Inpakken en....

Met nog drie hele dagen te gaan in Nederland ben ik voorzichtig aan al weer begonnen met uitzoeken en inpakken.

Mijn kinderen slapen hier  samen in een kamer, op matrassen op de grond. Ze hebben een open kast waar hun kleren in liggen en al hun eigendommen zitten in hun koffers en tassen.
Toch krijgen ze het voor elkaar om sokken, ondergoed en knuffels kwijt te raken. Morgen ben ik van plan om alle bedden van hun plek te halen en eens goed te zoeken naar een blauw/zwarte sok, een rode sok, een gestreepte sok met een stoplicht en een witte sok.
Schaapje is inmiddels gelukkig weer terecht, maar een lego onderdeel moet ergens in die kamer liggen. Dat probleem ga ik anders oplossen. ik ga in het donker met blote voeten een rondje lopen in die kamer, dan hebben mijn voeten dat lego stukje zo terug gevonden!

En dan de souvenirs.... We hebben voor onze vrienden in NL wat lekkers uit NZ meegenomen, of een kiwi/schaap knuffeltje. Maar wat gaan we meenemen voor de mensen in NZ? Onze NL vrienden hadden specifieke wensen, dus dat was vaak geen probleem. Maar wat nemen we mee voor de collega's van Fons en mij, voor de klasgenoten en vrienden?

Omdat het NL snoep hier bij de kinderen goed was bevallen hebben we besloten hetzelfde mee te nemen voor de NZ kinderen. Dus in de supermarkt zijn we op zoek gegaan naar typisch NL snoep. Uiteindelijk hebben we 8 kilo aan snoep en broodbeleg gekocht in de hoop, dat het allemaal in de koffers gaat passen ( maar dat moet denk ik geen probleem zijn, zo op het eerste oog).
Snoeppapier, Haagse hopjes, schuimblokken, boterruitjes, kaneelstokjes, ruitspekken, napoleonballen,  minidoosjes  met broodbeleg en Nederlandse chocolade. Maar ook wat oranje armbandjes, gezichtmaskers en andere dingetjes uit NL hebben we inmiddels ingeslagen.

Nu hoop ik alleen maar, dat er geen Border Security camera klaar staat als onze koffers worden geopend. Want thuis krijgen onze kinderen niet zo gek veel snoep en ik voelde me bij het inpakken al lichtelijk onpasselijk worden van de hoeveelheid suiker die ik in dede koffers prbeerde te krijgen. Ik denk dat ik, net als een zware drankverslaafde heel hard zou gaan roepen, dat het ECHT niet voor ons alleen is, dat we het gaan uitdelen in de klassen van onze 4 (!!) kinderen en dat wijzelf niet van die snoeperds zijn. Alsof de mensen van de douane dat maar iets zou uitmaken. Maar voor mijn gevoel wil ik gewoon niet bekend staan als het suikervrouwtje...

Poetsbus

Ineens ben ik weer helemaal Nederlands georienteerd.  We reden op de snelweg en aan de andere kant kwam er een bus rijden. Zo'n mooie, gele, Amerikaanse schoolbus.
En op die bus stond poetsbus.
Even ging het door me heen wat een schoonmaakbedrijf nu met zo'n leuke auto moest tot ik me realiseerde, dat het waarschijnlijk een Engelstalige bus was.
Dat zou betekenen, dat dichters er gebruik van zouden kunnen maken bijvoorbeeld. Dat zou ook beter passen bij het uiterlijk van de bus.....

Een bus met of voor dichters, poets in het Engels.

Maar iedere keer als ik het woord zie, komt het werkwoord poetsen toch als eerst in mijn hoofd naar boven.
Dat wordt weer even omschakelen straks denk ik!

Bucket list

Nu we hier in NL zijn hadden we wel een bucket list gemaakt. Wat willen we allemaal zien en doen in NL? En wat moeten we allemaal bekijken voor de kindern in NZ? De kinderen moeten namelijk voor school een visueel dagboek bijhouden wat in de praktijk betekent, dat we echt van de meest vreemde zaken foto's maken, omdat dat zo leuk is voor thuis.

Dus foto's van mensen op de fiets zonder helm, van de snackautomatiek in Alkmaar, van de gebakjes bij de bakker, van de visboer met de haring, van de fietspaden en verkeersborden, kortom, foto's van alles en nogwat.

Een van de dingen die we nog wilden filmen was een echte file. De bedoeling was, dat we tegen de file in over de snelweg zouden rijden en dan de hele file filmen en lachen dat wij er niet in stonden.

Afgelopen week gingen we op pad. Op een maandagochtend, een uur of 10 vertrokken we. Buiten de spits om, lekker rustig op de weg. Dat ging redelijk voorspoedig tot we ineens totaal onverwacht in de file stonden. We hadden het geluk dat we in de enige file van Nederland stonden! Compleet met echt stilstaand verkeer, zodat we uit konden stappen en een filmpje en foto's konden maken van dit nieuwe en unieke fenomeen. Natuurlijk hebben ze in grote steden in NZ ook spitsuur en files, maar wij hadden die al 3 jaar niet meegemaakt ( en wisten nu weer hoe blij we daar mee waren).

De oorzaak? Een modderspoor. Serieus. Waar wij de afgelopen jaren in onze volvo over gravel, modder en zandwegen zijn gereden, stond er nu 14 (!!) kilometer file vanwege een modderspoor. Nu weet ik natuurlijk niet hoe heftig de moddersporen hier in NL zijn en of de auto's hier in NL wel geschikt zijn voor de NL moddersporen.
Want in NZ rijden we zomers en 's winters gewoon met gewone banden, niks speciale seizoensbanden. Misschien heb je hier in NL wel inmiddels wel echte modderbanden nodig als je in een gebied  woont waar je veel kans hebt op modderspoorvorming. Ik ben daar niet echt meer in thuis natuurlijk.

Maar goed, na een veel te lange tijd konden we dan eindelijk onze weg vervolgen en eindigden we halverwege de middag dan toch op onze bestemming: Bosrijk. Samen met opa en oma heerlijk een paar dagen op pad om even alle drukte van NL achter ons te laten.

We hebben een supertijd gehad! Ook de Efteling stond op onze bucket list en het is heel heerlijk om die af te werken als je bij de meeste attracties niet langer dan 10-15 minuten hoeft te wachten. Dat is mijn manier van pretparken bezoeken. Dus drie keer in de droomvlucht, twee keer in de achtbanen en dan nog tijd hebben voor een show en wat rondwandelen. Helemaal leuk!

Verder hebben we al veel dingen van onze wenslijst afgewerkt. We hebben inmiddels al veel vrienden gezien, heerlijke dingen gegeten en we zijn al op veel plekken geweest. Gek idee dat we over twee weken alweer in het vliegtuig zitten. Nog maar even niet aan denken dus....

Autobingo

Als we een lange rit maken met de auto doen we van alles om de tijd te doden. Soms luisteren we naar muzike, sprookjes of verhalen.  Of we doen spelletjes.

Een van die spelletjes is autobingo. Een van ons roept iets wat we onderwge tegen zouden kunnen komen en de anderen gaan daar naar op zoek. Dat werkt goed als je door een paar steden moet rijden waardoor je wat auto's, motoren en tractors tegenkomt.

Maar als je over eens tuk weg rijdt waar je een uur lang geen tegenliggers tegenkomt, dan is de lol op een gegeven moment wel van het spelletje af.

Hier in Nederland daarentegen hebben we al binog nog voordat iemand de zin heeft afgezegd. Dat was wel weer erg snel voor ons, dus hebben we het spelletje aangepast. Het heet nu: herken het automerk. Want waar we in NZ alleen maar toyota's en landrovers tegenkomen met hier en daar een normale auto, hier is het wel anders!
En onze kinderen hadden het logo van een opel nog niet eerder gezien, een BMW kenden ze alleen van de motor van papa. Hoog tijd voor wat educatie.

We waren laatst op weg naar onze mini vakantie en onderweg op de snelweg waren er genoeg auto's om op te oefenen. De meeste merken hadden we inmiddels wel voorbij zien komen toen een van de kinderen zich afvroeg, waar dat nieuwe tekentje voor stond. Tot groot enthousiasme van manlief bleek dat een tesla te zijn. Pap enthousiast, dus de jongens ook. Er werd nog even gezegd dat dat ene auto was die ze niet snel tegen zouden komen op de weg.

Maar in die anderhalf uur die wij uiteindelijk in de auto zaten hadden we er dus 3 gezien! Datw as bijna gaver dan een echte neushoorn zien in het wild van de Beekse Bergen zeg!

Straks kennen mijn kinderen de automerken allemaal. En dan moeten we weer iets nieuws bedenken om ze bezig te houden. Hoewel ik heel eerlijk moet zeggen, dat onze kinderen echte wereldreizigers zijn geworden en ze zich uitstekend kunnen vermaken onderweg. Gewoon uit het raam staren en hopen dat de rit niet al te lang gaat duren is iets van alle tijden denk ik.

Misschien moeten we ze het liejde: potje met vet gaan leren, kunnen ze die gaan zingen.
Aan de andere kant......misschien ook maar beter van niet......
We houden het wel bij de autobingo: 2 uur wachten op een rode auto heeft ook zo zijn charmes...

Ren!

Ik ben in NZ weer begonnen met hardlopen. Heuvel op, heuvel af. Maar voor mijn gevoel altijd net iets meer heuvelop dan heuvel af.  En ondanks de redelijk kleine afstanden kreeg ik toch stiekem weer last van mijn knie. Ik had de hoop dat het kwam door mijn schoenen.

En omdat ik niet de juiste voeten heb voor de NZ markt EN omdat ik gewoon meer vertrouwen heb in de NL degelijkheid had ik besloten om hier naar een goede hardloopwinkel te gaan.
Daar heb ik eerst de schoenen geprobeerd waarop ik ben begonnen met hardlopen. De verkoper liet me op de video zien dat ik toch ietsje proneer. Dat zou verklaren waarom ik op langere afstanden last heb gekregen van mijn knie.

Ik heb schoenen geprobeerd met een "blokje" om het proneren te corrigeren en even later verliet in de winkel zielsgelukkig met mooie, felle , kleurige schoenen. Ander merk dan ik ooit gehad heb, wat wel even wennen was. Ik ben erg merkvast en als iets werkt stap ik niet snel over.

Mijn eerste run ging heerlijk, alof ik vleugels had! Geen last na afloop, dus een halve week later was het tijd voor ene groter rondje van 10 kilometer. De zon scheen, er was bijna geen wind en in ene rustig tempo  begon ik aan mijn ronde. Ik had gekozen voor een rondje waarbij ik snel de wijk uit was en door de polder kon lopen, zodat ik voor mijn gevoel de drukte kon ontsnappen.

Aan het einde nog versnellen en toen kwam ik erachter dat ik bijna een pr had gelopen! Zomaar, zonder er erg in te hebben! Toen onze vrienden  waar we logeerden dat hoorden bood V. zich  aan om als haas te fungeren. Nu zei mij dat niet zoveel. Maar kennelijk is dat iemand die met je meeloopt en de tijd voor jou in de gaten houdt, waardoor de renner zich kan concentreren op het rennen en zo een bepaalde tijd kan rennen.

Afgelopen zondag was het dan zover. Met mijn haas dichtbij me gingen we op pad. Het begin was pittig, zeker omdat de wind was opgestoken  en we in het begin  de wind pal tegen hadden. Halverwege was dat geen probleem meer en liepen we heerlijk in de polder met de loeiende wind in de rug. Maar ik wist dat we de laatste 2 kilometers diezelfde heerlijk blazende wind weer tegen zouden hebben. Die twee kilometers waren dan ook behoorlijk pittig. Maar ik heb het gehaald!

Zonder blaren, zere knieen of andere blessures, op een beetje stijve kuiten na.

Ik ben dus om nu en ga nooit meer over op een ander merk schoenen. We hebben ze meteen even gegoogled en gekeken of we ze in NZ zouden kunnen kopen, want als dat niet kan zit ik weer. Dat was dus inderdaad niet het geval, maar via internet kan ik ze wel naar mijn huis laten verschepen, iets waar ik erg blij mee ben.

Dus nu ren ik zielsgelukkig in het zeer platte Nederland mijn rondjes, waarbij ik af en toe de wind vervloek ( die was ik vergeten, hoe hard en hardnekkig de wind hier kan zijn) waardoor ik toch nog het gevoel krijg een heuvel op te lopen.


En hoewel ik mijn nieuwe woonland niet wil afvallen ben ik toch weer versterkt in mijn idee, dat sommige dingen hier echt wel veel beter geregeld zijn, makkelijker toegankelijk zijn en op sommige vlakken gewoon "beter" is.

En dat is deze weken toch wel erg prettig merk ik.
Jammer alleen dat het zo druk is hier.... dus dan maar weer een rondje rennen in de polder om de drukte te vermijden!

Run! En dan iets met dat je het kan enzo....

Dagje Alkmaar

Een van mijn vriendinnen heeft samen met haar man een boot. En afgelopen week waren we zo gelukkig dat we met hun een stuk mee mochten varen.

Ruim op tijd gingen we met zijn allen op pad. Een andere vriendin heeft een auto die we mogen lenen en waar we allemaal inpassen, ook iets wat we niet vaak tegenkomen met 4 kinderen. Opgetogen reden we weg. Bij de eerste rotonde om de wijk uit te rijden besloot de auto helaas dat het er die dag geen zin meer in had. Alles viel uit en gelukkig kon Fons de auto nog op het midden van de rotonde parkeren. En dan...

Eerst maar opnieuw proberen te starten, zonder resultaat. Hij was echt stuk. Vervolgens belde ik mijn vriendin om haar om hulp te vragen. Daarna mijn vriendin in Heerhugowaard op de hoogte stellen van het feit dat het iets later zou worden en  daarna op zoek naar alternatief vervoer. Ondertussen was er iemand gestopt die ons wel wilde slepen, maar helaas geen sleeptouw bij de hand had. Fons ging samen met die meneer op zoek naar het oog wat voorop de auto geschroefd moest worden, toen er een andere vriendin stopte. Die had het benodigde sleeptouw bij zich en toen kwam de man van mijn vriendin, waarna de zoektocht naar het oog voortgezet kon worden.

Uiteindelijk hadden we alles. Oog op de auto geschroefd ( we vonden hem in een verborgen geheim vakje), sleepkabel tussen de auto's, de kinderen en ik in de reserve auto en toen gingen we terug naar huis van mijn vriendin. Daar andere auto opgehaald en toen konden we uiteindelijk op pad.

Ruim een uur later dan gepland konden we dan eindelijk de boot instappen. De wind die 's amorgens nog redelijk aanwezig was, was aangezwollen tot stormachtige kracht maar in de stad was het in de zon aangenaam vertoeven.

De vorige keer dat we met ze uit varen zijn geweest kwamen we met boot en al onder een brug vast te liggen. We hebben toen op de bodem van de boot gelegen en met onze voeten tegen de brug geduwd, waardor de boot ietsje dieper kwam te liggen en het mogelijk werd om onder de brug vandaan te komen.

ook deze keer kwamen we bij een brug die er akelig laag uitzag. Maar gelukkig zijn onze kinderen allemaal wat groter geworden en met wat heen en weer kruipen over de vloer waardoor het gewicht verplaatst werd  kwamen we er ten slotte toch ongeschonden onder vandaan.

Alkmaar ziet er prachtig uit vanuit het water, een absolute aanrader! En wat is er heerlijker dan patatjes eten aan de kade van het Waagplein en een ijsje eten die je vanaf het water kan bestellen door een bel te rinkelen die er speciaal voor de gelegenheid is opgehangen?

Helemaal rozig zaten we aan het eind van de middag op de bank bij I., die voor de gelegenheid ook nog eens twee heerlijke taarten had gebakken. Een appeltaart en een kwarktaart. Die kennen ze niet in NZ. Cheesecake wel, kwark niet. En dat in een zuivelland, eigenlijk ongehoord, nietwaar?

Ik heb echt het idee gehad dat we een week op pad zijn geweest. De zon maakte het plaatje helemaal compleet. We hebben echt ongelooflijk veel geluk gehad met het mooie weer hier de afgelopen tijd, dat maakt dat je heel snel een vakantiegevoel krijgt. Al met al een geslaagde dag!

Paniekvoetbal

Het klonk als een straks plan. Waterdicht. Het zou ons vrijheid opleveren, stress reduceren en zorgen voor een ontspannen verblijf hier.

Mislukt.

Door mijn eigen toedoen.
Ik was er al voor gewaarschuwd hoor, daar niet van. Maar kennelijk ben ik iemand die het moet leren door te doen denk ik.

Het idee was om geen afspraken te plannen. Gewoon bellen als we onderweg zijn, even een bakkie doen als iemand thuis is en dan weer weg. Ik kom er nu achter dat ik te veel mensen heb die ik wil vasthouden, zien en spreken. En omdat we vinden dat het voor de kinderen ook leuk moet zijn wisselen we de afspraken met onze vrienden af met familiedagen.

Maar nu kom ik er dus achter dat dat plan niet zo goed werkt. En veel mensen willen ons vaker dan een keer zien, wat nog meer "druk" oplevert.
ik heb geprobeerd om het rationeel te zien en er een sommetje op los te laten. We hebben 14 dagen na onze week weg en 6 dagen daarvoor. Dat is samen 20 dagen. Dat houdt in, dat we 10-14 dagen hebben om mensen te zien die wij willen zien. De meeste mensen werken door de week, waardoor we aangewezen zullen zijn op de avonden en weekenden. Maar omdat we 's avonds redelijk snel op apengapen liggen is dat ook niet een goed idee.
Plan B was ergens in een cafe zitten en iedereen daar te ontmoeten. Maar dan spreek je niemand/iedereen, wat ook weer niet ideaal is. Aaargh!

Ik moet mezelf voorhouden dat dit mijn vakantie is. En ik wil iedereen heel graag spreken en een knuffel geven. Maar op dit moment weet ik het even niet meer. Ik vrees dat ik bevangen ben door de bekende keuzestress. Nu had ik daar van de week ook al last van.

In de supermarkt. Toen raakte ik in paniek omdat er te veel keuze was in de soorten tandpasta. Serieus he.
Ik ben uiteindelijk zonder tandpasta weggegaan, omdat ik het allemaal niet meer trok.
Ik vrees dat ik al te "vernieuwzeelandst" ( is dat een woord?) ben om dit allemaal aan te gaan.
Laat mij maar lekker in de Countdown staan ( NZ supermarkt) met maar een beperkte keus. Dat gaat een stuk beter bij mij.

Om mijn hoofd leeg te maken ga ik straks  denk ik eerst maar een stukje hardlopen op mijn nieuwe hardloopschoenen.  Het kopen daarvan ging trouwens heel goed! De meneer van de winkel heeft alles opgemeten en mijn manier van lopen bekeken met een camera en zei toen: deze moet je kopen. En dat heb ik toen gedaan. Heerlijk.
Maar nu moet ik gaan bedenken hoeveel kilometer ik ga lopen en hoe ik dat ga doen.... keuzes keuzes keuzes....

Misschien moet ik gewoon met een tomtom  gaan lopen en een eindbestemming invullen. Dan kan iemand me vertellen wanner ik moet afslaan en kan ik me concentreren op mijn rennen. Lijkt me erg geruststellend op dit moment.....

Ik vrees dat het keuzecentrum in mijn hersenen al een aantal jaar niet heeft hoeven werken en nu totaal overbelast aan het raken is. Hoe kan ik mijn grijze stof redden voordat ik met een burn out zit?
Extra keuzes maken en de boel trainen of juist zo min mogelijk doen?
Misschien ga ik hier over nadenken bij een lekker glas wijn vanavond. Moet alleen nog even bedenken of dat rood of wit gaat worden.....

All you need is ....

We zijn nu een paar dagen in NL en beginnen langzaamaan bij te komen van de jetlag.  Overdag zijn we al heel wat, maar 's avonds na 9 uur worden mijn oogleden al snel erg zwaar.

En voor 7 uur zijn we wakker. Maar iedere dag wordt het een stukje beter.

De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen! We hebben heel veel vrienden en kennissen al weer een knuffel kunnen geven. De afgelopen dagen zijn we gegaan met het idee: onaangekondigde verrassingsbezoeken afleggen.
Dat komt deels doordat we gewoon nog niet vooruit kunnen plannen vanwege ons wollen hoofd, maar deels ook omdat we ons niet willen vastleggen voor de rest van onze vakantie. Ons gezin gaat voor. Per dag bekijken we waar we zin in hebben en hoe we ons voelen.

Die onverwachte bezoekjes hebben een heel bijzonder effect.
Omdat de mensen niet weten dat we langskomen zijn ze erg verrast. En sommige mensen komen we tegen en die wisten niet eens dat we in NL waren! Of ze wisten het wel maar hadden ons echt niet verwacht.
Op veel plekken worden we dan ook aangestaard, zien we een kwartje vallen en gaat het geluid aan ( heee, wat leuk!).

Het voelt een beetje alsof we zelf de verrassing zijn in een all you need is love programma: hardstikke leuk! Alleen de diepe stem van Robert ten Brink en de cameraploegen ontbreken.

En we vinden het ook erg leuk om mensen te zien, te spreken en te kunnen aanraken. Dat heb ik erg gemist. Een knuffel geven of een arm om een schouder is toch wel anders als je dat via de skype doet.

Iedereen wil van alles weten, bijpraten en dat is omgekeerd ook zo. Met als gevolg dat we soms langer doen over bepaalde dingen dan we hadden verwacht.

Een van de dingen die ik uit NL wilde halen waren hardloopschoenen. Fons had kleren nodig dus hadden we opa en oma gevraagd om op te passen, zodat de kinderen niet door de stad hoefden te zeulen met ons.

Op weg naar de makelaar ( tussen stop 1) kwamen we eeen bekende tegen die aan het hardlopen was. Dus auto even aan de kant gezet en even bijgekletst. Iets later dan gepland stonden we bij de makelaar. En dat was zo gezellig, dat we we eigenlijk later dan verwacht daar de deur uitstapte.
We zouden nog even stoppen bij de praktijk waar Fons heeft gewerkt ( tussenstop 2) . Ook daar wachtte ons een warm onthaal.  Na een haar kopjes thee werd het dan toch echt tijd om richting de stad te vertrekken.  Maar omdat het inmiddels ver voorbij lunchtijd was besloten we eerst te eten.
Onderweg kwamen we langs een bekende (tussenstop 3) waardoor we iets later dan verwacht dan eindelijk aan de lunch zaten.

Na de lunch beseften we ons dat er nog een bekende van ons in de stad werkte. Dus liepen we eerst nog even naar hem toe ( tussenstop 4).
Nadat we hem ook gedag hadden gezegd konden we dan eindelijk gaan winkelen. Inmiddels was het al 4 uur geweest. En aangezien we hadden beloofd om voor het avondeten thuis te zijn werd het winkelen uiteindelijk beperkt tot een doelbewuste actie met een bezoek van wel drie winkels.

De schoenen en kleren zijn gekocht, maar het idee van lekker samen  winkelen is niet echt gelukt. Misschien moeten  we dit nog een keertje doen, maar dan zonder het sociale aspect.

Oefening baart kunst zeggen ze. Dus moeten we dat nog maar een paar keer doen denk ik!

Reis naar Nederland, deel 2

De tweede vlucht voorliep eigenlijk wel voorspoedig.  Fons en ik zaten in twee rijtjes achter elkaar,  elk tussen twee kinderen in. We hadden afgesproken dat op een bepaalde tijd de tv uitgezet zou worden en dat we even zouden proberen om te gaan slapen. Op een kind na ( veel te veel werkende schermen in de buurt) hebben we allemaal even liggen doezelen.

Daarna gingen we vrolijk verder met spelletjes, series en films kijken.  Totdat boven India we last kregen van turbulentie. Nu vind ik een beetje turbulentie helemaal niet zo erg. Het heeft zelfs  wel wat. Maar dit ging net even twee stapje verder. Ruim anderhalf uur lang zat het personeel op de stoelen vast, net als alle passagiers.  Het vliegtuig schudde wild van voor naar achter en van links naar rechts en de sfeer was gespannen. En dan is anderhalf uur best wel een hele lange tijd. Zeker omdat zowel mijn jongste dochter als ik ( allebei bekend met reisziekte) ons allebei erg misselijk begonnen te voelen. En waar je bij een auto nog naar buiten kan kijken, was dat hier in de nacht op 10 kilometer hoogte niet echt een goed hulpmiddel.

Dus al snel zaten we alletwee met zo'n mooi Singapore airlines zakje voor onze neuzen. Ik heb me heel hard geconcentreerd op mijn ademhaling en herhaalde iedere inademing mijn mantra: ik wil niet spugen. Het voordeel van die enorme misselijkheid was wel, dat ik mijn angst voor het neerstorten van het vliegtuig helemaal niet heb gevoeld! Zowel boven als onder ons waren er mooie bliksemwolken te zien, allemaal erg dichtbij. Hielp niet echt om me zelf beter te voelen kan ik je zeggen.

Het vliegtuig  is nog twee keer afgeweken van de vliegroute om het ergste deel van de bui te omzeilen ( kon het nog erger dan?).
Na een eeuwigheid boven mijn zakje geademd te hebben ( ik was inmiddels aan het hyperventileren en napte toen pas waarom er op de verpakking van de reisziekte tabletten ook een vliegtuis stond afgebeeld naast een auto en een boot) verbeterde het weer en werd alles weer wat rustiger.

En zodra het teken : gordels los werd gegeven was er ook meteen een enorme rij voor de toiletten.
De maaltijd die later werd aangeboden heb ik voor de zekerheid maar overgeslagen. Fons hoorde later van een van de sterwardessen dat dit wel een van de heftigere turbulentie was. Dat was dan wel weer een geruststellende gedachte: veel erger dan dit zou het dus niet kunnen worden. Mooi om te weten voor de terugweg.

De rest van de vlucht verliep redelijk soepel, totdat we gingen landen. Met enorme rukwinden zetten de piloot de daling in, terwijl we het vliegtuif van links naar rechts voelden zeilen en de vleugels nog
een demonstratie gaven van hun flexibiliteit door enorm van boven naar beneden te gaan. Er ging op dat moment nog door me heen: dat zou ironisch zijn,  hebben we 15.000 kilomet afgelegd naar Nederland, weer en wind doorstaan en dan gaat het de laatste paar 100 meter nog net even mis....

Gelukkig was dat niet het geval en stapten we even laten het vliegtuig uit op zoek naar onze koffers.

Totaal uitgeput en oververmoeid werden we opgevangen door vrienden en familie en zijn we in de auto naar ons logeer adres gereden. Ik moest even heel goed nadenken aan welke kant van de auto ik moest instappen ( stuur aan de andere kant) en bij een rotonde schrok ik me wild omdat ik dacht dat mijn vriendin de rotonde de verkeerde kant opreed ( notitie voor mezelf: rotonde RECHTSaf oprijden).

We zijn de dag gewoon doorgegaan en zijn bezig geweest om wakker te blijven. Avondeten was om half 5 en rond een uur of 6 lagen de kinderen er allemaal in. Fons ging om 18:30 naar bed en ik heb het tot 20:00 uur volgehouden. Ik lag bijzonder snel te slapen en werd om 0:30 een keer wakker en om 5:00 uur, niet al te slecht. Om half 7 zaten we aan het ontbijt, klaar voor de eerste echte vakantie dag!

Reis naar Nederland, deel 1

Zaterdagochtend half negen. Twee vriendinnen op de stoep die ons naar Gore zouden brengen, met alle bagage. Dat verliep eigenlijk wel redelijk voorspoedig en niet lang daarna waren we in Gore aan het wachten op de bus die ons in ruim 8 uur rijden zou brengen naar Christchurch.

Het reizen met de bus is hier redelijk goedkoop. Je boekt een ticket, mag een koffer meenemen en een stuks handbagage. De reis kent tussenstops zodat je de tijd hebt om even wat te kunnen eten en drinken en eventueel een bezoek aan het toilet kunt brengen. Ik ben dan altijd zo bang dat ik moet plassen als we nog drie uur rijden van de volgende stop zijn, dat ik vanschrik erg weinig drink op zo'n dag.

Om een uur of 7 's avonds waren we aangekomen in het hotel in Christchurch. En hoewel we de kinderen op het hart hadden gedrukt dat goed slapen erg handig is voor zo'n grote reis waren we niet verbaasd om te merken dat het erg laat werd voordat onze voltallige kinderschare uiteindelijk de slaap kon vatten.

Op zondag waren we ruim op tijd op het vliegveld, kleer voor vlucht 1, van Christchurch naar Singapore. Dat was de kortste vlucht, slechts 10 uur lang.
Bij ons thuis kijken de kinderen twee keer per week een film; op woensdagmiddag en op zondagmiddag. Dus het idee dat ze onbeperkt naar het scherm mochten kijken tijdens de vlucht sprak hen dan ook erg aan!

En eerlijk is eerlijk, ze hebben het de eerste vlucht super gedaan. Ook hier hebben we geprobeerd om ze te laten slapen, maar dat was een vruchteloze actie. Rond 22:30  (NZ tijd) landden we op Singapore. We hadden een hotelkamer geboekt op het vliegveld  en hadden een tussenstop van 5 uur. Maar voordat we van onze terminal naar het hotel waren gelopen ( veel te zien, kinderen die om beurten moesten plassen, kinderen die van vermoeidheid echt niet meer wilden en konden lopen) waren we al een tijdje verder.

En in het hotel aangekomen wilden we eerst nog even douchen voordat we ons bed indoken. Fons met de jongens op een kamer, ik met de meiden. De meiden sliepen redelijk snel in. En ik? Ik heb geen oog dichtgedaan, omdat ik veel te bang was om door de wekker heen te slapen. Bovendien werkt het bij mij niet echt als ik weet, dat ik MOET slapen omdat ik over drie uur er weer uit moet en anders heel moe de tweede vlucht in zou gaan.

Wat niet hielp is dat ik mijn bed deelde met een van de kinderen. En die zijn niet gewend om bed en dekens te delen, zodat ik heb moeten vechten voor mijn plekje in bed.

De kinderen werden totaal brak wakker wat logisch was. Het was naar NZ maatstaven inmiddels half vier in de nacht.

Nadat we waren in het vliegtuig zaten bleek dat we moesten wachten op mensen die in een ander vliegtuig zaten en anders de aansluiting zouden missen. Dus met een half uurtje vertraging zijn we uiteindelijk opgestegen, mezelf schrap zettend voor de tweede vlucht van 14 (!!) uur met zeer moeie kinderen.

Die vlucht liep anders dan ik had verwacht.....