen ( met een rugtas van 14 kilo trouwens makkelijker dan met een mountainbike heb ik nu geleerd) kwamen we aan bij een paadje waar heel veel mensen stonden. Stil stonden. Wat was hier aan de hand? Had ik vitale informatie gemist tijdens het veiligheidspraatje? Na wat heen en weer gepraat bleek dat dit een alternatieve route was. Omdat deze rivier zo hoog stond was het niet verantwoord om erdoorheen te fietsen. Nu moest iedereen via een trappetje ( met fiets dus) over een bruggetje. Dat moest zeer gedoseerd gebeuren, want er mochten niet zoveel mensen tegelijk over de brug. Dat zorgde voor de file ( tweede keer al vandaag , wat een primeur!). Wat ergens ook wel gezellig was, want omdat iedereen al gefinisht was hadden we de tijd om te kletsen met andere deelnemers. Er heerste een soor van samenhorigheidsgevoel, heel leuk en bijzonder om zo eens mee te maken. Het kweekt kennelijk een band, als je bedekt in de modder uren hebt lopen ploeteren en glibberen.  We hebben moddervlekken op kleding en gezichten  vergeleken, schades aan de fietsen gedeeld en voor de renners even ons petje  afgenomen, wat wederzijds werd gedaan. Intussen werd de rij naar de brug heel, heel langzaam korter.
 Na de brug volgden er weer trappetjes ( waar laat je die fiets?) en na dat avontuur moesten we lopend op een smal paadje ( rotsen aan de ene kant, afgrond aan de andere) die fiets wederom omhoog duwen. Geadviseerd werd om de fiets aan de kant van de afgrond te houden, iets wat ik al uit puur lijfsbehoud had besloten te doen. Zodra we om het hoogste punt heen waren en het pad breder werd besloten we weer op de fiets te stappen.

Wachten voor de brug; flashbacks aan de Efteling!

Uiteindelijk kwamen we bij een plek aan wat ik herkende. Nu nog even rechtdoor en dan zouden we de finish overrijden; we hadden het gehaald! Maar we werden weer omgeleid, naar links, een ander bospad in. En waar vorig jaar er allemaal mensen langs de laatste kilometers stonden om ons aan te moedigen, nu was er niemand.... Alsof het te lang had geduurd en iedereen al naar huis was. Heel surrealistisch allemaal. En omdat ik nu helemaal de kluts kwijt was duurde die laatste kilometer een eeuwigheid. Maar uiteindelijk, na een bocht hoorde ik muziek en ineens stonden er mensen te juichen en te klappen! Super!
Mijn trouwste fanclub stond er ook en even later kon ik alsnog ( met camera deze keer) samen met K. de finish overfietsen. Opluchting!

Mijn fiets en ik zijn nog nooit zo goor geweest! Maar heel, heel blij zoals je ziet.

En nu? Eigenlijk wil ik hem volgend jaar weer doen. Om het eens met mooi weer te doen. De afgelopen 10 jaar is het droog geweest. Dit jaar was het nat, dus statistisch gezien moet ik volgend jaar wel goed zitten als ik hem ga fietsen. Gewoon, om te ervaren hoe het is om op droge paden te fietsen zodat ik kan mopperen over het stof dat opwaait  als ik ingehaald word. En dat ik dan voor de zekerheid een tweede laag zonnebrand opdoe. En dat dan mijn t-shirtje plakt van het zweet en niet van de regen. En dat ik dan mijn camera kan pakken en foto's kan maken zonder dat alles onder de modder zit. En dat dan een riviertje doorga en dat heerlijk vind omdat het afkoelt in plaats van dat het mijn tenen gevoelloos maakt. Zoiets dus...


Oh ja, waarom die alternatieve finish? Toen de eerste fietsers door die laatste hoge rivier  probeerden te waden zijn er mensen hun fietsen kwijtgeraakt ( water tot aan je middel, snel stromend water, dat werk). Toen hebben ze tijdens de race besloten om de route te veranderen. Want ook de organisatie zal dit probleem nooit eerder hebben gehad. Mijn tijd? Volgend mijn horloge 5 en een half uur. Want ik heb hem na de finish uitgezet. Maar een uur later ging ik pas door de alternatieve finish......
Maar het voordeel is, dat ik een perfecte tijd heb neergezet om te verbeteren! Enne ... gelukkig heeft iedereen uiteindelijk zijn fiets weer teruggevonden.